ที่ห้องประชุมเฟิงซื่อกรุ๊ป
เฟิงจิ่งเหยายังไม่ทันได้เข้าไป ก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันด้านในเล็ดลอดออกมา
“ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้เฟิงจิ่งเหยาอธิบาย เงินลงทุนของเรามากขนาดนั้น บริษัทก็ต้องอยู่ในกำมือทันที คาดไม่ถึงว่าในช่วงสุดท้ายจะถูกกว่ามู่ซื่อกรุ๊ป”
“ใช่ ก่อนหน้าเพื่อนยังโทรมาถามฉันเลย ว่าเฟิงซื่อกรุ๊ปยอมรับความพ่ายแพ้ใช่ไหม กลัวมู่ซื่อกรุ๊ปหรอ”
“นี่พูดอะไรเนี่ย เฟิงซื่อกรุ๊ปของเรากลัวคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
พวกกรรมการได้ฟังคำนี้ ที่โกรธอยู่แล้ว ก็โกรธอย่างมาก
“เป็นไปได้อย่างไร เรามาขนาดนี้แล้ว เฟิงจิ่งเหยายังไม่มาอีก ไม่เห็นกรรมการอย่างพวกเราอยู่ในสายตาใช่ไหม?”
เพราะว่าโกรธ พวกกรรมการไม่น้อยก็พาลขึ้นมา
พวกเขามองหาเฟิงจิ่งเหยาที่มาสาย ต่างส่งเสียงต่อว่าเสมียนอยู่ในห้องประชุม
เสมียนปลอบเขาไปพลาง โทรหาชวี่ยี่ไปพลาง
ชวี่ยี่รู้สึกได้ถึงโทรศัพท์ที่สั่น จึงมองไปที่เฟิงจิ่งเหยาโดยจิตใต้สำนึก
“ท่านประธาน?”
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจเขา แต่เดินไปทางห้องประชุมด้วยสีหน้าเย็นชา
“ขอโทษด้วย ที่ให้ทุกท่านรอนาน”
หลังจากเฟิงจิ่งเหยาเข้าไป ก็กวาดสายตามองไปรอบๆ พูดอย่างปกติ
พร้อมกับที่เขาพูด ห้องประชุมที่เอะอะเสียงดังก็เงียบลงทันที
กรรมการที่วิพากษ์วิจารย์เฟิงจิ่งเหยาก่อนหน้าก็ใจฝ่อ
พวกเขาส่งยิ้มทักทายเฟิงจิ่งเหยา เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้สนใจ นั่งประจำที่ พูดตรงไปตรงมาเกี่ยวกับหัวข้อของการประชุมครั้งนี้
“ระหว่างทาง ผู้ช่วยพิเศษของฉันบอกความคิดเห็นของทุกท่านให้ฉันฟังแล้ว จริงๆเรื่องขายหุ้นฉันเป็นคนสั่งเอง”
เขายอมรับเรื่องที่จัดการเมื่อวาน ทำให้เดิมทีกรรมการที่เกรงใจก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที ไต่ถามว่า : “ประธานเฟิง เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อเงินทุนหลายร้อยล้านของบริษัท นี่คุณอยากขายก็ขาย คุณไม่เห็นกรรมการอย่างพวกเราในสายตาเลยใช่ไหม?”
“ก็คือ ในไม่ช้าบริษัทก็ต้องอยู่ในกำมือ ตอนนี้คุณขายออกไป เวลาของเรา เงินทุนที่เสียไปใครจะรับผิดชอบ?”
“ใช่ เรื่องนี้ประธานเฟิงต้องชี้แจงกับพวกเรา ก่อนหน้าคุณจะการลงทุนก็คือการลงทุน แล้วก็ไม่การปรึกษาหารือกับกรรมการอย่างพวกเรา ตอนนี้คิดจะถอนการลงทุนก็ถอน ก็ไม่เคยปรึกษาเลย ฉันว่า น่าจะเหมาะสมกับคำนั้น คือไม่ได้เห็นเราอยู่ในสายตา”
กรรมการพูดคุกคามทุกถ้อยคำทุกประโยค ชวี่ยี่ได้ฟังก็อกสั่นขวัญแขวน
เขามองไปที่ท่านประธานของตนเอง เดิมทีคิดว่าจะเห็นใบหน้าที่โกรธ สรุปคือท่านประธานของเขาก็ไม่ได้แสดงออกใดๆ นังฟังการโจมตีของทุกคน แล้วมั่วจุยก็เคาะประตูเข้ามา
“ลูกพี่ ของที่คุณต้องการ” รีบยื่นเอกสารส่งให้ตรงหน้าเฟิงจิ่งเหยา แล้วก็ไปยืนด้านหลัง
พวกกรรมการเห็นเขา เดิมทีอยากจะถามว่าคนคนนี้เป็นใคร แต่เฟิงจิ่งเหยาก็พูดก่อนพวกเขา
“ชวี่ยี่ ฉายเนื้อหาในเอกสารนี้ขึ้นจอ”
ชวี่ยี่ไม่กล้าละเลย รีบเอาเอกสารออกมา เพียงแค่เขาเห็นเนื้อหาเอกสาร ทุกๆคนก็ตกตะลึง
เพราะว่าเนื้อหาในเอกสารไม่ใช่อื่นใด เป็นเรื่องของบริษัทเซนต์เดโบที่พวกเขารับซื้อก่อนหน้านี้
เอกสารระบุชัดเจนว่าบริษัทมีปัญหามาก
และสิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยพบมาก่อน ชั่วขณะ ทั้งห้องประชุมก็ส่งเสียงอื้ออึง
“เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่บอกว่าภาพอนาคตของบริษัทนี้ดีหรอกหรอ?”
เหล่ากรรมการบริษัทเห็นข้อมูล จ้องมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างตะลึงงัน รอให้เขากล่าวอธิบาย
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าแล้วกล่าวตอบกลับว่า: “ก่อนหน้านี้ที่ตรวจสอบ ผลการทำงานในทุกๆด้านของบริษัทเป็นภาพรวมที่ไม่เลวเลยจริงๆ หลังจากเริ่มลงมือก็สามารถดำเนินการได้ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงให้คนลงมือรับซื้อไว้ ใครจะคาดคิดว่าผู้รับผิดชอบของบริษัทนี้ จะเล่นกลับลำอย่างยอดเยี่ยมขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่บังเอิญโอกาสประจวบเหมาะ ฉันได้รับข้อมูลฉบับนี้ เกรงว่าเงินที่ลงทุนไปก่อนหน้านี้จะต้องถูกใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย ดังนั้นฉันจึงให้ผู้ช่วยพิเศษไม่แจ้งให้ใครทราบ นำหุ้นแบ่งเป็นหลายล็อตแล้วเปลี่ยนมือ”
พอเขาพูดคำนี้ออกมา ในที่สุดคณะกรรมการบริหารที่เดิมทีโดรธเคืองก็คลี่คลายลง
เฟิงจิ่งเหยาเห็น ในสายตาก็เป็นประกาย กล่าวต่อไปว่า: “อีกอย่าง สภาวะตลาดหุ้นในตอนนี้ก็ไม่เลว มู่ซื่อก็จ่ายราคาสูงมาโดยตลอด พวกเราขายหุ้นที่อยู่ในมือออกไป เงินที่กู้คืนได้นั้นมากกว่าที่เราลงทุนไปก่อนหน้านี้หลายเท่า นี่ก็ถือว่าเป็นทุกขลาภ”
ด้วยผลกำไรที่เพิ่มขึ้นอย่างสูงสุดนี้ ถึงแม้ว่าคณะกรรมการบริหารจะไม่พอใจกับรูปแบบการทำงานตามอำเภอใจของเฟิงจิ่งเหยา แต่ไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ดี
พวกเขาแสร้งทำเป็นพูดสั่งสอนสองสามคำ การปนะชุมคณะกรรมการบริหารครั้งนี้ก็ผ่านไป
และเรื่องเหล่านี้ ทางด้านตระกูลมู่ไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลังโดยสิ้นเชิง
เพราะข่าวที่ปล่อยไปเมื่อคืน ก็มีการขายหุ้นในตลาดหลักทรัพย์มากขึ้นเรื่อยๆ
มู่เฉาเกอเตรียมป้องกันการลงมือแทรกแซงของเฟิงจิ่งเหยา ลงมือเฝ้าจับตาดูด้วยตนเอง
“ตอนนี้พวกเราซื้อเข้ามาแค่ไหนแล้ว ราคาขายเท่าไร?”
เธอกวาดสายตามองเทรดเดอร์สองสามคนที่กำลังดำเนินการ แล้วถามผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ
“ผู้จัดการใหญ่ รับซื้อมาหกสิบห้าเปอร์เซ็นต์แล้ว ยังห้าส่วน พวกเราก็จะสามารถเอาบริษัทนี้มาได้ ขณะนี้ราคาหุ้นอยู่ที่หุ้นละสี่สิบ”
มู่เฉาเกอฟังถึงหุ้นส่วนห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ ก็หรี่ตา คล้ายกับตัดสินใจอะไรได้ กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: “ปล่อยข่าวออกไปว่า ห้าร้านสาขาสุดท้ายพวกเรารับซื้อหุ้นละห้าสิบหยวน”
ผู้ช่วยแปลกใจ อยากจะพูดด้วยจิตสำนึกว่าสูงเกินไปแล้วหรือเปล่า แต่เห็นสีหน้าที่เด็ดขาดของมู่เฉาเกอ เขาก็รู้ว่าพูดแล้วก็คงไม่มีประโยชน์ ด้วยเหตุนี้จึงกลืนคำพูดกลับลงคอ จึงพยักหน้าแล้วไปจัดการ
ทางด้านมู่เฉาเกอเพิ่มราคาให้สูงขึ้น แน่นอนว่าทางด้านเฟิงจิ่งเหยาก็รับรู้
อาจจะพูดได้ว่า ห้าเปอร์เซ็นต์นั้นของมู่เฉาเกอ คือเขาจงใจ
เขารู้ว่ามู่เฉาเกอต้องเก็บอาการไม่อยู่แล้วโก่งราคาขึ้นอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาจึงไม่ได้ขายหุ้นออกไปในทันที
“จับตาดูต่อไป เกินร้อยแล้วค่อยบอกฉัน”
เขากำชับชวี่ยี่ด้วยเสียงที่เคร่งขรึม ทำให้ชวี่ยี่ตกตะลึงจนตาค้าง
ถึงอย่างไรราคาหุ้นละหนึ่งร้อยนี้ ก็ยากมากจริงๆ
แต่เขาคิดแล้วว่า เรื่องนี้มู่เฉาเกอก็ไม่ใช่จะทำไม่ได้
รู้ว่า ราคาหุ้นเซนต์เดโบก่อนหน้านี้ที่ไม่กี่หยวน ยังถูกเธอโก่งราคาขึ้นไปถึงสี่สิบได้
“ฉันรับทราบ”
ชวี่ยี่พยักหน้า แล้วถอยออกไป
ทางเดินเฟิงจิ่งเหยาระงับห้าส่วนสุดท้ายแล้วไม่ลงมือมาโดยตลอด มู่เฉาเกอไม่รับรู้
เพราะถือหุ้นจำนวนน้อย เธอจึงไม่ได้มุ่งไปยังด้านความคิดของเฟิงจิ่งเหยาโดยสิ้นเชิง ยังคิดว่ากระจายคนถือหุ้นที่ละโมบโลภมากไปแล้ว ก็คิดที่จะต้องการขายได้ในราคาที่สูง
หลังจากที่เธอรออยู่นาน ก็ยังคนไม่ได้ห้าส่วนนั้น ก็ยิ่งแน่ใจในความคิดนี้ จึงให้ผู้ช่วยมาหาอีกครั้ง
“ขึ้นราคาเป็นหนึ่งร้อย ถ้ายังไม่มีคนลงมืออีก ก็ปล่อยข่าวออกไปว่า การรับซื้อจบสิ้น”
ผู้ช่วยตกตะลึงกับราคานี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร หันออกไปจัดการ
ในช่วงเวลาสั้นๆราคาหุ้นก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ดูแล้วคนที่ขายหุ้นไปก่อนหน้านี้จำนวนไม่น้อยจะเจ็บปวดใจ
ทางด้านชวี่ยี่ได้รับข่าว ก็ไปรายงานเฟิงจิ่งเหยาทันที
“ท่านประธาน ทางด้านมู่ซื่อขึ้นราคาอีกครั้งแล้วครับ”
เฟิงจิ่งเหยาไม่แปลกใจเลยสักนิด กล่าวสั่งโดยไม่เงยหน้าว่า: “โอเค ให้คนลงมือได้”
