พรึบ!
ทันใดนั้น นกหวีดก็อ้าปากกว้าง แลบลิ้นที่เต็มไปด้วยเลือดและเมือกบุออกมา
ภายใต้ความตกใจ หลงซีรั่วรีบดึงประตูให้ปิดแน่น แต่เพราะลิ้นนั้นมีแรงมากเกินไปจึงแทงทะลุบานประตูได้ในทันทีและเฉียดผ่านข้างแก้มของหลงซีรั่วไป เกือบแทงโดนหน้าผากของเธอ
ถึงพลังจะหายไปแต่ประสบการณ์ของมังกรแท้จริงยังมีอยู่ หลงซีรั่วกระโดดถอยหลังในทันที…แต่หากเป็นเมื่อก่อน การกระโดดถอยหลังเช่นนี้คงเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก
แต่ตอนนี้ขณะที่เธอกระโดดถอยหลังก็ยากจะควบคุมความสมดุลของร่างกายได้ เดิมทีเธอสามารถกระโดดถอยหลังได้อย่างสมบูรณ์ได้คะแนนเต็มร้อย แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นท่านั่งลงกับพื้น
ลิ้นของนกหวีดนั้นว่องไวมาก อีกทั้งตอนนี้ยังยืดยาวขึ้นอีกเหมือนกับงู พันรอบขาเล็กของหลงซีรั่วในพริบตา จากนั้นก็เริ่มยืดยาวขึ้นอีก เลื้อยตามร่างกายขึ้นมารัดตัวเธอเอาไว้
ลิ้นที่มีเมือกบุอยู่มากมายทำให้หลงซีรั่วรู้สึกทรมาน และในขณะเดียวกันนกหวีดก็พังบานประตูออกมา ร่างกายเบียดอยู่ตรงขอบประตู…แต่มันก็หดร่างกายและผ่านขอบประตูออกมาได้อย่างง่ายดาย
ลิ้นเริ่มที่จะหดตัวพร้อมกับลากหลงซีรั่วไปด้วย…สิ่งที่รอมังกรแท้จริงแห่งแผ่นดินเทพอยู่ก็คือปากที่เต็มไปด้วยฟันอันแหลมคม
มังกรแท้จริงแห่งแผ่นดินเทพ…กลับต้องมาสิ้นชื่อในปากของเจ้านี่อย่างนั้นหรือ
สมองของหลงซีรั่วแทบจะว่างเปล่า นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเธอ มองเห็นร่างกายของตนเองใกล้เข้าไปเรื่อยๆ แล้วหลงซีรั่วก็พยายามดิ้นให้หลุด
น่าตายนัก…กลับต้องยอมในสถานการณ์แบบนี้งั้นเหรอ
ร้องเรียกสถานที่แห่งนั้น…เจ้าของร้านนั้นงั้นเหรอ
หลงซีรั่วลอบถอนหายใจ มีเวลาและเรี่ยวแรงที่จำกัด…เธอเข้าใจความรู้สึกของพวกที่ใช้สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของตนเองไปทำการแลกเปลี่ยนแล้ว
พวกเรา…ล้วนแต่ต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่รู้สึกสิ้นหวังไร้ทางช่วย ไร้พลังและความสามารถและไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ข้ามผ่านไปไม่ได้
ร่างกายของหลงซีรั่วผ่อนคลายลงมา ภายในใจเกิดความคิดที่จะยอมแพ้ เธอหลับตาลง
มาเถอะ…หลงซีรั่วคิด…
“ใต้เท้าหลง!”
ทันใดนั้น เสียงตะคอกสายหนึ่งก็ทำให้หลงซีรั่วตื่นขึ้น ร่างกายของเธอถูกคลายออก ลิ้นที่รัดพันตัวเองอยู่ถูกตัดขาดและในขณะเดียวกัน นกหวีดก็ร้องโหยหวนออกมาเพราะลิ้นถูกตัด
“กุยเชียนอี”
กุยเชียนอีที่มีกระดองเต่าอยู่ด้านหลังไม่ได้ปรือตาแค่ครึ่งเดียวอีกแล้วแต่กลับลืมตาเต็มที่อีกทั้งในมือของเขายังมีกระบี่แหลมคมด้ามหนึ่ง
กระบี่แหลมคมบนหัวไม้เท้า
หลังจากตัดลิ้นของนกหวีดแล้ว กุยเชียนอีก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาสะบัดกระบี่ไม้เท้าออกไปที่นกหวีดโดยไม่พูดอะไรสักคำ
การสะบัดในครั้งนี้ได้ตัดขาส่วนหน้าข้างหนึ่งของนกหวีดลงมา
นกหวีดส่งเสียงร้องโหยหวน พร้อมกันนั้นร่างกายก็กลายเป็นของเหลวทันที แต่กุยเชียนอีกลับสบถว่า “ชิ ยังคิดทำแบบเดิมอีกงั้นเหรอ”
กระบี่ไม้เท้าในมือกุยเชียนอีวาดออกเป็นวงกลมกลางอากาศอย่างรวดเร็ว ไอน้ำจำนวนมากพุ่งออกมาในวงกลม เมื่อไอน้ำสัมผัสกับอากาศก็แข็งตัว ทำให้ทุกอย่างตรงหน้าถูกแช่แข็งกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง รวมถึงนกหวีดที่กลายเป็นของเหลวและคิดจะหนีด้วย
เมื่อกุยเชียนอีมองเห็นนกหวีดแข็งหมดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ เก็บกระบี่เข้าฝัก ทำให้มันกลายเป็นไม้เท้าดังเดิม
“ใต้เท้าหลง ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” กุยเชียนอีรีบเข้ามาพยุงหลงซีรั่วที่กำลังตกใจให้ลุกขึ้นมา
“ข้าไม่เป็นไร” หลงซีรั่วส่ายหน้า มองร่างของเหลวของนกหวีดที่ถูกแช่แข็งแล้วก็ขมวดคิ้ว “กุยเชียนอี เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง”
กุยเชียนอีมีสีหน้าจริงจังเริ่มพูดว่า “พูดแล้วยาว เดิมทีวันนี้ขณะที่ข้ากำลังต้มบะหมี่…”
คิดไม่ถึงว่าหลงซีรั่วจะพูดอย่างกระแทกกระทั้นว่า “พูดสั้นๆ”
กุยเชียนอีรีบพูดว่า “จุยเฟิงส่งจดหมายมา เกรงว่าจะเป็นกลลวง ดังนั้นข้าจึงแกล้งจากไปแต่ความจริงกลับอยู่ต่อเพื่อสอดแนมและก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้จริงๆ”
หลังกุยเชียนอีนั่งด้านหลังรถของกุ่ยอิงแล้วไปไม่ไกลมากก็ลงจากรถ เขาให้กุ่ยอิงพาลูกน้องไปยังสถานที่แห่งนั้น ส่วนตนเองลอบกลับมาเพื่อสอดแนมอีกชั้น
“หลังข้าดักซุ่มอยู่ซักระยะก็ค้นพบ” กุยเชียนอีส่ายหน้าและพูดว่า “จุยเฟิงผู้นี้เจ้าเล่ห์เกินไป ที่แท้บรรดาปีศาจที่ถูกควบคุมยังคงถูกควบคุมอยู่เช่นเดิม เพียงแค่ดูเหมือนปกติเท่านั้น…ข้าไร้ความสามารถจึงมองไม่ออกว่าใช้วิธีอย่างไรกันแน่ ขอใต้เท้าหลงลงโทษด้วย”
หลงซีรั่วส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ต่อมาเกิดอะไรขึ้น”
กุยเชียนอีพูดว่า “บรรดาปีศาจพวกนั้นเหมือนระเบิดออกอย่างกะทันหัน ไม่เพียงแค่จับปีศาจที่ข้าทิ้งเอาไว้เฝ้าแต่ยังจับครอบครัวของซูเสี่ยวซูและเสี่ยวเจียงไปด้วย ข้าคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาสดีในการหาตัวจุยเฟิง ดังนั้นจึงไม่ทำอะไรเพียงแค่ตามมาจนถึงที่นี่…แต่มาได้ไม่นาน ข้าก็ได้กลิ่นคาวเลือด โชคดีที่ข้าตัดใจรีบมาทางนี้ก่อน มิเช่นนั้นครั้งนี้ใต้เท้าหลงคง…”
“ขอบคุณเจ้าแล้ว” หลงซีรั่วส่ายหน้า
ครั้งนี้เธอซาบซึ้งจริงๆ…ถ้าหากไม่ใช่เพราะกุยเชียนอีเจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้ละก็ ตอนนี้เธอคงจะต้องไปก้มหัวต่อหน้าเจ้าของร้านคนนั้นแล้ว
หลงซีรั่วถอนหายใจแต่กลับพูดอย่างหมดทางเลือกว่า “ช่วยข้าเป็นเรื่องดีแต่ก็สูญเสียร่องรอยของพวกนั้นไป”
“ใต้เท้าวางใจได้ ข้าลงอาคมติดตามไว้บนตัวปีศาจตนหนึ่งแล้ว ข้ารู้แล้วว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน” กุยเชียนอีหรี่ตาลง “อืม หยุดลงแล้ว อยู่ที่…”
ทันใดนั้นกุยเชียนอีก็เบิกตาขึ้น “กลับไปอยู่ที่นั่นได้”
“จุยเฟิงจับครอบครัวซูเสี่ยวซูกับเสี่ยวเจียงไป…เพื่ออะไรกัน” หลงซีรั่วกัดเล็บโดยไม่รู้ตัว มองไปยังเกล็ดน้ำแข็งบนพื้น ทันใดนั้นก็พูดว่า “กุ่ยอิงล่ะ”
“ข้าให้เขาไปยังสถานที่แห่งนั้นต่อ” กุยเชียนอีพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ไม่รู้ว่าจุยเฟิงควบคุมผู้บริสุทธิ์จำนวนมากแค่ไหนและได้เตรียมการซุ่มโจมตีไว้ที่นั่นหรือไม่ ถ้าหากพวกเราไม่ไปที่นั่นแล้วจะกระตุ้นให้เขาโมโหหรือไม่ ข้าเดาไม่ออกว่าจุยเฟิงคิดจะทำอะไร”
“เจ้าจัดการได้ดีแล้ว” หลงซีรั่วส่ายหน้าพูดว่า “หากเปลี่ยนเป็นข้า ก็ไม่แน่ว่าจะดีกว่าเจ้า…นกหวีดตัวนี้ฆ่าสิ่งมีชีวิตไปมากมาย กำจัดเสียเถอะ”
“แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่เกิดปัญหามาก” กุยเชียนอีพยักหน้า เคาะไม้เท้าบนผลึกน้ำแข็ง
ผลึกน้ำแข็งแตกกระจายในพริบตา กลายเป็นก้อนน้ำแข็งจำนวนมาก ผู้อาวุโสเผ่าปีศาจผู้นี้คิดถึงช่วงเวลาที่ตนเองก็เป็นพวกที่ลงมือฆ่าโดยไม่กะพริบตา
“เซียงหลิ่วพูดว่ามีเพียงทำลายเซลล์เดิมของมันเท่านั้นถึงจะสามารถฆ่ามันได้” กุยเชียนอีมองดูก้อนน้ำแข็งอย่างละเอียด นั่นดูคล้ายกับเป็นแก่นกลางของเซลล์
“หาเจอแล้ว” กุยเชียนอีส่งเสียงออกมา ไม้เท้าในมือกำลังจะทิ่มลงไป
คิดไม่ถึงว่าลิ้นครึ่งหนึ่งที่ถูกตัดออกและตกอยู่บนพื้นจะขยายตัวออกอย่างกะทันหัน เข็มที่เรียวเล็กเหมือนขนวัวยิงตรงเข้าไปที่ข้อเท้าของกุยเชียนอี
“เดรัจฉานเจ้าเล่ห์นัก” กุยเชียนอีถูกแทง จากผู้ที่ควบคุมอารมณ์ของตนเองได้เสมอมาอย่างเขาก็โกรธขึ้นในพริบตา…ขาหน้าที่แต่เดิมถูกเขาตัดออกกลายเป็นของเหลวพุ่งเข้าคลุมบนตัวของกุยเชียนอี
แต่สำหรับกุยเชียนอีแล้ว มันเป็นแค่เพียงสิ่งกีดขวางเท่านั้น เต่าเฒ่าสบถคำเดียวของเหลวที่คลุมร่างกายของเขาก็กลายเป็นน้ำแข็งในพริบตา
เขาเขย่าร่างกายให้มันตกลงไป…ทันใดนั้นสีหน้าของกุยเชียนอีก็ดำคล้ำขึ้น ร่างกายอ่อนยวบ จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น
“แย่แล้ว…เข็มมีพิษ”
“กุยเชียนอี”
“พิษนี้…ยังเอาชีวิตของข้าไม่ได้” กุยเชียนอีสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมพลังปีศาจในร่างกาย เห็นเพียงบริเวณข้อเท้าที่ถูกเข็มแทงมีของเหลวสีดำถูกขับออกมาทีละน้อย
แต่ผลึกน้ำแข็งแตกออกแล้ว…ของเหลวเริ่มหลุดออกมาทีละน้อยและรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว
แต่ส่วนที่หลุดออกมาจากผลึกน้ำแข็งได้นั้นมีไม่มาก ในตอนที่พวกมันรวมตัวกันขึ้นมานั้น ร่างกายของมันเล็กลงจากเดิมมาก
ของเหลวตรงหน้าเริ่มขยายตัวและค่อยๆ กลายเป็นร่างร่างหนึ่ง
หลงซีรั่วสูดหายใจเข้า… โพรมีธีอุส พวกตะวันตกกลับสร้างสัตว์ประหลาดที่ตายยากขนาดนี้ขึ้นมาได้
ตอนนี้…มันมีเสียง
เสียงที่ใช้พูดคุย
รูปร่างและเสียงของมันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา “แต่ก่อนมีเสียงหนึ่งถามฉันว่า…ถ้าหากมีคนที่แข็งแกร่งกว่าต้องการจะฆ่าฉัน ฉันจะทำอย่างไร ตอนนั้นฉันพูดว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะหากอ่อนแอกว่าก็ต้องตาย ถ้าฉันตายก็เป็นเพราะฉันอ่อนแอเอง…”
เมื่อรูปร่างของมันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นแล้ว…ดวงตาของหลงซีรั่วก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
“แต่ในตอนที่ฉันกำลังจะตายนั้น…” ในที่สุดมันก็เป็นรูปเป็นร่างสมบูรณ์ “ทำไมต้องฆ่าฉันด้วย”
มันที่เป็นรูปเป็นร่างแล้วส่งเสียงคำรามออกมา
“ซูโย่ว?”
พร้อมกับเสียงร้องอย่างตกใจของมังกรแท้จริงแห่งแผ่นดินเทพ
จากนั้นมันก็เดินเข้ามาหาหลงซีรั่วและกุยเชียนอี ดวงตาฉายแววบ้าคลั่ง “ทำไมถึงต้องการฆ่าฉัน บอกฉันมา ฉันไม่เข้าใจ”
