หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 21

มาถึงแถวที่สอง หลวนอวิ๋นชูหยุดเท้าลงตรงหน้าเด็กสาวรูปร่างผอมสูง ท่าทางแข็งแรงแต่ไม่เก้งก้างหรือดูโง่เขลา เพียงมองมานางก็ถูกเด็กสาวผู้นี้ดึงดูดความสนใจ ไม่ใช่หน้าตาสะสวย หากแต่เด็กสาวรูปร่างสูงเกินไป ยืนอยู่ตรงนั้นประดุจยีราฟ ทำให้คนรู้สึกคล้ายเห็นนกกระสาในฝูงไก่นี่ยังเป็นเรื่องรอง ที่ดึงดูดใจหลวนอวิ๋นชูมากที่สุดคือแววตาของเด็กสาวผู้นี้ดูแตกต่างจากคนอื่น คนอื่นมองนางด้วยแววตามุ่งหวังรอคอย มีเพียงเด็กสาวผู้นี้ที่ในดวงตามีแต่ความเฉื่อยเนือย ราวกับว่าการมาทำงานที่จวนกั๋วกงเป็นงานที่แย่มาก

“เด็กคนนี้ชื่อเฉิงชิงเสวี่ย เป็นคนแคว้นหลี” เห็นหลวนอวิ๋นชูหยุดลง หลี่หวาที่สังเกตสีหน้าคนเก่งก็ฉวยโอกาสแนะนำ “เดิมเป็นคุณหนูคนหนึ่ง บิดาถูกตัดศีรษะ จึง…”

“ตัดศีรษะ?” หลวนอวิ๋นชูร้องอุทาน “เพราะเหตุใด”

“เพราะลักลอบค้าเกลือส่วนตัว” หลี่หวากล่าว “ครึ่งปีก่อนสองพ่อลูกมาค้าเกลือที่แคว้นหลวน ถูกเจี่ยผิงขุนนางผู้ดูแลการขนส่งเกลือของอำเภอชางอี้จับได้พร้อมของกลาง เห็นแก่ที่นางเป็นอิสตรี ทั้งมีผู้คนเป็นพยานบอกนางฝึกวรยุทธ์อยู่บนภูเขาเทียนมู่กับอาจารย์มาโดยตลอด เพิ่งลงจากเขามาได้ไม่นาน เพียงมาเยี่ยมบิดาเท่านั้น ไม่ได้เข้าร่วมกับการลักลอบค้าเกลือ ถึงได้รักษาชีวิตรอดมาได้ แต่ก็ถูกสักหน้าและขายให้ตลาดคนค้าทาส” พูดไปหลี่หวาก็ทอดถอนใจออกมาทีหนึ่ง “เฮ้อ…ก็เป็นเด็กที่โชคชะตาอาภัพ ได้ยินว่ามารดาของนางร้อนใจจนล้มป่วย อยู่ไกลถึงแคว้นหลี เป็นตายก็ไม่อาจรู้ได้”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว หลวนอวิ๋นชูก็พิจารณาดูอย่างละเอียด เป็นเช่นนั้นจริง บริเวณด้านซ้ายของหน้าผากเฉิงชิงเสวี่ยที่ใช้ผมบังไว้พอจะมองเห็นรอยสักสีแดงชาดอยู่รำไร

ได้ยินคนพูดถึงสิ่งที่ตนประสบพบเจอมา เฉิงชิงเสวี่ยขอบตาแดงขึ้นมาทันที เห็นหลวนอวิ๋นชูจ้องหน้าผากของนาง น้ำตาหยดหนึ่งก็กลอกกลิ้งไปมาอยู่ในดวงตา เพียงพยายามข่มกลั้นอย่างเต็มที่ ไม่ให้ไหลออกมา

ไม่เลว เป็นเด็กที่เข้มแข็ง

มองการแสดงออกที่ดื้อรั้นนี้แล้ว หลวนอวิ๋นชูก็มีความรู้สึกในทางที่ดีขึ้นมาหลายส่วน หันไปถามหลี่หวาด้วยความฉงน

“ค้าเกลือส่วนตัวหรือ”

“สะใภ้สี่ใช้ชีวิตอยู่ในเหย้าในเรือนจึงไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ในบรรดาสามแคว้น ข้อได้เปรียบที่สุดของแคว้นเราคือเป็นแหล่งผลิตเกลือ แคว้นชื่อแม้จะผลิตเกลือเช่นกัน แต่ทุกปียังต้องซื้อเกลือจากแคว้นเรา เพียงแต่จำนวนน้อยหน่อยเท่านั้น แคว้นหลีที่ตั้งอยู่ในที่อากาศหนาวเย็นกลับไม่มีเกลือ มีชื่อเสียงเรื่องผลิตแร่เป็นหลัก ครั้นแล้วจึงได้ตกลงทำการค้ากับแคว้นเรา เอาแร่มาแลกกับเกลือ แต่แคว้นหลีก็กลัวแคว้นเราจะทำอาวุธจำนวนมาก คุกคามไปถึงพวกเขาได้ จึงบีบบังคับให้ทำข้อตกลงว่าจะมอบแร่ให้แคว้นเราเพียงพอสำหรับผลิตข้าวของเครื่องใช้ประจำวันเท่านั้น ส่วนที่ไม่พอจะต้องแลกเปลี่ยนด้วยเงินตรา”

“แคว้นหลีอาศัยอะไรจึงจำกัดจำนวนในการซื้อแร่ของเรา แต่เรากลับไม่อาจจำกัดการซื้อเกลือของพวกเขา!” ฟังมาถึงตรงนี้สี่จวี๋ก็เดือดดาลขึ้นมา “เช่นนี้เห็นได้ชัดว่าใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงคน ฝ่าบาททรงเห็นชอบหรือ”

“ฝ่าบาทย่อมไม่ทรงเห็นชอบ” หลี่หวายิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน “แต่เมื่อใคร่ครวญดูอย่างละเอียด ความต้องการเกลือของแคว้นหลีมากกว่าความต้องการแร่ของแคว้นเรามากนัก เมื่อพูดถึงในระยะยาว เรื่องนี้ไม่มีผลเสียต่อแคว้นของเรา หลังจากเจรจาหารือกันหลายครั้ง สุดท้ายก็ตกลงกันว่าทุกปีแคว้นเราจะแลกเปลี่ยนเกลือจำนวนหนึ่งในราคาของทางการกับแร่ตามจำนวนที่ทางแคว้นหลีเสนอมา เรื่องนี้ทางการจะเป็นผู้ควบคุม เรียกว่า ‘เกลือทางการ’ นอกจากนี้ทุกปีทางแคว้นหลียังต้องซื้อเกลือจำนวนมากผ่านพ่อค้าเกลือ เรียกว่า ‘เกลือส่วนตัว’ แม้จะบอกว่าพ่อค้าเป็นคนขาย แต่ก็ต้องให้ทางการประกาศยินยอม ยังต้องมีการควบคุม เกลือส่วนนี้เวลาผ่านแดน ทางแคว้นเราจะเก็บค่าผ่านแดนในราคาที่สูง สูงกว่าราคาเกลือห้าเท่าสิบเท่า”

“สวรรค์! เหตุใดจึงราคาสูงเพียงนั้น” ฝูหรงเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึง “แล้วแคว้นหลียังเต็มใจซื้อหรือ”

“เกลือเป็นสิ่งที่ชาวบ้านไม่อาจขาด ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่แคว้นหลีก็จำเป็นต้องซื้อ ท่านอาจจะเห็นว่าเกลือเป็นสิ่งไม่สำคัญอะไร เป็นของที่มีราคาถูกในแคว้นเรา แต่อยู่ที่แคว้นหลีกลับแพงจนน่าตกใจ ได้ยินว่าเกลือที่แคว้นหลีต้องจัดสรรแบ่งให้ตามจำนวนครัวเรือน ทั้งหมดนี้ล้วนกำหนดขึ้นมาในรัชสมัยของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ฝ่าบาททรงคิดจะใช้เกลือมากดดันและควบคุมเส้นโลหิตสำคัญของแคว้นหลี”

“ด้วยเหตุนี้บิดาของนางจึงขายเกลือส่วนตัวหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ คนตายเพราะเงินทอง นกตายเพราะอาหาร ราคาที่แตกต่างกันมหาศาลดึงดูดใจ ย่อมมีพวกที่ไม่คิดถึงชีวิตลักลอบขายเกลือส่วนตัว หลบหลีกค่าผ่านแดนของแคว้นหลวน” หลี่หวาพยักหน้า “บิดาของชิงเสวี่ยก็เป็นเช่นนี้ ตอนเริ่มแรกยังปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ จ่ายค่าผ่านแดน แต่เกลือที่ต้องจ่ายค่าผ่านแดนเมื่อไปถึงแคว้นหลีก็เหลือกำไรไม่เท่าไร ไหนยังต้องจ่ายค่าน้ำร้อนน้ำชาให้ฝ่ายทางการในระดับต่างๆ ท้ายสุดไม่ขาดทุนก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ครั้นแล้วจึงจำต้องเสี่ยงด้วยเข้าตาจน กล่าวกันว่าขอเพียงประสบความสำเร็จเพียงครั้งเดียว ก็มีเงินพอให้ใช้จ่ายในช่วงชีวิตที่เหลือแล้ว”

ฝูหรงมองดวงตาที่วาวไปด้วยหยาดน้ำตา พูดออกมาด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“ครั้งแรกก็ถูกจับได้แล้ว น่าสงสารจริง”

“ในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่หลังจากได้ประโยชน์แล้วยอมเลิกรา” หลี่หวามองฝูหรงอย่างแปลกใจแวบหนึ่ง “ตอนบิดาของนางถูกจับหาใช่เพิ่งลักลอบขนเกลือครั้งแรก เฮ้อ…ล้วนเป็นเวรกรรมจากคำว่า ‘โลภ’ ”

การลอบค้าเกลือส่วนตัวพูดตามตรงก็คือลักลอบนำเข้าเกลือ ทั้งหลีกเลี่ยงภาษี เรื่องนี้ทำให้หลวนอวิ๋นชูนึกถึงไล่ชางซิงนักโทษคดีลักลอบขนสินค้าที่เคยเป็นข่าวครึกโครมอยู่ช่วงหนึ่ง คนผู้นั้นก็อาศัยการลักลอบขนสินค้าจนร่ำรวย หลังจากเรื่องเปิดเผยออกมาเขาก็หนีไปอยู่แคนาดา ได้ยินว่ายังมีชื่ออยู่ใน ‘ห้าสิบอันดับผู้ทรงอิทธิพลต่อจีนยุคใหม่’ ถึงกับติดอันดับที่สามสิบ เป็นคนจีนเพียงคนเดียวที่มีหมายประกาศจับและมีชื่อติดอันดับ

นับแต่ปี ค.ศ. 1994 ไล่ชางซิงก่อตั้งบริษัทเครือซย่าเหมินหย่วนหวา จำกัด แล้วก็เริ่มทำการลักลอบขนสินค้าขนานใหญ่ กระทั่งปี ค.ศ. 1999 เรื่องเปิดโปงออกมา ถูกตรวจสอบพบว่ายอดรวมสินค้าที่เขาลักลอบขนทั้งหมดสูงถึงกว่าห้าหมื่นล้านหยวน ยอดภาษีที่หลบเลี่ยงเกินกว่าสามหมื่นล้านหยวน

มากกว่าสามหมื่นล้าน นั่นเป็นจำนวนเงินเท่ากับคนสองล้านคนทำงานหาเงินเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม ด้วยจำนวนเงินที่สูงเพียงนั้นเขาจึงสามารถหลบหนีไปต่างประเทศ กระทั่งทุกวันนี้ไล่ชางซิงก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย

แม้จะบอกว่าเงินหยวนกับเงินตราในสมัยโบราณไม่เท่าเทียมกัน แต่เพียงคิดดูก็รู้ บิดาของเฉิงชิงเสวี่ยเพียงอาศัยการเดินเท้าขนสินค้า ไม่มีทางได้เงินมากถึงระดับนั้นเด็ดขาด ทั้งยังเป็นคนแคว้นหลี แล้วเหตุใดถึงกับถูกคนแคว้นหลวนตัดศีรษะได้

ในใจนึกฉงนสงสัย หลวนอวิ๋นชูจึงเอ่ยปากถามไป

“บิดาของนางเป็นคนแคว้นหลี ไม่ใช่ควรส่งตัวกลับไปให้ทางแคว้นหลีลงโทษหรือ เหตุใดจึง…”

“นั่นเป็นข้อกำหนดในสมัยก่อน” หลี่หวากล่าว “ด้วยเกรงว่าจะทำลายความปรองดองระหว่างสองแคว้น ตอนแรกทางแคว้นเราพอจับคนลักลอบขนเกลือได้ก็จะขังไว้ หลังจากจ่ายเงินประกันจำนวนหนึ่งแล้ว ก็จะรวบรวมส่งกลับไปแคว้นหลี”

“แล้วบิดาของนาง…”

“นี่เป็นเรื่องในภายหลังแล้ว แม่นางฝูหรงอย่าเพิ่งใจร้อน ฟังข้าค่อยๆ เล่า”

ว่าแล้วหลี่หวาก็พูดเสียงเจื้อยแจ้วขึ้นมา

“พูดถึงพ่อค้าลักลอบขนเกลือ ที่เสียหายคือผลประโยชน์ของแคว้นเรา แต่สำหรับแคว้นหลีแล้วกลับเป็นประโยชน์ พ่อค้าเกลือที่ถูกส่งตัวกลับไป ทางแคว้นหลีเพียงปรับเงินพอเป็นพิธี ไม่กี่วันก็ปล่อยตัวไปแล้ว พ่อค้าเกลือเหล่านั้นเมื่อต้องสูญเสียผลประโยชน์ ย่อมคิดหาวิธีทำกำไรเพิ่มกลับมาเป็นเท่าทวี จึงยิ่งกำเริบเสิบสานหนัก ปรากฏว่าหลายปีมานี้ พ่อค้าเกลือตามแถบชายแดนนับวันยิ่งมากขึ้น จับได้ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ยอมเลิกรา

ในที่สุดแม่ทัพสวินก็นำความขึ้นกราบทูลว่าที่พ่อค้าเกลือแถบชายแดนกำเริบเสิบสานเช่นนี้ เป็นเพราะแคว้นหลีคอยให้ท้ายอยู่เบื้องหลังและลงโทษเพียงสถานเบา หากคิดจะยับยั้งมีเพียงต้องลงโทษสถานหนัก นับแต่นั้นมาบริเวณชายแดนขอเพียงจับพ่อค้าที่ลักลอบขนเกลือได้ไม่ว่าจะเป็นคนแคว้นใด จับได้หนึ่งคนก็ประหารหนึ่งคน บิดาของนางก็มาเจอเข้ากับข้อกำหนดที่ประกาศออกมาใหม่พอดี เพื่อจะสร้างความน่าเกรงขาม ราชสำนักย่อมลงโทษอย่างเฉียบขาด”

มีโทษเดียว จับพ่อค้าเกลือได้ไม่ว่าถูกผิด ราชสำนักสั่งประหารสถานเดียว

ไม่ได้ค้ายาเสพติด ทำอันตรายต่อชีวิตและสุขภาพของมนุษย์เสียหน่อย ถึงกับใช้วิธีลงโทษรุนแรงเช่นนี้ ฮ่องเต้ผู้นี้ใช่ออกจะโง่เขลาเบาปัญญาหรือไม่

หลวนอวิ๋นชูย่นคิ้วน้อยๆ

“เราสังหารคนแคว้นหลีเช่นนี้ แคว้นหลีไม่คัดค้านหรือ”

“เหตุใดจะไม่คัดค้านล่ะเจ้าคะ” สีหน้าหลี่หวาจริงจังอย่างน้อยครั้งจะเป็น “หนึ่งปีมานี้ ชายแดนไม่เคยสงบ ทุกครั้งที่สังหารพ่อค้าเกลือชาวแคว้นหลีจำนวนมาก ชายแดนก็จะถูกลอบโจมตีหลายครั้ง บางครั้งก็จับตัวได้ ล้วนเป็นพวกโจรผู้ร้าย ไม่มีหลักฐานอะไร…ดีที่แม่น้ำหลวนมีชัยภูมิธรรมชาติที่เต็มไปด้วยอันตราย การรุกรานโจมตีขนาดเล็กไม่อาจก่อให้เกิดคลื่นลมใหญ่โตได้ แคว้นเราจนถึงวันนี้จึงยังนับว่ามั่นคงปลอดภัย”

พูดแล้วหลี่หวาก็ทอดถอนใจ

“เฮ้อ ชายแดนไม่สงบ ที่ลำบากก็คือพวกเราคนทำการค้า คนแคว้นหลีชอบสตรีทางใต้ที่อ่อนช้อยบอบบาง ปกติปีหนึ่งอย่างน้อยต้องส่งไปสามกลุ่มห้ากลุ่ม ผลกำไรก็ก้อนโต ปีนี้ถึงกับกลุ่มเดียวก็ไม่ได้ส่งไป ได้ยินว่าคนแคว้นหลีเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ ปฏิบัติต่อคนแคว้นเราด้วยความเคียดแค้น เจอคนแคว้นหลวนที่หลงอยู่คนเดียวก็สังหาร”

ชายแดนทางเหนือตึงเครียด ยังจะยกทัพไปทางตะวันออกโจมตีแคว้นชื่ออีก ฮ่องเต้คิดจะทำอะไร ไม่กลัวจู่ๆ แคว้นหลีฉีกสนธิสัญญาทิ้ง แล้วแคว้นหลวนจะถูกศัตรูขนาบทั้งหน้าหลังหรือ ฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว หลวนอวิ๋นชูพลันนึกถึงเรื่องที่แม่ทัพใหญ่จะยกทัพไปทางตะวันออก ในใจเกิดความกังวลขึ้นมารำไร

อย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่สตรีผู้หนึ่งควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว แม้ฉงนสงสัย หลวนอวิ๋นชูกลับไม่ได้ถามต่อ

สายตาเบนไปที่เฉิงชิงเสวี่ยอีกครั้ง หลี่หวาบอกอีกฝ่ายเคยฝึกยุทธ์ที่ภูเขาเทียนมู่ เรื่องนี้กระตุ้นความสนใจของหลวนอวิ๋นชูอย่างมาก นางคิดจะหาสาวใช้รุ่นใหญ่ข้างกายที่ร่างกายแข็งแกร่งทรงพลังสักคนมาโดยตลอด นี่จะเป็นกำลังสำคัญที่สามารถรับรองความอยู่รอดของนางในอนาคตหลังออกจากจวนกั๋วกง ไม่ว่าอย่างไรร่างกายร่างนี้ของนางอ่อนแอเกินไป

สวรรค์เมตตาสงสารถึงให้นางได้พบเจอคนที่เป็นวรยุทธ์ หลวนอวิ๋นชูสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน แต่ในใจลิงโลดไปนานแล้ว

แม้จะมีใจแต่ไม่อาจรับคนเรื่อยเปื่อยได้ ต้องพิจารณาดูให้ละเอียด

เห็นหลวนอวิ๋นชูมองมาตาไม่กะพริบ เฉิงชิงเสวี่ยก็เหยียดร่างขึ้นตรง สองมือกอดอกท่าทางไม่สะทกสะท้าน

ภายใต้การมองประเมินอย่างละเอียด หลวนอวิ๋นชูพลันพบว่าบนสาบเสื้อตรงหน้าอกของเฉิงชิงเสวี่ยมีรอยเปื้อนติดอยู่ ตัวเสื้อสีเหลืองอ่อนยิ่งทำให้เห็นรอยเปื้อนเด่นชัดเป็นพิเศษ หัวใจนางหนักอึ้งขึ้นมาทันที

เฮ้อ เลือกมาตั้งนาน ไม่ใช่ไปเจอคนสกปรกเลอะเทอะเข้าหรอกนะ

เห็นหลวนอวิ๋นชูมองจ้องเสื้อผ้าของนาง มือที่กอดอกอยู่ของเฉิงชิงเสวี่ยขยับเล็กน้อยอย่างไม่เผยร่องรอย แขนเสื้อกว้างพลันปิดบังรอยเปื้อนเอาไว้อย่างมิดชิด

เงยหน้าขึ้นมา หลวนอวิ๋นชูเขม้นมองเฉิงชิงเสวี่ยด้วยแววตาเย็นชา กลับเห็นส่วนลึกในดวงตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความเฉยเมย ไม่มีท่าทีตื่นเต้นแม้แต่น้อย คล้ายเรื่องเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

หลวนอวิ๋นชูพยักหน้าน้อยๆ สุขุมเยือกเย็นมากพอ ฝูหรงขาดสิ่งนี้

“เจ้าอายุเท่าไรแล้ว”

“เรียนสะใภ้สี่ อายุสิบหกเจ้าค่ะ”

“อยู่ที่ภูเขาเทียนมู่เรียนอะไรมาบ้าง”

“เรียนวรยุทธ์เจ้าค่ะ”

ไร้สาระ ใครบ้างไม่รู้ว่าเรียนวรยุทธ์!

เห็นเฉิงชิงเสวี่ยตอบสั้นๆ หลวนอวิ๋นชูก็ย่นคิ้ว

หลวนอวิ๋นชูไม่รู้ว่าแคว้นหลวนให้ความสำคัญกับบุ๋นมากกว่าบู๊ โดยเฉพาะอิสตรีฝึกฝนวรยุทธ์ ไม่พูดถึงว่าจะถูกคนดูถูก เกรงว่ากระทั่งคิดจะแต่งออกไปยังยาก เฉิงชิงเสวี่ยย่อมไม่ยินดีจะเอ่ยถึงมากนัก

“เจ้าเป็นวรยุทธ์ เพราะเหตุใดยังถูกจับ” หลวนอวิ๋นชูมองดวงตาทั้งสองของเฉิงชิงเสวี่ยตาไม่กะพริบ ในน้ำเสียงมีความเยียบเย็นเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน “ในเมื่อถูกปล่อยออกมาแล้ว เพราะเหตุใดจึงไม่หนีกลับไป”

กฎหมายแคว้นหลวนเข้มงวดเช่นนี้ บ่าวไพร่คนใดจะกล้าหนีเล่า!

เกิดถูกจับตัวกลับมา ถูกแห่ประจานต่อหน้าธารกำนัลเป็นเรื่องเล็ก ยังต้องถูกลงโทษด้วยการใช้มีดแยกเนื้อออกจากกระดูก หลี่หวาเบิกตาโตดุจกระดิ่งทองแดงมองหลวนอวิ๋นชู ถ้าไม่ใช่ผ่านการฝึกฝนมาดี หลี่หวาคงร้องอุทานออกมาแล้ว

นางอยู่ในกลุ่มค้ามนุษย์มานานปีเพียงนี้ รู้เรื่องเหล่านี้ดีดุจนิ้วมือของตน

หลวนอวิ๋นชูกลับไม่คิดเช่นนี้ ชาติก่อนอ่านนิยายกำลังภายในมามาก ตามความคิดของนาง ในเมื่อเป็นวรยุทธ์ก็หลบซ่อนตัวในยุทธภพได้ ปล้นคนรวยช่วยคนจน ใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี ด้วยเหตุนี้นางจึงสงสัยอย่างมากว่าเฉิงชิงเสวี่ยผู้นี้มีวรยุทธ์อย่างเสียเปล่าหรือไม่ เพราะเหตุใดจึงไม่หนีและไม่แก้แค้น กลับยินยอมพร้อมใจให้คนเลือกไปเลือกมาดุจสินค้าเช่นนี้

“ชิงเสวี่ยกับท่านพ่อถูกบ่าวชั่วเฉิงสืออีทรยศ ชั่วเวลาเพียงคืนเดียวก็ตกเป็นนักโทษที่ถูกพิจารณาคดีที่ขั้นบันได*” แววตาสั่นไหว เฉิงชิงเสวี่ยกล่าวเสียงราบเรียบ “เดิมชิงเสวี่ยสามารถหนีไปได้ ท่านพ่อก็พยายามเร่งเร้าให้ชิงเสวี่ยรีบหนี แต่ใต้เท้าเจี่ยข่มขู่ ใช้ดาบพาดคอท่านพ่อ บอกถ้าชิงเสวี่ยกล้าหนี เขาก็จะสังหารท่านพ่อทันที ตอนนั้นไม่รู้ว่าความผิดของท่านพ่อคือโทษตายตัดศีรษะ ชิงเสวี่ยจึงได้ยอมให้จับตัวแต่โดยดี”

เฉิงชิงเสวี่ยพูดไปเสียงก็เจือสะอื้น หยุดนิ่งไปพักใหญ่จึงกล่าวต่อ

“ชิงเสวี่ยเป็นนักโทษทางการที่ถูกสักตัวอักษร สำมะโนครัวหรือหนังสือหลักฐานต่างๆ ถูกเพิกถอนไปหมดแล้ว ไม่มีเจ้านายนำพา ไปถึงไหนก็ต้องถูกสอบสวนซักถาม กระทั่งโรงเตี๊ยมร้านอาหาร ด้วยกลัวจะส่งผลกระทบต่อการทำการค้า ล้วนไม่ให้คนเช่นพวกเราเข้าไป แคว้นหลี…ยิ่งกลับไปไม่ได้แล้ว”

หลวนอวิ๋นชูก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว หน้าผากของเฉิงชิงเสวี่ยถูกสักตัวอักษรไว้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องผ่านด่าน แม้แต่กินข้าวพักโรงเตี๊ยมก็ต้องถูกสอบสวน ไม่ก็ขอดู ‘หลักฐานประจำตัว’ ต่อให้มีวรยุทธ์ติดตัว เกรงว่าก็คงครั้งนี้หนีรอดไปได้ ครั้งหน้าก็หนีไม่รอด คิดจะข้ามผ่านด่านแล้วด่านเล่าหนีกลับบ้านเกิดเมืองนอน พูดได้คำเดียวว่า ‘ยาก’

“เจ้ารู้หนังสือหรือไม่”

“สะใภ้สี่หมายถึงภาษาหลวนหรือภาษาหลีเจ้าคะ”

ภาษาหลวนหรือภาษาหลี?

หรือว่าตัวอักษรของสองแคว้นนี้ไม่เหมือนกัน

หลวนอวิ๋นชูอึ้งตะลึง เรื่องนี้นางเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก ในใจนึกสงสัย ปากกลับไม่ได้ถามออกไป เพียงมองเฉิงชิงเสวี่ยไม่พูดอะไร

“สอนเจ้าไว้ว่าอย่างไร ปกติไหวพริบเฉียบไว พอถึงช่วงสำคัญกลับเชื่องช้าเสียแล้ว!” หลี่หวาเข้าใจว่าหลวนอวิ๋นชูไม่พอใจจึงกล่าวตำหนิ “ยังต้องถามด้วยหรือ สะใภ้สี่ไม่เคยไปแคว้นหลี ที่ถามย่อมหมายถึงภาษาหลวน!” จากนั้นก็หันมายิ้มให้หลวนอวิ๋นชู “สะใภ้สี่ท่านอย่าได้ขบขัน ล้วนแต่เป็นพวกเด็กๆ เห็นท่านถามละเอียดก็อาจจะตื่นเต้น นางเติบโตในแคว้นหลี รู้ภาษาหลวนไม่มาก พอกล้อมแกล้มอ่านชื่อตนเองได้เท่านั้น”

“อ้อ…” หลวนอวิ๋นชูพยักหน้า สายตาเบนไปทางอื่น

หลี่หวาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาตามไปด้วย

“สะใภ้สี่ท่านอย่าได้ดูเบา นางแม้จะรู้หนังสือไม่มาก แต่คนยังนับว่ามีไหวพริบ ขยันขันแข็ง จิตใจก็ดี เพียงดูจากรูปร่างก็แข็งแรงกว่าหญิงสาวทั่วไปแล้ว ติดแค่สูงไปสักหน่อย มองดูแล้วสูงโดดเด่น แต่…ท่านรับไว้ให้อยู่เรือนด้านหลัง หาบน้ำ กวาดลานเรือนอะไรก็ได้ เป็นสาวใช้ใช้แรงงาน เรียกได้ว่าคนเดียวทำงานเท่ากับสองคน”

ลอบชำเลืองมองสีหน้าหลวนอวิ๋นชูแวบหนึ่ง หลี่หวาก็พูดอย่างเปิดเผยจริงใจ

“ขอบอกกับท่านอย่างไม่ปิดบัง นางหนูผู้นี้อยู่กับข้ามาสามเดือนกว่าแล้ว พานางไปพบลูกค้ามาหลายราย ทุกคนพอเห็นรอยสักบนหน้าผากของนางต่างก็ส่ายหน้า เดิมทีก็คิดจะทำเหมือนคนอื่น ขายต่อให้เจ้าอื่นไป ขอแค่ไม่ขาดทุนก็พอ แต่ประการแรกนางหนูผู้นี้ขยันขันแข็ง ทั้งรู้จักอ่านสายตาข้า ประการที่สอง ข้าก็สงสารนางที่โชคชะตาอาภัพ…อยู่กับข้า ข้ารู้จักลูกค้ามาก ย่อมมีโอกาสที่จะได้อยู่บ้านที่มีฐานะมีหน้ามีตาสักหน่อย ดีกว่าถูกขายไปสถานที่ไม่ดีจนถูกย่ำยี”

สายตาเบนกลับไปที่เฉิงชิงเสวี่ยอีกครั้ง หลวนอวิ๋นชูนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร

หัวคิ้วขยับเล็กน้อย หลี่หวาบอกอย่างเด็ดขาด

“ข้าเห็นท่านก็มีเจตนาจะรับนางไว้ เอาอย่างนี้ ถ้าท่านคิดจะรับนางไว้ด้วยความจริงใจ ข้าก็ไม่เอาค่ากินอยู่กับกำไรแล้ว ท่านจ่ายทุนคืนให้ข้าก็พอ ถือเสียว่าข้าสงสารนางหนูผู้นี้ ท่านเพียงดีต่อนาง ให้ข้าวนางกิน อย่าให้คนข่มเหงนางจนเกินไปก็พอ!” แล้วบอก “ค่าตัวของนางเดิมก็ไม่สูง ตอนข้าซื้อนางมาก็จ่ายไปเพียงห้าตำลึง ไม่พอให้ท่านกินอาหารดีๆ มื้อหนึ่งเสียด้วยซ้ำ สะใภ้สี่ ท่านว่า…”

* นักโทษที่ถูกพิจารณาคดีที่ขั้นบันได หมายถึงนักโทษที่ถูกคุมขังหรือตกเป็นเชลยที่ไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างให้เกียรติ