หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 19

เดินผ่านระเบียงวนมา เพียงเห็นบุรุษอ้วนเตี้ยอายุราวสามสิบยืนสำรวมกิริยาอยู่ในห้องโถง ข้างหลังมีเด็กรับใช้อายุสิบกว่าปียืนอยู่คนหนึ่ง

คนผู้นั้นเห็นหลวนอวิ๋นชูออกมาก็เดินเข้ามาทำความเคารพ

“บ่าวต่งเฮ่อคารวะสะใภ้สี่”

“พ่อบ้านเฮ่อเชิญนั่ง” หลวนอวิ๋นชูผงกศีรษะ นั่งลงบนเก้าอี้ “เข้ามา ยกน้ำชามาให้พ่อบ้านเฮ่อ”

เขาเป็นหัวหน้าพ่อบ้าน จะต้องดูแลให้ดี ทั้งนี้วันหน้าในเรือนของตนจะได้ไม่เดี๋ยววันนี้ขาดสิ่งนี้ พรุ่งนี้ขาดสิ่งนั้น ย่อมไม่อาจเพียงแค่เรื่องใหญ่เท่าหัวเข็มก็ไปหานายหญิงใหญ่

ความคิดดียิ่ง เพียงแต่หลวนอวิ๋นชูไม่รู้ ธรรมเนียมปฏิบัติในจวนกั๋วกงแห่งนี้เข้มงวดยิ่ง อยู่ต่อหน้าผู้เป็นนายต่อให้บ่าวจะมีฐานะสูงเพียงใดก็ไม่อาจนั่ง เห็นนางให้พ่อบ้านนั่ง ฝูหรงกับสี่หลันคิดจะยับยั้งก็ไม่ทันแล้ว

สาวใช้รุ่นเล็กยกเก้าอี้มาให้ตั้งนานแล้ว พ่อบ้านเฮ่อไหนเลยจะกล้านั่ง ปากก็พร่ำบอกว่ามิกล้า ยืนอยู่ตรงนั้นสายตาไม่ว่อกแว่ก ทำเอาสาวใช้รุ่นเล็กมองหลวนอวิ๋นชูด้วยความอึดอัดลำบากใจ

ฝูหรงฉวยโอกาสกระซิบที่ข้างหูหลวนอวิ๋นชูหลายประโยค นางจึงโบกมือให้สาวใช้รุ่นเล็ก

“พ่อบ้านเฮ่อมีธุระอะไรหรือ”

“เรียนสะใภ้สี่ หลี่มามาส่งบรรดาเด็กสาวมาแล้วขอรับ รออยู่ที่เรือนจัดการงาน เชิญท่านไปเลือกด้วยตนเองขอรับ”

หลวนอวิ๋นชูมุมปากหยักโค้ง นางคาดเดาไม่ผิด เขามาเพราะเรื่องนี้

“ก็แค่เลือกสาวใช้ บอกหลี่มามาให้พาคนมาที่นี่ก็ได้” ไม่รอให้หลวนอวิ๋นชูเอ่ยปาก สี่หลันพูดเสียงใสออกมา “ให้สะใภ้สี่ต้องลำบากไปด้วยตนเองได้อย่างไร ข้าว่าพ่อบ้านเฮ่อเลอะเลือนแล้ว”

เรือนจัดการงานอยู่ไม่ใกล้กับเรือนลู่ย่วน ต้องอ้อมผ่านเรือนหลายหลังไม่พูดถึง ข้างในยังมีชายหญิงอยู่ปะปนกัน หลวนอวิ๋นชูที่เพิ่งเป็นม่ายจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร

ถูกคนพูดฉีกหน้าต่อหน้าธารกำนัล พ่อบ้านเฮ่อใบหน้าแดงก่ำ แต่เขาก็รู้สี่หลันเดิมเป็นคนข้างกายนายหญิงใหญ่ ไม่สะดวกจะกล่าวตำหนิ อ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่จึงชี้แจงอย่างละเอียด ราวกับกลัวหลวนอวิ๋นชูจะฟังไม่เข้าใจ

“ตอนแรกบ่าวก็คิดเช่นนั้น เพียงแต่ครั้งนี้เรือนลู่ย่วนจะเปลี่ยนสาวใช้เกือบยี่สิบคน เพื่อสะดวกแก่การคัดเลือกของท่าน สะใภ้ใหญ่ได้สั่งกำชับเป็นพิเศษให้ส่งคนมามากหน่อย ปรากฏว่าเช้านี้หลี่มามาพาคนมาถึงสี่สิบกว่าคน แน่นขนัดไปทั้งห้อง พอสะใภ้ใหญ่เห็นก็บอกว่าคนจำนวนมากเพียงนี้ให้เดินผ่านลานเรือนมาไม่น่าดูไม่พูดถึง ยังจะถูกเรือนต่างๆ เที่ยวพูดพล่ามส่งเดช พูดต่อกันไปพูดต่อกันมาก็จะทำให้คนฟังแล้วไม่สบายใจ จึงให้บ่าวมาเชิญท่านด้วยตนเองขอรับ”

คนของเรือนลู่ย่วนต้องเปลี่ยนทั้งหมด?!

ลวี่จูสาวใช้รุ่นเล็กที่กำลังยกน้ำชาเข้ามาร่างสั่นเทา มีเสียง ‘เคร้ง’ ถาดเงินร่วงหล่นจากมือลงไปที่พื้น ชุดถ้วยชาประณีตงดงามชุดหนึ่งแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ลวี่จูเนื้อตัวสั่นเป็นตะแกรงร่อนรำข้าว ตัวอ่อนเป็นดินเหนียวคุกเข่าอยู่ที่นั่น

คนอื่นๆ แต่ละคนเบิกตากว้างเป็นรูปปั้นดินเหนียว ลืมหายใจไปแล้ว

ในห้องโถงเงียบกริบลงทันที ได้ยินเพียงเสียงลวี่จูโขกศีรษะราวกับทุบกระเทียมดัง ‘ตึงๆๆ’

คนสี่สิบกว่าคนนับเป็นขบวนใหญ่ เดินแห่แหนในจวนเป็นขบวนสาวงาม ไม่ทำให้ผู้คนตื่นตะลึงก็แปลกแล้ว! มองผู้คนที่แข็งค้างเป็นรูปปั้นดินเหนียว หลวนอวิ๋นชูก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ยังคงเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ที่ละเอียดรอบคอบ ข้าคิดอะไรไม่ถี่ถ้วนพอ” แล้วหันไปทางลวี่จู “เจ้าลุกขึ้นเถิด เรียกคนมาเก็บกวาด”

สะใภ้สี่ถึงกับไม่ได้ให้ข้าชดใช้?

ลวี่จูลืมโขกศีรษะ เงยหน้าขึ้นมองหลวนอวิ๋นชูอย่างงงงัน

“สะใภ้สี่…” เห็นหลวนอวิ๋นชูจัดการเรื่องนี้เหมือนไม่มีอะไร พ่อบ้านเฮ่อกล่าวขึ้นว่า “ตามธรรมเนียมปฏิบัติของจวน บ่าวไพร่ทำของแตกต้องหักจากเงินรายเดือน ท่านว่า…”

นั่นเป็นชุดถ้วยชาที่ทำมาจากดินสีชาดชั้นหนึ่ง อย่างน้อยราคาก็หลายร้อยตำลึง ถ้าเป็นสะใภ้ใหญ่คงบันดาลโทสะไปแล้ว สะใภ้สี่ผู้นี้เป็นเพราะไม่รู้ธรรมเนียมปฏิบัติหรือไม่ใส่ใจเงินทอง ในใจพ่อบ้านเฮ่อประหลาดใจ เขาลอบประเมินสีหน้าหลวนอวิ๋นชู

หลวนอวิ๋นชูย่นหัวคิ้ว

จนจะตกงานแล้ว ไม่มีเงินสวัสดิการเลิกจ้างก็แล้วไปเถิด นี่ยังจะหักเงินรายเดือน แล้วจะให้พวกนางใช้ชีวิตอย่างไรรึ จะอย่างไรหลวนอวิ๋นชูก็เป็นคนในสมัยปัจจุบัน เมื่อเห็นลวี่จูนั่งแปะอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าซีดขาว นางก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมา

“สาวใช้รุ่นเล็กคนหนึ่งจะมีเงินรายเดือนสักกี่มากน้อย หักขึ้นมาก็ไม่คุ้มกับความยุ่งยาก อีกอย่างจะถูกให้ออกจากงานแล้ว ข้าว่าก็แล้วกันไปเถิด” เห็นพ่อบ้านเฮ่อไม่พูด หลวนอวิ๋นชูจึงกล่าวเสริมขึ้น “หรือไม่พรุ่งนี้ข้าจะไปบอกกับนายหญิงใหญ่เอง”

“นี่…”

เหตุการณ์เช่นนี้ก็ต้องปรับลวี่จูให้ทำงานโดยไม่ได้ค่าแรงอยู่ในจวนหลายปี นั่นเป็นเงินหลายร้อยตำลึงทีเดียว หาไม่ของในจวนแห่งนี้ไยมิใช่ถูกพวกบ่าวไพร่ทำแตกหมดหรือ พ่อบ้านเฮ่อที่เดิมคิดจะพูดสักสองคำ แต่เมื่อมองสบดวงตาที่น่าเกรงขามของหลวนอวิ๋นชู เสียงพลันหยุดชะงัก ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงได้เกิดความขลาดกลัวขุมหนึ่งขึ้นมา

นี่ไหนเลยจะเป็นการปรึกษาหารือ เห็นชัดว่าไม่อนุญาตให้ตั้งข้อสงสัย!

เรียนนายหญิงใหญ่หรือ เงินทำศพซิ่วเอ๋อร์เกินเกณฑ์ไปเพียงนั้นยังไม่ใช่แล้วกันไปหรือไร คิดมาถึงตรงนี้ พ่อบ้านเฮ่อก็ถอนหายใจออกมาคำหนึ่ง นอกจากต่งเหรินแล้ว จวนกั๋วกงก็มีลูกล้างลูกผลาญเพิ่มมาอีกคน ยังดีสะใภ้สี่ที่มือเติบผู้นี้ไม่ได้ดูแลบ้าน

“เรื่องของเรือนลู่ย่วน สะใภ้สี่ตัดสินใจเองก็ได้” พ่อบ้านเฮ่อไม่ได้คิดอะไรต่อ ตอบอย่างนอบน้อม “บ่าวเพียงเกรงว่าท่านจะไม่รู้ถึงธรรมเนียมปฏิบัติ ถูกบ่าวไพร่หลอกลวง จึงได้พูดมากไปหลายประโยค สะใภ้สี่มีเมตตาโอบอ้อมอารี เห็นใจบ่าวไพร่ ก็เป็นบุญวาสนาของสาวใช้ผู้นี้”

“อืม เช่นนั้นก็จัดการตามนั้น” หลวนอวิ๋นชูผงกศีรษะด้วยความพอใจ กวาดตามองห้องโถงที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ “พ่อบ้านเฮ่อกลับไปก่อน เดี๋ยวข้าจะตามไป”

พูดพลางหลวนอวิ๋นชูมองฝูหรงแวบหนึ่ง ฝูหรงก็หยิบเงินก้อนหนึ่งมอบให้เป็นสินน้ำใจ

“เจ้าก็รั้งอยู่ที่เรือนเถิด ไม่ต้องตามไปแล้ว”

เห็นสี่หลันจัดแจงเดินตามถึงข้างเกี้ยว เลิกม่านขึ้นให้ตนอย่างกระตือรือร้น หลวนอวิ๋นชูใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกไป

การเลือกสาวใช้ออกจะเป็นเรื่องใหญ่ หลวนอวิ๋นชูถึงกับหลบเลี่ยงนาง

ภายใต้ความงงงันสี่หลันมีสีหน้าไม่ได้รับความเป็นธรรมผุดขึ้นมาทันที ขอบตาก็แดงเรื่อ นางเป็นคนโปรดข้างกายนายหญิงใหญ่ อยู่ที่เรือนลู่ย่วนแห่งนี้ก็เป็นสาวใช้รุ่นใหญ่อันดับหนึ่ง

“เจ้าก็อย่าคิดไปมากมาย เดิมข้าคิดจะพาเจ้าไปด้วย จะได้ช่วยข้าออกความเห็น” หลวนอวิ๋นชูตบๆ บ่าสี่หลันแล้วยิ้มน้อยๆ “เจ้าก็เห็น เรื่องเปลี่ยนบ่าวไพร่รู้ไปทั่วเรือนลู่ย่วนแล้ว ข้าเป็นห่วงว่าพวกเราหลายคนไปกันหมด คนเหล่านี้จะเอะอะโวยวายขึ้นมา ไม่แน่อาจก่อเรื่องอะไรขึ้น นายหญิงใหญ่ก็จะพูดว่าข้าทำให้บ่าวไพร่เชื่อถือไม่ได้” นางมองฝูหรงแวบหนึ่ง “ข้าก็มาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ไม่อาจกดข่มพวกเขาไว้ได้ อย่างน้อยเจ้าก็เคยอยู่ข้างกายนายหญิงใหญ่มาก่อน สามารถควบคุมพวกเขาได้”

คำพูดนี้ของหลวนอวิ๋นชูพูดได้ค่อนข้างถ่อมตัว แต่ก็เป็นความจริง สี่หลันพลันดีใจขึ้นมา ก็บอกแล้ว ยามคับขันขึ้นมายังต้องเป็นนางกับสี่จวี๋ ฝูหรงมีคุณสมบัติอะไรกันเล่า

เด็กคนนี้หลอกง่ายเสียจริง!

เห็นสี่หลันรับปากอย่างว่องไว มุมปากของหลวนอวิ๋นชูก็หยักโค้งขึ้น นางตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่ให้สี่หลันสี่จวี๋ได้เข้าใกล้บ่าวไพร่กลุ่มใหม่

คนใหม่กลุ่มนี้จะเป็นกลุ่มคนสายตรงที่นางจะพึ่งพาอาศัยในการใช้ชีวิตอยู่ที่จวนกั๋วกงแห่งนี้ ไม่อาจให้สี่หลันสี่จวี๋มาควบคุมเด็ดขาด

เกี้ยวหลังเล็กแกว่งไกวไปมาราวกับเปล หลวนอวิ๋นชูหลับตาเอนพิงอยู่ข้างใน ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากข้างนอกอย่างเลอะๆ เลือนๆ พลันลุกขึ้นมานั่งตัวตรง หลวนอวิ๋นชูร้องออกไป

“หยุดเกี้ยว!”

“สะใภ้สี่” ฝูหรงเลิกม่านขึ้น “มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“ข้างหน้าคือที่ใด เหตุใดจึงหนวกหูเช่นนี้”

“เป็นเรือนชิ่นย่วนเจ้าค่ะ” จางหมัวมัวที่หามเกี้ยวยื่นหน้ามาตอบ “ท่านก็ไม่ต้องแปลกใจไป อิสตรีในเรือนคุณชายสามมีมาก ทุกวันล้วนเป็นเช่นนี้ แรกๆ ยังมีคนไปชมเรื่องสนุก ช่วยไกล่เกลี่ยสองคำ ต่อมาชินแล้วก็เพียงทำเป็นไม่ได้ยิน”

“สะใภ้สี่จำไม่ได้แล้วหรือ” ฝูหรงกล่าวยิ้มๆ “เมื่อก่อนท่านยังพูดเล่นบอกถ้าวันใดเรือนชิ่นย่วนเงียบเหงา นั่นจึงจะแปลกประหลาด”

มิน่าพานหมิ่นจึงพูดจาคารมคมคาย ไม่ว่าสถานการณ์เช่นใดก็ไม่กลัว ที่แท้เป็นเพราะผ่านศึกสงครามมามาก ผ่านการหล่อหลอมเคี่ยวกรำออกมา ฟังคำพูดนี้แล้ว หลวนอวิ๋นชูก็ไม่มีความอยากรู้อยากเห็นอีก

“เหตุใดจึงเดินมาทางนี้”

“นี่เป็นเส้นทางใกล้ที่สุด” จางหมัวมัวชี้ไปข้างหน้า “ผ่านเรือนชิ่นย่วนไป เดินไปทางเหนืออีกหนึ่งเค่อ* ก็ถึงแล้ว”

หลวนอวิ๋นชูผงกศีรษะ ทำท่าบอกฝูหรงให้ปล่อยม่านลง

“นั่นไม่ใช่สี่จวี๋หรือ จะรอหรือไม่”

กำลังจะยกเกี้ยวขึ้นก็เห็นสี่จวี๋พาสาวใช้รุ่นเล็กสองคนเดินมาทางด้านนี้อยู่ไกลๆ ฝูหรงจึงเอ่ยปากถาม

หลวนอวิ๋นชูเองก็เห็นสี่จวี๋แล้ว เดิมไม่คิดจะสนใจ พอเห็นฝูหรงถามนางจึงพยักหน้า

เมื่อเห็นหลวนอวิ๋นชู สี่จวี๋ก็รีบสาวเท้าเดินเข้ามาพลางทำความเคารพ

“คารวะสะใภ้สี่ ท่านจะไปไหนหรือเจ้าคะ”

“สะใภ้สี่จะไปเรือนจัดการงาน”

ได้ยินคำพูดของฝูหรง สี่จวี๋งงงัน กำลังจะซักถามต่อก็ได้ยินหลวนอวิ๋นชูเอ่ยถาม

“เกิดอะไรขึ้น ในเรือนสะใภ้สามคล้ายมีเรื่องอะไร”

“ครั้งนี้สะใภ้สามเอะอะโวยวายไม่เบาเลย” สี่จวี๋หันกลับไปมอง “บ่าวเห็นท่าไม่ดีจึงรีบลุกหนีออกมาก่อน”

จางหมัวมัวขยับเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คราวนี้ห้องใดมีปัญหาขึ้นมาอีก”

“บ่าวเพียงเล่าให้ฟัง ทุกคนฟังแล้วก็แล้วไป อย่าเอาไปพูดต่อเด็ดขาด” สี่จวี๋กวาดตามองไปรอบด้านแล้วลดเสียงลง “ไม่ทราบสะใภ้สี่ยังจำได้หรือไม่ ช่วงก่อนหน้านี้คุณชายสามรับสตรีจากข้างนอกมาคนหนึ่งชื่อฉู่เชี่ยนอวิ๋น”

“สะใภ้สี่สูญเสียความทรงจำแล้ว ไหนเลยจะจำเรื่องเหล่านี้ได้”

เห็นสี่จวี๋เปิดโปงจุดอ่อน ฝูหรงจึงพูดฉีกหน้า

สี่จวี๋หน้าแดงพลางยิ้มเจื่อน

“แม่นางเชี่ยนอวิ๋นผู้นี้รูปโฉมงามเลิศล้ำไม่พูดถึง หมาก พิณ คัดอักษร วาดภาพยิ่งเชี่ยวชาญทุกอย่าง โดยเฉพาะเสียงไพเราะดุจนกขมิ้น ในเมืองหลวนเฉิงหาไม่เจอคนที่สองอีก เพียงแต่ครอบครัวยากจนข้นแค้นไปสักหน่อย”

หมาก พิณ คัดอักษร วาดภาพเชี่ยวชาญทุกอย่างเช่นนี้ฟังอย่างไรก็ต้องเป็นคุณหนูจากครอบครัวที่มีเงินและอำนาจ จะมาจากครอบครัวยากจนข้นแค้นได้อย่างไร ฟังมาถึงตรงนี้หลวนอวิ๋นชูก็ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร

“นี่ก็แปลกแล้ว” ฝูหรงมุ่ยปาก “ครอบครัวยากจนข้นแค้นจะอบรมสั่งสอนบุตรสาวออกมาเช่นนี้ได้อย่างไร”

“เส้นทางวกวนก็อยู่ที่ตรงนี้ ฝูหรงอย่าเพิ่งใจร้อน ฟังข้าค่อยๆ เล่า” สี่จวี๋ทำสีหน้าท่าทางชวนให้น่าสงสัยยิ่ง “แม่นางเชี่ยนอวิ๋นผู้นี้รูปร่างหน้าตาเฉลียวฉลาดน่ารักน่าเอ็นดู เดิมคุณชายสามรับปากจะให้เป็นอี๋เหนียง แต่พอกลับมาบอกสะใภ้สามก็โวยวายใหญ่โตขึ้นมาทันที เรื่องไปถึงนายท่านกับนายหญิงใหญ่ นายท่านเห็นคุณชายสามรับอี๋เหนียงไว้หกคนแล้ว แม่นางเชี่ยนอวิ๋นผู้นี้มาจากครอบครัวที่ยากจน ฐานะไม่ทัดเทียมคู่ควร จึงไม่รับปาก เพียงบอกถ้าคุณชายสามอยากรับไว้ก็ให้เป็นสาวใช้ห้องข้าง”

“แล้วแม่นางเชี่ยนอวิ๋นก็ยอมหรือ”ฝูหรงถาม

“คิดว่าคงเห็นว่าเรื่องสำเร็จแล้ว ทั้งละโมบในความรุ่งเรืองเฟื่องฟูของจวนกั๋วกง นางถึงกับตกลงแล้ว วันที่รับตัวเข้ามาได้พาไปให้นายหญิงใหญ่ดูตัว แต่นายหญิงใหญ่กลับบอกว่าด้วยรูปโฉมและความสามารถของนาง แม้แต่ย่าของชาวบ้านธรรมดายังทำได้…” ทอดถอนใจออกมาคำหนึ่ง “คิดไม่ถึงว่านางก็เป็นสาวงามที่ยั่วยวนเสน่ห์คนหนึ่ง นับแต่เข้ามาอยู่ก็ทำให้คุณชายสามลุ่มหลงมัวเมาจนโงหัวไม่ขึ้น ไม่เพียงหมางเมินอี๋เหนียงทั้งหลาย แม้แต่ธรรมเนียมปฏิบัติที่กำหนดไว้ว่าต้องมาที่ห้องสะใภ้สามก็ยกเลิก แต่ละห้องที่เดิมแย่งชิงหึงหวงกัน ทุกวันต้องเอะอะโวยวายจนเดือดร้อนกระทั่งไก่กระทั่งสุนัข* ช่วงนี้กลับพร้อมใจเป็นหนึ่งเดียวกัน”

ได้ยินคำพูดนี้จางหมัวมัวก็ชี้ไปข้างหน้า “นี่ไม่ใช่เอะอะโวยวายขึ้นมาอีกแล้วหรือ”

“นี่เพราะเรื่องถูกเปิดโปงแล้ว” สี่จวี๋มองซ้ายมองขวา ก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง เสียงยิ่งเบาลง “ไม่ทราบอี๋เหนียงคนใดแอบไปสืบมาถึงรู้ว่านางถึงกับเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของสำนักนางโลมชุ่ยอวิ๋น ถูกคุณชายสามไถ่ตัวมา เพราะกลัวจะถูกตรวจสอบพบ ไม่กล้ามอบฐานะที่เอิกเกริกให้ ถึงได้ซื้อฐานะใหม่ว่าเป็นครอบครัวที่ยากจน คาดไม่ถึงว่ายังมีพิรุธ ถูกตรวจสอบออกมา”

“บรรพบุรุษของข้า! แม้แต่คนของสำนักนางโลมก็กล้ารับเข้ามาไว้ในจวน นายหญิงใหญ่ทราบเรื่อง ไยมิใช่ต้องถูกถลกหนังหรือ”

จางหมัวมัวตาเบิกกว้าง นางอยู่ในจวนมานาน รู้ธรรมเนียมปฏิบัติดี ตอนคุณชายใหญ่ยังมีชีวิตอยู่เคยหลงรักหญิงนางโลมคนหนึ่ง ไถ่ตัวออกมาแล้วแอบเลี้ยงดูไว้นอกจวน ไม่รู้อย่างไรถูกนายหญิงใหญ่รู้เรื่องเข้า ฉวยโอกาสตอนคุณชายใหญ่ไม่อยู่ในเมืองหลวนเฉิง พาคนไปด้วยตนเอง ลงมือทุบตีอย่างหนักเหลือเพียงครึ่งชีวิต คืนที่คุณชายใหญ่กลับมาก็สิ้นลม นี่ยังไม่พูดถึงว่าคุณชายใหญ่ยังถูกลงโทษให้คุกเข่าอยู่ในศาลบรรพชน สุดท้ายเป็นสะใภ้ใหญ่ที่ปวดใจ ไปวิงวอนขอความเมตตาต่อนายหญิงใหญ่ ถึงได้ถูกปล่อยกลับมา ต่งเหรินผู้นี้ขวัญกล้ายิ่งนัก ถึงกับพาคนเข้ามาอยู่ในจวนอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ต้องการชีวิตแล้วจริงๆ

จางหมัวมัวเพิ่งถามจบ ป้าสวี่หญิงรับใช้สูงวัยที่หามเกี้ยวอีกคนก็ขยับเข้ามาใกล้

“สวรรค์ สาวงามอันดับหนึ่งของสำนักนางโลมชุ่ยอวิ๋น! สถานที่แห่งนั้นแม้บ่าวจะไม่เคยไป แต่ก็เคยได้ยินคนพูดถึง มีชื่อเสียงคู่กันมากับสำนักนางโลมหลิงหลง ค่าตัวหญิงสาวที่อยู่ที่นั่นสูงจนน่าตกตะลึง ไม่ต้องพูดถึงอันดับหนึ่ง ต่อให้เป็นหญิงสาวธรรมดา เงินค่าไถ่ตัวก็ต้องนับร้อยนับพัน คุณชายสามเอาเงินมาจากไหน แล้วยังเอาไปซื้อฐานะอีกด้วย”

“นั่นสิ บ่าวเคยได้ยินอิ๋งชุนบอก คุณชายสามวันๆ สำมะเลเทเมา ติดหนี้ติดสินมากมาย” ฝูหรงก็พยักหน้าตาม “ที่หยิบยืมไปล้วนเป็นของส่วนกลาง ถูกสะใภ้ใหญ่รายงานไปที่นายท่าน ถูกด่าอยู่พักใหญ่ แต่ก็แล้วกันไป เพียงไม่ให้เขาหยิบยืมอีก ครั้งนี้ไปเอาเงินจากไหนมาอีก”

“เรื่องพวกนี้เพียงปิดบังนายหญิงใหญ่ไว้เท่านั้น หาไม่คงเกิดเรื่องไปนานแล้ว นายหญิงใหญ่ดูแลจัดการบ้าน ให้ความสำคัญเรื่องความเที่ยงธรรมที่สุด พวกท่านคอยดูไปเถอะ เรื่องนี้ช้าเร็วต้องเป็นมูลเหตุของหายนะ” พูดแล้วสี่จวี๋ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ทว่า…ไถ่ตัวแม่นางเชี่ยนอวิ๋นในครั้งนี้ คุณชายสามไม่ได้ใช้เงินของในจวนจริง ได้ยินว่าคุณชายเจียงออกให้”

“คนเสเพลผู้นั้นอีกแล้ว” ฝูหรงแค่นเสียงเย็นชา “มีเขาอยู่ด้วยต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่”

พูดถึงเจียงเสียน หลวนอวิ๋นชูก็นึกถึงตุ๊กตาหยกเหลืองที่เขามอบให้ต่งกั๋วกงและงาช้างแกะสลักที่มอบให้เรือนลู่ย่วนเหล่านั้น ไม่ว่าชิ้นไหนล้วนมูลค่าสูงลิ่ว ในเมื่อมีเงินมากเพียงนี้ เหตุใดไม่ไปก่อตั้งบ้านเรือนของตนเอง กลับสมัครใจมอบกายถวายชีวิตให้จวนกั๋วกง

หัวคิ้วขยับเข้าหากัน เจียงเสียนผู้นี้นับเป็นปริศนาอย่างหนึ่ง

ขณะกำลังคิดก็ได้ยินป้าสวี่ถามด้วยความฉงน

“รู้ว่าแม่นางเชี่ยนอวิ๋นเป็นหญิงนางโลม เหตุใดสะใภ้สามจึงไม่รายงานนายหญิงใหญ่ กลับมาหาเรื่องปวดหัวอยู่ในเรือนชิ่นย่วนเช่นนี้”

รายงานนายหญิงใหญ่แล้ว ฉู่เชี่ยนอวิ๋นไม่ตายก็ต้องถูกถลกหนัง ไม่อาจอยู่ในเรือนชิ่นย่วนได้อีกแล้ว นอกจากนี้ยังไม่อาจโยนความผิดให้พานหมิ่น ต่งเหรินก็เพียงแค้นอี๋เหนียงผู้นั้นที่สืบเรื่องฐานะของฉู่เชี่ยนอวิ๋นออกมา กล่าวสำหรับพานหมิ่นแล้วเป็นการยิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว

เรื่องดีๆ เรื่องหนึ่งเช่นนี้ เหตุใดพานหมิ่นกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม

หลวนอวิ๋นชูก็กำลังสงสัย เห็นหญิงรับใช้สูงวัยถามจึงมองไปที่สี่จวี๋

สี่จวี๋ยิ้มแล้วบอก

“ถ้านางคิดเช่นนั้นก็ไม่ใช่สะใภ้สามแล้ว ยังจะปล่อยให้เรือนชิ่นย่วนวุ่นวายโกลาหลทุกวันหรือ”

ทุกคนต่างหัวเราะกันครืนใหญ่ ฝูหรงมองไปที่ด้านหน้า หยุดหัวเราะแล้วถามขึ้น

“แล้ว…เพราะเหตุใดจึงได้เอะอะโวยวายกันขึ้นมาเล่า”

* เค่อ เป็นหน่วยนับเวลาของจีนที่มีมาตั้งแต่ในสมัยโบราณ เทียบเวลาประมาณ 15 นาที

* เดือดร้อนกระทั่งไก่กระทั่งสุนัข เป็นสำนวน หมายถึงก่อความวุ่นวายไปทั่ว