บทที่ 409 ใครเอาบุหรี่ให้เธอ
การแสดงออกแบบนี้เห็นได้ชัดถึงความเป็นเจ้าของ ไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องหรือคุกคามเป็นอันขาด วินาทีนั้น เสิ่นอีเวยรู้สึกแสบจมูกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้มาคนเดียว ด้านหลังของเขายังมีหลินอวี้และบอร์ดี้การ์ดอีกกลุ่มหนึ่งตามมาด้วย เสิ่นอีเวยเห็นแค่ชายคนนั้นโบกมือทีหนึ่ง หลินอวี้ก็รับทราบ ให้พวกบอร์ดี้การ์ดล้อมโถงทางเดินไว้
มีคนห้อมล้อมโถงทางเดินเป็นจำนวนมาก ทำให้ผิดสังเกต ไม่นาน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในบาร์ก็เดินมาดูคิดว่ามีเรื่องชกต่อยกัน หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังจะเอ่ยปากพูด กลับเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงหันหน้ามาสบตาทีเดียว หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็รีบถอยกลับไปอย่างรู้งาน
เสิ่นอีเวยตกตะลึงงงงันอ้าปากค้าง ก็จริง เธอลืมไปว่าผู้ชายคนนี้เขามีอำนาจถึงขนาดเอามือข้างเดียวบดบังท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ไว้ได้
ตอนนี้ผู้หญิงสองสามคนที่พูดปากดีเมื่อครู่ ถูกบอดี้การ์ดของเซิ่งเจ๋อเฉิงล้อมไว้หมดแล้ว
เมื่อเห็นพวกหล่อนทำหน้าตื่นตระหนก พยายามเหมือนจะต่อต้านแต่ก็กลัวอำนาจของเซิ่งเจ๋อเฉิงจึงไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรสักคำ เสิ่นอีเวยรู้สึกขำ อยากจะถามพวกหล่อนสักประโยคดัง ๆว่า : ความกล้าบ้าบิ่นเมื่อกี้หายไปไหนหมดล่ะ? โดนหมาแดกไปหมดแล้วเหรอ?
แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เกิดมาพร้อมกับนิสัยแบบนั้น
ผู้หญิงพวกนี้ เสิ่นอีเวยจำได้ดี พวกหล่อนถูกเลี้ยงดูมาในกองเงินกองทอง ถูกตามใจจนนิสัยเสีย ยังไม่รู้ว่าในสังคมนี้มันโหดร้ายแค่ไหน พอเห็นเรื่องอะไรไม่สบอารมณ์หน่อย ก็ทำปากดีไปอย่างนั้นเอง เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าทำอะไร
พวกขี้ขลาดตาขาวอย่างแท้จริง
เพียงไม่กี่วินาที เสิ่นอีเวยให้คำจำกัดความพวกหล่อนในใจ
ในเวลานั้นเอง ในกลุ่มพวกหล่อนมีคนหนึ่งที่ใจกล้านิดหนึ่ง แต่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับ เซิ่งเจ๋อเฉิงตรง ๆจึงหันไปถามหลินอวี้ที่ยืนรอคำสั่งอยู่ เสิ่นอีเวยได้ยินผู้หญิงคนนั้นกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับหลินอวี้ ไม่รู้ว่าหล่อนต้องการทำอะไรกันแน่
หลินอวี้ไม่ตอบคำถามใด ๆทั้งสิ้น ได้แต่กวาดสายตาคบกริบไปที่หล่อน แววตาเต็มไปด้วยคำเตือน ฝ่ายตรงข้ามเห็นแบบนั้นก็ไม่ปริปากอีกเลย
ในโถงทางเดินที่มีผู้คนมารวมตัวกันอย่างมากมาย แต่กลับเงียบกริบตั้งแต่เมื่อครู่ ขนาดที่ว่าได้ยินเสียงเข็มตกลงที่พื้น ไม่รู้ว่าทำไม เสิ่นอีเวยรู้สึกงวยงง
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะปรากฏตัวที่นี่ ผู้ชายคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่?
เสิ่นอีเวยเงยหน้าขึ้นสบตากับเซิ่งเจ๋อเฉิง ถามอย่างระมัดระวัง: “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
เซิ่งเจ๋อเฉิงสูงกว่าเธอมาก เสียงต่ำที่มีเสน่ห์ของเขาดังมาจากบนหัวของเธอ ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ : “ฉันมาทำธุระที่นี่นิดหน่อย เธอมาเที่ยวกันที่นี่เหรอ? ”
เสิ่นอีเวยฟังผิดไปเล็กน้อย ประโยคแรกไม่มีความยินดียินร้ายอะไร แต่ประโยคหลังเหมือนกำลังดุเธออยู่ เหมือนจะรอให้เธอตอบคำถามเขาที่เป็นคำตอบที่ฟังขึ้นสักนิดหนึ่งว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่
ไม่ใช่ นึงถึงสถานการณ์ตอนนี้ที่มีคนมามุงดูอยู่มากมาย เสิ่นอีเวยไม่อยากให้คนที่อยู่สถานที่แห่งนั้นรู้สึกว่าเขากับเธอมีความสัมพันธ์สนิทแนบแน่นมากจนเกินไป เธอจึงพูดเสียงต่ำตอบว่า:” บริษัทจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำ”
เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว: “บริษัทจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำ? ที่บาร์นี่อ่ะนะ?”
เสิ่นอีเวยชะงักไปครู่หนึ่ง: “ไม่ใช่ ไม่ใช่ เรากินเลี้ยงเสร็จแล้ว แต่เหมือนว่าทุกคนจะยังไม่อยากกลับเลยมีคนเสนอให้มาที่นี่ต่อ”
