บทที่ 431 สถานที่นี้จะต้องระวังความปลอดภัย
เสิ่นอีเวยก็ไม่เข้าใจในคำอธิบายนี้ก็เลยถามไปว่า “หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วมีคนมาขอตรวจสอบ แล้วก็เอาข้อมูลออกมาไม่ได้ทำไงล่ะ ? ”
เถ้าแก่ผู้หญิงก็ได้หัวเราะแล้วก็พูดออกมาว่า “ คุณคงไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม ? พูดตามจริงแล้วกันนะ ที่นี่เป็นสถานที่เล็ก ๆ ไม่ต้องมีคำว่าถ้าหากหรอก ต่อให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่มีคนมาตรวจสอบหรอก ทุรกันดารเช่นนี้ คุณจะอยู่ไหม ? ถ้าไม่อยู่เดี๋ยวห้องก็เต็มไปแล้ว”
เสิ่นอีเวยก็คิดอยู่สักพัก เกี่ยวกับเรื่องของการบันทึกด้วยบัตรประจำตัว แต่คืนนี้เป็นสถานการณ์ที่พิเศษกว่าครั้งไหน ดังนั้นก็เลยต้องอยู่หนึ่งคืน
เดินทางมาทั้งนั้น ร่างกายและสติก็อ่อนล้าเต็มที่ ตอนนี้สิ่งที่เธอนั้นอยากทำก็คืออาบน้ำแล้วก็พักผ่อน
หลังจากนั้นเถ่าแก่ผู้หญิงก็ได้เขียนชื่อของเธอลงสมุดแล้ว แล้วเสิ่นอีเวยก็หันหลังกลับมาถามว่า “ที่นี่มีอาหารให้กินไหม ?”
“ไม่ใช่ ที่นี่ไม่มีบริการอาหาร จะต้องไปข้างนอกเท่านั้น” เถ้าแก่ผู้หญิงตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา
พอฟังแล้วก็รู้เลยว่าสิ่งที่เธอกำลังจะอธิบายนั้นคือไม่ได้มีอาหารให้ทาน เสิ่นอีเวยก็ได้แต่เดินขึ้นมายังห้องของตัวเอง
ตอนที่เดินขึ้นบันไดนั้น เธอก็ได้สังเกตไปรอบ ๆ ซึ่งเป็นสถานที่ที่เล็กมาก ดูไปแล้ว ก็คงไม่มีมากกว่าสิบห้องแน่นอน
เสิ่นอีเวยเข้าไปในห้องแล้วก็รีบปิดประตู แล้วก็วางของทั้งหมด ปิดหน้าต่าง ซึ่งไม่ได้มีแสงอะไรเล็ดลอดเข้ามา แล้วก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วทำการสำรวจว่าในห้องนี้มีการติดตั้งกล้องวงวจปิดไหม เพราะตอนนั้นเธออยู่อังกฤษกับเหมียนเหมียนก็ได้เรียนรู้ในด้านความปลอดภัย
เสิ่นอีเวยเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงไป แล้วก็เห็นเถ้าแก่ยังไม่ได้นอน แล้วก็อยู่ที่เคาน์เตอร์เล่นโทรศัพท์ แล้วเธอก็เดินไปถามว่า “แถวนี้มีห้างสรรพสินค้าไหม ?”
เถ้าแก่เงยหน้าแล้วถามว่า “ที่นี่ไม่มีหรอก มีแต่ร้านค้าร้านชำทั่วไป”
เสิ่นอีเวยพยักหน้าแล้วก็ตอบไปว่า “ขอบคุณค่ะ ” แล้วก็หันหลังเดินออกไป แล้วตอนนี้เถ้าแก่ก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน”
เสิ่นอีเวยก็หยุดแล้วก็หันหลังกลับไป “มีอะไรหรือ ?”
เถ้าแก่ก็ได้สำรวจตั้งแต่หัวจนเท้า แล้วก็พูดว่า “คุณหน้าตาดีขนาดนั้น ระวังเรื่องความปลอดภัยด้วยนะ ระวังคนอื่นหลอกล่ะ”
เสิ่นอีเวยตกใจ แล้วก็ยิ้มตบอรับไปว่า “ขอบคุณที่เตือนนะคะ”
หลังจากออกไปข้างนอกนั้น แล้วก็ได้รับกับสภาพอากาศที่เย็นสดชื่นแล้วเมื่อสักครู่นี้ที่อาบน้ำเสร็จ เลยทำให้นั้นเธอมีความร็สึกเย็นวูบวาบ
ถนนหน้าโรงแรมก็ไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก แต่ก็ไม่ใช่ถนนที่ไม่ดี หากรถผ่านก็จะเกิดฝุ่นคลุ้ง เมื่อเธอนั้นเดิมตามที่เถ้าแก่บอกไป ก็ได้เดินไปถึงมุมมุมหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอนั้นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
ผู้หญิงที่แต่งตัวงดงามยืนอยู่ข้างถนน เสิ่นอีเวยก็สังเกตได้แล้วว่า แม้ในเวลาที่อากาศเย็นขนาดนี้ แต่พวกเธอยังใส่ชุดที่ค่อนข้างบาง แล้วเซ็กซี่ ทำให้เธอนั้นคิดว่า ที่นี่ก็ยังมีกิจการการค้ามนุษย์ประเวณีแบบนี้ด้วย
ผู้หญิงที่อายุสามสิบกว่าปีกลุ่มนั้น เสิ่นอีเวยก็ได้แต่ตกใจ แล้วก็เดินผ่านไป
ตอนที่จะเดินไปนั้น เสิ่นอีเวยก็เหมือนได้เห็นผู้ชายที่ดื่มเหล้าแล้วเดินไปหาเธอ แล้วก็ยิ้มให้พวกผู้หญิงพวกนั้น แล้วก็ผู้หญิงเหล่านั้นก็เหมือนด่าว่า “คุณเป็นบ้าหรือ ? จ่ายเงินแล้วหรือจะมาเตะต้องตัวฉันน่ะ”
ผู้ชายถูกด่าเช่นนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไร แต่กลับยิ้มหัวเราะออกมา แล้วก็ถูกผู้หญิงเหล่านั้นผลักกลับคืน แล้วทำให้เสิ่นอีเวยนั้นมองเห็นทั้งหมด แล้วก็เดินผ่านอย่างรวดเร็ว
แต่พอหันกลับมาอีกที ก็เหมือนไหล่และแขนนั้นถูกจับด้วยความรุนแรง เสิ่นอีเวยก็สะบัดออก แล้วก็ได้หันหลังกลับมามองอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็คาดไม่ผิดเลยก็คือ มีผู้ชายที่ดื่มเหล้าเมามาจับเธอไว้
ผู้ชายคนนั้นมีสายตาที่จ้องเธอจะกินเสิ่นอีเวยในใจก็ตื่นเต้นมาก แล้วก็พยายามสงบสติตนเอง
ผู้ชายคนนั้นเหมือนกับไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ก็เลยได้แต่มอง แล้วก็ได้เอามือไปลูบหน้าเธอแล้วพูดว่า “คุณราคาเท่าไหร่ ?”
เสิ่นอีเวยเข้าจว่า ในชีวิตของผู้ใหญ่นั้นไม่มีคำว่า “ง่ายดาย” ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของอายุและเพศ หรืออาจจะไม่สามารถพูดถึงเรื่องของการใช้ชีวิต ดังนั้นเธอก็เข้าใจว่าผู้หญิงเหล่านี้จึงอาศัยเรือนร่างในการดำรงชีพ
แต่ต่อกับผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอคนนี้ ก็ไม่ใช่คนที่เธอนั้นจะอยู่ในความอดทนของเธอ
เสิ่นอีเวยก็มีสายตาที่เยือกเย็น เหมือนกับมีดแหลมคมที่จ้องจะแทง แล้วพูดออกมาว่า “ออกไปซะ”
เพราะคำ ๆ นี้ ทำให้ชายคนนี้เหมือนกับสร่างเมา ผู้หญิงคนนี้สวยงามนัก เรือนร่างก็ดี แน่นอนว่าเขารู้ว่าเธอนั้นไม่ใช่คนที่จะมาทำอาชีพนี้ ดังนั้นก็เพียงแต่ถามแค่นั้นเอง
แต่เขากลับไม่คิดว่า ผู้หญิงคนนี้โมโหเสียแล้ว แล้วก็รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดออกมาเมื่อสักครู่นี้รู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทงใจ
แล้วผู้ชายคนนี้ก็ยิ้มออกมา ซึ่งทำให้ผู้หญิงในถนนนั้นเห็นหมดทุกอย่างเลยทีเดียว ซึ่งทำให้เกิดเสียงซุบซิบกัน เสิ่นอีเวยรู้ว่าพวกเธอนั้นกำลังพูดถึงเธอ
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอนั้นก็ไม่ได้ไปแคร์คนอื่นเท่าไหร่นัก แล้วก็เดินต่อไป
แล้วมาคิดถึงเถ้าแก่เตือนเธอก่อนออกจากโรงแรมว่า “อยู่ที่นี่จะต้องระวังตัวเอง” เสิ่นอีเวยก็เลยยิ้มอย่างทุกข์ใจ
