บทที่ 434 คุณดูแล้วไม่ใช่คนดี
ผู้ชายถามว่า “รูปที่คุณถ่ายนั้น เคยให้คนอื่นดูไหม ? “
เสิ่นอีเวยตอบกลับไปว่า “ไม่มี ฉันมาที่นี่เพื่อจะมาทำงาน ฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับที่นี่สักเลย คุณวางใจได้เลย”
ผู้ชายคนนี้ก็ทันใดนั้นมีความเคร่งขรึมว่า “ทำไมคุณจะต้องถ่ายผม ? “
เสิ่นอีเวยนั้นไม่ง่ายเลยที่จะเก็บอารมณ์ของตนเองเอาไว้ แต่ก็เริ่มมีความสับสนขึ้นมาใหม่ เธอนั้นจะบอกกับเขายังไงดี ? ในสถานการณ์เช่นนี้ หากพูดโกหกออกไป แล้วมีความสงสัยมากยิ่งขึ้น แล้วก็เมื่อสักครู่นี้เธอนั้นได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเขาแล้ว
คิดอยู่ครึ่งวัน เสิ่นอีเวยก็คิดคำตอบที่สมเหตุสมผลไม่ได้เลย ดังนั้นก็เลยพูดความจริงออกไป “เพราะฉันคิดว่าคุณนั้นเหมือนไม่ใช่คนดี “
หลังจากที่เธอนั้นพูดเสร็จแล้ว ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนกับยิ้มและไม่ยิ้มแล้วมองไปยังเธอ
ผู้ชายคนนี้หัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันไม่เหมือนคนดีหรือ ? นี่คือเหตุผลของคุณ ?”
เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้คิดจะตอบถึงคำถามข้อแรก แล้วก็พูดว่า “ใช่ นี่คือเหตุผลของฉัน คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ”
“คนเดียวมาหุบเขาจิ่วเหมิง” ผู้ชายคนนี้ถาม
เสิ่นอีเวยมองไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่มีรอยยิ้มเสียแล้ว คนทั้งคนเริ่มมีความเงียบมากยิ่งขึ้น เหมือนกับกำลังพูดคุยเป็นธรรมชาติกับเธอเสียเช่นนั้น
หากพูดไปแล้ว หากเปรียบเทียบกับยิ้มไม่ยิ้มกับท่าทีตอนนี้แล้ว เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีความรู้สึกที่จริงจัง เขานั้นโดยธรรมชาติแล้วก็คงไม่ใช่คนที่ชอบยิ้มอะไร
ผู้ชายคนนี้ได้ถามถึงคำถามนี เสิ่อีเวยก็เลยนึกถึงคำที่เจ้าของโรงแรมเตือนเธอไว้ แล้วก็พูดว่า “ใช่แล้ว ฉันมาหาที่นี่หาคน ๆ หนึ่ง”
โกหกว่าตัวเองนั้นยังมีเพื่อนอยู่นั้นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะว่าผู้ชายคนนี้นั้นสังเกตการกระทำของเธออยู่ตลอดเวลา สถานที่ที่ทุรกันดารเช่นนี้ หากมีหรือไม่มีเพื่อนมาด้วย ดูสักครู่ก๋รู้แล้ว
“หาใคร ? หาเพื่อน ?” ผู้ชายคนนี้ถาม
เสิ่นอีเวยถูกถามจนรู้สึกอึดอัด เดิมที่คิดว่าลบรูปแล้วเขาก็จะไป แต่ที่ไหนได้ลบรูปเสร็จแล้ว เขาก็ยังอยู่ที่เดิม ยังไงก็ไม่ไป
ดูจากกระทำของผู้ชายคนนี้ที่นอนอยู่บนเตียงของเธอนั้น เหมือนกับตัวเองนั้นเป็นเจ้าของห้องเช่นไรเช่นนั้น
“คุณจะมาถามอะไรมากมายขนาดนี้ ? คุณเป็นตำรวจรึ ? ตรวจรึ ? ”เสิ่นอีเวยก็พูดออกไป
ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้วยิ้มอีก แล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร แล้วก็พูดว่า “ฉันก็ถามไปงั้น ๆ แหละ คุณไม่ต้องโมโห ตอนที่อยู่บนรถนั้นคุณไม่ได้รับการอนุญาตให้ถ่ายรูปจากผม ผมก็เลยจะต้องถามให้ชัดเจนไงล่ะ ”
ถึงแม้สถานการณ์ตอนนี้จะไม่เหมาะสม แต่เสิ่นอีเวยก็ยังคิดถึงประโยคนั้น เชิญเทพมาง่ายส่งเทพยาก เธอก็รู้สึกว่าปวดหัว
“ได้ ฉันหวังว่าฉันนั้นให้คำตอบที่ชัดเจนหลังจากนั้นขอให้คุณออกจากห้องนี้ไป” เสิ่นอีเวยก็ได้ดึงเก้าอี้เข้ามานั่งมองผู้ชายที่อยู่บนเตียงคนนั้น
เกี่ยวกับเรื่องที่ชายหญิงสองคนอยู่ในห้องนอนแล้วถูกแพร่กระจายออกไปนั้น เสิ่นอีเวยไม่ได้สนใจอะไรเลย
“แน่นอนว่าไม่มีปัญหา” ผู้ชายคนนั้นตอบอย่างร่าเริง
เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้ลังเล แล้วตอบไปว่า “ใช่ ฉันมาหาเพื่อน”
พอประโยคนี้ออกมา ผู้ชายก็หรี่ตาเล็กลงแล้วก็ได้มีน้ำเสียงที่เบาบางพูดว่า “มาหาเพื่อน แต่ยังพักโรงแรม เพื่อนไม่ต้อนรับคุณหรือ? ”
เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะเมื่อสักครู่ที่โกหกไป ก็ได้มีการเตรียมคำตอบไว้แล้ว “เพื่อนฉันนั้นอยู่ที่ลำบาก พรุ่งนี้ก็เลยจะเดินทางไปต่อ”
ผู้ชายก็ถามอย่างไม่สงสัย “เพื่อนคุณพักที่ไหน ?”
เสิ่นอีเวยพูดถึงชุมชนแห่งหนึ่ง ก็คือเมื่อหลายปีก่อนที่เธอนั้นได้ไปมา
ผู้ชายคนนี้ก็ได้ตกใจ แล้วมองไปยังผู้หญิงคนนี้หัวจรดเท้า จนทำให้เสิ่นอีเวยรู้สึกไม่พอใจ แล้วก็ถามไปว่า “มีปัญหาอะไรไหม ?”
คิดอยู่ตั้งนาน แล้วก็พูดอย่างช้า ๆ ว่า “ดูจากการแต่งตัวแล้ว ก็ไม่ใช่คนที่ยากจนนี่ มาหุบเขาจิ่วเหมิงที่อันตรายเช่นนี้ ฉันจะไปที่ชุมชนนั้นก็ยิ่งเลวร้ายกว่า คุณมีเพื่อนอยู่ที่นั่นด้วยหรือ ? ”
น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ไม่ได้ปิดบังอะไรเลยแม้แต่น้อย เสิ่นอีเวยฟังแล้วก็รู้สึกเปลี่ยนแปลงไป แล้วก็เริ่มที่จะตอบโต้เขา
“ไม่คิดว่าคุณนั้นดูคนจากภายนอก หากเป็นเช่นนี้แล้วล่ะก็ ฉันก็ยังคิดว่าคุณนั้นดูจากภายนอกดูแล้วมีความสง่างาม ดูไม่เหมือนพวกค้ามนุษย์” เสิ่นอีเวยใช้น้ำเสียงที่เยือกเย็น ค้ามนุษย์ ทำให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว
เสิ่นอีเวยพูดเสร็จแล้ว ผู้ชายคนนี้ก็ตกใจ แล้วก็หัวเราะพูดออกมาว่า “ฉัน ? คนค้ามนุษย์ ? คุณดูยังไง ?”
ท่าทีของผู้ชายคนนี้ ทำให้เสิ่นอีเวยมีความโกรธมากยิ่งขึ้น หน้าด้านจริง ๆ ที่มาปฏิเสธแบบนี้
“ไม่ใช่ค้ามนุษย์แล้วล่ะก็ ทำไมจะต้องพาผู้หญิงกลุ่มนั้นมาสถานที่แบบนี้ด้วยล่ะ ? ผู้หญิงเหล่านั้นดูจากการแต่งตัวและอายุก็คือนักเรียนมหาวิทยาลัย คุณยังกล้าที่จะไปทำได้ลงคอ ” เสิ่นอีเวยใช้น้ำเสียงที่เยือกเย็น แหลมเหมือนมีดทิ่มแทงไปหาผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนั้นก้มหัวลง แล้วก็มองอยากเยือกเย็นแล้วก็ยิ้มแสยะออกมาว่า “ความคิดของคุณนั้นช่างหลากหลายยิ่งนัก”
น้ำเสียงที่เบามาก ทำให้เสิ่นอีเวยฟังไม่ค่อยจะชัดเจน แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่อยากจะไปยื้นอะไรมากมาย ตอนนี้สิ่งที่จะทำก็คือทำยังไงให้ชายคนนี้ออกไปโดยเร็ว
“ได้ ฉันมีคำถามสุดท้าย” ผู้ชายคนนี้เงยหน้าขึ้นมา
“คุณพูด” เสิ่นอีเวยตอบอย่างรื่นเริงใจ
“คุณชื่ออะไร ?”
เสิ่นอีเวยตกใจ แล้วก็กำลังคิดอยู่ว่าจะบอกชื่อจริงไปดีไหม คิดแล้วก็พูดออกไปว่า “เสิ่นอีเวย”
“ดีมาก ดูแล้วคุณนั้นไม่ได้โกหกผมจริง ๆ” ผู้ชายตอบกลับ
หลังจากนั้น เขาก็ทำสิ่งที่ทำให้เสิ่นอีเวยตกใจ เธอไม่รู้ว่าบัตรประจำตัวนั้นอยู่ที่เขาได้อย่างไร เธอเพิ่งพูดเสร็จไปเมื่อสักครู่นี้ ผู้ชายคนนี้ก็ได้เอาบัตรประจำของตัวเธอเองทิ้งไว้บนเตียง
ผู้ชายคนนี้ลุกขึ้นมา ซึ่งสูงกว่าเขาอยู่ครึ่งหัว แล้วก็ได้มีความรู้สึกสูงต่ำเช่นนั้น
