ปกติคนที่มาขอช่วยก็มักจะเคาะประตูก่อนเสมอ หลังจากเคาะจะเข้ามาเลย หรือไม่ก็ผมหรือพลอยไปเปิดให้ ในเมื่อว่ากันแบบนั้น แสดงว่าคนส่วนใหญ่ที่มาสภา แม้จะเป็นเคสบ้าบอแค่ไหน สิ่งที่เรียกว่ามารยาทขั้นต่ำก็มีอยู่ในตัวทุกคน
นับว่าน่ายินดี
และผมจะสามารถแยกแยะเสียงเคาะได้ว่าคนที่อยู่หลังบานประตูนั้นเป็นลูกเคสหรือสมาชิกสภา …ส่วนใหญ่ก็พอจะแยกออกล่ะนะ
เกือบจะออกนอกเรื่อง ที่ผมจะบอกก็คือ ทั้งๆที่คนส่วนใหญ่ล้วนมีมารยาท แต่กลับมีส่วนน้อยที่ไร้มารยาท
“คริสโตเฟอร์! เรามีเรื่องมาขอให้ช่วย!!!”
“เคาะประตูก่อนสิเฮ้ย”
“แหมๆ คนกันเองแท้ๆ พูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลไปด้าย~”
“กับแกแล้วฉันไม่นับว่าสนิท เพราะงั้นออกไปเคาะประตูก่อนแล้วค่อยเข้ามา ห้ามทะลุกำแพงด้วย”
กุมารทางหนึ่งเดียวในจิตตฯยังคงยิ้มร่า คิดว่าผมพูดเล่นงั้นสิเนี่ย?
อย่างที่เห็น จู่ๆหมอนี่ก็บินทะลุเข้ามาในห้องสภาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“สวัสดีค่ะ พี่ขุนทอง”
พลอยยกมือไหว้
“สวัสดีแม่หนูนางรำ เจ้านี่ตัวติดกับคริสโตเฟอร์ตลอดเลยเนอะ”
“กะ ก็เวลาชมรมนี่คะ…”
ขุนทองพยักหน้า ก่อนกวาดตามองดิวกับพี่ต้น
“…สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ พี่ขุนทอง”
โอ้โห ทำไมถึงนอบน้อมกับไอ้เด็กแบบนี้กันล่ะเนี่ย…แนวคิดของคนในประเทศนี้เรอะ? เคยได้ยินว่ากุมารทองเป็นเทพซะด้วย…
ขุนทองครางในลำคออย่างพึงพอใจ
“สวัสดี สวัสดี …ว่าไงเจี๊ยบ สบายดีเป่า?”
จากนั้นสายตาก็หันไปหาเจี๊ยบพร้อมว่าแบบนั้น
“จิ๊บ”
“งั้นเหรอๆ ลำบากแย่เลยเนอะ แหม…เด็กวัยรุ่นก็งี้แหละ~”
“เฮ้ย ขุนทอง”
“หืม?”
“แกคุยกับเจี๊ยบรู้เรื่องด้วยเหรอ?”
“สงสัยอะไรเนี่ย? วันนี้เรามาเพราะมีเรื่องขอให้ช่วยต่างหาก ขอน้ำแดงเย็นๆสักแก้วด้วย”
เพราะเป็นวิญญาณ? ถึงได้คุยกับสัตว์รู้เรื่อง? ความเป็นไปได้นั้นก็อาจจะใช่แฮะ ช่างๆไปแล้วกัน
พลอยควรจะไปหยิบน้ำแดงจากตู้เย็นมาให้ แต่เจ้าขุนทองกับนั่งลงบนโซฟาพร้อมชวนพลอยคุยซะงั้น จะให้พี่ต้นหยิบก็กระไร ส่วนดิวก็ไม่ลุกออกจากโซฟาถ้าไม่จำเป็น
เออ ตูหยิบเองก็ได้
แม้จะหงุดหงิดที่ต้องมาบริการเด็กเวร แต่อย่างน้อยก็เป็นลูกเคส
“ขอบใจมากคริสโตเฟอร์”
“คราวหน้าคราวหลังก็เคาะประตูด้วย”
“อ้าว? ไม่ใช่หยอกเราเล่นหรอกเหรอ?”
“ตายายไม่เคยสอนมารยาทหรือไง?”
“คริสโตเฟอร์ต่างหากมีมารยาทรึเปล่า? การเอ่ยถึงผู้หลักผู้ใหญ่ว่าไม่ยอมสั่งสอนลูกเต้าน่ะ คือไร้มารยาทสุดๆเลยนะ”
“…ขอโทษแล้วกัน”
แล้วแกเป็นหลานคุณตาคุณยายจริงๆงั้นเรอะ? ไม่ค่อยใจวิธีคิดของวิญญาณประเทศนี้เท่าไหร่เลย
ขุนทองหันซ้ายหันขวา
“แล้วใครจะรับเรื่องให้เราอะ? อย่าบอกนะว่าให้เลือกเอง?”
“คิดว่าอยู่บาร์หรือไง?”
“งั้นเราไม่เอาคริสโตเฟอร์”
“ก็บอกว่าไม่ใช่บาร์ไงว้อย!!!”
พลอยก็ตะโกนกลับมา
“ประธานหมายถึงบาร์แบบไหนกันคะ!? ประธานเคยไปงั้นเหรอ!?”
“เดี๋ยวๆ มันใช่ประเด็นมั้ยเนี่ย?”
“น้องประธานยังอายุไม่ถึงนะ ต่อให้เป็นซาตานก็ไม่ควรเข้าไปที่แบบนั้น”
“พี่ต้นก็เป็นไปกับเขาด้วย??? เมื่อกี้ผมแค่ยกมาเปรียบเปรยเฉยๆเอง!”
“…เสเพล”
“กินขนมไปเงียบๆเถอะน่า!”
“วะฮะฮ่า! คริสโตเฟอร์โดนรุมแหละ!”
เอ็งจะสนุกเกินหน้าเกินตาไปหน่อยมั้ยเนี่ย…
และก็เป็นผมที่เป็นคนรับเคส …ก็ยังไม่รับอย่างเป็นทางการหรอก
“ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระแบบครั้งก่อนฉันโกรธนะ ขุนทอง”
“ขัดใจที่พูดเหมือนเรื่องที่เราเคยลำบากเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยจัง แต่เอาเถอะ จะไม่เอาความก็ได้”
“เออๆ”
“…มีตั้งหลายคน เราต้องคุยกับคริสโตเฟอร์จริงเหรอ?”
“อย่าเรื่องมาก”
ขุนทองปัดมือ
“รู้แล้วๆ แต่คือเราได้ยินมาว่ามีสมาชิกใหม่ มีเรื่องให้ช่วยก็ส่วนนึง แต่เราอยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นด้วยน่ะ วันนี้ไม่มารึ?”
“เรย์งั้นเหรอ…นั่นสิ วันนี้ยังไม่เห็นเลย”
พึ่งเข้าสภามาได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็ออกลายซะแล้วรึ หรือเรามองคนผิดไปกันนะ?
“ช่างเถอะๆ เป็นคริสโตเฟอร์ก็ได้”
พลอย พี่ต้น และดิวก็รอฟังเรื่องของขุนทองเช่นกัน น่าจะเห็นว่าเป็นกุมารทองเลยดูสบายๆล่ะมั้ง? เพราะถ้าเป็นลูกเคสที่เป็นเด็กนักเรียน ทั้งสามคนจะย้ายไปที่อื่นเพื่อให้ผมคุยกับลูกเคสสะดวก
ตอนนี้เลยกลายเป็นนั่งกันแออัด
ผมนั่งลงข้างพลอย
“แกไปนั่งฝั่งโน้น”
“คริสโตเฟอร์ก็ไปสิ เรานั่งก่อนนะ แล้วนั่งข้างกันก็ไม่เห็นเป็นไร คุยง่ายจะตาย”
“ฉันถือว่าคุยเคสคือคุยกับนายจ้าง ไม่ได้คุยกันแบบเพื่อนที่จะต้องนั่งข้างกัน”
“จุกจิกจนน่ารำคาญจังนะเนี่ย”
พูดจบขุนทองก็ลอยขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ ย้ำว่าบนโต๊ะ โดยที่หันหน้ามาทางผม
“แค่นี้พอใจเปล่า?”
“ใครใช้ให้นั่งบนโต๊ะมิทราบ”
“ประธานคะ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ พี่ขุนทองเป็นวิญญาณ ไม่ทำให้ข้าวของบนโต๊ะเสียหายสักหน่อย”
เฮ้อ ก็ได้ ถ้าพลอยยังพูดถึงขนาดนั้น…
“เอ๊ะ! แต่แบบนี้ก็เหมือนเราหันหลังให้แม่หนูปอบกับพ่อหนุ่มกระหังน่ะสิ!”
“ช่างเถอะน่า! รีบๆพูดได้แล้ว!!!”
.
.
.
“เป็นเรื่องที่ค่อนข้างซีเรียสนิดนุง”
ขุนทองยกขาพร้อมเท้าคางพูด อยากจะเตือนว่าอย่ายกขาไว้บนโต๊ะเหมือนกัน…
“เราเป็นเทพ เลยมีคนมาขอพรขอโชคขอลาภค่อนข้างบ่อย แน่นอนว่าอิทธิฤทธิ์ของเราก็มอบให้ไปตามความเหมาะสม บางคนได้บ้าง บางคนไม่ได้บ้าง”
เหตุผลที่มีบางคนสอบผ่านบ้างไม่ผ่านบ้าง เป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของหมอนี่เป็นแบบนี้เองหรอกเหรอ…
อีกสามคนทำหน้าเข้าใจ ดูเหมือนหลักการทำงานของโชคลาภที่ขอจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเมคเซนส์สำหรับคนในประเทศนี้
“ ‘ขอ’ ก็ส่วนนึง คนที่มาขอก็เข้าใจในผลลัพธ์ …แต่ ‘บน’ นี่สิ เรื่องใหญ่”
“บน?”
“ไม่รู้จักงั้นรึ?”
“เหอะ”
ศัพท์แปลกๆมันมีเยอะจัง ไม่แปลกใจที่คนต่างชาติจะบอกว่าภาษาไทยเรียนรู้ยาก ทั้งที่คำๆนั้นที่ผมเข้าใจก็คือด้านบนอะไรแบบนั้น
พลอยอธิบายให้ฟัง
“ ‘บนบานศาลกล่าว’ น่ะค่ะ เป็นคำที่หมายถึง การที่ใครคนใดขออะไรสักอย่างกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ส่วนใหญ่สิ่งที่ขอก็จะเป็นลาภก้อนโตหรือสิ่งที่ทำให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้นแบบก้าวกระโดด แน่นอนว่าแตกต่างจากการขอพร เพราะการบนนั้น จะต้องบอกสิ่งที่จะนำมาถวายล่วงหน้า และเมื่อได้รับสิ่งที่ขอแล้ว จะต้องนำสิ่งที่บนไว้มาให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์”
“ถ้าไม่เอามาให้ล่ะ?”
ขุนทองโบกนิ้ว
“โดนฟ้าผ่าบ้าง มีอันเป็นไปบ้าง หรือจะโชคร้ายอย่างหนักจนสิ่งที่ได้รับไปแทบจะไร้ค่า”
“รุนแรงจังแฮะ การบนเนี่ย”
“คริสโตเฟอร์คิดงั้นก็ไม่แปลกร้อก …แต่ก็นะ สิ่งที่ได้ไปก็นับว่าคุ้มค่ากับสิ่งที่บนไว้อยู่แล้ว จึงเป็นความผิดของคนที่ไม่ยอมแก้บน”
“ ‘แก้บน’ คือคำที่ไว้ใช้เวลานำของที่บนไว้มาถวายค่ะ”
ดีที่มีพลอยช่วยเสริม ไม่งั้นผมน่าจะงงไปอีกสักพัก
เมื่อเข้าใจสิ่งที่เรียกว่า ‘บนบานศาลกล่าว’ ผมถามขุนทอง
“ใครมาบนอะไรกับแกไว้เหรอ?”
“เด็กคนนึง เขามาบนว่าอยากถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่สอง จะตอบแทนเราด้วยน้ำแดงร้อยลัง”
ไม่ขอรางวัลที่หนึ่งไปเลยกันนะ สงสัยจัง
“ร้อยลัง? ถ้าแกกินหมดนี่ไปหาหมอเตรียมตัดขาได้เลยนะนั่น?”
แล้วร้อยลังก็หลายบาทอยู่นะ อืม…เข้าใจขึ้นอีกหน่อยแล้ว คือให้สิ่งตอบแทนที่ยิ่งใหญ่ไว้ เพื่อแลกกับสิ่งที่ขอที่ยิ่งใหญ่เช่นกันสินะ
แต่ก็เป็นจำนวนที่ฟังแล้วเหมือนพูดไปเล่นๆเหมือนกัน
“เราไม่เป็นเบาหวานสักหน่อย ก็เป็นเทพนี่นา”
ไม่รู้เฟ้ย
“นั่นแหละ ที่จริงเราก็ลืมๆไปแล้ว แต่เมื่อวานบังเอิญเจอเด็กคนนั้นเข้า พอถามไปก็โดนตอบมาว่า ‘ถูกสิครับ! ขอบคุณมากนะครับ!’ ”
“หมายความว่าได้ตามสิ่งที่ขอ…สิ่งที่บนแล้ว…”
“ถูกต้อง แต่หลังจากนั้นก็ยังไม่เห็นมาแก้บนสักที เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ที่อยากให้ช่วยก็เรื่องนี้แหละ”
ขุนทองสรุปเช่นนั้น
“ว่าแต่ไอ้ฟ้าผ่าอะไรนั่น…หมายถึงที่ถ้าไม่ยอมแก้บนแล้วจะโดนน่ะ คือแกจะเป็นคนลงมือเองเรอะ?”
“ทำงั้นก็ได้อยู่นะ? ฝั่งนั้นไม่ยอมแก้บนเองนี่นา แต่ก็อย่างที่รู้ว่าเราเป็นกุมารทองของที่นี่ ครั้นจะให้ใช้มาตรการแบบนั้นก็กระไรอยู่”
“แกต้องการให้ฉัน ไปบอกให้เด็กคนนั้นมาแก้บน?”
“อะไรประมาณนั้นแหละ วันนี้คริสโตเฟอร์พูดรู้เรื่องจัง? เดี๋ยวจะรีวิวให้ห้าดาวเลย”
จะกี่ดาวก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ
“ขอถามเพื่อความแน่ใจ ยังไงก็ต้องแก้บนใช่มั้ย?”
ผมไม่รู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญแค่ไหน แต่ถ้ามุมผมตอนนี้แล้ว ต่อให้เด็กคนนั้นจะไม่แก้บน ถ้าขุนทองจะไปทำร้ายผมก็คงต้องห้าม
ซึ่งในกรณีที่การแก้บนเป็นเรื่องใหญ่อย่างที่ว่าไว้ ผมจะต้องไปบอกให้น้องคนนั้นทำตามที่ขุนทองต้องการ
“ใช่น่ะสิ ไม่เห็นหัวสิ่งศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ได้ที่ไหนกัน”
“ใช่ค่ะประธาน บนไว้แล้วไม่แก้คือแย่มากนะคะ”
“อ่าๆ พี่ต้นกับดิวก็คิดงั้นใช่มั้ยครับ?”
ผมหันสายตามอง
“อืม ก็บนไว้นี่นะ”
“…ยังไงก็ต้องแก้”
โอเค ผมเข้าใจเรื่องการบนบานศาลกล่าวของประเทศนี้ถ่องแท้แล้ว เพราะงั้นต้องไปหาเด็กคนนั้นให้มาแก้บน ไม่อย่างนั้นต่อให้ขุนทองจะทำอะไร ผมก็ไม่มีสิทธิ์ห้าม
บทลงโทษแต่ละอย่างก็ร้ายแรง ทางที่ดีมาแก้บนให้จบๆไปดีกว่า
…ขุนทองลอยตุ๊บป่อง โดยที่มีผมกับพลอยเดินตาม
“วันก่อนเราเห็นแถวๆนี้แหละ”
เนื่องจากไม่รู้รูปพรรณสัณฐาน ขุนทองเลยต้องตามพวกผมมาเพื่อชี้ตัวเด็กคนดังกล่าว และตอนนี้ก็อยู่ที่อาคารเรียนหลัก
แม้หลังเลิกเรียนจะไม่อนุญาตให้เดินเร่ร่อนภายในตึกเรียน แต่ถ้าเป็นชั้นหนึ่งยังอยู่เกณฑ์ที่อนุโลมได้ จึงยังพอเห็นนักเรียนคนอื่นๆอยู่บ้าง
ระหว่างทางที่เวลาเด็กนักเรียนเห็นพวกผมก็จะหันมาไหว้ขุนทองนั่นเอง ผมก็พูดขึ้น
“ไม่ใช่ว่ากลับบ้านไปแล้วหรอกเหรอ?”
“คิดว่าไม่นะ วันก่อนเราก็เจอตอนเวลาประมาณนี้แหละ”
“ขอให้เป็นงั้นแล้วกัน”
“อ๊ะ! อยู่นั่นไง!”
ผมมองตามนิ้วขุนทองที่ชี้ไปยังเด็กนักเรียนคนนึงที่นั่งอยู่ข้างระเบียง
“หนอย! นั่งกินลมยามเย็นงั้นรึ!? ไม่มีท่าทีว่าจะซื้อน้ำแดงมาให้เราเลยสักนิด!”
ขุนทองฟืดฟาด ผมดึงไหล่ขุนทองที่พยายามจะปรี่เข้าไป
“ทำไรเนี่ย?”
“จะเข้าไปคุยตรงๆเลยเหรอ?”
“อ้าว? ผิดตรงไหนอะ?”
พลอยกล่าวเสริม
“คืองี้นะคะพี่ขุนทอง น้องคนนั้นไม่ยอมมาแก้บน แล้วถ้าจู่ๆเจอพี่ขุนทองขึ้นมาอาจจะตกใจจนหนีไปเลยก็ได้นะคะ?”
“อืมๆ”
“ดังนั้นเดี๋ยวหนูกับประธานจะคุยให้เอง พี่ขุนทองรออยู่ตรงนี้เถอะค่ะ”
นั่นแหละที่ผมจะสื่อ ไม่อยากมาเล่นวิ่งไล่จับหลังเลิกเรียนหรอกนะ สู้ให้หมอนี่รออยู่นิ่งๆแล้วพวกผมจัดการกันเองดีกว่า
เด็กคนนั้นก็น่าจะรู้ความร้ายแรงของการไม่แก้บนต่างจากผม ขืนเจอขุนทองเอาตอนนี้จะกลายเป็นภาพแบบที่พลอยบอกนั่นแหละ
“งืมๆ ถ้าแม่หนูนางรำยังพูดถึงขนาดนั้น… เข้าใจล่ะ! งั้นก็ฝากจัดการด้วย! แม่หนูนางรำ! คริสโตเฟอร์!”
ขุนทองดันหลังพวกผมอย่างแรงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“นี่ขุนทอง”
“อะไรอีก? รีบๆไปสักทีสิ”
“คือถ้าแค่น้ำแดงร้อยลังล่ะก็ …ถ้าเด็กคนนั้นไม่ยอมซื้อให้แก ฉันซื้อให้แทนได้นะ”
แม้ร้อยลังจะเป็นจำนวนเงินที่เยอะ แต่ว่าไงดีล่ะ…รู้สึกสงสารคนที่ต้องแก้บนยังไงไม่รู้
ขุนทองส่ายศีรษะ
“คริสโตเฟอร์นี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเล้ย ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เราจะได้หรือไม่ ปัญหามันอยู่ที่คำพูดของคนที่มาขอต่างหาก”
“อ่าหะ…?”
“สมมุติแค่ขอพรเฉยๆ เราคงไม่ต้องวุ่นขนาดนี้หรอก ฟังนะ ที่เราต้องทำถึงขนาดนี้เพราะต่อให้เราจะไม่จัดการด้วยตัวเอง เด็กคนนั้นได้โดนสวรรค์ลงโทษแน่ ถึงจุดนั้นเมื่อไหร่เราก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”
“จะบอกว่าแกไม่อยากได้ของ แค่ถ้าเด็กคนนั้นไม่ยอมแก้บนจะแย่ เลยอยากให้มาแก้บนงั้นเหรอ?”
“ทำไมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อเลยล่ะ? เราเป็นเทพนะ เป็นห่วงมนุษย์แล้วผิดตรงไหน?”
ผมส่งสายตาหาพลอย
พลอยพยักหน้ายิ้ม ดูเหมือนผมจะไม่ต้องเถียงอะไรขุนทองสินะ
ผมถอนหายใจ
“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ของ แต่อยู่ที่คำพูดงั้นเหรอ…”
“ถูกต้อง! จะใครซื้อมาให้แทนก็ไม่ได้ทั้งนั้น! ผูกไว้ก็ต้องแก้ด้วยตัวเอง! นี่แหละคือการบนล่ะ! คริสโตเฟอร์!”
เข้าใจแล้วน่า จะตะโกนทำไมเนี่ย
“…อยู่ตรงนี้ก็เบื่อแฮะ เรากลับไปรอสภาดีกว่า ขนมของแม่หนูปอบอร่อย”
ขนมถูกๆจากร้านคุณป้าอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ ผมคิดแบบนั้นพร้อมหรี่ตามอง
จากนั้นขุนทองก็ลอยละล่องหายไป ส่วนพวกผมก็ต้องคุยกับเด็กคนนี้ให้รู้เรื่องก่อนแล้วค่อยกลับไป
ผมก้าวเท้า
“งั้นก็เริ่มเคสแล้วนะ พลอย”
“ค่ะ ประธาน”
พวกผมมุ่งหน้าหาเด็กหนุ่ม
เคสที่ 36 แก้บน /มีต่อ
