บทที่ 845 ไม้ตายของเซียวจี่! (1)
“เซียวจี่รึ”
ฉู่เฟยเผิงยกกำปั้นขึ้น ย่นคิ้วลง พร้อมกับมองไปทางเซวียนผิงโหว
ถึงแม้แคว้นเจาเป็นแค่แคว้นระดับล่าง แต่เขากลับเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
เขาคือคนที่อยู่ในรายชื่อคนงามแห่งแคว้นทั้งหก ทำเอารายชื่อขององค์หญิงในแคว้นเหลียงตกอันดับกันไปหลายคน แม้เขาจะไม่ได้สนใจเรื่องพรรค์นี้ แต่ด้วยความที่น้องสาวของเขาเป็นถึงพระชายา และเขามักจะได้ยินชื่อนี้อยู่บ่อยครั้งตอนที่เข้าวัง
นอกจากนี้ เขาเคยได้ยินมาว่าชื่อเสียงของคนผู้นี้ไม่ค่อยดีนัก ทั้งมีนิสัยหยิ่งจองหอง และไร้ยางอายสุดๆ ทุกคนที่เคยต่อสู้กับเซวียนผิงโหวล้วนบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่าน่าปวดหัว
จากที่ฟังมาทั้งหมด ฉู่เผิงเฟยจึงสรุปได้ว่าคนผู้นี้สวยแต่รูป จูบไม่หอม
เมื่อความคิดแวบขึ้นมาในหัว ฉู่เฟยเผิงก็เริ่มไม่มีความรู้สึกยำเกรงอีกฝ่ายแล้ว
แต่ก็น่าแปลกที่จู่ๆ กองทัพแคว้นเจามาโผล่ที่นี่ ไม่ใช่ว่าพวกเขากำลังทำศึกทางน้ำอยู่รึ
อีกอย่างคือ ไยรถศึกของเขาถึงได้ดูคุ้นเคยชอบกล
เซวียนผิงโหวคิดในใจ ใช่แล้ว รถศึกคันนี้ข้าขโมยมาจากค่ายทหารของแคว้นเหลียงในหุบเขายังไงล่ะ!
“ดูเหมือนว่า เจ้าจะรู้จักข้าสินะ” ฉู่เฟยเผิงหันไปพูดกับเซวียนผิงโหว
เขาพูดภาษาแคว้นเจาได้
“อย่างน้อยข้าก็ต้องรู้สิว่าจะมาเชือดไก่ตัวไหน” เซวียนผิงโหวยิ้มมุมปาก
ฉู่เฟยเผิงหน้าบึ้งทันที “เซวียนผิงโหว อวดดีนัก!”
เป็นแค่ขุนนางแคว้นเล็กๆ บังอาจพูดจาดูถูกแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นเหลียงได้อย่างไร!
“คิดว่าตัวเองแน่มาจากไหน ถึงมาบอกว่าข้าอวดดี” เซวียนผิงโหวมองลงไปทีฉู่เผิงเฟยพร้อมกับพูดด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง
ฉู่เผิงเฟยรู้สึกเหมือนศักดิ์ศรีของเขากำลังถูกย่ำยี
อันที่จริง ความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นเหลียงและแคว้นเจาไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว แคว้นระดับสูงทั้งสามมีการรับส่วยจากแคว้นระดับล่างเพื่อเจริญทางพระราชไมตรี เช่น แคว้นเจามีการส่งเครื่องบรรณาการให้กับแคว้นเหลียง เป็นต้น
อีกทั้งเมื่อช่วงปีก่อน อวี้ชินอ๋องแห่งแคว้นเหลียงยังเดินทางไปที่แคว้นเจาในฐานะทูต และดูเหมือนว่าความร่วมมือจะเป็นไปได้ด้วยดี ตอนอวี้ชินอ๋องกลับมายังพูดถึงแคว้นเจาในแง่ดีเลย
พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้ ฉู่เผิงเฟยจึงพยายามระงับความโกรธแค้นของเขาลง “เซวียนผิงโหว ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ ศัตรูของท่านควรเป็นทหารของแคว้นเจาสิ หาใช่แคว้นเหลียงไม่”
เซวียนผิงโหวแสยะยิ้ม “ข้าน่ะเข้าใจถูกแล้วล่ะ ศัตรูของข้าก็คือเจ้านั่นแหละ ไอ้เก๋าเจ้ง!”
“เจ้า!” ความโกรธของฉู่เผิงเฟยพุ่งทะยานขั้นสุด!
ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่อารมณ์ร้อนง่าย กลับกัน ที่จริงเขาเป็นคนนิ่งและมั่นคงมาก แต่ด้วยความที่เซวียนผิงโหวเป็นคนยุขึ้น ก็เลยเป็นเช่นนี้
และในตอนนั้นเอง ชายชุดดำที่กำลังอุ้มร่างกู้เจียวอยู่ก็มาถึงที่รถศึกที่เซวียนผิงโหวยืนอยุ่
ฉู่เผิงเฟยนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้เซวียนผิงโหวบอกว่าเจ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา
“นี่ เซวียนผิงโหว ถอดหมวกเหล็กของเจ้านั่นออกแล้วมองดูดีๆ สิ! นั่นมันผู้บัญชาการกองทหารม้าเฮยเฟิงของแคว้นเยี่ยนนะ จะเป็นลูกชายเจ้าไปได้อย่างไร!”
หากเกิดความเข้าใจผิดระหว่างทั้งสองฝ่ายเนื่องจากคนผิด ก็คงไม่มีความจำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้
เซวียนผิงโหวถอดหมวกของกู้เจียวออก แล้วก็เห็นกู้เจียวในสภาพกลอกตาขาว
“อ้อ ยังไม่ตายนี่” เซวียนผิงโหวเอ่ยติดตลก
ฉังจิ่งเก็บยันต์ปลอดภัยที่นางโยนทิ้งไปเอากลับมาแขวนไว้ให้นางดังเดิม รังสีอำมหิตของกู้เจียวจึงค่อยๆ ผ่อนลง ทว่าร่างกายของกู้เจียวอ่อนแอลงอย่างมากหลังจากออกแรงเกินเหตุ
เซวียนผิงโหวขยับหมวกเหล็กของกู้เจียวไปมาเหมือนเด็ก กู้เจียวได้แต่หน้าบึ้งและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว
นี่ไม่ใช่ปฏิสัมพันธ์ของคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกอย่างแน่นอน
“พวกเจ้า…” ฉู่เผิงเฟยเริ่มลางสังหรณ์ไม่ดี
เซวียนผิงโหวเก็บมือลง แล้วหันไปหาฉู่เผิงเฟย จากนั้นชี้ไปทางกู้เจียว “เขาชื่อว่าอะไร”
“เซียวลิ่วหลัง” ฉู่เผิงเฟยตอบ
เซวียนผิงโหวถามต่อ “แล้วข้าชื่ออะไร”
เซียวจี่!
เซียวลิ่วหลัง! เซียวจี่!
ใช่แล้ว เขาเคยได้ยินมาว่าแม่ทัพคนนี้เป็นคนแคว้นเจา
แสดงว่าเจ้าเด็กนี่เป็นลูกของเซวียนผิงโหวจริงๆ สินะ!
“นี่! บนนั้นน่ะ โม้จบหรือยัง รถนี่หนักสุดๆ ไปเลย ให้ข้าหยุดเข็นได้หรือยัง!”
เสียงนี้ดังมาจากทางด้านหลังรถศึก
ฉู่เฟยเผิงพยายามหรี่ตาแล้วเพ่ง มีคนอยู่ด้านหลังรถจริงๆ ด้วย!
กู้เจียวกลอกตาไปตามเสียง ก่อนจะหันมาทำตาปรือใส่เซวียนผิงโหว อุตส่าห์ลงทุนขนาดนี้เพื่อจะได้เปิดตัวเท่ห์ๆ สินะ
เซวียนผิงโหวกระแอมหนึ่งที “เอาละ ไม่ต้องเข็นแล้ว”
ถังเย่ว์ซานปาดเหงื่อบนหน้าผากออก แล้วใช้วิชาตัวเบาเหาะขึ้นมาประกบเซวียนผิงโหว
จากนั้นก็เข้ามาดูอาการของกู้เจียว “เอ๋ โดนหนักเลยสิท่า”
กู้เจียวขยับนิ้วเล็กๆ ของตัวเองเพื่อทักทายเขา
สวัสดี เจ้าคนม้า
เมื่อฉู่เฟยเผิงเห็นคันธนูขนาดใหญ่ในมือของถังเย่ว์ซาน เขารู้ทันทีว่านี่คือคนที่ยิงธนูใส่เขาเมื่อครู่นี้
ฝีมือช่างคมคายยิ่ง!
คันธนูของถังเย่ว์ซานเป็นคันธนูที่ใช้หินสามก้อน นักธนูส่วนใหญ่ใช้คันธนูที่มีหินก้อนหินเดียว มีเพียงนักธนูบางคนที่มีกำลังแขนที่น่าทึ่งในค่ายทหารเท่านั้นที่ใช้คันธนูที่มีหินสองก้อน
เขาผู้นี้เป็นใครมาจากไหน ไยถึงใช้อาวุธที่ทั้งหนักและน่ากลัวเช่นนี้ได้
ถังเย่ว์ซานไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของฉู่เผิงเฟยที่กำลังจับจ้องมาที่ตัวเอง จากนั้นเขาหันไปทางด้านหลังรถ แล้วตะโกน “นี่ เหล่ากู้! เหตุใดยังไม่ขึ้นมาอีก เอาแต่หลบหน้าอยู่ได้ อยากเข็นรถคันนี้คนเดียวหรือไร!”
ท่านโหวกู้ถลึงตาใส่ถังเย่ว์ซานหนึ่งที ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาขึ้นมาที่รถ
ดวงตากู้เจียวเบิกกว้างทันที
กู้เจียวกลับมาสวมหมวกเหล็กเหมือนเดิม เผยให้เห็นเพียงแค่ดวงตาอันเรียบเฉยตามปกติที่นางชอบทำ
กู้เจียวกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็หยิบดินสอขึ้นมา แล้วเขียนประโยคบูดๆ เบี้ยวๆ ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย “ลูก พี่ ไม่ เจอ กัน นาน เลย นะ”
พอเขียนจบ กู้เจียวก็เอียงหัวและสลบไปทันที
ท่านโหวกู้ที่กำลังตั้งท่าจะตวาดใส่หลานสาว “…!!”
ถังเย่ว์ซานยื่นนิ้วอังที่จมูกของกู้เจียว พบว่ายังหายใจอยู่ จากนั้นเขาหันไปตะโกนใส่ฉู่เฟยเผิง “เจ้าใช่ไหม ที่รังแกแม่สาว…เอ่อ เซียวลิ่วหลัง มีของน่าดูสินะ เอาละ ในพวกเราใครจะจัดการมันก่อน”
หลังจากที่ท่านโหวกู้สังเกตการณ์อยู่นาน เขารู้ดีว่าแม่ทัพแคว้นเหลียงคนนี้มีฝีมือต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา พวกเขาไม่อาจประมาทศัตรูได้
“จัดการด้วยกันนี่ล่ะ!” ท่านโหวกู้กล่าว
ทันทีที่เขาพูดจบ ซ่งข่ายและทหารคนอื่นๆ ก็มาถึงพอดี
“สงสัยจะสู้ด้วยกันไม่ได้แล้วล่ะ” ถังเย่ว์ซานทำท่ายืดเส้นเอียงคอ ก่อนจะหยิบคันธนูขึ้นมา “เดี๋ยวข้าจัดการพวกนี้เอง!”
จากนั้นเขาปีนขึ้นไปบนจุดสูงสุดของรถเพื่อเตรียมเล็งเป้า
“ฉังจิ่ง” เซวียนผิงโหวส่งสัญญาณให้เขา
ฉังจิ่งลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ด้านหน้าท่านโหวกู้ จากนั้นยัดร่างที่สลบไสลของกู้เจียวให้
“ทำอะไรน่ะ!” ท่านโหวกู้สะดุ้งโหยง
“ขอตัวไปจัดการคนก่อนขอรับ” ฉังจิ่งเอ่ยจบก็ชักกระบี่ออกแล้วทะยานตรงไปที่ฉู่เฟยเผิงทันที!
ท่านโหวกู้มองดูร่างที่อยู่ในมือของเขา
เขาเกร็งแขนจนแข็งทื่อ แทบอยากจะโยนร่างเจ้าเด็กนี่ออกไปไกลๆ
“เซวียนผิงโหว!”
“อะไร”
เอาเจ้าเด็กนี่ไปเสียที
ข้าไม่อยากดูแลแม่เด็กดื้อนี่!
เป็นคุณหนูอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนดีๆ ไม่ชอบ ชอบออกมาหาเรื่อง แถมยังมาไกลถึงแคว้นเยี่ยนด้วยนะ แล้วยังมามีเรื่องกับเขาอีก เป็นไงละ รู้ซึ้งแล้วใช่ไหม
สนามรบมันสนุกนักหรือไง!
ทั้งเลือดเอย ศพเอย ซ้ำยังถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ!
