หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 20

“พอได้ยินเรื่องฐานะของแม่นางเชี่ยนอวิ๋น สะใภ้สามประหนึ่งจับจุดอ่อนที่ใหญ่เทียมฟ้าได้ เมื่อวานจึงฉวยโอกาสตอนคุณชายสามตกน้ำไม่ได้สติจับนางมัดไว้ ทรมานเสียจนไม่เป็นผู้เป็นคน แม่นางเชี่ยนอวิ๋นผู้นั้นก็รู้ว่าเมื่อใดที่ยอมรับแล้ว คุณชายสามก็ช่วยนางไม่ได้ จึงกัดฟันทน ภายหลังสะใภ้สามเหนื่อยแล้ว จึงขังนางไว้ในห้องเก็บฟืน เดิมตั้งใจว่าวันนี้จะสอบปากคำด้วยการทรมานต่อ คิดไม่ถึงว่าแม่นางเชี่ยนอวิ๋นจะฉวยโอกาสตอนสะใภ้สามไปคารวะพ่อแม่สามี ติดสินบนหญิงรับใช้สูงวัยที่เฝ้าอยู่ หลังจากคุณชายสามทราบเรื่องก็เดือดดาลขึ้นมาทันที สะใภ้สามกลับมาจากคารวะผู้ใหญ่ เขาก็ลงมือลงไม้ตบตี สะใภ้สามเดิมก็ร้ายกาจไม่ฟังเหตุผลอยู่แล้ว มาถูกตบตี ไหนเลยจะยินยอม ร้องตะโกนอย่างไม่คิดชีวิต บอกคุณชายผู้องอาจผึ่งผายของจวนกั๋วกงแต่งหญิงนางโลมที่พันคนขี่หมื่นคนคร่อมกลับมา นับเป็นอะไรได้”

พูดพลางสี่จวี๋ก็หันกลับไปมองเรือนชิ่นย่วน “กำลังโวยวายจะกลับบ้านเดิม ทั้งจะรายงานนายหญิงใหญ่ และจะพบประมุขตระกูล ไม่ยอมเลิกราแต่โดยดี”

“สวรรค์! ครานี้เอาไม้ไปแหย่รังแตนเข้าจริงๆ แล้ว!”

ได้ยินแล้วป้าสวี่อุทานออกมาด้วยความตื่นตะลึง สี่จวี๋พยักหน้า

“เห็นฐานะของแม่นางเชี่ยนอวิ๋นถูกเปิดโปงแล้ว คุณชายสามก็กลัว ปิดประตูใหญ่ขวางไว้ ไม่กล้าให้สะใภ้สามออกมา กำลังเกลี้ยกล่อมหลอกล่ออยู่ ด้านหนึ่งก็ส่งคนไปเชิญสะใภ้ใหญ่มาไกล่เกลี่ยให้คืนดีกัน ในจวนแห่งนี้ก็มีเพียงสะใภ้ใหญ่ที่เอานางอยู่…บ่าวเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งออกมาก่อน”

ครั้งนี้เกรงว่าเหยาหลันก็คงเอาไม่อยู่แล้ว ฟังต้นสายปลายเหตุเหล่านี้แล้วทุกคนต่างส่ายหน้าทอดถอนใจ

อยากจะกลับตัวเป็นคนดีแต่งงานมีสามีเป็นตัวตน ก็ควรหาครอบครัวคนธรรมดาแต่งงานไปเสีย สามารถรักษาชีวิตให้ปลอดภัยกินอิ่มนอนอุ่น กลับมาละโมบในความรุ่งเรืองเฟื่องฟูของจวนกั๋วกงแห่งนี้ เข้าใจว่านับแต่นี้จะได้บินขึ้นสู่ยอดไม้กลายเป็นหงส์ กลับไม่รู้ว่าประตูจวนแห่งนี้เข้ามาแล้วลึกดุจท้องทะเล ความมั่งมีรุ่งเรืองเฟื่องฟูในสายตาคนนอกก็แค่สุสานของสตรีที่อาภัพจำนวนหนึ่งเท่านั้น ฟังเรื่องเหล่านี้แล้ว หลวนอวิ๋นชูแอบทอดถอนใจด้วยความเสียดาย แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก หันไปถาม

“เจ้าเอาของไปให้ สะใภ้สามว่าอย่างไรบ้าง”

สี่จวี๋อึ้งงันไปชั่วขณะ แล้วจึงนึกได้ว่าตนมาที่นี่เพื่อเอาของขวัญมามอบให้ พูดมานานสองนานถึงกับลืมธุระสำคัญไปแล้ว อดใบหน้าร้อนผ่าวไม่ได้

“ตอนบ่าวมาถึง สะใภ้สามกำลังโกรธกระฟัดกระเฟียดใส่คุณชายสาม บ่าวไม่กล้าโอ้เอ้ ถ่ายทอดคำพูดของท่านให้นาง นางถึงกับบอก…ถึงกับบอก…”

เสียงของสี่จวี๋ลดลงมา คิดว่าพานหมิ่นคงพูดจาไม่น่าฟัง ยากจะเอ่ยออกจากปาก

ฝูหรงเห็นแล้วก็รู้ว่าต้องไม่ใช่คำพูดดีอะไร จึงพูดอย่างไม่พอใจ “ถึงกับพูดอะไร อยู่กับคนกันเองยังจะปิดบังอ้ำอึ้งอีกหรือ”

“สะใภ้สามถึงกับบอกนางก็คิดเช่นนั้น สะใภ้สี่ดวงแข็ง ไม่มาเรือนชิ่นย่วนดีที่สุด เรือนชิ่นย่วนจะได้ไม่ซ้ายคนหนึ่งขวาคนหนึ่งถูกหามออกไปข้างนอก ยังบอกนางกำลังจะสั่งคนให้คอยเฝ้าอยู่ที่ประตู ถ้าท่านไม่รู้อะไรควรไม่ควรมาแล้ว เพียงเอาของขวัญทิ้งไว้ก็พอ ในเรือนก็ไม่ต้องเข้าไป ยังดี ท่านยังเป็นคนที่รู้การควรไม่ควร”

สี่จวี๋พูดไปก็แอบมองสีหน้าหลวนอวิ๋นชูไป เห็นนางสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน จึงลอบระบายลมหายใจ

“ก็บอกแล้วปากสุนัขไม่มีงาช้างงอก* ออกมา!” ฝูหรงมองสี่จวี๋ โมโหจนดวงตากลมโตปูดโปน “นางพูดจาไม่น่าฟังเพียงนี้ เจ้าไม่หมุนตัวเดินออกมาเสีย ยังจะเอายาบำรุงทิ้งไว้อีก ปล่อยให้นางเอาเปรียบไปเปล่าๆ แล้ว!”

“นางรับยาบำรุงไปก่อน ถึงได้เอ่ยคำพูดเหล่านี้!” ถูกต่อว่าจนหน้าแดง เสียงของสี่จวี๋ก็ดังขึ้นมา “จะอย่างไรก็เป็นสะใภ้คนหนึ่ง ข้าจะขอของกลับคืนมาได้อย่างไร”

มิน่าทุกคนต่างบอก จิตใจของพานหมิ่นมองครั้งเดียวก็เห็นทะลุปรุโปร่ง เป็นเช่นนั้นจริง รักเงินทองก็คือรักเงินทอง ไม่ปกปิดซุกซ่อน พูดจาที่ควรเหน็บแนมเจ็บแสบก็ยังคงเหน็บแนมเจ็บแสบ นับว่ามีความเปิดเผยจริงใจอยู่หลายส่วน

ในประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อึมครึมน่าสะพรึงกลัวนี้ พานหมิ่นมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ได้นับว่าไม่ง่ายเลยจริงๆ!

ไม่ได้เดือดดาลจนผมชี้ชันเช่นที่ทุกคนคาดคิด ฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว หลวนอวิ๋นชูเพียงยิ้มน้อยๆ

“สายมากแล้ว เราไปกันเถิด”

“จริงสิ…” เห็นนางจะไป สี่จวี๋รีบเอ่ยถาม “อยู่ดีๆ สะใภ้สี่จะไปเรือนจัดการงานทำอะไรหรือเจ้าคะ”

“สะใภ้สี่จะไปเลือกสาวใช้”

ฝูหรงพูดพลางปล่อยม่านเกี้ยวลง

“เลือกสาวใช้?” สี่จวี๋ตะลึงงัน “หลี่มามาส่งคนมาแล้วหรือ”

“อืม” ฝูหรงพยักหน้า “ส่งมาแต่เช้าแล้ว”

“สะใภ้สี่” ลังเลอยู่ชั่วขณะสี่จวี๋เลิกม่านเกี้ยวขึ้น ยิ้มแย้มแล้วบอก “ตอนนี้ไม่มีงานอะไร หรือไม่ ให้บ่าวติดตามท่านไปด้วยกัน”

หลวนอวิ๋นชูไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้มาโดยตลอด ก็เพราะไม่คิดจะให้สี่จวี๋ตามไปด้วย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มแย้มเข้ามาขอไปด้วย นางมีเจตนาจะปฏิเสธ แต่เมื่อสี่จวี๋กลับไปเจอกับสี่หลัน ข้อเท็จจริงในใจของนางก็จะปรากฏออกมาอย่างชัดแจ้ง ไม่ได้กลัวว่าสาวใช้สองคนจะมีอะไร ที่หลวนอวิ๋นชูใส่ใจคือนายหญิงใหญ่จะไม่พอใจในเรื่องนี้ เช่นนั้นก็ให้สี่จวี๋ไปด้วยแล้วกัน ช่างขัดกับความตั้งใจของนางเสียจริง

มองสีหน้ายิ้มแย้มของสี่จวี๋แล้ว หลวนอวิ๋นชูก็นึกถึงภาพวันก่อนที่เห็นอีกฝ่ายกับสี่หลันแอบส่งสายตาให้กันตอนอยู่ที่ลานด้านหลัง ในใจพลันเกิดความคิดจึงพยักหน้า

“อืม…ก็ดี ที่เรือนลู่ย่วนมีสี่หลันก็พอแล้ว เจ้าไปจะได้ช่วยข้าตัดสินใจ”

ทั้งสองคนต่างเป็นคนของนายหญิงใหญ่ แทนที่จะคอยเฝ้าระวังทั้งวันทั้งคืน ไม่สู้ยกคนหนึ่งกดคนหนึ่ง ให้พวกนางขัดแย้งภายในกันขึ้นมาเป็นอันดับแรก

ไม่ผิดจากที่คาด ดวงตาของสี่จวี๋เปล่งประกายระยิบระยับขึ้นมา กุลีกุจอปล่อยม่านเกี้ยวให้หลวนอวิ๋นชู

“ช้าก่อน”

“สะใภ้สี่ยังมีอะไรจะสั่งการหรือเจ้าคะ”

มือของสี่จวี๋ชะงักค้างอยู่กลางอากาศ

“จากตรงนี้ไปเรือนจัดการงาน” หลวนอวิ๋นชูมองไปที่จางหมัวมัว “ยังมีเส้นทางอื่นหรือไม่”

“จากตรงนี้ย้อนกลับไปไม่ไกลมีทางแยก ก็ไปได้เช่นกันเจ้าค่ะ” จางหมัวมัวชี้ไปข้างหลัง “เพียงแต่อ้อมสักหน่อย”

“อืม” หลวนอวิ๋นชูพยักหน้า “อ้อมกลับไปเถิด”

“สะใภ้สี่ นี่…”

“สะใภ้สี่ ท่าน…”

นี่ออกจะเสียศักดิ์ศรีเกินไปแล้ว ไม่ได้ทำเรื่องละอายใจอะไร เหตุใดต้องกลัวด้วย

เห็นหลวนอวิ๋นชูจะไปทางอ้อม ฝูหรงกับสี่จวี๋ต่างร้องขึ้นมาพร้อมกัน ไม่ว่าใครก็ปรารถนาจะติดตามเจ้านายที่มีอำนาจแข็งแกร่ง เดินถนนจะได้ยืดอกเชิดหน้าได้เต็มที่

“สะใภ้สี่ พวกเราไม่จำเป็นต้องอ้อมไป”

ฝูหรงใบหน้าแดงก่ำ สี่จวี๋ก็เอ่ยคล้อยตามอยู่ที่ด้านข้าง

“ใช่เจ้าค่ะ สะใภ้สามจะเข้าใจว่าพวกเรากลัวนาง”

“ไม่ใช่กลัว” ร่างเอนไปทางด้านหลัง หลวนอวิ๋นชูหลับตาลง “ข้าแค่ไม่อยากหาเรื่องยุ่งยาก”

พานหมิ่นความคิดเรียบง่าย ต่งเหรินกับนางนับเป็นคู่สร้างคู่สม ถึงกับไปเชิญเหยาหลันมา ไม่เกินสามวันเรือนชิ่นย่วนแห่งนี้ต้องจัดงานศพแล้ว

ครั้งนี้พานหมิ่นไม่อาจโยนความผิดมาให้นางอีก!

เรือนจัดการงานอยู่ทางทิศเหนือของจวนกั๋วกง รวมหน้าหลังแล้วจึงเป็นเรือนคั่นสาม* แต่ละเรือนจัดแบ่งจนเป็นลานเล็กสามแห่ง แต่ละแห่งมีประตูเชื่อมต่อกัน แม้จะเป็นสถานที่จัดการงานจุกจิกหยุมหยิมประจำวัน แต่ก็มีภูเขาจำลอง หินรูปร่างประหลาด ดอกไม้ต้นหญ้าปิดบังจุดด้อยและเสริมจุดเด่นซึ่งกันและกัน ทางด้านใต้มีประตูใหญ่สองบานกว้างราวสามจั้งเศษ ปกติจะไม่เปิด เพียงเปิดประตูเล็กที่ด้านข้างให้คนเข้าออก

ลงจากเกี้ยว หลวนอวิ๋นชูช้อนตาขึ้นมองไป ภาพที่เห็นคือเรือนสีแดงชาดหลังเล็กสองชั้นหลังคาทรงเซียซาน** หน้าประตูมีสัตว์หินคู่หนึ่ง สี่ด้านปลูกต้นอิ๋นซิ่ง หวงหยาง*** จื่อเวย**** ไว้จำนวนหนึ่ง ระหว่างนั้นมีโต๊ะหินและม้านั่งหินตั้งอยู่ ตรงใจกลางมีแปลงดอกไม้ทรงรีอยู่แปลงหนึ่ง เรือนหลังเล็กดูโดดเด่นสว่างพร่างพราว ทัศนียภาพดูงดงามไม่เหมือนใคร ถ้าไม่รู้ยังเข้าใจว่าเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจเสียด้วยซ้ำ

พ่อบ้านเฮ่อรออยู่หน้าประตูเรือนหลังเล็กก่อนแล้ว เห็นหลวนอวิ๋นชูลงจากเกี้ยวก็รีบพาทุกคนเข้ามาทำความเคารพ

“คารวะสะใภ้สี่”

“ที่นี่ตกแต่งได้งดงามโดดเด่นยิ่ง” หลวนอวิ๋นชูกวาดตามองไปรอบๆ “ถ้าไม่รู้อยู่ก่อน ข้ายังไม่เชื่อจริงๆ ว่าที่นี่คือสถานที่ทำงาน”

“ไม่เพียงท่านเท่านั้น ไม่ว่าใครมาครั้งแรกก็เป็นต้องพูดเช่นนี้” พ่อบ้านเฮ่อกล่าวยิ้มๆ “เดิมทีที่แห่งนี้เป็นเพียงลานที่โล่งเตียน หลังจากสะใภ้ใหญ่เข้ามารับช่วงงานต่อ เห็นแล้วไม่ชอบใจจึงได้ปรับปรุงขึ้นมาใหม่”

“พี่สะใภ้ใหญ่มาจัดการงานที่นี่บ่อยหรือ”

“ข้างบนเป็นห้องโถงใหญ่ จุคนได้สองร้อยกว่าคน” พ่อบ้านเฮ่อชี้ไปที่เรือนหลังเล็กพลางแนะนำ “สะใภ้ใหญ่มาตรวจการทำงานทุกสามวัน บางครั้งเวลาอื่นๆ ก็มาบ้าง”

“อ้อ…” หลวนอวิ๋นชูพยักหน้า “พี่สะใภ้ใหญ่ก็เหน็ดเหนื่อยไม่น้อย”

พ่อบ้านเฮ่อก็เออออตาม กล่าวยกย่องชมเชยอีกหลายคำ ท้ายสุดก็ชี้ไปยังสตรีที่ยืนกุมมืออยู่ข้างหลังเขามาโดยตลอด

“สะใภ้สี่ นางก็คือหลี่หวา ทุกคนต่างเรียกนางว่าหลี่มามา เป็นบุคคลอันดับหนึ่งอันดับสองในกลุ่มค้าทาส ยามบ้านที่มีเงินมีอำนาจมีหน้ามีตาในเมืองหลวนเฉิงจะซื้อบ่าวไพร่ล้วนต้องเรียกหานาง นางกับจวนเราทำการค้ากันมานาน รู้ธรรมเนียมปฏิบัติในจวนดี คนที่ส่งมาไม่เพียงเชื่อถือไว้ใจได้ ยังอบรมฝึกฝนมาก่อนแล้ว ซื้อมาแล้วก็ใช้งานได้เลย ไม่ต้องให้หมัวมัวมาอบรมฝึกฝนอีก” แล้วหันไปทางหลี่หวา “หลี่มามา นางก็คือสะใภ้สี่”

อบรมฝึกฝนมาก่อนแล้ว?

‘บริการฝึกอบรมฟรีก่อนส่งมอบแรงงาน’ คนโบราณก็มีความคิดที่ล้ำหน้าเช่นนี้ หลี่หวาผู้นี้มีความเฉียบแหลมมากพอ มิน่าจึงสามารถดูแลกิจการได้เป็นอย่างดี เป็นคนค้าทาสที่งอนิ้วนับได้ในเมืองหลวนเฉิง ฟังจากการแนะนำตัวแล้ว หลวนอวิ๋นชูก็มองประเมินหลี่หวาขึ้นๆ ลงๆ หลายครั้ง

นางอายุราวสามสิบ ใบหน้ารูปไข่ห่าน* ดวงตารูปเมล็ดซิ่ง คิ้วรูปจันทร์เสี้ยวคู่หนึ่งตัดเล็มได้อย่างประณีต ริมฝีปากบาง เพียงดูก็รู้ว่าเป็นคนช่างพูด รูปร่างหน้าตาไม่โดดเด่น แต่ผิวหน้ากลับขาวหมดจดยิ่ง ทำให้คนเห็นเพียงแวบเดียวก็จำได้ นางสวมเสื้อสีชมพูลายดอกสดใสงดงาม ทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีเขียวอมดำอยู่ด้านนอก ผมเกล้ามวยเป็นทรงก้นหอยคู่ประดับด้วยมุกอัญมณีแวววาว ดูสวยสดงดงามเป็นพิเศษ

“ได้ยินนามอันยิ่งใหญ่ของท่านมานานแล้ว วันนี้นับว่าข้ามีบุญวาสนาได้มาพบเจอ สะใภ้สี่ไม่เพียงแต่งบทกวีได้ดี รูปร่างหน้าตายังงดงามเพียงนี้ ประดุจเทพธิดาบนสรวงสวรรค์” เห็นหลวนอวิ๋นชูมองมา หลี่หวาก็ยิ้มแย้มเบิกบานรับหน้า เอ่ยชมไม่หยุดปาก “หลายวันก่อนข้าไปส่งเด็กสาวที่จวนอัครเสนาบดี ประจวบเหมาะกับหลานชายของสะใภ้ใหญ่ครบร้อยวัน กำลังตกแต่งจัดเตรียมห้องโถงอยู่พอดี ยกฉากบังลมปักลายสองหน้าออกมาฉากหนึ่ง หน้าหนึ่งเป็นภาพดอกโบตั๋นเจริญรุ่งเรือง อีกหน้าหนึ่งเป็นภาพภูเขาแม่น้ำผู้คน ไม่เพียงลวดลายต่างกัน ฝีเข็ม สีสันก็ต่างกัน จุ๊ๆ นั่นจึงจะเรียกว่าลายปักสองหน้าสามแตกต่างที่แท้จริง ตอนแรกเห็นข้ายังเข้าใจว่าเป็นของจากในวัง พอถามดูจึงได้รู้ว่าถึงกับเป็นฝีมือของท่าน ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”

ได้ยินเรื่องบัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุคเก่งเรื่องเย็บปักถักร้อยไม่ใช่เพียงแค่ครั้งเดียว แต่หลวนอวิ๋นชูก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ถึงอย่างไรเรื่องเหล่านี้ก็มีสาวใช้ทำอยู่แล้ว วันนี้ได้ยินหลี่หวาบอกฝีมือเย็บปักถักร้อยของนางเทียบได้กับของในรั้วในวัง หลวนอวิ๋นชูอดสูดลมหายใจด้วยความหนาวเหน็บไม่ได้

ฝีมือศิลปะของบัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุคสูญหายไปทั้งหมด ทำให้หลวนอวิ๋นชูต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างตัวสั่นงันงกทุกวัน ดีที่เวลานี้นางต้องครองตัวเป็นม่าย นายหญิงใหญ่ไม่ชอบให้นางเล่นสำบัดสำนวนแต่งโคลงกลอน การไม่รู้หนังสือแต่งบทกวีไม่ได้จึงยังพอถูไถใช้ชีวิตผ่านไปได้

แต่งานเย็บปักถักร้อยก็ไม่เหมือนกันแล้ว นี่เป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นแม่บ้านแม่เรือนของสตรีในสมัยโบราณ ไม่มีแม่สามีคนใดชอบลูกสะใภ้ที่ไม่จับเข็มไม่จับด้าย แม้จะบอกมีสาวใช้ช่วยทำให้ แต่บางครั้งบางงานเพื่อชื่อเสียงก็ยังคงต้องลงมือทำด้วยตนเอง นี่จะให้นางซุกซ่อนอย่างไร

ถ้าแต่ก่อนฝีมือด้านการเย็บปักถักร้อยไม่ดีก็แล้วไปเถิด นายหญิงใหญ่จะกดนางไว้ไม่ให้แสดงฝีมือเย็บปักถักร้อยที่เทียบได้กับของในรั้วในวังหรือ

ทำเช่นนั้นก็แปลกแล้ว!

คิ้วของหลวนอวิ๋นชูค่อยๆ ขมวดแน่นเป็นปม

หลี่หวาผู้นั้นก็เป็นคนที่รู้จักพิจารณาคำพูดและสังเกตสีหน้าผู้อื่น เห็นหลวนอวิ๋นชูขมวดคิ้วก็หยุดพูด

“ครั้งนี้หลี่มามาพาคนมาเท่าไร”

“ทั้งหมดสี่สิบหกคน รออยู่ในห้องโถงเล็กทั้งหมด ท่านเลือกดูก่อน ถ้าไม่มีคนที่พอใจ พรุ่งนี้ข้าจะพามาอีกกลุ่มหนึ่ง”

ขณะพูดทั้งกลุ่มก็เข้าประตูมา เดินมาตามระเบียงทางเดินเส้นหนึ่ง มีประตูสี่ห้าบาน พ่อบ้านเฮ่อเดินไปพลางแนะนำให้หลวนอวิ๋นชูรู้จักสถานที่ไปพลาง เหล่าสาวใช้และหญิงรับใช้สูงวัยก็พากันขยับตัวไปชิดผนังทำความเคารพ เท้าไม่ได้หยุด หลวนอวิ๋นชูเดินตามพ่อบ้านเฮ่อมาถึงห้องโถงเล็ก

เดินอ้อมผ่านฉากบังลมขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้หวงฮวาหลี* ทาสีทองประดับเตี่ยนชุ่ย** ก็เห็นคนยืนอยู่ในห้องเต็มไปหมด พอเห็นพวกนางเข้ามาก็ยืดหน้าอกขึ้นทันที

เรียงสี่แถว สามแถวหน้าเป็นแม่นางน้อยอายุสิบกว่าปี สวมเสื้อกันหนาวลายดอกสีเหลืองอ่อน กระโปรงลายดอกสีฟ้าเหมือนกันหมด แถวหลังสุดเป็นหญิงอายุราวสามสิบสี่สิบปี ที่หน้าอกของทุกคนมีป้ายเล็กๆ สีส้มห้อยอยู่ เขียนหมายเลขไว้ หลวนอวิ๋นชูมองป้ายหมายเลขที่เหมือนกับการประกวดสาวงามในสมัยปัจจุบันแล้วก็ยิ้ม

หลี่หวาผู้นี้คงไม่ใช่ทะลุมิติมากระมัง

“ทั้งหมดมีเด็กสาวสามสิบคน หญิงสูงวัยสิบหกคน ล้วนอยู่ที่นี่แล้ว” หลี่หวาพูดจบก็หันไปทางกลุ่มคน “นางก็คือสะใภ้สี่ บัณฑิตหญิงผู้มีชื่อเสียงโด่งดังของเมืองหลวนเฉิงเรา ครั้งนี้นางก็คือผู้ที่ต้องการคน ถ้าได้รับเลือกก็เป็นโชควาสนาของพวกเจ้าแล้ว” ก่อนบอกอีกว่า “ทุกคนต่างรู้ดี ค่าตอบแทนของจวนกั๋วกงแห่งนี้นับว่าหาได้ยากในเมืองหลวนเฉิง!”

“คารวะสะใภ้สี่!”

คนสี่สิบหกคนย่อเข่าลงทำความเคารพพร้อมกัน เสียงและการเคลื่อนไหวพร้อมเพรียงกันอย่างน่าประหลาด สามารถประชันกับกองทหารเกียรติยศขบวนใหญ่ในสมัยปัจจุบันได้เลย รับการคารวะแล้ว หลวนอวิ๋นชูก็อดมองหลี่หวาอย่างชื่นชมไม่ได้

หลี่หวาก็ส่งยิ้มประจบ หน้าอกยิ่งยืดตรง

“สะใภ้สี่เชิญนั่ง” พ่อบ้านเฮ่อหันไปทำมือให้ทุกคนเงียบเสียงลง “ท่านดื่มน้ำชาสักหน่อย พักหายใจก่อน แล้วค่อยๆ เลือก”

มองเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ในห้องโถงแวบหนึ่ง หลวนอวิ๋นชูไม่ได้เข้าไปนั่งตามที่พ่อบ้านพูด ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่นั่น สายตาระผ่านใบหน้ากลุ่มคนไปทีละคน

เหตุใดจึงรู้สึกคล้ายตกลงไปในรังหมาป่า

รู้สึกเหมือนนางเป็นแพะย่างทั้งตัวตัวหนึ่งที่เพิ่งออกจากเตามาอย่างน่ากิน น้ำมันสีเหลืองทองกำลังหยดติ๋งๆ ทำให้คนน้ำลายสอ ขอเพียงหลี่หวาร้องตะโกนขึ้นคำหนึ่ง นางคงจะถูกรุมฉีกร่างยัดลงท้องไปทันที ยืนอยู่ตรงนั้น มองสบดวงตาสุกใสแวววาวเป็นคู่ๆ หลวนอวิ๋นชูรู้สึกแผ่นหลังเย็นวาบ หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาสองที

เป็นครั้งแรกที่ต้องสัมภาษณ์คนมากปานนี้ นางออกจะตื่นเต้นขึ้นมาจริงๆ

“เรียนสะใภ้สี่ สะใภ้ใหญ่สั่งเอาไว้ ในเรือนท่านยังขาดสาวใช้รุ่นใหญ่หนึ่งคน สาวใช้ขั้นสองสี่คน สาวใช้ใช้แรงงานแปดคน หญิงรับใช้สูงวัยหกคน” เห็นหลวนอวิ๋นชูไม่ดื่มน้ำชา พ่อบ้านเฮ่อจึงเอ่ยขึ้นอย่างเหมาะกับเวลา “สะใภ้ใหญ่ยังบอก ถ้าท่านเห็นว่าบ่าวไพร่ที่มีอยู่แต่เดิมมีคนที่ถูกใจ ก็เลือกให้น้อยลงสักหลายคนก็ได้ขอรับ”

คำพูดนี้ก็พูดได้ถูกต้อง นางกับฝูหรง สี่หลัน สี่จวี๋ล้วนมาอยู่ในเรือนลู่ย่วนทีหลัง ถ้าเปลี่ยนบ่าวไพร่ทั้งหมด ต่อไปถ้าเจอเรื่องอะไรเข้า เกรงว่ากระทั่งคนที่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องราวก็ยังหาไม่ได้ นึกมาถึงตรงนี้หลวนอวิ๋นชูจึงผงกศีรษะ

“อืม…เฉียนหมัวมัวประสบการณ์มาก คนก็มีความเมตตามีความสัตย์ซื่อ ก็เอานางไว้แล้วกัน ยังมีลู่หมัวมัวที่ทำหน้าที่เก็บกวาดห้องครัวเล็กก็เอาไว้ ครั้งนี้เลือกหญิงรับใช้สูงวัยเพียงสี่คนก็พอ”

“ขอรับ เสร็จจากการนี้แล้วบ่าวจะรายงานให้สะใภ้ใหญ่ได้รับทราบ”

พ่อบ้านเฮ่อรับคำ แล้วถอยไปอยู่ด้านข้าง

* มาจากสำนวน ‘ปากสุนัขไม่มีงาช้างงอก’ หมายถึงคนพาลย่อมไม่มีทางพูดสิ่งที่ดีได้

* เรือนคั่นสาม เป็นรูปแบบหนึ่งของเรือนสี่ประสาน (ซื่อเหอย่วน) เป็นการจัดเรียงหมู่เรือนของชาวจีนที่มีส่วนลานกว้างตรงกลาง ล้อมรอบด้วยอาคารที่หันหน้าเข้าหาลานทั้งสี่ด้าน โดยมีเรือนอีกสองหลังคั่นลานกว้างตรงกลางออกเป็นสามลาน

** หลังคาทรงเซียซาน เป็นสถาปัตยกรรมหลังคาของจีน มีลักษณะผสมผสานระหว่างหลังคาปั้นหยาและหลังคาทรงจั่ว

*** หวงหยาง เป็นไม้ตระกูล Buxus มีเนื้อแข็งสีเหลืองอ่อน มักใช้ในงานแกะสลัก

**** ชื่อไม้ประดับยืนต้นขนาดเล็ก เปลือกก้านเกลี้ยงเกลา ใบรูปไข่ ดอกสีม่วงแก่หรือขาว

* รูปหน้ายาวแต่อวบอิ่ม ใบหน้าช่วงบนค่อนข้างกลม ช่วงล่างเรียวเล็กคล้ายไข่ห่าน

* ไม้หวงฮวาหลี (Fragrant Rosewood) เป็นไม้เนื้อแดงพบทางจีนตอนใต้และเวียดนาม มีความโดดเด่นที่ลวดลายสวย มีประกายสีเหลืองทองในเนื้อไม้ เป็นไม้มีราคา นิยมนำมาทำเป็นเครื่องเรือน

** เตี่ยนชุ่ย แปลว่าแต้มสีเขียวคราม คือการใช้ขนนกกระเต็นสีฟ้าสดตัดเป็นชิ้นๆ ประดับลงบนโครงโลหะ