สภานักเรียนกับโรงเรียนสิ่งมีชีวิตลี้ลับ - ตอนที่ 75 เคสที่ 36 แก้บน (2)
แต่ก็น้า…จู่ๆจะเข้าไปคุยเรื่องแก้บนอะไรนั่นเลยก็ใช่ที ชวนคุยสัมเพเหระให้เด็กหนุ่มคนนี้เปิดใจสักหน่อยน่าจะดีกว่า
ลองแย็บๆไปก่อนแล้วกัน
ผมนั่งลงข้างเด็กหนุ่ม
เขาก็คิดว่าผมแค่นั่งเฉยๆ เลยแค่มองมาทีนึงและหันหน้ากลับไป
ผมมองท้องฟ้าพลางเอ่ย
“วันนี้อากาศดีเนอะ?”
“…”
“ไม่ร้อนมากไม่เย็นมาก อากาศช่างเหมาะแก่การนอนพักซะจริง คิดว่างั้นมั้ย?”
“…”
“คิดว่างั้นมั้ย?”
“หะ? คุยกับผมอยู่หรือครับ?”
โอ้โห เจ็บจิ๊ด
ผมพยักหน้า
“ใช่สิ มีนายอยู่แค่คนเดียวไม่ใช่เรอะ?”
“เอ่อ…”
เด็กหนุ่มอึกอัก ตรงนั้นเองที่พลอยเข้ามาลากผมออก
เธอจับแขนผมแน่นพลางถาม
“เมื่อกี้ประธานทำบ้าอะไรคะ?”
“เอ่อ…ก็ ละลายพฤติกรรม?”
“คิดว่าคนอย่างประธานที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะคุยกับนักเรียนคนอื่นถ้าไม่ใช่เรื่องเคส ทำแบบนั้นคิดว่าเนียนมากหรือไงคะ?”
“…ฉันก็เคยคุยกับคนอื่นเหมือนกันน่า”
“ก็บอกว่าไม่นับเรื่องเคสไงคะ!”
ไม่ใช่เรื่องเคสแล้วจะเสียเวลาไปสนทนาด้วยทำไมกันล่ะ
ผมปัดมือ
“รอบนี้ไม่ใช่เจ้าชัยเดช ใครจะคุยก็เหมือนกัน ฝากเธอจัดการให้หน่อยได้มั้ย?”
“สุดท้ายก็โยนให้ดิฉันสินะคะ…”
“ไม่ยอมให้เป็นพรายกระซิบเหมือนครั้งก่อนๆหรอกนะ”
“ค่าๆ”
พลอยถอนหายใจก่อนจะไปนั่งข้างเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็ลำบากใจพูดขึ้น
“พวกพี่คือประธานกับรองประธานของสภาสินะครับ…? ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”
“ใช่คะ พวกพี่คือสภานักเรียน ฟังแล้วอย่าตกใจนะคะ…คือพี่มีเรื่องจะถามคุณน้องนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“ผมทำอะไรผิดเหรอครับ?”
“มะ ไม่ใช่ค่ะ! แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง!”
เด็กหนุ่มผงกหัวเบาๆ เหมือนจะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็เข้าใจทันทีที่พลอยพูดออกไป…
“ทำไมบนไว้แล้วไม่ไปแก้คะ?”
…เท่านั้นแหละ
เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นพร้อมสับส้นเท้าแตกวิ่งหนีไปทันที
“เฮ้ย!? พลอย! น้องเขาหนีไปแล้วนะ! เห็นมั้ยเนี่ย!?”
“เอ…หรือว่าอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาพอดี?”
“จะเป็นแบบนั้นได้ไงเล่า! ก็เล่นพูดไม่อ้อมแบบนั้นก็ต้องงี้อยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!? จำที่เธอพูดกับขุนทองก่อนหน้านี้ได้มั้ยเนี่ย!?”
“แหม! ประธานก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ! อากาศดีบ้าบออะไรคะ!? นึกว่าหลุดมาจากละครหรือไง!?”
“หยุดเถียงสักทีเห๊อะ! รีบตามไปได้แล้ว!”
และพวกผมก็รีบวิ่งตามเด็กหนุ่ม…
ถ้านับแค่เขตมอปลายแล้วล่ะก็ ต่อให้รวมตึกชมรมเข้าไปด้วย ก็เรียกได้ว่าเป็นเส้นทางที่คุ้นชินจนหลับตาวิ่งก็ยังได้ เพราะงั้นเมื่อวิ่งสักพักก็มองเห็นเด็กหนุ่ม
“อยู่นั่นไง!”
เมื่อวิ่งมาถึงด้านหลังตึกเรียน ผมก็ชี้นิ้วไปทางเด็กหนุ่มที่หยุดยืนอยู่ตรงนั้น
“คะ ค่ะ! …แฮ่ก…แฮ่ก”
พลอยเอามือพิงกำแพงตึกพลางใช้มืออีกข้างกดหน้าอก
“อะไรของเธอ? วิ่งไม่กี่นาทีก็หอบแล้วเหรอ?”
“คิดว่าอย่างดิฉันออกกำลังกายหรือไงคะ…”
“นั่นสินะ”
“เหงื่อออกเต็มเลย…”
พลอยพึมพำ สังเกตได้ว่าเสื้อขาวของพลอยโดนเหงื่อจนมองเห็นเสื้อซับใน ตามกฎโรงเรียนแล้วนักเรียนหญิงต้องใส่เสื้อซับในเอาไว้เพื่อไม่ให้มองเห็นชุดชั้นในที่จะสะท้อนออกมาในบางสถานการณ์
และเสื้อซับในก็ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม เหงื่อที่ออกตามร่างกายแม้จะทำให้เสื้อขาวบางลงจนมองเห็น แต่ก็เห็นเพียงเสื้อซับในเท่านั้น
…ต่อให้เป็นแบบนั้น ครั้นจะปล่อยให้พลอยเดินทั่วโรงเรียนในสภาพเช่นนี้ก็กระไร
ผมถอดเสื้อเบลเซอร์และยื่นส่งให้พลอย
“อ๊ะ…ค่ะ”
พลอยรับเสื้อผมไว้ทันทีก่อนจะพับเก็บอย่างเรียบร้อยและวางไว้บนแขน
“ทำอะไร?”
“หมายความว่าไงคะ?”
“เธอจะเอาเสื้อฉันไปถือไว้ทำไม?”
“เอ๊ะ? ไม่ใช่ว่าประธานจะถอดเสื้อนอกออกเพราะจะเอาจริงอะไรแบบนั้นเหรอคะ? ดิฉันที่เป็นรองประธานเลยต้องถือไว้ให้?”
“จะบ้าเรอะ!? ปกติฉันเคยทำแบบนั้นซะที่ไหน!?”
“ถ้าไม่งั้นจะส่งให้ดิฉันทำไมล่ะคะ!?”
ผมชี้พลอยพร้อมตะโกน
“เหงื่อเธอออกจนเห็นซับในแล้วนะว้อย! เอาเสื้อฉันไปคลุมไว้สิ! เข้าใจบ้างมั้ยเนี่ย!?”
พลอยกะพริบตา
“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ แค่ซับในเอง ไม่มีใครสนหรอกค่ะ”
“ฉันสน”
“เฮ้อ…ก็ได้ค่ะ ร้อนแทบตาย ยังต้องมาใส่เสื้อนอกของประธานอีก…”
ถึงจะบ่นพึมพำ แต่พลอยก็ยอมเอาเสื้อเบลเซอร์คลุมไหล่เอาไว้
รู้สึกตัวอีกที เด็กหนุ่มที่วิ่งหนีพวกผมไปตอนแรกก็มายืนอยู่ด้านหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เห็นคุยกันอยู่เลยไม่อยากแทรกน่ะครับ…”
“อะ โอ้ว”
“ระหว่างหนีเมื่อกี้ก็คิดได้น่ะครับ พวกประธานคงมาเพราะเรื่องของพี่ขุนทองใช่มั้ยครับ?”
เป็นคนที่สมองจะทำงานตอนวิ่งหรือไงฮึ
ในเมื่อน่าจะเข้าเรื่องได้แล้ว พลอยจึงก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย เป็นสัญญาณว่าให้ผมเป็นคนคุยกับเด็กหนุ่ม
ผมกอดอก
“น้องไปบนกับขุนทองไว้ใช่มั้ยล่ะ? พวกพี่มาก็เรื่องนี้แหละ”
“บนไว้จริงๆแหละครับ…”
“ถ้ายอมรับแบบนี้ก็ง่ายหน่อย รางวัลที่สองสินะ ถึงฉันจะไม่เคยซื้อล็อตเตอรี่เลยไม่รู้ว่าได้เท่าไหร่ก็เถอะ แต่น้องบนไว้ร้อยลังก็เอาเงินตรงนั้นไปแก้บนเถอะ รู้ใช่มั้ยว่าถ้าไม่แก้บนจะเป็นยังไง?”
“ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละครับ”
มีตูคนเดียวที่พึ่งรู้สินะ
เด็กหนุ่มถอนหายใจ
“ผมยอมรับที่ว่าบนไว้ แต่เรื่องที่ว่าถูกรางวัล…”
“หือ?”
“คือผมไม่ถูกน่ะครับ พูดอีกอย่างคือไม่เฉียดเลยด้วย”
“แต่เจ้ากุมารทองนั่น…”
เด็กหนุ่มปัดมือ
“พี่ขุนทองบอกว่าผมไปบอกพี่เขาว่าถูกสินะครับ? ผมก็พูดไปแบบนั้น แต่ที่จริงคือไม่ถูก”
เริ่มจะงง
ผมครางในลำคอปล่อยเด็กหนุ่มพูดต่อ
“พี่ขุนทองถึงจะอายุเยอะ แต่ภายนอกเหมือนเด็กแถวบ้านผมเลยล่ะครับ ลองคิดภาพว่าโดนเด็กรุ่นราวๆนั้นมาถามคำถามด้วยแววตาใสปิ๊งดูสิครับ …ผมเลยเผลอตอบไปแบบนั้น แถมยังขอบคุณไปด้วย”
กรณีที่เป็นอย่างที่น้องคนนี้ว่า แสดงว่าที่ขุนทองพูดก็ไม่ได้โกหก…
“ผมลืมคิดไปว่าไอ้ที่ขอไปนั่นคือบนเอาไว้ ที่นี้จะไปแก้บนก็ไม่รู้จะเอาเงินจากไหนซื้อ…”
“เพราะจริงๆแล้วน้องไม่ถูกรางวัล…”
“ตามนั้นครับ”
“แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลให้หนีสักหน่อย ที่น้องหลบหน้าเจ้ากุมารทองนั่นน่ะ มันถึงขนาดต้องมาขอให้สภานักเรียนเดินเรื่องให้เลย”
ถ้าไปบอกขุนทองตามตรงแต่แรก เรื่องก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก ขุนทองอาจจะยอมเข้าใจก็ได้
พูดก็พูดเถอะ…จะใครบนไว้ไม่รู้แหละ เห็นแพล่มอยู่ปาวๆว่าเป็นเทพ แต่ดันไม่รู้ว่าสิ่งที่คนมาบนไว้สมหวังรึเปล่าเนี่ยนะ?
“ถ้าซื้อไปให้สักลังนึงแล้วขอโทษ พวกพี่คิดว่าจะได้มั้ยครับ…ผมจะแคะกระปุกไปซื้อ”
“นี่น้อง ต่อให้ไม่นับว่าแก้บน แต่การทำบุญหรือถวายโดยที่ทำให้ตัวเองลำบากมันไม่สมควรหรอกนะ ไม่ต้องซื้อหรอก แค่ไปบอกขุนทองตรงๆก็ได้ ตอนนี้มันรออยู่สภา”
“งั้นขอรบกวนพวกพี่ๆหน่อยแล้วกันครับ”
ไม่ทันที่จะได้กลับสภา เมื่อเดินออกมาจากหลังตึกเรียน พวกผมก็พบกับขุนทองที่กำลังลอยพร้อมกอดอกมองตาขวาง
“ทำไมใช้เวลานานจังฮึ?”
“นานก็แย่แล้วเถอะ ไหนบอกจะไปกินขนมไม่ใช่เรอะ?”
“เราแค่อยากมาดูให้แน่ใจน่ะ …แล้วคริสโตเฟอร์แอบไปคุยอะไรกัน? คงไม่ใช่จะตุกติกเราใช่มั้ย?”
“ถ้าไม่เชื่อใจก็อย่าขอให้ช่วยแต่แรกสิ…เอ้าน้อง บอกไปเลย ไม่ต้องกลัว”
ผมดันหลังเด็กหนุ่มให้ขึ้นไปเผชิญหน้ากับกุมารทอง น่าแปลกที่วันนี้ท่าทีของกุมารทองดูน่าเกรงขามกว่าที่ผมรู้จัก …นี่คือการวางตัวแบบปกติเรอะ?
เด็กหนุ่มเอ่ย
“เอ่อ…ผมขอโทษที่หนีนะครับ”
“เราฟังอยู่”
“…นี่คือล็อตเตอรี่ที่ผมซื้อตอนที่บนกับท่านไว้ครับ”
ยื่นฉลากล็อตเตอรี่ให้ขุนทอง
“คริสโตเฟอร์หยิบมาให้เราดูซิ”
“เออๆ”
ผมกางล็อตเตอรี่ที่เอามาจากเด็กหนุ่มให้ขุนทองดู
ขุนทองหรี่ตาก่อนเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“จะให้เราเอาไปขึ้นเงินเองเหรอ?”
มันใช้สมองคิดก่อนพูดแล้วใช่มั้ยเนี่ย
ผมอธิบายแทนเด็กหนุ่มที่ทำตัวไม่ถูก
“น้องเขาขอถูกรางวัลที่สองไม่ใช่หรือไง? ไอ้ที่แกเห็นอยู่นี่ใช่รางวัลที่สองมั้ย?”
“ก็ต้องใช่สิ ก็เด็กนี่บอกเราเองว่าถูก”
“นั่นมัน…เฮ้อ เอาเป็นว่าก็มีส่วนผิดกันทั้งคู่นั่นแหละ แต่ที่แกเห็นอยู่นี่คือไม่ถูกรางวัล …ใช่มั้ย? เอ่อ…เจ้าของเคส?”
ผมไม่รู้จะเรียกเด็กหนุ่มว่าอะไรดี เพราะเดิมทีเจ้าของเคสคือขุนทอง แต่ครั้นจะให้เรียกว่าน้องเฉยๆก็พูดยาก เอาเป็นเจ้าของเคสไปก็แล้วกัน
เจ้าของเคสเด็กหนุ่มพยักหน้า
“ใช่ครับ ผมไม่ได้ตรวจผ่านเว็บนะครับ ผมซื้อที่ตรวจจากคนขายตามทางตอนหลังเลิกเรียนแล้วตรวจด้วยตัวเองเลยครับ”
“แน่ใจนะ?”
“รางวัลที่สองมีอยู่ห้ารางวัลเองครับ ผมตรวจไม่ผิดแน่”
เมื่อเจ้าของเคสยืนยัน ผมก็บอกขุนทอง
“เข้าใจแล้วใช่มั้ย? ที่น้องเขาบนไว้ถือว่าโมฆะ ที่ฉันเข้าใจคือต้องได้ตามสิ่งที่ขอก่อนแล้วค่อยแก้บนใช่มั้ยล่ะ? แบบนี้แสดงว่าน้องคนนี้ไม่จำเป็นต้องชดเชยอะไรกับแก”
ขุนทองขมวดคิ้ว ก่อนจะกระซิบข้างหูผม
“คริสโตเฟอร์ แล้วความเป็นไปได้ว่าเด็กคนนี้จะซ่อนล็อตเตอรี่ใบอื่นที่ถูกรางวัลไว้ล่ะ?”
“ฉันพิจารณาแล้วว่าไม่ได้โกหก อีกอย่าง ไม่ว่าใครก็รู้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่แก้บนจะเป็นยังไง? ถ้าถึงขั้นนี้แล้วยังกล้าตบตาฉันกับแกล่ะก็ ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่เจ้าพวกนั้นแล้วกัน”
ผูกไว้แล้วไม่แก้ จะมีบทลงโทษจากสวรรค์อะไรแบบนั้น ถ้าตามที่ผมเข้าใจน่ะนะ และเจ้าของเคสก็รู้ถึงเรื่องนี้ดี ผมยอมช่วยถึงขนาดนี้ถ้าจบท้ายด้วยว่ามีการหลอกหลวง ก็ให้รับผิดชอบตัวเองเถอะ
บทลงโทษจากสวรรค์ ผมทวนคำนั้นกับตัวเองพร้อมหรี่ตามองท้องฟ้า
ขุนทองเงยหน้าตาม
“คริสโตเฟอร์คุยกับเทวดาได้ด้วยรึ?”
“แค่พูดไปเรื่อยน่ะ เจ้าพวกนั้นจะฟังรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ส่วนใหญ่วันๆก็ไม่ทำอะไรกันหรอก”
“ของประเทศเรากับประเทศคริสโตเฟอร์อาจไม่เหมือนกันก็ได้นา?”
“ก็อาจจะ… …สรุปคือเข้าใจแล้วนะ? น้องเขาไม่ถูกรางวัล น้ำแดงร้อยลังของแกก็ไม่ได้ ส่วนนี่ก็เป็นแค่กระดาษธรรมดา”
พูดจบผมก็ฉีกล็อตเตอรี่ของเจ้าของเคสทิ้ง
“เอ๊ะ? น้องคงไม่ได้อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกอะไรแบบนั้นใช่มั้ย?”
เจ้าของเคสปัดมือ
“จะเก็บไว้ทำไมล่ะครับ อย่างที่พี่ว่า มันกลายเป็นกระดาษธรรมดาไปแล้วน่ะครับ นึกตลกตัวเองเหมือนกันที่เอาเงินค่าขนมไปซื้อของแบบนี้”
“อย่าโทษตัวเองเลย โทษเจ้านี่ดีกว่า…เฮ้ยขุนทอง ตั้งแต่ฉันรู้จักแกมา ไม่เคยเห็นอิทธิฤทธิ์แกจะได้ผลสักครั้งเลยนะ?”
ขุนทองหัวเราะร่า ท่าทีน่าเกรงขามเมื่อครู่หายไป กลายเป็นเด็กกวนส้นเท้าตามเดิม
“วะฮะฮ่า! ของอย่างนี้มันขึ้นอยู่กับบุญกรรมแต่ละคนด้วย เราก็มีหน้าที่แค่รับฟังเท่านั้นแหละ!”
กำกวมสุดๆ ผมเริ่มจะไม่เชื่อความศักดิ์สิทธิ์ของตัวตนแบบเจ้าขุนทองมากเข้าไปทุกที…
พลอยนั่งยองลงเก็บเศษล็อตเตอรี่พลางบ่น
“ประธานนี่ล่ะก็ อย่างน้อยก็ทิ้งให้เป็นที่หน่อยสิคะ”
“ทะ โทษที”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันเก็บให้ค่ะ”
ขุนทองลอยมากอดคอผมด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
“ถ้าไม่ถูกรางวัลก็ช่วยไม่ได้ล่ะเนอะ …เสียดายจัง ถ้าได้มาร้อยลัง เราเอาไปอวดกุมารทองที่อื่นได้เลยนะเนี่ย”
“กุมารทองวัดคะแนนกันด้วยปริมาณน้ำแดงที่ได้เรอะ?”
“อะไรประมาณนั้นแหละ~”
เจ้าของเคสพูดขึ้น
“คือ…ถึงจะไม่ถูก แต่ถ้าแค่ขวดเดียว ผมยังพอมีค่าขนมเหลืออยู่นะครับ…”
“แค่ขวดเดียวมันพอที่ไหนกัน!? โอ๊ย!?”
ผมเคาะกะโหลกขุนทองเต็มเหนี่ยว ให้ตายสิ…ไอ้กุมารทองนี่
“น้องเขาจะซื้อให้ก็รับๆไปเถอะ ดีแค่ไหนแล้วที่ยังได้ตั้งขวดนึง”
“เจ็บนะ…”
เจ้าของเคสยิ้มแห้งๆ
“วะ ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยซื้อไปให้ดีกว่าครับ วันนี้ผมขอตัวก่อน ขอบคุณพวกพี่สภามากนะครับ ส่วนพี่ขุนทอง…ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“วันหลังไม่ต้องมาบนอะไรเราแล้วนะ”
“ฮะฮะ ครับๆ”
เป็นผมก็ไม่บนเหมือนกัน ที่แน่ๆคือไม่บนกับกุมารทองตัวนี้แน่นอน
เมื่อเจ้าของเคสจากไป ผมก็บอกขุนทอง
“นี่ขุนทอง”
“หือ? คริสโตเฟอร์จะอาสาซื้อให้เราแทนเหรอ? เรายินดีสุดๆเลยนะ”
“ไหนตอนแรกบอกไม่ใช่ว่าใครจะซื้อแทนได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการบนเสียหน่อย คริสโตเฟอร์เอามาให้โดยถือว่าให้ด้วยจิตศรัทธาล้วนๆ และเราก็เอาไปโม้กับกุมารทองคนอื่นได้ด้วย!”
“โทษที ฉันไม่นึกศรัทธาอะไรในตัวแกสักนิด”
“ไม่น่ารักเอาซะเล้ย~ แม่หนูนางรำล่ะ? สนใจซื้อน้ำแดงให้เราอะเป่า?”
เป็นกุมารทองหรือขอทานกันฮะ?
พลอยไม่ตอบคำถาม พลางมองเศษซากล็อตเตอรี่ขาดครึ่งกับโทรศัพท์ในมืออีกข้าง
“เป็นไรไปน่ะพลอย?”
“อะ เอ่อ…คือน้องเขาบอกว่าไม่ถูกรางวัลสินะคะ?”
“ใช่สิ? ตรวจไม่ผิดหรอก รางวัลที่สองมีอยู่ห้ารางวัลเองไม่ใช่เหรอ?”
พลอยขบริมฝีปาก
“…ไม่ถูกรางวัลที่สองก็จริง …แต่ถูกรางวัลที่ห้าน่ะค่ะ”
““หะ?””
ผมกับขุนทองตกใจ แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะลงไปจากไหล่ตูสักที คิดว่าเป็นเจี๊ยบหรือไง
“เฮ้อ เดี๋ยวนี้ใครเขาก็ตรวจผ่านทางออนไลน์กันหมด ทำไมน้องเขาถึงได้ไปซื้อที่ตรวจจากคนขายมากันเนี่ย ถึงได้พลาดแบบนี้ไงคะ”
พลอยถอดถอนใจ
“ประธานก็ผิดด้วย ทำไมฉีกทิ้งง่ายๆแบบนี้ล่ะคะ?”
“กะ ก็น้องเขาบอกว่าไม่ถูก …ทะ เธอต่างหากล่ะ! นึกไงถึงได้ไปตรวจเองแบบนั้นกัน! ถ้าไม่ตรวจก็จบเรื่องแล้วแท้ๆ!”
“ก็เพราะชอบทำอะไรไม่รอบคอบแบบนี้ไงคะ!? ครั้งก่อนถึงได้โดนน้องสไปรท์โกรธ!”
“หา!? ว่ายังไงนะ!?”
จู่ๆขุนทองก็แทรกขึ้นมา ไม่ดูบรรยากาศบ้าอะไรทั้งสิ้น
“เอ…รางวัลที่ห้าเหรอ? งั้นคงไม่เกี่ยวกับเราแล้วแหละ เด็กคนนั้นบนไว้คือรางวัลที่สองนี่เนอะ ดวงดีแต่ดวงซวยน่าดูเลยเนอะ”
เพราะขอรางวัลที่สอง ถึงจะถูกรางวัลที่ห้าก็ไม่เกี่ยวกับที่บนไว้สินะ
ขุนทองกุมคาง
“…แต่ว่า รางวัลที่ห้านี่ซื้อน้ำแดงได้กี่ลังเหรอ?”
พลอยส่ายศีรษะตอบ
“ไม่ได้สักขวดแล้วล่ะค่ะ เพราะขาดครึ่งแบบนี้แล้ว”
“งั้นก็ผิดที่คริสโตเฟอร์เต็มๆเลยนี่! เด็กคนนั้นกลับไปแล้วด้วย! ถ้าคริสโตเฟอร์ไม่ทำเท่ฉีก! ก็เอาเงินตรงนั้นซื้อน้ำแดงให้เราได้แล้ว!”
“ใช่ค่ะ! ประธานผิดเต็มๆเลยค่ะ!”
“นี่แกยังกล้าบอกว่าตัวเองเป็นเทพอีกเรอะ!? ส่วนเธอ! หุบปาก!!!”
…สุดท้ายก็กลับมาประจำการอยู่สภาเช่นเดิม รับเคสไปบ้างอีกนิดหน่อย แต่จนถึงเวลาเลิกชมรม ผมก็ยังไม่เห็นหน้าเรย์เลย
“วะฮะฮ่า! เรานี่สู้เจี๊ยบไปไม่ได้จริงๆ!”
ขุนทองก็ยังแกร่วอยู่ห้องสภา เล่นไพ่กับเจี๊ยบโดยที่มีสมาชิกสภาอีกสามคนนั่งดูนั่งเชียร์
…พึ่งเริ่มงานอย่างเป็นทางการครั้งแรกก็โดดซะแล้ว เรย์หนอเรย์ ทำไมกันนะ
ขณะวิตกเล็กน้อย รู้สึกตัวอีกทีก็หมดเวลาชมรมและกำลังเดินทางกลับบ้าน ขุนทองก็กลับศาลเจ้า พลอย ดิว และพี่ต้นก็แยกย้ายกลับบ้าน
ตอนที่อยู่คนเดียวนั่นแหละ ที่ผมได้ยินเสียงเถียงกันจากข้างหลัง
“ใครสอนให้เธอใช้แบบนั้นกัน! มันอันตรายนะเฮ้ย!”
“ไม่เห็นอันตรายตรงไหนเลย! ถ้าไม่ได้เค้าช่วย เลย์แย่ไปแล้วนะ!”
เมื่อหันกลับไปมอง ก็พบสมาชิกสภาหนุ่มสาวที่อยู่ชั้นมอสี่อันแสนคุ้นหน้า
“เรย์? สไปรท์? ทำอะไรกันอยู่เนี่ย?”
ทั้งสองคนหยุดเถียงก่อนหันมอง
“อ้าว? ประธาน กำลังกลับบ้านเหรอครับ?”
“พรี่คริสโตเฟอร์! หวาดดี!”
พวกเขาสภาพสะบักสะบอม เหมือนกับไปคลุกฝุ่นหรือไม่ก็สู้กับอะไรมาสักอย่าง
แปลกใจที่เห็นอยู่ด้วยกัน แต่ที่ผมสงสัยคือฝั่งเรย์
“วันแรกก็โดดงานเลยนะ”
และแซะไปแบบนั้น
เรย์เลิกคิ้ว
“โดดงาน? เปล่านี่ครับ พวกผมพึ่งทำเคสเสร็จเอง”
“เคส?”
“ใช่ครับ เคส”
“…”
“…”
พอผมถามย้อน เรย์ก็นิ่งไปพักนึง
ก่อนจะตะโกนใส่สไปรท์
“ไหนบอกว่าประธานฝากทำไม่ใช่เรอะ!? ไหงประธานถึงทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้นกันเล่า!”
“ช่วยเหลือนักเรียนก็นับว่าเป็นงานหมดแหละ! ต่อให้เค้าไม่บอกพี่คริสโตเฟอร์ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่!”
ที่เข้าใจคือสไปรท์ไปรับเคสอะไรมาสักอย่างแล้วลากเรย์ไปช่วยสินะ เอาจริงๆก็ตามที่สไปรท์พูดนั่นแหละ และผมกลับรู้สึกภูมิใจมากกว่าที่สไปรท์ทำเคสด้วยตัวเอง
อาจจะอยากทำเคสกับเรย์ด้วยล่ะมั้ง? ปกติไม่เห็นจะอยากทำงานเลยสักนิด
พัฒนาการของสไปรท์ส่งผลในทางบวกเมื่อมีเรย์ในสภางั้นเหรอ…?
“งั้นก็เหมือนฉันโดดสภาแบบไม่บอกประธานเลยไม่ใช่หรือไงกัน!?”
“พี่คริสโตเฟอร์ไม่ว่าหรอก! เค้าก็โดดออกบ่อย!”
“ฉันไม่ใช่เธอสักหน่อย!”
ผมกลับหลังหันและโบกมือ
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันกลับบ้านก่อนล่ะ วันหลังถ้ามีเรื่องต้องช่วยเหลือนักเรียนแบบครั้งนี้ก็พากันไปทำได้เลย ไม่ต้องถามฉันก่อนหรอก”
“อะ เอ๋!? เดี๋ยวสิครับประธาน!”
“เย่ๆ! รอบนี้เค้าชนะแหละ!”
อย่างน้อยก็ยังมีแรงเถียงกัน คงไม่ต้องห่วงเรื่องสภาพเหมือนผ้าขี้ริ้วของสองคนนี้แล้วล่ะ
สงสัยนิดหน่อยแฮะ ว่าเคสที่สไปรท์อาสาไปทำเองโดยที่ไม่ถามผมสักคำ แถมยังต้องลากเรย์ไปช่วยด้วยเป็นเรื่องอะไรกันแน่
เอาเถอะ ถึงจะเป็นประธาน แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมต้องรู้ทุกอย่างสักหน่อย
เคสที่ 36 แก้บน /จบ
MY READING HISTORY
POPULAR MANGA
กระบี่จงมา
ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ
เทพกระบี่มรณะ (chaotic sword god)
เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ
Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
