หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 11

“ฟูเหริน…” เห็นนางมีโทสะ ต่งกั๋วกงเรียกนายหญิงใหญ่อย่างลึกซึ้งจริงใจ “ฝ่าบาทถูกขุนนางประจบสอพลอปิดหูปิดตา อันตรายจากการสิ้นชาติอยู่ตรงหน้าแล้ว ถ้าเสียสละนางเพียงคนเดียว แต่สามารถช่วยแคว้นหลวนให้หลุดพ้นจากหายนะได้ ไยจึงไม่ลองดูเล่า”

“…”

“ฟูเหรินไม่เห็น ถังเซียวบัณฑิตสภาขุนนางก็เพราะได้รับแนวความคิดจากนาง ถึงได้โลหิตสาดในท้องพระโรง…” ส่วนลึกในดวงตามีแววครุ่นคิดอย่างลุ่มลึก ต่งกั๋วกงกล่าวต่อ “นางเป็นสตรีผู้ปราดเปรื่องของเมืองหลวนเฉิง ย่อมต้องมีผลต่อความคิดผู้คนอยู่บ้าง”

นายหญิงใหญ่เปล่งคำพูดที่แฝงความไม่พอใจอยู่ไม่น้อย “บัณฑิตถังถูกถอดจากขุนนาง ลดขั้นเป็นสามัญชน!”

นั่นเพราะเขาคร่ำครึ ไม่รู้จักหาคนกลางมาช่วยพูดแทน จะต้องเสี่ยงตายเข้ายื่นทัดทานต่อหน้าขุนนางทั้งหลายทั้งฝ่ายทหารและพลเรือน ทำให้ฝ่าบาทต้องเสื่อมเสียบารมี ต่งกั๋วกงรู้สึกว่าไม่มีค่าควรแก่การเอ่ยถึง

“นั่นเป็นเพราะถังเซียวไร้ความสามารถ ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง!” ต่งกั๋วกงผ่อนน้ำเสียงลงแล้วกล่าวต่อ “จากเรื่องนี้ทำให้เห็นว่านางมีอำนาจมากเพียงใดในหมู่ปัญญาชน” ต่งกั๋วกงทอดถอนใจ “โดยแก่นแท้แล้ว ราชสำนักเราแต่ละยุคที่ผ่านมาล้วนแต่บุ๋นควบคุมบู๊!”

ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากใช้อิสตรีเป็นเครื่องมือในการปีนป่ายขึ้นสู่ตำแหน่งสูงทางการเมือง

“นางก็เป็นหลานสาวของท่านเช่นกัน”

“รังคว่ำแล้วไซร้ ไข่ก็ย่อมแตก** แคว้นหลวนสิ้นแผ่นดิน นางยังจะมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียวได้หรือ”

นายหญิงใหญ่ร่างแข็งค้าง แคว้นหลวนด้านนอกมีช่องเขาปากมังกรที่ชัยภูมิเต็มไปด้วยอันตราย ด้านในมีแม่ทัพใหญ่ จะบอกสิ้นแผ่นดินก็สิ้นแผ่นดินได้อย่างไร

“นายท่านแสร้งพูดสั่นคลอนขวัญกำลังใจแล้ว”

“ฟูเหรินไม่รู้ แคว้นหลวนหลายชั่วคนมานี้ เพียงอาศัยช่องเขาปากมังกรบริเวณต้นน้ำของแม่น้ำหลวนที่มีชัยภูมิเต็มไปด้วยอันตราย ไม่ใส่ใจเรื่องการเพาะปลูก ไม่จัดเตรียมกำลังรบให้พร้อมสรรพ ราชสำนักไม่ว่าเบื้องบนเบื้องล่างมีแต่ความสุรุ่ยสุร่ายฟุ่มเฟือย แคว้นหลวน…เหลือแต่เปลือกมานานแล้ว”

ต่งกั๋วกงสีหน้าเคร่งขรึม ถอนหายใจยาว ชั่วพริบตาเดียวคล้ายแก่ไปหลายปี

มองจอนผมสองข้างของสามีที่เริ่มมีสีขาวแซม ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจที่มีต่อบ้านเมืองและความไม่สมหวังทางการเมือง หัวใจของนายหญิงใหญ่อ่อนยวบลงหลายส่วน สีหน้าผ่อนคลายลงมา

เปรียบกับชื่อเสียงหลวนอวิ๋นชูแล้ว นางปรารถนาจะให้สามีได้กลับคืนราชสำนัก ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงอย่างรวดเร็วมากยิ่งกว่า

หลวนอวิ๋นชูไม่รู้ว่าต่งกั๋วกงเพียงคิดจะใช้นางเป็นเครื่องมือหมายดึงดูดผู้มีความรู้ความสามารถในแคว้นหลวนแม้แต่น้อย นางกำลังคิดแต่จะเข้าไปดูทะเลสาบลั่วเยี่ยนด้วยความมุ่งมั่นจดจ่อ

ฝูหรงเปิดประตูอย่างคล่องแคล่ว หลวนอวิ๋นชูกวาดตามองซุนหมัวมัวที่คุกเข่าอยู่กับพื้นใบหน้าซีดเผือดด้วยแววตาเยียบเย็นแวบหนึ่ง แล้วสาวเท้าออกจากประตูข้างฝั่งตะวันตกไป

“สะใภ้สี่ ออกมานานเพียงนี้ ต้องให้อาหารนกฮว่าเหมยแล้ว ให้บ่าวกลับไปดูนะเจ้าคะ”

สาวใช้เต็มเรือน นกตัวหนึ่งยังจะอดตายหรือ

มองสี่หลันที่แววตาเป็นประกายวิบวับ หลวนอวิ๋นชูก็โบกมือ “อย่าลืมเปิดประตูหน้าต่างระบายอากาศ”

นางลงโทษซุนหมัวมัว แย่งเอากุญแจมา ไม่ช้าก็เร็วนายหญิงใหญ่ต้องรู้ ตอนนี้สี่หลันไปเสียก็ดี จะได้ไม่ต้องคอยตามติดอยู่ข้างหลังนางให้เกะกะลูกตา

“สะใภ้สี่…”

เพิ่งเดินได้สองก้าวซิ่วเอ๋อร์ที่อยู่ด้านหลังก็ส่งเสียงเรียกอึกๆ อักๆ หลวนอวิ๋นชูหยุดชะงัก นางเป็นคนของใครอีก คิดจะทำตามอย่างสี่หลันที่ไปดูแลปรนนิบัติเอาอกเอาใจหรือ

หลวนอวิ๋นชูขมวดคิ้ว หมุนตัวมากลับเห็นใบหน้าซิ่วเอ๋อร์ซีดขาว หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ซึมออกมา นางอดตะลึงงันไปไม่ได้ เห็นชัดว่าไม่ได้เสแสร้งจึงพยักหน้าอนุญาต

เพียงมีผนังกำแพงกั้นขวาง เรือนลู่ย่วนกับทะเลสาบลั่วเยี่ยนกลับมีทัศนียภาพสองอย่างที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ด้านในกำแพงเป็นเรือนโบราณตามแบบฉบับ นอกกำแพงกลับเป็นโลกอีกใบหนึ่ง ถึงกับเป็นสิ่งปลูกสร้างในสวนอย่างเต็มรูปแบบ ศาลารับลมริมน้ำแทรกแซมไปด้วยบุปผาเลื่องชื่อหินงาม ระเบียงทางเดินคดเคี้ยววกวนอยู่เหนือทะเลสาบสีเขียวขจี เหมือนบ้านพักตากอากาศบนทะเลสาบ ภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนแรงมีหมอกจางๆ ลอยวนอยู่ เมฆมงคลแผ่คลุมศาลารับลม หมอกบางปลิวปรายปกคลุมระเบียงวน…

สมแล้วที่เป็นจวนของกั๋วกง ถ้ามาอยู่ในยุคสมัยปัจจุบัน เกรงว่าคงมีเพียงไม่กี่คนที่มีเงินมากพอจะทำเช่นนี้ได้ เดินเล่นไปตามระเบียงหินอ่อนที่เงียบสงบ หลวนอวิ๋นชูอดนึกชื่นชมในความหรูหราฟุ่มเฟือยของจวนกั๋วกงไม่ได้

“สะใภ้สี่ หอกวนซิงแห่งนี้ขึ้นไปไม่ได้”

“สะใภ้สี่ท่านช้าหน่อย บันไดนี้ชันยิ่ง เดินระวังด้วย”

“…”

“นายหญิงใหญ่ไม่อนุญาตให้สมาชิกในครอบครัวที่เป็นหญิงขึ้นไปบนหอกวนซิง ถ้ารู้ว่าท่านมาที่นี่ จะต้องถลกหนังบ่าวแน่”

เจ้าไม่พูด นายหญิงใหญ่ก็ไม่รู้!

ข้างหูมีเสียงแมลงวันบินดังหึ่งๆ จิตใจที่เบิกบานของหลวนอวิ๋นชูเลือนหายไปเกือบหมด นางไม่สนใจสี่จวี๋ ลงจากหอกวนซิงไปเงียบๆ แล้วเดินตามระเบียงไปที่ริมทะเลสาบ

“สะใภ้สี่!”

เห็นหลวนอวิ๋นชูเดินไปทางต้นอิ๋นซิ่ง* ร้อยปีอีก สี่จวี๋ที่เพิ่งเงียบไปได้ไม่ถึงสองอึดใจก็โก่งคอร้องเรียกอีก เห็นนางหยุดลง สี่จวี๋ก็เช็ดๆ เหงื่อที่หน้าผาก

“สะใภ้สี่อย่าเดินไปข้างหน้าอีกเลย ครั้งก่อนท่านก็ตกน้ำไปจากตรงนั้น”

ข้าหาใช่เด็กน้อย ครั้งก่อนตกน้ำ ครั้งนี้ก็ต้องตกน้ำอีก ไม่เคยรู้มาก่อนว่าสี่จวี๋พูดมากน่ารำคาญเช่นนี้ หลวนอวิ๋นชูมองนางด้วยแววตาเยียบเย็น

สี่จวี๋รู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อไม่หยุด “เที่ยวเล่นมาตลอดช่วงเช้าแล้ว สะใภ้สี่คงเหนื่อยเต็มที่”

“นั่นสิ ข้าคอแห้งแล้ว” หลวนอวิ๋นชูกล่าวยิ้มๆ “เจ้าไปหาน้ำชามาสักหน่อยเถอะ”

“เอ่อ…”

สี่ด้านไม่มีร้านค้าเช่นนี้ จะไปหาน้ำชามาจากไหนได้

กวาดสายตามองไปทั่วสี่ทิศ สี่จวี๋ลังเลเล็กน้อย เมื่อมองสบกับสายตาน่าเกรงขามของหลวนอวิ๋นชู เสียงนางพลันขาดห้วนหาย หันไปมองฝูหรงแวบหนึ่งอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ แล้วหมุนตัวรีบเร่งเดินไป

“สะใภ้สี่กระหายน้ำ ให้บ่าวไปก็ได้” มองตามแผ่นหลังสี่จวี๋ไป ฝูหรงเอ่ยเสียงเบา “จะอย่างไรนางก็เป็นคนของนายหญิงใหญ่ ท่านทำกับนางเช่นนี้ออกจะ…”

“บ่าวก็คือบ่าว เจ้านายปฏิบัติต่อนางเช่นไร นางไม่อาจบ่นว่า!”

ฝูหรงพูดยังไม่ทันจบก็ถูกเสียงเยียบเย็นเสียงหนึ่งตัดบทขึ้น นางตัวสั่นสะท้าน หันหน้าไปมองพร้อมๆ กับหลวนอวิ๋นชู ที่ด้านข้างภูเขาจำลองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมีชายหนุ่มรูปงามท่วงทีสะโอดสะองผู้หนึ่งปรากฏตัวออกมา มือถือพัดพับ ยืนเอ้อระเหยลอยชายอยู่ที่นั่น กำลังมองมาที่หลวนอวิ๋นชูด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม คนผู้นี้ก็คือคุณชายสามต่งเหริน

ครั้งก่อนหลวนอวิ๋นชูก็เจอเขาที่นี่และประสบกับเคราะห์กรรม ในสถานที่เดียวกันนี้ยังคงได้มาพบกับคนคนเดิมอีกครั้ง โศกนาฏกรรมจะเกิดขึ้นซ้ำรอยอีกหรือไม่

ฝูหรงมองต่งเหริน สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที…รีบดึงหลวนอวิ๋นชูให้มาอยู่ข้างหลัง แล้วยอบตัวทำความเคารพต่งเหริน

“คารวะคุณชายสาม”

หลวนอวิ๋นชูก็นึกออกแล้วเช่นกัน เป็นชายหนุ่มรูปงามที่เคยพบในห้องโถงตั้งศพผู้นั้น มองสบสายตารูปดอกท้อที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มคู่นั้น ฉับพลันในดวงตาคู่นั้นก็สาดประกายปรารถนาออกมาอย่างโจ่งแจ้ง หลวนอวิ๋นชูกุมมือที่เย็นเฉียบของฝูหรง ชั่วประกายไฟแลบนางพลันตระหนักรู้ว่าเพราะเหตุใดบัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุคผู้นี้จึงได้กระโดดลงไปในทะเลสาบ

คนมักพูดกันว่าความลุ่มหลงทำให้คนสูญเสียสติสัมปชัญญะ พูดได้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย นางเป็นน้องสะใภ้ที่ถูกต้องตามหลักทำนองคลองธรรมของเขา ศพน้องชายยังไม่ทันเย็นก็คิดหมายปองนางแล้ว ช่างต่ำช้าเทียบไม่ได้แม้แต่หมูหมา รูปร่างหน้าตาดีเสียเปล่า!

ในใจแอบด่าไปหลายคำ หลวนอวิ๋นชูอยากจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้บัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุคยิ่งนัก แต่มองดูแล้วผู้อื่นรูปร่างสูงใหญ่ หันกลับมามองตนเองลำพังรูปร่างก็เตี้ยกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว สู้ไม่ได้แน่นอน คนฉลาดไม่ทำเรื่องที่เสียเปรียบ สามสิบหกกลยุทธ์* หนีเป็นสุดยอดกลยุทธ์

หลวนอวิ๋นชูยอบตัวน้อยๆ ให้ต่งเหริน ไม่พูดอะไรก็ดึงฝูหรงเดินหนี

พลาดไปครั้งหนึ่ง เมื่อได้มาเจอญาติผู้น้องที่ตนเลื่อมใส จะปล่อยให้นางจากไปง่ายๆ ได้อย่างไร ต่งเหรินก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ขวางทางไปไว้ เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“น้องสาว หยุดก่อน”

ได้ยินน้ำเสียงนุ่มอันน่าสะอิดสะเอียน หลวนอวิ๋นชูรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง ขนลุกชันเหมือนจะร่วงเต็มพื้น นางยอบตัวให้ต่งเหรินอีกครั้ง คิดจะดึงดันฝ่าออกไป ต่งเหรินกลับขยับตัวขวางหน้านางไว้ราวกับกำแพง ยิ้มประจบมากขึ้น น้ำเสียงนุ่มนวลมากขึ้น

“น้องสาวเพิ่งไปที่หอกวนซิงมาหรือ”

หอกวนซิงเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในจวน ต่งกั๋วกงสร้างไว้เพื่อดูปรากฏการณ์ของดวงดาวในยามค่ำคืน เป็นหอสูงสี่ชั้น สะดุดตายิ่ง มองจากเรือนซิงซู่จะเห็นสภาพการณ์ด้านบนได้อย่างชัดเจน ด้วยเหตุนี้นายหญิงใหญ่จึงห้ามสมาชิกในครอบครัวที่เป็นสตรีขึ้นไปบนหอกวนซิง แต่หลวนอวิ๋นชูก็ไม่ฟัง ผลปรากฏว่าได้ดึงดูดเอาหมาป่าหางใหญ่ตัวนี้มา

ฝูหรงมองหลวนอวิ๋นชูอย่างคับแค้นใจทีหนึ่ง สีหน้ายิ่งซีดขาวกว่าเดิม

หลวนอวิ๋นชูตบๆ มือฝูหรง แล้วแอบกวาดตามองไปรอบด้าน ว่างเปล่าวังเวง กระทั่งเงาของนกก็ยังไม่มี หัวใจของหลวนอวิ๋นชูก็เต้นตูมตามขึ้นมา แต่สีหน้าไม่แปรเปลี่ยน นางพยักหน้าน้อยๆ

“แปลกจริง เหตุใดรูปแบบของเรือนซิงซู่จึงแตกต่างจากที่อื่น”

ยังไม่อาจจากไปทันทีได้ หลวนอวิ๋นชูจำต้องสงบใจรับมือกับต่งเหริน นี่ก็เป็นข้อสงสัยในใจของนาง อยู่บนหอกวนซิงมองดูอยู่พักใหญ่ หลวนอวิ๋นชูพบว่าเรือนในจวนส่วนใหญ่จะเป็นเรือนกลางตามแบบฉบับ กระทั่งเรือนข้างยังพบเห็นได้น้อย ทว่าหอเก๋งที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าตรงข้ามกับทะเลสาบลั่วเยี่ยนกลับมีทุกตำแหน่ง ทุกทิศทาง ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ

“หึๆ น้องสาวคงไม่รู้ เรือนซิงซู่สร้างตามตำแหน่งยี่สิบแปดกลุ่มตำหนักดาว** กระทั่งโคมไฟทุกแห่งล้วนกำหนดจำนวนไว้แล้ว โดยมีผู้เชี่ยวชาญด้านดวงดาวเป็นผู้กำหนด เมื่อถึงยามค่ำคืน ยืนอยู่บนหอกวนซิง มองไปที่โคมไฟของเรือนซิงซู่ ก็จะคล้ายกับดวงดาวบนท้องฟ้า” ในที่สุดหลวนอวิ๋นชูก็ยอมพูดด้วยแล้ว พัดพับในมือต่งเหรินโบกถี่ขึ้น เขาชี้ไปที่เรือนซิงซู่พลางพูดอย่างฉะฉาน “น้องสาวดู นั่นคือเรือนด้านตะวันตกหลังแรก เรือนขุยซู่เป็นสถานที่ที่คุณชายเจียงพักอาศัยอยู่ เมื่อครู่ข้าเห็นน้องสาวจากที่นั่น”

“อ้อ…ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

คนประเภทเดียวกันย่อมอยู่ด้วยกัน ลำพังเห็นต่งเหรินเป็นเช่นนี้ เจียงเสียนผู้นั้นก็คงไม่ใช่คนดีอะไร ฟังคำพูดของต่งเหรินแล้ว หลวนอวิ๋นชูลอบด่าอยู่ในใจ ใบหน้ากลับยิ้มน้อยๆ พลางผงกศีรษะ สายตาก็กวาดไปทางอื่นต่อ

นางยิ้มแล้ว น้องสาวถึงกับยิ้มให้ข้าแล้ว!

มองรอยยิ้มดุจบุปผาในฤดูใบไม้ผลิของหลวนอวิ๋นชู ต่งเหรินกระทั่งขนละเอียดที่ฝ่าเท้ายังฮึกเหิมขึ้นมา เห็นสายตาของนางจับนิ่งอยู่ที่ต้นอิ๋นซิ่งหลายร้อยปีขนาดสามคนโอบสูงสิบจั้งต้นนั้น ก็แนะนำด้วยไมตรีจิตและความเร่าร้อน

“ต้นไม้ต้นนี้อยู่มาห้าร้อยปีแล้ว มีชื่อเสียงยิ่ง บัณฑิตผู้มีชื่อเสียงหลายต่อหลายคนมาเยี่ยมคำนับบิดา ก็ด้วยต้องการจะมาเห็นต้นไม้โบราณร้อยปีต้นนี้”

“อ้อ”

มองต้นอิ๋นซิ่งที่แผ่ร่มใบกว้างถึงสิบจั้ง หลวนอวิ๋นชูก็นึกถึงต้นอิ๋นซิ่งพันปีที่หน้าประตูวัดเส้าหลินเมื่อชาติก่อนต้นนั้น เล่าลือกันว่าต้นไม้โบราณต้นนั้นศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง

ท่านปู่ต้นไม้ ถ้าท่านศักดิ์สิทธิ์จริง ได้โปรดคุ้มครองข้าให้หลุดพ้นจากหมาป่าหางใหญ่ตัวนี้ไปได้อย่างปลอดภัยด้วยเถิด ยืนอยู่ใต้ต้นไม้โบราณสูงเสียดฟ้า หลวนอวิ๋นชูอธิษฐาน บางทีต้นไม้โบราณอาจศักดิ์สิทธิ์จริง สายลมบางเบาพัดโชยมา เกิดเสียงดังสวบสาบ พอเงยหน้าขึ้นนางก็เห็นรังนกอยู่บนยอดไม้รำไร ประกายความคิดผุดวาบ มุมปากยกขึ้น

ข้าคิดอะไรออกแล้ว

“นั่น…”

หลวนอวิ๋นชูแหงนหน้าขึ้น แสร้งทำเป็นประหลาดใจ ต่งเหรินก็แหงนหน้ามองตามสายตาของนางไป

“น้องสาวเห็นอะไรเข้าหรือ”

“ข้างบนนั้นมีรังนก”

ต่งเหรินหัวเราะออกมา “น้องสาวสูญเสียความทรงจำแล้วจริงๆ รังนกรังนั้นอยู่มาหลายปีแล้ว”

“อ้อ…” หลวนอวิ๋นชูพยักหน้าอย่างเศร้าสลด จู่ๆ ก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาอีก หันหน้าไปมองต่งเหริน ดวงตาเปล่งประกายดุจดวงดาว “ไม่รู้ฤดูกาลนี้ในรังมีลูกนกหรือไม่”

“สะใภ้สี่อยากได้นกบนต้นไม้หรือเจ้าคะ!”

จวบจนออกเรือนเป็นภรรยาผู้อื่นแล้วยังจะซุกซนเพียงนี้ ไม่เหมือนบุตรสาวในตระกูลสูงศักดิ์เอาเสียเลย

ฝูหรงมองดวงตาวิบวับเป็นประกายของหลวนอวิ๋นชูแล้วร้องเสียงแหลมขึ้นมา ลืมไปแล้วว่ายังมีหมาป่าหางใหญ่ยืนอยู่ตรงนี้อีกคน เห็นนางไม่ปฏิเสธ ฝูหรงก็เอ่ยปากห้ามปรามด้วยความหวังดี

“สะใภ้สี่ ต้นไม้นี้สูงเกินไป ดีไม่ดีจะเกิดเรื่อง”

ได้ยินมาว่าตั้งแต่ตกน้ำมาหลวนอวิ๋นชูก็นิสัยเปลี่ยนไปมาก เวลานี้คงจะเกิดความคิดแบบเด็กๆ ขึ้นมา ได้ยินเสียงร้องโวยวายของฝูหรง ต่งเหรินที่ถูกความลุ่มหลงมัวเมาครอบงำจิตใจไม่แม้แต่จะคิดก็เข้าใจว่านางอยากได้นกบนต้นไม้ มองดวงหน้านุ่มนวลละมุนละไมของหลวนอวิ๋นชูที่น้อยครั้งจะได้เห็น หัวใจของต่งเหรินก็เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความตื่นเต้น

“ตอนน้องสาวยังเล็ก พอเห็นรังนกก็ชอบทายว่าในรังนกมีลูกนกกี่ตัว ข้ากับน้องสี่จะแย่งกันขึ้นไปนับ…หากน้องสาวอยากได้ ข้าจะขึ้นไปเอามาให้เจ้าเอง!”

หลวนอวิ๋นชูก็ยิ้มๆ หมาป่าหางใหญ่ตัวนี้ ในที่สุดก็หลงกลแล้ว!

นางยังไม่ทันพูดอะไรเลย

“พี่สาม ช่างเถิด”

“ได้อย่างไรเล่า” ในน้ำเสียงเจือความผิดหวังอยู่จางๆ ต่งเหรินรู้สึกห่อเหี่ยวไปชั่วขณะ “น้องสาวไม่ชอบหรือ”

“ไม่…ไม่ใช่” หลวนอวิ๋นชูรีบสั่นศีรษะ “ต้นไม้สูงเกินไป” มองต้นอิ๋นซิ่งที่สูงลิ่วแวบหนึ่ง ดวงตาของหลวนอวิ๋นชูเต็มไปด้วยความห่วงกังวล “ข้า…กลัวพี่สามจะก้าวพลาด พี่สะใภ้สามก็จะ…”

ญาติผู้น้องถึงกับเป็นห่วงข้า!

ญาติผู้น้องถึงกับเป็นห่วงความปลอดภัยของข้า!

ต่งเหรินจิตใจเคลิบเคลิ้มหลงใหลไปนานแล้ว ลูกกระเดือกเคลื่อนขึ้นเคลื่อนลง กลืนน้ำลายลงคอแรงๆ

“น้องสาวไม่ต้องเป็นห่วง พี่สะใภ้สามของเจ้าก็แค่เสือกระดาษตัวหนึ่ง อย่าเห็นวันๆ นางเอะอะโวยวาย ความจริงแล้วกลับหลอกง่ายมาก” เขาหยุดหัวข้อสนทนาอย่างฉับพลัน หันมายิ้มฝืดเฝื่อนให้หลวนอวิ๋นชูแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด “ต้นไม้ต้นนี้ไม่นับว่าสูง ดูเหมือนน้องสาวจะลืมไปแล้วจริงๆ ตอนเด็กข้าไปล้วงรังนกให้เจ้าอยู่เสมอ ต้นไม้ที่สูงกว่าต้นนี้ก็เคยปีนมาแล้ว ตอนนั้นเจ้ายังไม่ห่วงแม้แต่น้อยว่าข้าจะตกลงมา กลัวที่สุดก็คือข้าจะทำลูกนกเจ็บ เอาแต่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ แหงนคอมองสั่งกำชับไม่หยุด”

พูดไปพูดมาเขาก็มาถึงใต้ต้นไม้แล้ว ยกชายเสื้อคลุมขึ้นมามัดเป็นปมไว้ตรงหน้าอก กวาดตาขึ้นลงมองประเมินต้นอิ๋นซิ่งต้นนี้

เห็นทั้งสองพูดคุยกันสนิทสนม ฝูหรงร้อนใจจนเหงื่อออกเต็มศีรษะ บิดผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น ต่งเหรินขึ้นชื่อว่าเป็นจอมเจ้าชู้ เกิดมีเรื่องพัวพันกับเขาเข้าจริง พานหมิ่นคว่ำไหน้ำส้ม* ไม่พูดถึง วันหน้าหลวนอวิ๋นชูยังจะยืนอยู่ในจวนได้อย่างไร

“สะใภ้สี่ ท่านกับคุณชายสามก็ไม่ใช่เด็กแล้ว นี่…ขัดต่อจารีตและศีลธรรมอันดี ถ้าแพร่งพรายออกไป…”

“ชู่…เงียบเสียงหน่อย” หลวนอวิ๋นชูโบกๆ มือ ขยับเข้าไปพูดข้างหูนาง “ระวังจะถูกคนได้ยิน”

ฝูหรงสะดุ้งเฮือก ยิ่งทำท่าคล้ายขโมย ดวงตากวาดมองไปรอบด้านด้วยท่าทางกระวนกระวาย กลัวยิ่งว่าเวลานี้จะมีใครโผล่ออกมาเห็นภาพที่ไม่งดงามนี้เข้า

จะอย่างไรก็เป็นทหาร ทั้งอยากโอ้อวดฝีมือต่อหน้าหญิงงาม ต่งเหรินจึงไม่ได้ปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวังเช่นคนทั่วไป หากแต่กระโดดขึ้นลงไม่กี่ครั้ง เขาก็พุ่งขึ้นไปถึงยอดไม้ไม่ต่างอะไรกับวานร

รังนกตั้งอยู่บนปลายกิ่งไม้ด้านที่ยื่นไปทางทะเลสาบ ปีนขึ้นไปถึงข้างกิ่งไม้กิ่งนั้น ต่งเหรินลองเขย่าดูว่ารับน้ำหนักคนไหวหรือไม่ แล้วค่อยๆ คืบคลานขยับไปที่ปลายกิ่งไม้ กระทั่งเพียงยื่นมือไปก็จะแตะถูกรังนกแล้ว ต่งเหรินจึงเป่าปากด้วยความโล่งอก หันหน้ามาทางหลวนอวิ๋นชูอย่างอวดโอ่

เห็นเขาหันหน้ามา หลวนอวิ๋นชูก็แย้มยิ้มสดใส

** รังคว่ำแล้วไซร้ ไข่ก็ย่อมแตก หมายถึงเมื่อสิ่งที่เป็นเสาหลักพังลงไป ผู้ที่เกี่ยวข้องย่อมได้รับผลกระทบอย่างยากจะหลีกเลี่ยงได้

* ต้นอิ๋นซิ่ง คือต้นแปะก้วย

* สามสิบหกกลยุทธ์ เป็นตำราพิชัยสงครามของจีนที่เขียนขึ้นโดยแม่ทัพถานเต้าจี้ผู้มีชื่อเสียงแห่งแคว้นซ่งในสมัยราชวงศ์เหนือใต้

** ยี่สิบแปดกลุ่มตำหนักดาว (เอ้อร์สือปาซิ่ว) เป็นกลุ่มดาวนักษัตร 28 กลุ่มในดาราศาสตร์จีนโบราณ แบ่งออกเป็น 4 กลุ่มใหญ่ตามทิศทั้งสี่ เรียกว่า ‘สัตว์เทพทั้งสี่’ ได้แก่ มังกรเขียวคือเจ็ดกลุ่มดาวทิศตะวันออก พยัคฆ์ขาวคือเจ็ดกลุ่มดาวทิศตะวันตก หงส์ชาดคือเจ็ดกลุ่มดาวทิศใต้ และเต่าดำคือเจ็ดกลุ่มดาวทิศเหนือ

* ไหน้ำส้ม หมายถึงนิสัยหึงหวง ในที่นี้หมายถึงหึงหวงอย่างมาก