จู่ๆ คำพูดนึงก็ลอยเข้ามา แม้จะจำไม่ได้ครบถ้วนทั้งหมด แต่ใจความของมันก็น่าจะประมาณ…
“นี่นายน่ะ! มาช่วยงานฉันหน่อย! หะ? ไม่เอาเหรอ? จะปฎิเสธคำขอของประธานนักเรียนหรือไงกัน!”
นอกจากจะใช้อำนาจที่พึ่งได้รับอย่างอวดเบ่งแล้ว เธอยังไม่เกรงกลัวผมที่เป็นซาตานเลยแม้แต่น้อย… …ภาพวันนั้นย้อนกลับเข้ามาหลังเปลือกตา แต่มันช่างเป็นความทรงจำที่เลือนลาง…ทั้งที่เป็นเรื่องเมื่อปีที่แล้วนี่เอง
“ประเทศนี้มีสภานักเรียนด้วยเรอะ?”
“มีสิ! ถึงจะพึ่งมีก็เถอะ! ฉันเป็นประธานรุ่นที่หนึ่งเลยนะ! ส่วนนายก็เป็นรองประธาน! เข้าใจมั้ย!? คริส!”
พอมานึกดูแล้ว ผมก็ได้เป็นสภานักเรียนตั้งแต่ตอนนั้นมาตลอดเลย
ณ ปัจจุบันก็ขึ้นตำแหน่งประธานต่อจากยัยนั่นที่เรียนจบไป…
“ประธานคะ?”
“อะ อืม”
“เป็นอะไรไปคะ? อ๊ะ! หรือว่าเมื่อวานจะเล่นเกมจนนอนไม่พอ!”
เด็กสาวรองประธานนักเรียนคนปัจจุบัน พลอยพร้อมชฎาบนศีรษะทำเสียงตำหนิ
“แค่พักสายตาเฉยๆ”
“ก็คือนอนไม่พอใช่มั้ยละคะ!?”
“หยุดบ่นได้แล้วน่า เตรียมตัวทำงาน นี่เวลาชมรมนะ …แล้วฉันก็เลิกเล่นเกมแล้วด้วย”
ช่วงเย็น ห้องสภา เวลาชมรมอย่างทุกที
สมาชิกที่เห็นก็คนคุ้นหน้าคนตา และอีกสองหน่อที่รวมๆกันแล้วมูลค่าน่าจะไม่ถึงบาทก็หายหัวเช่นเคย
พี่ต้นกับดิวตรงโซฟารับแขก และพลอยที่ยังบ่นไม่หยุดอยู่ด้านหน้า
“…ต้องรู้จักแบ่งเวลาให้ดี เล่นเกมก็เป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่ง แต่หักโหมไปก็ทำให้สุขภาพย่ำแย่”
“อุบ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ได้เล่นไงเล่า!”
พลอยกุมคางมองประตู
“เอ วันนี้คือวันที่น้องเรย์จะทำงานวันแรกสินะคะเนี่ย สภานักเรียนของพวกเราไม่มีสมาชิกใหม่มาตั้งนาน ล่าสุดก็คือน้องสไปรท์ตอนช่วงที่ฉันกับประธานขึ้นมอห้า แหม ตื่นเต้นจังเลย ประธานก็คิดงั้นใช่มั้ยคะ?”
“เห็นหน้ามาตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่ตื่นเต้นหรอกน่า แค่กลัวว่าจะเข้ากับคนอื่นในสภาได้รึเปล่านี่สิ”
“ดิฉันก็ชอบน้องเขานะคะ? แบบว่า…นิสัยดี?”
“เธอชอบแนวนั้นหรอกเหรอ?”
“ไม่ใช่ในเชิงนั้นค่ะ อารมณ์เหมือน……พูดไปก็เสียมารยาทกับน้องเรย์ แต่ดิฉันคิดว่าน้องเรย์เหมือนลูกสุนัขน่ะค่ะ”
“เสียมารยาทสุดๆ!”
พลอยหัวเราะคิกคัก
“กับน้องเรย์ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ ไม่ได้ชอบในเชิงเพศตรงข้าม …ถ้าให้พูดจริงๆแล้ว ฉันชอบแบบประธานมากกว่าค่ะ”
“ขอบใจ”
“นิ่งกว่าที่คิดไว้นะคะเนี่ย…”
“ก็นะ มุกเด็กสาวแอบชอบของเธอมันเก่าไปแล้วล่ะ ฉันไม่เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงด้วยร้อก~”
“ดูออกจริงๆสินะคะเนี่ย สมแล้วที่เป็นซาตาน”
พลอยก็ยังคงยิ้มตอบด้วยสีหน้าเบิกบาน แต่ไม่รู้ทำไมสีหน้าของพี่ต้นกับดิวที่มองมาทางผมถึงดูอึดอัดแปลกๆ…
แล้วก็นะ ทำไมหน้ายัยพลอยถึงได้ยิ้มเหมือนคนเล่นโป๊กเกอร์แล้วกำลังลักไก่อยู่เลยล่ะนั่น? มองไปมองมาชักจะเริ่มขนลุก
“สมแล้วที่เป็นซาตาน เข้าใจสินะคะว่าดิฉันแค่พูดเล่น”
ก็ตามนั้น แล้วทำไมต้องทำเสียงประชดแบบนั้นด้วย? เริ่มจะสับสนแล้วนะ
“นี่พลอย…”
ไม่ทันจะได้ถาม ประตูก็เปิดออกพร้อมเด็กหนุ่มคนนึงที่เดินเข้ามา
เรย์ผงกหัวเล็กน้อย พลอยคลี่ยิ้ม
“น้องเรย์มาแล้วค่ะ! ว่าแต่เมื่อกี้ประธานจะพูดอะไรเหรอคะ?”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ไงเรย์!”
ผมโบกมือทักทาย
เรย์ที่จับสายคาดกระเป๋าสะพายเรียบร้อยก็เดินเข้ามาพร้อมหันคอมองรอบห้อง
“สวัสดีครับประธาน โห…พอรู้ว่าตัวเองได้เป็นสภานักเรียนแล้ว เลยรู้สึกแปลกกว่าที่เคยมาครั้งก่อนเยอะเลยนะครับเนี่ย…”
เรย์ออกอาการเหมือนคนเดินสวนน้ำครั้งแรก
พลอยเป็นคนแรกที่เข้าไปทักทาย
“สวัสดีค่ะน้องเรย์! พวกเราเคยเจอกันประมาณสองครั้งคงจะจำหน้าพี่ได้เนอะ? ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการสักรอบดีกว่าค่ะ พี่คือรองประธานนักเรียน อยู่มอห้า เพราะงั้นเรียกว่าพี่พลอยก็ได้ค่ะ”
“ครับผม อะ…เอ่อ ผมชื่อเรย์ครับ แต่พี่พลอยคงรู้อยู่แล้ว…”
ถึงตรงนั้นพลอยก็ยิ้มระรื่น
“ขอลูบหัวได้มั้ยคะ?”
“หะ?”
“จะลูบทำซากอะไรหา!?”
พลอยหันคอกลับมา
“จะตะโกนทำไมคะประธาน? ดิฉันไม่ได้จะลูบประธานสักหน่อย น้องเรย์ต่างหาก”
“จะใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”
ให้ตายเถอะ แบบนั้นมันเสียมารยาทกับเรย์ไม่ใช่หรือไงกัน จะเอ็นดูหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นั่นรุ่นน้องนะ จะไปจับเนื้อต้องตัวได้ไง?
“เอ่อ…ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ แต่พวกเราเป็นสภานักเรียน แถมยังเป็นชายหญิง เพราะงั้นผมว่าอย่าโดนตัวกันดีกว่าครับ…”
ถูกต้องที่สุดเลยเรย์
“แค่นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอคะ?”
“อย่าเลยครับ อ๊ะ…แต่ถ้าประธานไม่ว่าอะไรก็อีกเรื่อง”
“ประธานค้า! น้องเรย์ขอคำอนุญาตค่าา”
“ไม่อนุญาตว้อยยย!!!”
พลอยหน้าบูด ก่อนจะสาวเท้ามาใกล้ผม
ผมหรี่ตามอง
“อะไร?”
“งั้นดิฉันจะลูบประธานแทนค่ะ!”
“เพื่อ!?”
“ไม่งั้นฉันจะเอามือที่สั่นระริกนี่ไปลงที่ไหนละคะ?”
พลอยยกมือที่สั่นเป็นเจ้าเข้าให้ดู เรย์มันน่าเอ็นดูขนาดนั้นเลยเรอะ?
ผมปัดมือ
“เออๆ ระวังโดนเขาทิ่มแล้วกัน”
“ค่ะ!”
ว่าแล้วพลอยก็ลูบศีรษะผมอย่างนุ่มนวล และก็เหมือนจะหมั่นไส้อะไรสักอย่างเลยขยี้หนักขึ้นเรื่อยๆ
“แรงไปแล้วนะ!”
“อยู่นิ่งๆสิคะ!”
สังเกตได้ว่าเรย์มองอย่างลำบากใจ
“พอเป็นพี่พลอยแล้ว ประธานดูจะให้สิทธิพิเศษกว่าคนอื่นเยอะเลยนะครับ?”
“…สองคนนั้นก็เป็นงี้แหละ”
“พี่คงจะเป็นพี่ดิวใช่มั้ยครับ? ผมเรย์ครับ”
ดิวผงกศีรษะให้เรย์
ปลายนิ้วชี้ไปยังก้อนเหลืองๆบนไหล่
“…นี่เจี๊ยบ”
“จิ๊บ!”
“ฮะฮะ หวัดดีๆ เป็นลูกเจี๊ยบที่แปลกจัง เหมือนจะฟังภาษาคนรู้เรื่องด้วย”
“จุ๊บจิ๊บ!”
เจ้านั่นจะเรียกว่าลูกเจี๊ยบได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย อย่าเผลอมองว่าเป็นลูกเจี๊ยบธรรมดาเชียว อืม…เรื่องนี้ก็ต้องเตือนเรย์ไว้หน่อยแฮะ
…อย่างน้อยก็หมดห่วงเรื่องที่ว่าจะไม่เข้ากับสมาชิกสภาคนอื่นๆ กับพลอยก็เข้ากันได้ดี ส่วนดิวไม่มีปัญหาเป็นพิเศษ เจี๊ยบ…ช่างมัน
สไปรท์ก็ไม่มีปัญหาแน่นอน พี่น้ำยังไม่เคยเจอ แต่น่าจะโอเค
คิดไปคิดมาก็เหลือแค่พี่ต้นคนเดียว แต่แหม…รายนี้ผมมั่นใจว่าไม่มีเรื่องให้ผมปวดหัวแน่นอน ต่อให้จะพึ่งเจอเรย์ครั้งแรก พี่ต้นก็ต้องเข้ากันได้ดีกับเรย์แน่นอน!
“อ่า…”
พี่ต้นกำลังจะเอ่ยปาก
“สวัสดีครับ กระหัง”
เอ๊ะ? ทำไมถึงเรียกพี่ต้นแบบนั้นล่ะเนี่ย?
พี่ต้นอึกอัก
“อะ อืม …คือพี่ยังไม่ได้ขอโทษเรื่องตอนนั้นเลย ถึงจะช้าไปหน่อยแต่ก็…”
“ไม่จำเป็นครับ อ๋อ…คงต้องเรียกว่าพี่ต้นสินะครับ? …ผมไม่ได้เก็บมาใส่ใจหรอกครับ แต่ขอบอกไว้เลยว่าผมจะจับดูการกระทำทุกอย่างของพี่นะครับ”
เมื่อเรย์พูดถึงตรงนั้น ผมกับพลอยก็หยุดทะเลาะกันและเดินเข้าไป
“ทำไมต้องจับตาดูพี่ต้นด้วยล่ะคะ? น้องเรย์?”
“นั่นสิเรย์ พี่ต้นทำงานดีมาตลอดนะ อีกอย่าง นายพึ่งเข้าสภาวันแรก จะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า?”
ให้คนเข้าใหม่มาดูพฤติกรรมรุ่นพี่แถมยังอยู่มาก่อนตั้งนานเนี่ยนะ? ไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่เมื่อออกมาจากปากเรย์
ดิวมองด้วยสีหน้าสงสัย
เรย์เงียบ
พี่ต้นพ่นลมหายใจ
“คือ…พี่กับเรย์เคยเจอกันมาก่อน แล้วก็จบกันได้ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ยังไม่ได้ขอโทษให้เป็นเรื่องเป็นราวเลยด้วย เรย์คงยังไม่ค่อยสะดวกใจกับพี่น่ะ…”
“ตามนั้นครับประธาน”
เรย์พูดเสริม
ผมเอียงคอ
“จบกันไม่ดี? คือไง? ทั้งสองคนเคยเป็นแฟนกันไรงี้เหรอ?”
“…ไม่ใช่แบบนั้นครับประธาน”
แล้วมันแบบไหนกันเล่า
ผมหันไปทางพี่ต้น
“แล้วพี่ต้นต้องขอโทษอะไรเรย์? ถ้าเป็นเรื่องเล็กๆก็ขอโทษไปเลยเถอะครับ ปล่อยไว้นานไปก็อึดอัดกันเปล่าๆ …ส่วนนาย เรย์ รับคำขอโทษของพี่ต้นเขาด้วย”
เรย์น่าจะไม่อยากให้ผมลำบากใจก็พยักหน้ารอรับคำขอโทษ
พี่ต้นหลับตาลงพร้อมเอ่ย
“ขอโทษที่ตอนนั้นเตะนายไป แผลเป็นนั้นพี่คงแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ก็…ขอโทษนะ”
หึ???
“ไม่เป็นไรครับ ผมคิดน้อยไปเอง ไม่น่าไปตามคำชวนของไอ้บ้านั่นแต่แรก”
หะ??????
มีผมงงอยู่คนเดียวรึเปล่า? พี่ต้นกับเรย์คุยเรื่องอะไรกันอยู่? งงอะ!
…ค่อยโล่งใจหน่อย พลอยกับดิวก็งงเหมือนกัน
“น้องพลอยกับน้องดิวจะไม่รู้ก็ไม่แปลก แต่พี่แปลกใจที่น้องประธานจำไม่ได้นะ”
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่จำได้หรือจำไม่ได้ครับพี่ คือผมยังไม่รู้เลยว่าที่พูดกันอยู่นั่นคือเรื่องอะไร”
“…อ่า จะว่าไงดีล่ะ”
พี่ต้นอธิบายไม่ถูก
เรย์แทรกขึ้นมา
“พี่ต้นเคยเตะผมจนคิ้วแตกนะครับ เป็นเรื่องเมื่อปีที่แล้ว”
““หา!?””
พลอยก็ตกใจด้วยเช่นกัน
ดิวยังคงนิ่งๆ แต่ความเร็วในการกินขนมเพิ่มขึ้น นั่นคือกำลังใจจดใจจ่อฟังอยู่เรอะ?
“ช่วงมอสาม มีเด็กจากโรงเรียนอื่นมาขอให้ผมช่วยจัดการภูตผีน่ะครับ ผมก็ไม่ได้ค่าจ้างอะไรหรอก…เรียกว่าตอนนั้นผมอยากทำความดีล่ะมั้ง? เพราะคนที่ให้ผมไปจัดการ เป็นภูตผีที่ไล่ทำร้ายมนุษย์ธรรมดา”
เรย์พึมพำต่อว่า ‘ถึงจะรู้ทีหลังว่าเป็นยกพวกตีกันก็เถอะ’
พี่ต้นพูดต่อ
“จากนั้น พี่กับเรย์เลยเคยต่อยกันครั้งนึง …แล้วพี่ก็เผลอเตะเรย์ไป ขอโทษอีกที…ไม่รู้ว่าจะถึงขั้นเป็นแผลเป็น”
“ถือว่าเป็นหลักฐานที่ผมเลือกผิดทางครับ ผมไม่ใส่ใจ …แต่ไอ้ที่เตะนั่นเรียกเผลอเรอะ!?”
“ก็ตอนนั้นนายจะใช้อาคม!”
“ภูตผีก็ต้องใช้อาคมอยู่แล้ว!”
“พี่ก็ต้องป้องกันตัวไม่ใช่เหรอ!?”
ปล่อยเถียงกันไปก่อนแล้วกัน เรามาระลึกชาติสักหน่อยดีกว่า
พี่ต้นบอกว่าผมจำไม่ได้ แสดงว่านั่นต้องเป็นเหตุการณ์ที่ผมมีส่วนเกี่ยวข้องไม่ทางใดก็ทางนึง
เป็นช่วงที่เรย์อยู่มอสาม หรือก็คือเรื่องตอนที่ผมอยู่มอสี่ ผมเจอกับพี่ต้นครั้งแรกตอนโดนยัยประธานคนเก่าโยนเคสเด็กต่อยตีมาให้ …น่าจะประมาณนั้น…
…เดี๋ยว อย่าบอกนะว่า
“ไอ้คนที่ไปฟ้องประธานคนก่อนคือนายเองหรอกเรอะ!?”
“หะ!? ประธานคนก่อน? ผมไม่รู้จักสักหน่อย!”
“นายคือเด็กมอสามที่โดนเด็กในจิตตฯทำร้ายใช่มั้ย!?”
จำได้แล้ว! เรื่องนี้แน่นอน!
คราวนี้เป็นเรย์ที่กุมคางระลึกชาติ
“อ๋อ! หมายถึงผู้หญิงเสียงดังๆคนนั้นใช่มั้ยครับ!? ผมไม่ได้ฟ้องสักหน่อย เธอมายืนพูดๆอะไรไม่รู้ แล้วก็เดินหนีไปเฉยๆเลยต่างหากครับ!”
โห…เล่นเอาซะนึกภาพออกเลย
ยัยนั่นคงไปบังเอิญเจอเรย์หลังจากโดนพี่ต้นทำร้ายที่ไหนสักที่ ก่อนจะเริ่มด้วยการพูดนั่นพูดนี่แล้วเข้าใจกับตัวเอง รับมาเป็นเคส จากนั้นก็โยนให้ผมทำอีกที
และด้วยเหตุนั้น ผมถึงได้ทำเคสที่มีเด็กจิตตฯไปไล่ชกต่อยกับมนุษย์ธรรมดา จบด้วยการได้เจอพี่ต้นและได้พี่ต้นมาอยู่สภา
เป็นเรื่องตอนที่ผมยังเป็นรองประธาน
เรย์พูดต่อ
“ที่ประธานจะบอกคือเรื่องของผมกลายเป็นเคสสินะครับ!? ขอย้ำอีกรอบว่าผมไม่ได้ฟ้อง! ผมก็พึ่งรู้เมื่อกี้นี่แหละว่าคนคนนั้นเป็นประธานคนก่อน!”
…จบไปตั้งนาน ยังมาทิ้งเรื่องไว้ให้ผมอีกนะ ยัยบ้านั่น…
เรย์พูดอย่างเด็ดขาด
“ฟังนะครับ! เรื่องเคสอะไรนั่นผมไม่ขอรับรู้! แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ติดใจอะไรกับพี่ต้นเรื่องนั้นแล้วครับ!”
“แล้วที่บอกจะจับตาดูนั่นคืออะไร!?”
“ไม่ได้ติดใจกับไม่ไว้ใจมันต่างกันนะครับ? ประธานจะรู้จักพี่ต้นแบบไหนผมไม่รู้ แต่ผมรู้จักครั้งแรกคือเขาเป็นนักเลง! จะไม่ไว้ใจมันผิดตรงไหนกัน!”
พี่ต้นพยักหน้า
“อย่างที่เรย์พูดนั่นล่ะน้องประธาน ที่พี่ทำไปมันไม่น่าให้อภัย เรย์จะไม่ไว้ใจก็เรื่องปกติ”
“ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจหรอกครับ …แต่แบบนี้จะทำงานด้วยกันรอดจริงเร้อ…”
ฟังจากมุมเรย์แล้ว เข้าใจได้ว่าเรย์มองพี่ต้นเป็นนักเลง ซ้ำยังเคยทำร้ายตัวเองจนได้แผล ต่อให้ผมจะมองพี่ต้นยังไง มุมมองของเรย์ต่อพี่ต้นก็ต่างจากผม
ส่วนพี่ต้น พี่ต้นทราบดีว่าที่ตัวเองทำร้ายเรย์ไปนั้นผิด และไม่สามารถกลับไปแก้ไข เพราะงั้นพี่ต้นจึงยอมรับในท่าทีของเรย์ที่แสดงต่อตัวเอง…
แต่ล่ะคนก็มีมุมมองคนละแบบ ต่อให้ผมเป็นประธาน ก็ไม่มีสิทธิ์ไปสั่งให้ใครต่อใครเปลี่ยนมุมมองกันและกันได้
…ต้องทำไงล่ะเนี่ย ปล่อยไว้แบบนี้ก็ได้อยู่หรอก แต่สภานักเรียนก็จะไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน…
วิธีที่พอจะทำได้ คือหาทางปรับความเข้าใจของสองคนนี้ เน้นไปที่เรย์สักหน่อย เพราะถ้าเรย์เปลี่ยนมุมมองต่อพี่ต้นได้ ฝั่งพี่ต้นก็พร้อมที่จะปรับตัวอยู่แล้ว
เคสล่ะ…มีเคสอะไรมั้ย บ้าจริง ทำไมตอนนี้ถึงไม่มีใครมาขอให้ช่วยเลยล่ะเนี่ย
ต้องจับสองคนนี้ไปทำงานพร้อมกัน เพื่อส่งเสริมมิตรภาพ…
“ประธานเครียดอะไรขนาดนั้นคะเนี่ย? ที่เรย์กับพี่ต้นพูดก็มีเหตุผลนะคะ?”
ดิวเคี้ยวขนมแก้มตุ้ยบอกเรย์
“…ตอนนี้พี่ต้นไม่เป็นแบบนั้นแล้วนะ …ลองเปิดใจสักหน่อยมั้ย?”
“พี่ดิวครับ อยู่ๆพูดแบบนั้นมันก็ไม่ใช่จะทำได้ทันทีหรอกนะครับ…”
“…งืม”
อย่าพึ่งยอมแพ้ง่ายๆสิดิว ตื้ออีกสักหน่อยเถอะน่า!
ปัง!
เสียงเปิดประตู ที่ตามปกติผมคงกุมขมับให้คนที่อยู่ตรงนั้นไปแล้ว
ทว่า ตอนนี้เธอกลับกลายเป็นดั่งแสงส่องทาง ที่ผมเชื่อเลยว่าถ้าเป็นเธอ ต้องมีวิธีบ้าๆอะไรสักอย่างช่วยแก้ปัญหานี้ได้แน่
“เลย์! ฉันมาหาล้าวววว!!!”
สไปรท์ยิ้มร่า
เคสที่ 35 สมาชิกใหม่ /มีต่อ
