บทที่ 354
บทสรุปของการแต่งงาน(จบ)
แล้วสามคนพ่อแม่ลูกต่างก็ได้มีเวลาที่มีความสุขร่วมกัน ซึ่งในขณะที่พวกเขากำลังออกเดินทางเพื่อไปจัดเตรียมงานแต่งงานของพวกเขาอยู่นั้น ก็ได้มีข่าวจากนั้นเมืองหลวงแจ้งเข้ามาว่าฮูหยินอวี้ตายแล้ว
ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ตายจากอาการป่วย แต่สาเหตุการตายมาจากการถูกฆ่าโดยตัวมหาเสนาบดีหลินเอง
การพบกันของทั้งสองคนนั้นช่างสวยงามมาก และ ฮูหยินอวี้เองก็คงคิดไม่ถึงว่าตัวนางจะมีวันนี้ เป็นเพราะฮูหยินอวี้นั้นล่วงรู้ความลับของมหาเสนาบดีหลินมากเกินไป และอีกฝ่ายเองก็มักขู่มหาเสนาบดีหลินด้วยเรื่องนี้และบอกให้เขาเลิกกับ ฮูหยินอิน
จนในที่สุดมหาเสนาบดีหลินก็ได้ทนไม่ไหวและลงมือฆ่าอีกฝ่าย นี่คือสิ่งที่คนพูดกันว่าถ้าไม่หาเรื่องใส่ตัว ก็ไม่ต้องเจอสถานการณ์ที่ยากลำบากแล้ว
อย่างไรก็ดีเรื่องพวกนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหลินซีเหยียนอีกแล้ว เพราะนางนั้นคิดที่จะพาเทียนเอ๋อและเจียงหวายเย่นั้นไปลงหลักปักฐานที่หุบเขาอวิ๋นหยา อย่างไรเสียนางเองก็ไม่ได้พบหน้าอาจารย์ของนางมาเป็นเวลานานมากแล้ว
หุบเขาอวิ๋นหยานั้นสูงชันและล้อมรอบไปด้วยหมอกตลอดทั้งปี ถ้าหากไม่รู้ทางแล้วก็เกรงว่าคงจะไม่สามารถหาทางเข้าไปได้
“ตามข้ามาดีๆนะ” หลินซีเหยียนก็ได้พันผ้าสีฟ้าเอาไว้ที่รอบเอวของนางแล้วเดินนำไปด้วยย่างก้าวที่ไม่ธรรมดามาก ไม่นานนักพวกเขาก็ได้เดินออกมาจากเขาวงกตนี้
“สวรรค์ นั่นคือแม่นางหลินกับเจ้าเด็กตัวแสบนี่?”
“ทุกคนหนีเร็ว เจ้าเด็กตัวแสบกลับมาแล้ว”
แล้วสถานที่แห่งนี้ก็ได้เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาทุกหนทุกแห่ง เทียนเอ๋อก็ได้บิดริมฝีปากของเขาแล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่ ทำไมพวกเขาถึงได้ใจแคบกันขนาดนี้? ทั้งๆที่ไม่ได้เจอข้าตั้งนานแท้ๆแต่พวกเขากลับยังแค้นข้ากันอยู่อีก”
เจียงหวายเย่ก็ได้ลูบหัวของเทียนเอ๋ออย่างอ่อนโยนแล้วถามอย่างสงสัย “แล้วเมื่อก่อนเทียนเอ๋อทำอะไรลงไปล่ะ?”
เมื่อถูกถามเช่นนี้แล้ว เทียนเอ๋อก็ได้พลันโยนความไม่พอใจของเขาออกไปไว้ข้างหลังทันที “ท่านพ่อคงไม่รู้ เมื่อก่อนนั้นเทียนเอ๋อเคยแกล้งคนในภูเขาอวิ๋นหยาเอาไว้มากมายเลย ไม่ว่าจะแอบตัดผมคนอื่นก็ดี, โปรยผงยาคันใส่หรือวางกับดัก เทียนเอ๋อทำมาหมดแล้วทั้งนั้นและเชี่ยวชาญมากด้วย
แล้วเจ้าตัวแสบที่ยังไม่รู้สำนึกนี้ก็ได้กล่าวพร้อมยืดอกเล็กๆของเขาด้วยความภูมิใจมาก “ท่านพ่อ เอาไว้คราวหน้า เทียนเอ๋อจะพาท่านไปด้วยนะขอรับ”
เจียงหวายเย่นั้นไม่เก่งเรื่องขัดเทียนเอ๋อ จึงทำได้แค่พูดว่า“ได้สิ”ตอบกลับไป ด้วยวิธีนี้ถ้าเกิดเทียนเอ๋อนึกทำอะไรแผลงๆขึ้นมาอีก เขาก็จะได้ห้ามได้ทันการ
เมื่อเดินทางมาถึงหุบเขาอวิ๋นหยาแล้ว เทียนเอ๋อนั้นเกือบจะเหมือนเป็นเด็กป่า เขาได้พุ่งเข้าไปในป่าแล้วหายไปเลย
เจียงหวายเย่ก็ได้พูดออกมาอย่างเป็นกังวล “ในป่านี้ไม่มีสัตว์ป่าหรือไม่?”
“ไม่ต้องกังวลหรอก เทียนเอ๋อรู้จักป่านี้เป็นอย่างดี ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก” หลินซีเหยียนที่เดินนำเจียงหวายเย่อยู่นั้นก็ได้ยักคิ้วของนางขึ้นมาแล้วกล่าว “ท่านควรจะเอาเวลาไปคิดว่าท่านจะเอาใจท่านอาจารย์ของข้าอย่างไรจะดีกว่า”
“ ขอรับ ฮูหยิน” เจียงหวายเย่ก็ได้เชิดคางของ หลินซีเหยียนขึ้นมาแล้วก้มลงไปจูบ
ใบหน้าของหลินซีเหยียนก็ได้แดงขึ้นมาและดวงตาของนางก็ได้จ้องมาที่เขาด้วยความโกรธ แต่ท่าทีของนางเช่นนี้กลับทำให้นางนั้นดูเหมือนกำลังโมโหอย่างเย้ายวนมากกว่า “เจ้ากับข้ายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ!”
หลังจากที่เข้าไปในห้องรับแขก ผู้เฒ่าอวิ๋นหยาก็ได้สนิทสนมกับเจียงหวายเย่ดีอยู่แล้ว อย่างไรเสียอาจารย์ของ เจียงหวายเย่นั้นก็เป็นถึงลูกศิษย์ของศิษย์พี่เขา เพราะเป็นไปตามประสาของผู้เฒ่าผู้แก่ที่ชอบโอ้อวดลูกศิษย์ของตัวเอง
แล้วผู้เฒ่าอวิ๋นหยาก็ได้พ่นลมออกทางจมูกแล้วมองไปที่หลินซีเหยียนอย่างชื่นชม “ลูกศิษย์ของข้าช่างยอดเยี่ยมจริงๆ สามารถจัดการกับลูกศิษย์ของตาเฒ่านั้นได้อยู่หมัดเลย”
“พวกเจ้าจะแต่งงานกันในหุบเขาอวิ๋นหยาอย่างที่พวกเจ้าต้องการก็ได้ ข้าจะเป็นสักขีพยานให้พวกเจ้าเอง” ผู้เฒ่าอวิ๋นหยานั้นรู้สึกชื่นชอบเจียงหวายเย่เป็นอย่างมาก โดยที่เขาแทบจะไม่จำเป็นต้องเอาใจเขาเลย ทำให้หลินซีเหยียนรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก เพราะทำให้นางนั้นรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่ากว่า เจียงหวายเย่
จนกระทั่งหลายวันผ่านไป จนวันที่ทั้งสองคนแต่งงานกันก็มาถึง อาจารย์ของเจียงหวายเย่เองก็ได้มาร่วมงานด้วย อาจารย์ของเจียงหวายเย่นั้นต่างจากผู้เฒ่าอวิ๋นหยานัก ตัวเขานั้นมีใบหน้าที่จริงจังอยู่ตลอด หากว่าพบกันครั้งแรกก็จะคิดว่าเขาเป็นคนที่จริงจังมากๆ แต่ทว่าดวงตาของเขานั้นมีความอ่อนโยนมากซ่อนอยู่
“วันนี้พวกเจ้าแต่งงานกัน อาจารย์ก็มีของที่อยากจะมอบให้พวกเจ้า” แล้วอาจารย์ของเจียงหวายเย่ก็ได้หยิบเอากล่องหยกใบหนึ่งออกมา
แล้วก็ค่อยๆขยับกล่องหยกมาให้ ซึ่งกลิ่นของมันก็ได้ลอยขึ้นมาแตะจมูกของนาง แล้วสีหน้าของหลินซีเหยียนก็ได้รู้สึกยินดีขึ้นมาทันที “นี่มันดอกบัวทองคำนี่นา ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์”
แม้หลินซีเหยียนจะไม่เห็นว่าอะไรอยู่ข้างใน แต่นางก็ได้เรียกอาจารย์ของอีกฝ่ายแบบเดียวกับเจียงหวายเย่
ซึ่งเรื่องนี้ก็ได้ทำให้ผู้เฒ่าอวิ๋นหยานั้นไม่พอใจ ก่อนจะพ่นลมออกทางจมูกด้วยความอิจฉา “ศิษย์ข้า อาจารย์ของเจ้าเองก็มีของขวัญจะมอบให้เจ้าเหมือนกัน”
แล้วผู้เฒ่าอวิ๋นหยาก็ได้หยิบเอาพู่กระบี่ออกมาสองอัน “กระบี่ของพวกเขานั้นมีวิญญาณสถิตอยู่ ด้วยพลังของพู่กระบี่นี้จะทำให้พลังของพวกมันเพิ่มมากขึ้นไปอีก”
หลินซีเหยียนกับเจียงหวายเย่ก็ได้หยิบพู่ไปคนละอันแล้วกล่าวพร้อมกัน “ขอบคุณ ท่านอาจารย์”
แล้วเทียนเอ๋อที่นั่งดูอยู่ห่างๆก็รู้สึกพึงพอใจมากที่ท่านพ่อกับท่านแม่ของเขาฝ่าฟันอุปสรรคจนมาถึงตรงนี้ได้ เขาจึงได้มอบของขวัญให้บ้าง ซึ่งเป็นเหยือกใส่น้ำผึ้ง
“ท่านแม่กับท่านพ่อขอรับ นี่คือเหยือกน้ำผึ้งของเทียนเอ๋อ วันนี้ข้าขอมอบให้พวกท่าน และข้าหวังให้ท่านแม่กับท่านหวานกันไปนานๆนะขอรับ”
เพราะว่าผู้คนในหุบเขาอวิ๋นหยานั้นมักอยู่กันอย่างสมถะ ทำให้งานแต่งนี้ดูธรรมดามาก แต่แล้วอย่างไร? มีกลุ่มเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงที่มาอวยพรให้ และสองอาจารย์มาเป็นสักขีพยานให้ และลูกชายมามอบของขวัญให้กับพวกเขาแล้ว ทั้งหมดนี้ก็เป็นเหมือนกับที่หลินซีเหยียนวาดฝันเอาไว้แล้ว
หลังจากที่คำนับฟ้าดินและท่านอาจารย์แล้ว หลินซีเหยียนก็ยังไม่ได้คำนับกันเองทันที แต่มองไปที่ เจียงหวายเย่แล้วกล่าว “จากนี้ไปข้าจะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของเจ้า ถ้าหากวันใดเจ้าทิ้งข้าไป ข้าจะ…..”
หลินซีเหยียนก็ได้หยุดพูดไปเพราะนางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี แต่เจียงหวายเย่ก็ได้พูดสาบานออกมาอย่างจริงจังเสียก่อน “ถ้าหากข้าทิ้งเสี่ยวเหยียนเอ๋อของข้าไป ข้าขอให้สวรรค์ลงโทษข้า” แล้วเจียงหวายเย่ก็ได้เดินมาข้างหูของหลินซีเหยียนแล้วกล่าวออกมาไม่กี่คำ แล้วจากนั้นหลินซีเหยียนก็ได้อายหน้าแดงขึ้นมา
หลังจากที่คู่บ่าวสาวคำนับกันเองแล้ว ต่อไปก็เป็นพิธีส่งตัวเจ้าสาวเข้าเรือนหอ ซึ่งเป็นเวลาชั่วครู่แห่งค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิที่มีค่าล้ำเท่าพันตำลึงทองแล้ว
แม้แต่เทียนเอ๋อเองก็อยากที่จะเข้าไปร่วมสนุกด้วย แต่แล้วก็ต้องถูกลากออกมาเสียก่อน
“ท่านปู่ ข้าเองก็อยากที่จะไปนอนกับท่านพ่อและท่านแม่บ้างนะ!” เทียนเอ๋อพยายามขัดขืน
ผู้เฒ่าอวิ๋นหยาก็ได้ส่งเสียง“ชู่ว”แล้วจากนั้นก็ได้ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย “เทียนเอ๋อเจ้าไม่อยากได้น้องชายหรือน้องสาวบ้างเหรอ?”
“อยากสิขอรับ”
“ถ้าเจ้าอยากล่ะก็ เจ้าจะต้องมานอนกับอาจารย์ปู่ของเจ้านะ”
แล้วใบหน้าเล็กๆของเทียนเอ๋อก็ได้ขมวดกันเป็นลูกบอล แล้วจากนั้นเขาก็ได้เดินตามผู้เฒ่าอวิ๋นหยาไป “ท่านแม่กับท่านพ่อพยายามเข้านะขอรับ ไม่อย่างนั้นที่เทียนเอ๋อเสียสละไปได้สูญเปล่ากันพอดี”
