“หัวหน้า ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงล่ะ?”
คนงานหนึ่งในนั้น…สำเนียงเสฉวน
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!” เฉียงจื่อเกาหัว ชี้ไปแล้วพูดว่า “แกๆๆ แล้วก็แก ลองไปหาดูให้ทั่ว!”
ชายกำยำสี่คนจึงเริ่มหาตามเส้นทางเดิม แส่วนเฉียงจื่อนั่งอยู่ที่เดิม…โชคดีที่เป็นหัวหน้า คนที่มีสถานะ ใช้ไปทำเรื่องต่ำได้ที่ไหน?
“แม่งเอ๊ย นี่มันที่บ้าบออะไรเนี่ย ขนาดแผงขายของยังไม่เห็น…หิวน้ำจะตายอยู่แล้ว”
ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงอะไรเข้า…น่าจะมาจากโหมดสั่นของมือถือ เฉียงจื่อลองควานหาบนรถ จากนั้นก็เจอมือถือเครื่องหนึ่งอยู่ใต้เบาะรถพอดี
สายเรียกเข้าแสดงตัวอักษรที่เขียนไวสองคำ ‘จื่อเหา’
“นี่เป็นของที่ผู้หญิงคนนั้นทำตกไว้?” หลงเฉียงเกาหัว แล้วถือโอกาสรับสาย
“ซย่ามั่น! ซย่ามั่น เธออยู่ไหนซย่ามั่น! ซย่ามั่น!”
“เดี๋ยวๆ เรียกอะไรล่ะ ฉันไม่ใช่ซย่ามั่นอะไรทั้งนั้น” หลงเฉียงแคะจมูก “แกเป็นใครอีกล่ะเนี่ย?”
“คุณ…คุณเป็นใคร?” น้ำเสียงปลายสายดูกระวนกระวายมาก “ฟังนะ คุณอยากได้อะไรก็เอาไปเลย! แต่อย่าทำร้ายซย่ามั่นเด็ดขาด! ไม่งั้นผมไม่ปล่อยคุณไปแน่!”
“นี่แกพูดถึงอะไรเนี่ย?” เฉียงจื่อตะลึง “ฉันทำร้ายอะไรเธอ เธอทำร้ายฉันต่างหากล่ะ โอเคไหม? แม่งเอ๊ย ฉันเลือดออกแล้วเนี่ย! อ้อฉันรู้แล้ว แกคือผู้ชายของเธอใช่ไหม?”
“ใช่ ผมเป็นแฟนเธอ” โจวจื่อเหาพูดเสียงหนักแน่น “คุณมีเรื่องอะไรก็มาลงที่ผม ผู้ชายประสาอะไร รังแกผู้หญิง!”
“แฟนของแกต่างหากที่ไม่ใช่คน!” เฉียงจื่อพูดสบถ “ขอพูดตรงนี้เลย ถ้าแกไม่ชดใช้ค่ายาให้ฉัน ฉัน…ฉันก็จะกัดหูแฟนแกให้ขาด! บัดซบ! ตอนนั้นที่ข้าปะปนออกมา มีคนไหนไม่รู้จักพี่เฉียงผู้มีเมตตาบ้างล่ะ!”
“ได้ๆ! คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาเลย! อย่าวู่วามเด็ดขาด! เสนอราคามาได้เลย!” โจวจื่อเหาพูดด้วยความตื่นกลัว
“เดี๋ยวก่อน…” ตอนนี้โทรศัพท์ของเฉียงจื่อเองดังขึ้นมาบ้างแล้ว
หลังจากเขาปิดโทรศัพท์ของเถาซย่ามั่นแล้ว ถึงรับโทรศัพท์ของตัวเอง “ฮัลโหล อู่เถียวจื่อ ฉันให้แกเอาน้ำมันมา แล้วทำไมไม่เห็นหัวแกเลยวะ?”
“หัวหน้า ทางเถ้าแก่หวังให้พวกผมไปโบกปูน เขารีบ หัวหน้ารอหน่อยนะ”
“แม่งเอ๊ย! แล้วจะโบกถึงเมื่อไร?”
“พวกผมไม่มีทางเลือก ไซต์ก่อสร้างมีปูนไม่พอ คนของทีมก่อสร้างเร่งอยู่ตลอด หัวหน้าก็รู้นี่ครับ!”
“ได้ๆๆ ฉันจะลองหาทางดู! เอาแบบนี้ก็แล้วกัน!” เฉียงจื่อขมวดคิ้ว วางสายของตัวเองด้วยสีหน้าแบบเฮงซวย แล้วถึงได้รับโทรศัพท์อีกสายขึ้นมา “ฮัลโหล ยังอยู่ไหม?”
“ผมยังอยู่ๆ คุณว่ามาเลย ว่ามา!”
“เอาแบบนี้แล้วกัน!” เฉียงจื่อพูดส่งๆ “แกไปเอาถังน้ำมันเต็มถังมาให้ฉันสักถัง สถานที่อยู่ที่…อ้อ อยู่ถนนว่ายหวนที่จะไปคุกเฉาอวิ๋น ทางนี้แหละ แกมาตามทางก็จะเจอฉันเอง!”
“ได้ๆ ผมรู้แล้ว จะให้ส่งไปให้ตอนไหน?” โจวจื่อเหารีบถามต่อ
เฉียงจื่อพูดแล้วก็ดูกระจกมองหลังของรถตู้ไปพร้อมๆ กับดึงขนจมูกของตัวเอง “นี่ยังต้องถามอีกเหรอ? ต้องตอนนี้น่ะสิ ส่งมาเลยนะ! ฉันไม่อยากอยู่ในที่บ้าๆ แบบนี้แล้ว! ฟังนะ ถ้าแกยังไม่มาส่งก่อนฟ้ามืด ฉัน…ฉันจะให้แกกับแฟนแกได้เห็นดีกัน!”
“ได้ ก่อนฟ้ามืดก็ก่อนฟ้ามืด! แล้ว…คุณต้องการ…เท่าไรกันแน่?”
“อะไรเท่าไร? เต็มถังก็เต็มถังสิ ยังต้องถามอีกเหรอ? ปัญญาอ่อนหรือไง!”
“แต่…ที่ผมถามก็คือ เงินที่คุณเพิ่งบอกเมื่อกี้คือเท่าไร…”
“ค่ารักษาพยาบาลเหรอ เกือบลืมไปเลย” เฉียงจื่อนวดคลึงหูของตัวเอง เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ช่างเถอะๆ แกใช้ฉันมาสักพันหรือหลายๆ ร้อยหยวนก็พอแล้ว”
“งั้น…งั้นเป็นหนึ่งพัน หรือว่าหลายร้อย…หลายร้อยคือเท่าไร?”
“อืม…แปดร้อยแล้วกัน ไอเดียดี!” เฉียงจื่อขี้เกียจต่อปากต่อคำต่อไป “เอาแบบนี้แล้วกัน แกส่งของมา! เร็วหน่อยนะ! ฉันรอได้ แต่ลูกพี่ฉันรอไม่ไหวแล้ว!”
ตู๊ด…!
หลังจากปิดเครื่อง หลงเฉียงคลำหูของตัวเอง แล้วพูดพึมพำว่า “ค่ารักษาพยาบาลแปดร้อยหยวน น้อยไปหน่อยหรือเปล่า? โอ๊ย ช่างมัน ข้าของีบสักพัก…”
…
โจวจื่อเหาจับโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น จากนั้นก็รีบพุ่งไปข้างในห้องทำงานของเซอร์หลิน
“คุณโจว คนของพวกเราใกล้จะถึงบ้านของหลงเฉียงแล้ว พอได้ข่าวปุ๊บจะแจ้งคุณทันที ตอนนี้คุณถามไปก็จะกังวลเปล่าๆ ใจเย็นหน่อยครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนี้! นายตำรวจหลิน ผมเพิ่งโทรติดต่อโจรเรียกค่าไถ่นั่นได้!”
“เล่ามาเลยครับ!” เซอร์หลินแสดงอาการเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
โจวจื่อเหาพยักหน้า แล้วพูดอย่างจริงจังและหนักแน่นว่า “คุณตำรวจ พวกเขาบอกว่าตอนนี้อยู่ตรงทางไปคุกเฉาอวิ๋น ผ่านถนนมุ่งสายเดียวก็จะเห็น แล้วก็พวกเขาขอค่าชดเชยแปดล้านหยวน แต่แปลกมาก เขาบอกว่าต้องใส่ในถังน้ำมัน”
“แลกเปลี่ยนกันบนทางหลวง? แปดล้านหยวน?” เซอร์หลินตะลึง “โจรเรียกค่าไถ่กลุ่มนี้คิดถึงอะไรกันแน่ หรือว่าพอได้เงินแล้ว ก็จะขับรถหนีไปเลย? แต่แลกบนทางหลวงจะโง่ไปหน่อยหรือเปล่า?”
“คุณตำรวจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องโง่ไม่โง่แล้ว แต่เป็นความปลอดภัยของว่าที่ภรรยาผมใช่ไหม?” โจวจื่อเหาพูดเสียงหนักแน่น “โจรกลุ่มนั้นพูดว่าเลือดออกแล้ว ยังบอกอีกว่า ถ้าไม่ให้เงิน ก็จะกัดหูของว่าที่ภรรยาผม!”
“กัด?” หลินเฟิงพยักหน้า “อืม…ดูแล้วเจ้าพวกนี้จะต้องมีแนวโน้มใช้ความรุนแรงแน่นอน…ใช่แล้ว คุณโจว พวกเขารู้ว่าคุณแจ้งความหรือเปล่า?”
“น่าจะ…น่าจะไม่รู้” โจวจื่อเหากำลังพยายามย้อนนึก “เขาไม่ได้ถาม ผมก็ไม่ได้บอก”
“คุณโจว โจรเรียกค่าไถ่ขอให้คุณเอาเงินชดเชยไปให้ด้วยตัวเองหรือเปล่า?”
“น่าจะครับ เขาบอกว่าให้ผมส่งไปเลย” โจวจื่อเหาพยักหน้า
เซอร์หลินเดินกลับไปกลับมาอยู่ในที่ทำงาน “คุณอย่าเพิ่งกังวล ผมว่าพวกมันต้องมีแผนแล้ว พวกเราปรึกษากันให้ดีก่อนดีกว่า ตอนนี้จะทำอะไรส่งเดชไม่ได้”
โจวจื่อเหาขมวดคิ้วพูดว่า “ผมไม่สนใจว่าพวกคุณจะปรึกษาอะไรกัน แต่ผมต้องไปธนาคารก่อน”
“คุณโจว ทางพวกเราไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้นะครับ เพราะมันจะยิ่งส่งเสริมให้พวกเขาได้ใจ! อย่าให้ท้ายโจรเรียกข้าไถ่กลุ่มนี้เด็ดขาด!”
“นั่นเป็นเรื่องของพวกคุณ! แต่ว่าที่ภรรยาของผมมีเพียงคนเดียว! ไม่มีเงินแล้วผมก็หาใหม่ได้ แต่ไม่มีคนที่ผมรักแล้ว คุณชดใช้ให้ผมได้หรือเปล่า?!” โจวจื่อเหาจ้องหลินเฟิงครู่หนึ่ง ไม่สนใจว่าเขาพูดอะไรต่อ แต่หันกลับไปโทรศัพท์
“ฮัลโหล สตีเฟ่นเหรอ? ช่วยฉันหน่อย เงินสดแปดล้าน ใช่ ต้องการเดี๋ยวนี้ …”
…
…
สุดท้ายเหล่าเฝิงก็หยุดมือลง
ไม่ใช่เพราะเขาต้องการไปดื่มน้ำสักอึก แต่เขาหยุดมือ แล้วผ่อนลมหายใจช้าๆ
ใบหน้าของชายแก่มีรอยยิ้มพึงพอใจ
“เสร็จแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงของลั่วชิวดังมาจากด้านหลังของเหล่าเฝิง
ช่วงนี้เหล่าเฝิงเคยชินกับการมีเจ้าของร้านคนนี้มาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว
เขาจะฟังเหล่าเฝิงเล่าเรื่องในอดีตบางครั้งโดยไม่เบื่อหน่าย
เดิมทีเจ้าของคนนี้จะฟังอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ได้ถามมากมาย เหมือนกับพอใจแค่เท่านี้
ส่วนเหล่าเฝิง การเล่าจนหมดเปลือกแบบนี้กลับไม่ได้ทำให้เวลาการทำงานของเขายืดเยื้อไปเลย ทว่าช่วยให้งานของเขาไม่ค่อยกลัดกลุ้มนัก ด้วยมีเจ้าของร้านคนนี้อยู่เป็นเพื่อน ก็ให้มือเท้าของเขาคล่องแคล่วขึ้นโดยอัตโนมัติ
ที่ทำให้เหล่าเฝิงรู้สึกมหัศจรรย์ก็คือ เขาดูคล่องแคล่วกว่าตอนหนุ่มเสียอีก
“ยังไม่เสร็จสมบูรณ์อีกเหรอครับ”
เหล่าเฝิงหัวเราะ “ยังต้องเก็บรายละเอียดอีกมาก ไหนจะลองใส่ ไหนจะปรับอีกครั้ง ส่วนนี้ก็ต้องใช้เวลาอีกไม่น้อย”
“ยากมากเลยนะครับ ต้องทำให้เสร็จในเวลาสั้นแบบนี้” ลั่วชิวโน้มตัวลงมาเล็กน้อย มองชุดสไตล์จีนที่แขวนอยู่ตรงหน้า แล้วถามว่า “คุณลุง ขอผมลองจับหน่อยได้ไหมครับ?”
“หืม?” เหล่าเฝิงตะลึง พูดอย่างใจกว้างว่า “ไม่เป็นไร อยากจับก็จับสิ”
ด้ายแต่ละเส้น เข็มแต่ละเข็ม ปักสิ่งละอันพันละน้อยของกาลเวลา รวบรวมความรักที่พ่อคนนึงมีต่อลูกสาวเอาไว้
ด้ายทุกเส้น เข็มทุกเข็ม…พวกมันร่วมกันถักทอร้อยเรียงออกมาเป็นภาพ แฝงไว้ด้วยความวิจิตรสวยงามตระการตา
เจ้าของสมาคมลูบไล้ไปบนด้ายพวกนี้ ก่อนหลับตาลงช้าๆ
สิ่งที่เขาสัมผัสล้วนแล้วแต่สีสันสดใส
“คุณลุง สิ่งนี้ล้ำค่าจริงๆ ครับ จนถึงตอนนี้ก็เพิ่งเคยเห็นไม่กี่ชิ้นเท่านั้น” ลั่วชิวชักนิ้วมือกลับมาอย่างอาลัยอาวรณ์
เหล่าเฝิงได้ยินก็ยิ้มแย้ม สำหรับเขาแล้ว ชุดแต่งงานนี้ก็เป็นหนึ่งในผลงานเขา
ผลงานของตัวเองได้รับคำชื่นชมนั้น เป็นเรื่องที่ช่างตัดเย็บทุกคนภาคภูมิใจ
“รู้ไหม?” เหล่าเฝิงหยิบกระโปรงขึ้นมาเบาๆ “ฉันอยากให้ซย่ามั่นลองเสียเดี๋ยวนี้เลย”
“ผมจะลองติดต่อเธอดู”
ลั่วชิวล้วงโทรศัพท์ออกมา “ใช้เครื่องนี้โทรสิครับ ไม่ต้องไปหาโทรศัพท์ตามถนนหรอก วางใจได้ มันจะขึ้นเป็นเบอร์ไม่รู้จัก แล้วยังไม่มีใครตรวจสอบต้นตอเจอ”
เหล่าเฝิงรับโทรศัพท์มาอย่างประหลาดใจ…หากคนอื่นพูดแบบนี้ เขาคงจะถือว่าเป็นการคุยโม้ แต่ถ้าเป็นเจ้าของร้านลึกลับที่อยู่ตรงหน้าคนนี้พูดแล้วละก็ เขาย่อมต้องเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัย
“ฮัลโหล คุณโจวหรือครับ”
“คุณ…คุณเป็นใคร? ซย่ามั่นเป็นยังไงบ้าง? เป็นพวกคุณใช่ไหม? ผมเตรียมเงินค่าชดเชยไว้เรียบร้อยแล้ว กำลังอยู่ระหว่างทาง! พวกคุณอย่าทำร้ายเธอเด็ดขาด!”
สีหน้าเหล่าเฝิงเปลี่ยนไปทันที “เดี๋ยวก่อน ผมคือช่างโจว ช่างโจวที่ทำชุดแต่งงานให้คุณ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? คุณเพิ่งพูดว่าทำร้ายอะไร อยู่ระหว่างทางอะไรกัน?”
“ช่างโจว? ที่แท้ก็คุณเอง…ขอโทษครับ ผมเครียดมากเลย”
“ค่าชดเชยอะไร?”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับช่างโจว ตอนนี้ผมไม่ว่าง ไว้ผมว่างแล้วจะติดต่อคุณไปนะครับ”
“ฮัลโหล? ฮัลโหล? ฮัลโหล…”
เหล่าเฝิงรีบกดโทรอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับตัดสายทันที นี่ทำให้เหล่าเฝิงกระวนกระวายใจ เขามองเจ้าของร้านที่อยู่ข้างๆ คนนี้ด้วยสีหน้าซีดขาวเล็กน้อย “เกิด…เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวผมกันแน่?”
ลั่วชิวโบกมือ ก่อนหันหลังไป
เขาที่อยู่ภายใต้หน้ากากค่อยๆ หลับตาลง คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย
ผ่านไปไม่นาน ลั่วชิวถึงหันตัวมา พูดด้วยน้ำเสียงขอโทษขอโพยว่า “คุณลุง ผมรู้แล้วว่าลูกสาวของคุณลุงอยู่ที่ไหน แล้วผมก็ต้องขอโทษก่อน…เพราะว่าเกิดเรื่องบางอย่างที่ผมเองก็ประหลาดใจเช่นกัน”
“อะไร? หรือว่าพวกคุณทำให้ลูกผม…” สายตาเหล่าเฝิงเปลี่ยนเป็นคมกริบทันที
ลั่วชิวส่ายหน้าพูดว่า “เปล่าครับ ตอนนี้คุณซย่ามั่นไม่ได้เป็นอันตรายอะไร แต่น่าจะตกใจอยู่บ้าง คุณลุงโปรดวางใจ ผมจะช่วยคุณหาเธอโดยไม่มีค่าตอบแทน…”
