บทที่ 418 แฟนของฉันเป็นคนให้สร้อยคอเส้นนี้
เสิ่นอีเวยหัวเราะอย่างไม่แยแส จากนั้นเธอจึงพูดออกมาว่า：“ไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไร ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน มีเวลาว่างมายุ่งวุ่นวายเรื่องชาวบ้าน งั้นก็ควรไปจัดการเรื่องของตัวเองก่อนดีกว่านะ”
คำพูดเต็มไปด้วยคำเสียดสี เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกับไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆท่าทางของเธอถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้
ในระหว่างโกหกก็มองเห็นลำคอเสิ่นอีเวยส่องแสงประกายเล็กๆน้อยๆ มันคือสร้อยคอทองคำขาว สร้อยคอแบบนี้……เซิ่งเจ๋อเฉิงหรี่ตาลง ตั้งใจมองอย่างละเอียด
“คุณสวมอะไรอยู่ที่คอ？”เซิ่งเจ๋อเฉิงถามขึ้นมาทันที น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นจริงจัง
เสิ่นอีเวยก้มลงไปมอง เดิมทีเธอไม่พอใจที่เขาใช้น้ำเสียงแบบนี้ถามตนเอง รวมทั้งนึกถึงภาพเมื่อสักครู่ จึงตั้งใจตอบออกไปว่า ：“อ้อ แฟนของฉันเป็นคนให้สร้อยเส้นนี้”
เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับหยุดเคลื่อนไหว เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกแปลกใจ ผิวหนังโดนแสงแดดแผดเผาอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่ในตอนนี้กลับกลายเป็นเยือกเย็นโดยไม่คาดคิด
เสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงเย็นชา：“แฟนของคุณ คือใคร？”
ถ้าเธอจำไม่ผิด ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าของตนเอง เหมือนจะไม่ชอบสวมใส่เครื่องประดับมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาเคยเห็นเธอสวมเครื่องประดับ ก็มีเพียงกำไลหยกจากแม่ของตนเองเท่านั้น
แต่ว่าตอนนี้？สร้อยคอทองคำขาวเส้นนี้กลับถูกเธอสวมใส่บนคอ แถมยังมีท่าทางโอ้อวด เซิ่งเจ๋อเฉิงทนไม่ได้ รู้สึกหงุดงิดในใจ
เสิ่นอีเวยถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงใช้น้ำเสียงที่ไร้ความสุภาพยั่วยุให้เกิดความโมโห：“แฟนของฉันเป็นใครมันเกี่ยวอะไรกับคุณ？คุณมีสิทธิ์อะไรมาถามฉัน？”
เซิ่งเจ๋อเฉิงเม้มปากแน่น สีหน้าบูดบึ้ง จ้องมองไปที่เสิ่นอีเวย แต่สายตาของเธอยังคงจ้องอยู่ที่ ipad ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไร เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกหงุดงิดอย่างมาก
ทันใดนั้นเอง เขาผลีผลามเหยียดข้อมือเข้าไป เพื่อตั้งใจดึงสร้อยคอที่เสิ่นอีเวยสวมใส่อยู่ออกมา ต้นคอที่ละเอียดเกลี้ยงเกลาของเสิ่นอีเวยเกิดการเสียดสีอย่างรุนแรงจากวัสดุที่ทำจากทองคำขาว เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดและร้องสะดุ้งออกมาอย่างตกใจ
วินาทีต่อมา เธอรู้สึกว่าลำคอของตนเองไม่เหมือนเดิม เมื่อลองสัมผัสดู จึงพบกับความว่างเปล่า
เธอเงยหน้าขึ้นมามองทันที ปรากฏว่าสร้อยทองคำขาวเส้นนั้นลอยผ่านสายตาของเสิ่นอีเวยไป ต่อจากนั้นจึงตกลงในน้ำทะเลด้านล่างของเรือยอชร์ เนื่องจากสร้อยคอทั้งบางและทั้งมีน้ำหนักเบา เมื่อเสิ่นอีเวยมองลงไป บนผืนน้ำจึงไม่มีแม้แต่ละอองน้ำสาดชัดขึ้นมา
เธอแทบหยุดหายใจ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี ถลึงตามองเซิ่งเจ๋อเฉิงด้วยความโกรธ：“คุณบ้าไปแล้วหรือไง！”
เซิ่งเจ๋อเฉิงมองเห็นสายตาของเสิ่นอีเวยแทบจะลุกเป็นไฟ เขารับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอกำลังโกรธ แถมยังได้รู้ว่าสร้อยคอเส้นนั้นมีความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน เมื่อเป็นแบบนี้ อารมณ์ของเขาจึงยิ่งแย่ลงกว่าเดิม
เซิ่งเจ๋อเฉิงขยับเข้าใกล้เสิ่นอีเวย พูดจาด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม：“เสิ่นอีเวย คุณจำไว้ให้ดี คุณไม่ยอมให้ผมมีความสุข ผมก็จะไม่ปล่อยให้คุณมีความสุขเหมือนกัน คุณพูดว่าสร้อยเส้นนี้แฟนของคุณเป็นคนให้ ผมไม่ยินยอมให้คุณมีแฟน และก็ไม่ยินยอมให้ผู้ชายหน้าไหนให้ของแบบนี้กับคุณ เพราะมันจะทำให้ผมหัวเสียได้ง่ายมากๆ
อย่าคิดจะลงไปเก็บ เพราะทักษะว่ายน้ำของคุณแย่มาก ถ้ายังอยากมีชีวิตก็ทำตัวดีๆกับผมสักหน่อย”
หลังจากทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงจึงหันหลังเดินจากไป
แต่ยังไม่ทันเดินได้สองก้าว
“ตูม！”
เสียงตกลงไปในน้ำดังชัดเจนมาจากข้างหลังเขา เขาหยุดชะงักทันทีในขณะกำลังก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็ว เมื่อหันกลับไปมอง บริเวณที่เสิ่นอีเวยยืนอยู่เมื่อสักครู่กลับว่างเปล่า เหลือไว้เพียง ipad ที่เธอคอยถือเอาไว้ในมือตลอด หัวใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงคล้ายกับโดนมีดคมทิ่มแทง เจ็บปวดจนแทบลืมหายใจ
ถึงแม้พื้นที่ของเรือยอชท์จะมีขนาดใหญ่มาก แต่ทั้งสี่ด้านสามารถเชื่อมต่อกัน คนที่นั่งอยู่หัวเรือได้ยินเสียงกระโดดน้ำสองครั้งในเวลาไม่ถึงสิบวินาที จึงรู้ทันทีว่าเกิดเรื่อง ทุกคนต่างพากันวิ่งไปมุงดูด้านข้าง
คนอื่นที่ยังได้สติรีบเรียกเจ้าหน้าที่กู้ชีพ
เสิ่นอีเวยไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า พระอาทิตย์ด้านนอกแผดเผาจนอากาศช่างร้อนระอุ อุณหภูมิสูงมากจนน้ำทะเลเหมือนกับจะระเหยออกมาเป็นไอ แต่เมื่อร่างกายกำลังจะจมลงไปในทะเลจริงๆ กลับรู้สึกว่าน้ำทะเลเย็นเข้าไปถึงกระดูก
เป้าหมายของเสิ่นอีเวยคือการหาสร้อยคอเส้นนั้น ดังนั้นเธอจึงลืมตาเมื่ออยู่ในน้ำทะเล แต่เวลายิ่งนานเข้า ดวงตาก็เริ่มเปิดไม่ขึ้น เพราะความเค็มของน้ำทะเลค่อนข้างสูง
ดวงตาทั้งเจ็บทั้งบวมเป็นอย่างยิ่ง ความเจ็บปวดเหมือนโดนมีดบาด
เสิ่นอีเวยรู้สึกสิ้นหวังเป็นที่สุด เธอเพียงคิดว่าหากดำลงไปลึกกว่านี้ก็อาจจะงมหาเจอ ทันใดนั้นเอง เสิ่นอีเวยรู้สึกเสียใจที่ก่อนหน้านี้ตนเองไม่ยอมตั้งใจเรียนว่ายน้ำ ถ้าตอนนั้นตนเองสามารถเรียนว่ายน้ำสำเร็จ ตอนนี้คงหาสร้อยคอเจอ ไม่ต้องลำบากเช่นนี้
ดังนั้นเมื่อเซิ่งเจ๋อเฉิงดำลงไปในน้ำ สิ่งที่เขามองเห็นจึงเป็นภาพแบบนี้：หญิงสาวรูปร่างผอมบางอยู่ในชุดว่ายน้ำ สามารถมองเห็นเธออยู่ในทะเลกำลังพยายามว่ายไปข้างหน้า ผิวหนังของเสิ่นอีเวยเมื่ออยู่ในน้ำจะยิ่งขาวผ่องอย่างเห็นได้ชัด ร่างของเธอส่ายไปส่ายมาอย่างไม่เป็นไปตามแบบแผน ดูเหมือนใกล้จะหมดแรงและจมลงใต้ท้องทะเล
เมื่อเซิ่งเจ๋อเฉิงว่ายตรงไปหาร่างผอมบาง ในระหว่างทางถึงรู้ได้ทันทีว่า เธอว่ายน้ำไม่เป็น ดูเหมือนหัวใจของเขาแทบจะตกลงไปในเหว
หรือว่าสร้อยคอเส้นนี้มีความสำคัญกับเธอมาก？แม้แต่ชื่อของผู้ชายที่ให้สร้อยคอแก่เธอก็ยังไม่รู้ แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาต้องการช่วยเธอหาสร้อยคอเส้นนั้น
เซิ่งเจ๋อเฉิง นายกำลังทำอะไรอยู่？
ตอนนี้เสิ่นอีเวยที่ยังคงดำอยู่ในน้ำได้ค้นพบว่า แท้ที่จริงความรู้สึกเจ็บปวดของคนที่อยู่ในน้ำจะมากกว่าตอนปกติ เนื่องจากแรงดันจากน้ำทำให้แก้วหูบวมอย่างทรมาน การได้ยินเกือบทั้งหมดหายไป
ลมหายใจในหน้าอกเฮือกสุดท้ายถูกใช้หมดไป เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าแขนและขาของตนเองเริ่มอ่อนแรงลง รวมทั้งร่างกายและสมองของตนเอง เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าตนเองจบสิ้นแล้ว
เธอยังหาสร้อยคอเส้นนั้นไม่เจอ แต่เธอไม่สามารถยอมแพ้ได้ เพราะนั้นคือของขวัญชิ้นแรกที่เหมียนเหมียนน้อยให้กับตนเอง ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสวมใส่ เมื่อออกมาเที่ยวครั้งนี้ ดันเกิดคิดอยากใส่ขึ้นมา……
แต่ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงโยนทิ้งไปที่ไหน เสิ่นอีเวยไม่มีเวลาและเรี่ยวแรงไปตำหนิใครได้อีก พละกำลังสุดท้ายของร่างกายในที่สุดค่อยๆสลายหายไป ร่างกายของเธอลอยเคว้งคว้างอยู่ในน้ำ
ร่างกายของเสิ่นอีเวยที่บอบบางดุจขนนกค่อยๆจมลงไปใต้ทะเลอย่างช้าๆ ก่อนที่สติสุดท้ายจะหายไป เสิ่นอีเวยมองเห็นร่างสีขาวพุ่งเข้ามาหาตนเอง……
เซิ่งเจ๋อเฉิงยื่นมือออก ในที่สุดก็สามารถคว้าข้อมืออันบอบบางของเสิ่นอีเวย เมื่อดึงหญิงสาวที่ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของตนเอง ในที่สุดหัวใจที่ว่างเปล่าของเขาก็ถูกเติมเต็มทันที
ผมมาแล้ว ผมขอโทษ
