สภานักเรียนกับโรงเรียนสิ่งมีชีวิตลี้ลับ - ตอนที่ 44 เศษเสี้ยวเรื่องราวที่หนึ่ง พี่น้ำ (2)
- Home
- All Mangas
- สภานักเรียนกับโรงเรียนสิ่งมีชีวิตลี้ลับ
- ตอนที่ 44 เศษเสี้ยวเรื่องราวที่หนึ่ง พี่น้ำ (2)
เด็กหนุ่มผมชมพูว่าแบบนั้นด้วยใบหน้าเหมือนจำใจที่ต้องพูดออกมา
ฉันเสียงสั่น
“สะ สภานักเรียน…?”
คิดว่ามีแต่ในการ์ตูนซะอีก แต่ก็…รู้สึกจะได้ยินเพื่อนๆในห้องคุยกันผ่านหูอยู่นิดหน่อย ชมรมที่มีหน้าที่ช่วยเหลือนักเรียนสินะ…
แล้วสภานักเรียนมาทำอะไรที่นี่กันล่ะ…?
เมื่อฉันเงียบพร้อมทำหน้าครุ่นคิด
เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ให้ตาย มนุษย์นี่นะ…อยากได้เงินจนถึงขั้นไม่กลัวโดนไล่ออกเลยหรือไง? มีคดีติดตัวมันหางานในอนาคตลำบากไม่ใช่เรอะ?”
ที่จริงคงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกฉันว่า แต่พอได้ยินเขาว่าเช่นนั้นก็ทำเอาวิตกเล็กน้อย
แต่ฉันยังไม่ยอมง่ายๆหรอก!
“พะ พวกพี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย!”
“เหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ!”
ฉันเสียงแข็ง
จากท่าทีของเขาที่เหมือนกับแน่ใจว่าพวกฉันทำผิดแน่ๆนั้น… หวังว่าจะพอกลบเกลื่อนไหวนะ
ยังไงที่เขาเห็นก็แค่ที่พวกฉันค้นข้าวของในห้องพักครู ของแค่นี้บ่ายเบี่ยงได้สบาย…
“หืม… …เท่าไหร่นะ?”
“เอ๋?”
โดนถามบ้าอะไรไม่รู้จนฉันเผลอส่งเสียงแบบนั้นออกมา
“วิทย์ห้าร้อย สังคมสามร้อย ส่วนอังกฤษสองร้อย… ฉันจำถูกรึเปล่า?”
ตายแล้วไง
ตอนนั้นหมอนี่ก็อยู่ด้วยเหรอ…
พอฉันเงียบเป็นเป่าสาก ปากปิดสนิทเพราะไม่มีคำไหนให้เถียง เด็กหนุ่ม…ไม่สิ รองประธานนักเรียนคริสโตเฟอร์ก็พูดต่อ
“ฉันตามสืบมาสักพักแล้ว …เทอมก่อนฉันยังไม่ได้ทำงานสภาเต็มตัว พวกแกเลยรอดไป แต่ครั้งนี้ฉันต้องทำหน้าที่ พวกแกจะเถียงยังไงก็ฟังไม่ขึ้น”
“หึ แค่คำพูดปากเปล่ามันไม่ใช่หลักฐานหรอกนะ”
“ถ้ายังไม่หยุดพ่นอะไรไร้สาระ ฉันจะอุดปากแกเหมือนยัยนั่น”
คริสโตเฟอร์สะบัดหน้าไปทางนิดที่ได้แต่ครางในลำคอ
คริสโตเฟอร์พูดต่อ
“ถ้าฉันไม่สั่งให้พูดก็พูดไม่ได้ …ต่อให้ชั้นต่ำแบบพวกแกก็ต้องรู้จักอาคมใช่มั้ย?”
อย่าบอกนะว่าความรู้สึกแปลกๆที่สัมผัสได้จากคำพูดนั้น คืออาคมของเด็กคนนี้งั้นเหรอ???
“ทะ ทำให้เพื่อนพี่กลับเป็นปกติเดี๋ยวนี้นะ!!!”
ด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงรวบรวมความกล้าตะโกนใส่อีกฝ่ายที่แผ่รังสีมาคุ
คริสโตเฟอร์จ้องอยู่สักพัก
“ไม่ได้สึกหรอตรงไหนไม่ใช่เรอะ? ฉันขี้เกียจคุยทีละหลายๆคน ทนเอาหน่อยแล้วกัน”
“หนะ หนอย…”
“เป็นหัวหน้าสินะ? ก็หวังว่าแกจะคุยรู้เรื่อง อย่าทำอะไรโง่ๆล่ะ”
ว่าแล้วเขาก็เอาเท้าเขี่ยเก้าอี้ในห้องมาทางฉัน พร้อมนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว
แม้ฉันจะนั่งเกือบด้านในสุดของห้อง ส่วนเขานั่งอยู่หน้าประตู ซึ่งห่างกันพอสมควร แต่สายตาที่โดนจ้องใส่ทำเอารู้สึกหวาดระแวง
อย่างกับตัวเองกลายเป็นกบแล้วโดนงูจ้อง…
“คุยเสร็จเมื่อไหร่ ต้องทำให้เพื่อนพี่กลับเป็นเหมือนเดิมด้วยนะ…”
“เออ”
“สัญญาก่อนสิ!”
“อย่าให้ต้องลงพันธสัญญาเป็นทางการเลย ไม่งั้นแกต่างหากจะลำบาก”
พันธสัญญา? พูดถึงอะไรเนี่ย ฉันก็แค่อยากให้รับปากชัดๆก่อนเองนะ…
ฉันเหลือบมองนิด
เธอพยักหน้าด้วยความแน่วแน่
ดูเหมือนจะไม่เป็นไร รีบคุยกับหมอนี่ให้เสร็จๆดีกว่า
“จะพูดอะไรก็พูดมาเลย”
ฉันเข้าประเด็นทันที
คริสโตเฟอร์ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรและเอ่ย
“…ฉันใช้อาคมกับอาจารย์นั่น ให้ตอบรับทุกคำขอของนักเรียน”
“กับอาจารย์? ที่นุ่น…”
“พวกแกวางแผนให้อาจารย์ที่อยู่เฝ้าห้องพักครูคนสุดท้าย มีเหตุให้ต้องละทิ้งการเฝ้าชั่วคราว …และแผนโง่ๆที่คิดกันได้ก็คือเอาหนึ่งในสมาชิกไปล่อ”
“จะเล่นบทนักสืบหรือไงคะ? น้องน่ะ”
“แค่กลัวจะหาข้ออ้างสั่วๆมาดิ้นเท่านั้นล่ะ …ยังขาดอีกคนสินะ เพื่อนของแกที่ไปกับอาจารย์”
ดูเหมือนที่อาจารย์แก่ตอบตกลงนุ่นง่ายๆ เป็นเพราะอาคมที่คริสโตเฟอร์ลงไว้
ก็ว่าทำไมท่าทีอาจารย์ถึงผิดสังเกต…
จากนั้นก็ได้ยินเสียงเดินจากระเบียง
คริสโตเฟอร์เหลือบไปยังเสียงนั้น
“มาพอดี”
“ปะ ปล่อยนะ! ครูจะพาหนูไปไหน!?”
อีกทั้งยังมีเสียงของนุ่นดังจากที่ไกลๆ และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ทะ ทำอะไรเพื่อนพี่อีกเนี่ย!?”
ฉันลุกขึ้นถามเสียงดัง
คริสโตเฟอร์ตอบกลับด้วยแววตาเชือดเฉือน
“ฉันบอกให้แกขยับตอนไหน?”
เพียงได้ยินแค่นั้น แข้งขาก็ชะงัก
ไม่ใช่อาคม แต่เป็นแค่คำพูดซึ่งแฝงการสั่งการอย่างถึงที่สุด …ไม่แม้แต่จะเถียงกลับหรืออะไรได้
“อะ อึก…!”
ฉันถอยหลังช้าๆและนั่งลงตามเดิม
ไม่นาน ก็มองเห็นเพื่อนนุ่นที่โดนอาจารย์แก่ล็อคแขนและลากตัวมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
อาจารย์ซึ่งฉันเห็นว่าดวงตาไร้แววนั้น ปล่อยนุ่นด้วยท่าทีอย่างกับตุ๊กตาโดนตัดเชือก
นุ่นล้มลงตรงบริเวณที่คริสโตเฟอร์นั่งอยู่
คริสโตเฟอร์สะบัดคอลวกๆ
“ไปรวมฝูงซะ”
“ดะ เด็กคนนี้ใครเนี่ย??? น้ำ! นิด! ทำไมถึงนิ่งกันแบบนั้นล่ะ!”
ฉันกับนิดไม่มีคำตอบใดๆให้
คริสโตเฟอร์พูด
“หูหนวกเรอะ? อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”
นุ่นขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!? ครูค่ะ! ไอ้เด็กนี่เป็นใครกันคะ!?”
“…”
อาจารย์ที่โดนอาคมของคริสโตเฟอร์ ไม่แม้แต่จะมองหรือตอบคำถาม
คริสโตเฟอร์โบกนิ้วชี้
“…คลาย”
พริบตานั้นเอง ที่อาจารย์หันซ้ายหันขวาด้วยใบหน้าฉงน
“อะ เอ๊ะ…นี่ครูทำอะไรอยู่เนี่ย?”
“ครูค่ะ! เด็กคนนี้แอบเข้าห้องพักครูตอนไม่มีคนอยู่นะคะ!? รีบทำโทษ ไม่สิ…ไล่ออกเลยค่ะ!”
นุ่นฟ้องอาจารย์ทันที อาจจะได้เรื่องก็ได้…อาจารย์ก็กลับมาได้สติแล้วด้วย
อาจารย์มองไปที่คริสโตเฟอร์
“…นะ นักเรียนสินะ? ห้ามเข้ามาห้องพักครูตอนไม่มีคนอยู่นะ”
“โธ่ครู! พูดแค่นั้นมันจะได้อะไรกันล่ะคะ!”
นุ่นตะวาดใส่อาจารย์ที่ทำท่าจะแค่ตักเตือนเบาๆ
เอ่อ…เดี๋ยวนะ ที่จริงอาจจะแย่กว่าได้เรื่องนะเนี่ย
ถึงไม่รู้อาจารย์จะลงโทษหนักแค่ไหน เพราะฉันกับนิดก็แอบเข้ามาในห้องพักครู …กระนั้น อาจารย์ก็ยังไม่รู้ว่าพวกฉันขโมยข้อสอบ
เพราะงั้น…ถ้าคริสโตเฟอร์ฟ้องอาจารย์ขึ้นมาล่ะก็ โดนไล่ออกแน่เลย!
ไม่ทันที่อาจารย์จะพูดอะไรต่อ คริสโตเฟอร์ก็ทำหน้าเหนื่อยๆ
“สภานักเรียนครับ มาจัดการเรื่องผิดกฎนิดหน่อย อาจารย์กลับไปเลยก็ได้ครับ”
“สภานักเรียนงั้นเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“สพง สภาอะไรกันเล่าฮึ? ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่? มีใครจะอธิบายให้ครูฟังมั้ย?”
อาจารย์ขมวดคิ้วจนเห็นรอยย่น
เมื่อนั้น ที่คริสโตเฟอร์พึมพำ
“น่ารำคาญ…”
“เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?”
“ด้วยนามแห่งข้า จงฟัง…”
อาคมอีกแล้ว!?
คริสโตเฟอร์มองไปที่อาจารย์แก่
“กลับบ้านและปล่อยให้สภานักเรียนจัดการเรื่องที่เหลือซะ”
“อืม…เข้าใจแล้ว”
อาจารย์แก่ทำตามอย่างว่าง่ายจนน่าขนลุก เดินไปหยิบกระเป๋าและออกจากห้องไปทั้งๆแบบนั้น
นุ่นถามด้วยความงงงวย
“มะ เมื่อกี้นายทำอะไรอาจารย์น่ะ ทำไมถึงฟังง่ายๆแบบนั้น!”
“หนวกหูชะมัด”
เมื่อโดนพูดใส่ นุ่นก็กำหมัดแน่น
“คิดว่าใหญ่มากหรือไงยะ!? สภานักเรียนอะไร! อย่ามาล้อเล่นนะ!”
คริสโตเฟอร์สะบัดข้อมือ
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง แกไปรวมกับเพื่อนๆซะ ฉันจะได้พูดทีเดียว”
“เรียกให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย? ฉันเป็นรุ่นพี่เลยนะ!”
นุ่นพูดใส่คริสโตเฟอร์เหมือนที่นิดพูดก่อนหน้านี้
จะไปเอาคำพูดเพราะๆจากรองประธานคนนี้ไม่ได้หรอก ดูจากสายตา…อย่าว่าแต่มองพวกเราเป็นรุ่นพี่ มองว่าเป็นคนรึเปล่ายังไม่แน่ใจ…
ฉันดึงนุ่นมาใกล้ กระซิบเธอเบาๆ
“อย่าไปเถียงเลยนะ เดี๋ยวก็โดนแบบเพื่อนนิดหรอก…”
“โดน? หมายถึงโดนอะไร? แล้วตกลงนิดเป็นอะไรไปเนี่ย! เธอก็ด้วย! ทำไมถึงกลัวขนาดนั้นล่ะ!? เด็กนี่มันมีตรงไหนให้กลัวกัน!”
“นิดโดนอาคมสั่งห้ามพูดน่ะ…”
“หา? มันจะไปมีของแบบนั้นได้ไง???”
ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน แต่จากที่เห็นตั้งแต่เมื่อกี้ ทำให้เชื่อหมดใจแล้วว่าอาคมที่คริสโตเฟอร์ปล่อยออกมา สามารถควบคุมการกระทำได้
“พวกแกจะเถียงกันอีกนานมั้ย?”
สิ้นเสียง นุ่นก็ฟิวส์ขาด
สาวเท้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“จะแก แก พวกแกอีกนานมั้ยยะ!? ทนไม่ไหวแล้วนะ!”
ฝ่ามือของนุ่น วาดวงสวิงไปทางใบหน้ารองประธาน
เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยทันที วงเวทดาวหกแฉกบริเวณริมฝีปาก
“ด้วยนามแห่งข้า จงฟัง…”
“ดะ เดี๋ยว!?”
ฉันพยายามห้าม
ไม่รู้ว่าประโยคต่อไปที่เขาจะพูดคืออะไร แต่ความรู้สึกตะโกนบอกว่าไม่ใช่เรื่องดี
สายตาของเขา เหมือนกับมองอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คน
ขณะนั้นเอง…ที่ฝ่ามืออีกหนึ่ง ตบไปที่ศีรษะคริสโตเฟอร์เต็มแรง
“พอแค่นั้นแหละ~~~!!!”
และยังมาพร้อมกับเสียงเริงร่าจนไม่เข้ากับสถานการณ์
เส้นผมสีชมพูสะบัดตามแรงกระแทกที่แรงเอาเรื่อง
“อะ เอ๋…?”
นุ่นหยุดมือด้วยความประหลาดใจ
คริสโตเฟอร์คอพับ กุมศีรษะและหันไปหาเจ้าของฝ่ามือ
“…บอกกี่รอบแล้วว่าอย่าตบหัว ฉันไม่ชอบ”
“แล้วฉันบอกนายกี่รอบแล้วว่าพูดกับคนอื่นให้มันดีๆหน่อยน่ะหา!?”
คงเพราะแสงสีส้มยามเย็นจากหน้าต่างจ้าเกินไป ฉันถึงมองหน้าของคนคนนั้นไม่ชัด แต่จากเครื่องแต่งกายกับน้ำเสียงแล้ว เป็นนักเรียนหญิง
“…ใช้งานคนอื่นเหมือนทาสยังจะบ่นไม่เข้าเรื่องอีก แล้วเธอไม่ไปอ่านหนังสือหรือไง?”
“ถ้าหมายถึงอ่านสอบล่ะก็ ฉันอ่านเสร็จไปตั้งนานแล้ว!”
“ไหนบอกช่วงนี้ต้องตั้งใจอ่านเพื่อสอบเข้ามหาลัยไม่ใช่เรอะ?”
“เออสิ! แต่เพราะเอะใจเลยตามดูนี่ไง!? เมื่อกี้จะใช้อาคมอะไรกับเด็กคนนี้กัน!?”
เธอชี้ไปยังนุ่นที่ยืนนิ่งความคิดลัดวงจรทำอะไรไม่ถูก
คริสโตเฟอร์ตอบ
“…ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ก็บอกให้เรียกว่าประธานไงเล่า!!!”
และก็ประเคนฝ่ามือใส่คริสโตเฟอร์อีกรอบ
พอเห็นคริสโตเฟอร์โดนตบจนหน้ามุ่ยแบบนั้น ก็รู้สึกสะใจนิดหน่อย
เธอพยักหน้าพึงพอใจก่อนจะเท้าเอวและหันมาทางพวกฉัน
“พี่คือประธานนักเรียนคนปัจจุบันนะ! อยู่มอหก! ส่วนหมอนี่น่าจะรู้จักกันแล้ว! ช่วงนี้พี่ยุ่งๆเลยฝากให้หมอนี่จัดการเรื่องการแอบขโมยข้อสอบไปขายน่ะ!”
“พะ…พวกหนูไม่ได้ขโมยข้อสอบค่ะ!”
ฉันตอบกับคนที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ไปแบบนั้น ถึงจะความแตกกับรองประธานไปแล้ว แต่ถ้าคนคนนี้เป็นถึงประธาน ถ้าบ่ายเบี่ยงสำเร็จล่ะก็…
ประธานนักเรียนเอียงคอ
“อื๋อ? เป็นงั้นเหรอ? คริส นายจับผิดคนเหรอ???”
“อย่าเชื่อคนอื่นง่ายๆได้มั้ย…”
“เอ้า แล้วฉันจะแยกออกได้ไงว่าใครโกหกน่ะ! ฉันไม่ได้เป็นเหมือนนายสักหน่อย!”
เธอพูดพร้อมจับไปที่เขาบนศีรษะคริสโตเฟอร์ ลูบมันเบาๆขณะหัวเราะคิกคัก
คริสโตเฟอร์สะบัดออกด้วยท่าทางรำคาญ
“กลับไปได้แล้ว ตรงนี้ฉันจัดการเอง”
“แหม นายนี่น้า…ส่วนใหญ่งานแรกมันต้องมีพี่เลี้ยงคอยคุมไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่น่าออกมาจากปากคนที่ปล่อยให้ฉันทำคนเดียวแต่แรกเลยนะ”
“บ่นอีกล่ะ… เอางี้ๆ เดี๋ยวฉันจะยืนเป็นตอไม้อยู่ตรงนี้แล้วกัน นายก็จัดการให้เรียบร้อยล่ะ! คริส!”
ประธานนักเรียนเขยิบออกไปแถวประตูพร้อมยืนกอดอก
คริสโตเฟอร์เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาก็แค่ถอนหายใจและหันกลับมาทางพวกฉัน
เป็นประธานที่ภายนอกดูเป็นคนไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่เลยนะนั่น…
“…อย่าไปสนยัยนี่เลย กลับเข้าเรื่องเถอะ”
“อะ อืม!”
ฉันรีบขานรับ
คริสโตเฟอร์มองไปที่นุ่น
“ถอยไปได้แล้ว ต่อให้ยัยนี่อยู่ก็อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้…”
พั้วะ!
“บอกว่าอย่าตบหัวไม่ใช่หรือไงหา!? นี่หล่อนฟังภาษาคนรู้เรื่องมั้ย!?”
“ฉันก็บอกนายแล้วไงว่าให้พูดกับคนอื่นให้มันดีๆน่ะ!!!”
พวกฉันพากันมองประธานนักเรียนกับรองประธานเถียงกันอย่างดุเดือด
ระหว่างนั้น นุ่นก็กระซิบ
“…สองคนนั้นเป็นประธานกับรอง…เหรอ?”
“น่าจะใช่นะ…”
“ถ้าโรงเรียนนี้มันจะมีคนปัญญานิ่มแบบนั้นเป็นสภานักเรียนล่ะก็…พวกเรายอมโดนไล่ออกไปเรียนที่อื่นกันดีมั้ย?”
“เข้าใจที่เพื่อนนุ่นจะสื่อนะ …แต่ฉันว่าลองคุยๆดูก่อนดีกว่า อาจจะไม่แย่มากก็ได้”
“อืมๆ…เอาตามที่น้ำว่าแล้วกัน”
สุดท้ายก็ตัดสินใจกันแบบนั้น
เมื่อคริสโตเฟอร์กับประธานนักเรียนเถียงกันเสร็จ
คริสโตเฟอร์ก็หอบหายใจและพูดเชิงสรุป
“…น่าจะพอเข้าใจกันแล้วสินะ ฉันโดนยัยนี่สั่งให้จัดการเรื่องขโมยข้อสอบ หลังจากสังเกตการณ์ตอนเช้าเลยระบุตัวคนทำได้ และก็ตามมาจับกุมตอนนี้”
พร้อมโบกนิ้วโป้งไปทางประธานนักเรียนที่ยืนเป็นตอไม้ ดูเหมือนคนที่รู้ถึงการขโมยข้อสอบจะเป็นตัวประธานนักเรียน แต่ฝากให้คริสโตเฟอร์จัดการ
“ไม่มีใครคัดค้านใช่มั้ย? หรือจะแก้ตัวน้ำข้นๆอีกก็เชิญ…”
“คริสๆ… ที่ถูกคือแก้ตัวน้ำขุ่นๆต่างหาก”
“…ตอไม้บ้าอะไรพูดไม่หยุด”
“ฉันอุตส่าห์แก้ให้เพราะนายพูดผิดเลยนะ!”
“เฮ้อ…ยังไงก็เถอะ พวกแกสามคนโดนจับแล้ว ขอชื่อกับห้องด้วย”
ชื่อกับห้อง?
ถ้าต้องการระบุตัวขนาดนั้น ก็มีเหตุผลเดียว
“จะ จะไล่พวกพี่ออกเหรอคะ…”
“คิดว่าจะให้คะแนนพิเศษหรือไง?”
“…”
ถึงจะกลัวๆอยู่ก็เถอะ แต่เด็กนี่พูดจากวนส้นเท้าจริงๆ…
เนื่องจากป้ายชื่อก็ปักอยู่บนอกหรา ต่อให้ไม่บอกก็ทำอะไรไม่ได้ พวกฉันจึงบอกชื่อกับห้องไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
เมื่อเสร็จ ฉันที่ไม่รู้นึกยังไงก็ถามไปแบบนี้
“ไม่จดไว้สักหน่อยเหรอ?”
“กล้าถามนะ อย่างแกน่าจะหวังให้ฉันลืมมากกว่า …แต่ก็นะ แค่ชื่อสกุลของมนุษย์สามคน มันจะไปจำยากอะไร? ฉันไม่ได้โง่เหมือนพวกแกที่คิดจะขโมยข้อสอบทั้งๆที่เตรียมการหละหลวมเหมือนเด็กประถมหัดลักเล็กขโมยน้อยนี่นะ”
…โมโหก็โมโห กลัวก็กลัว…
เฮ้อ ช่างเถอะ สุดท้ายก็โดนไล่ออกอยู่ดีสินะ ถึงจะไม่ได้อาลัยอาวรณ์กับที่นี่มาก แต่พอนึกว่าต้องกลับไปเรียนมอสี่ใหม่อีกรอบก็หดหู่ไงไม่รู้…
เพื่อนฉันทั้งสองคนก็คงคิดคล้ายๆกัน ถึงได้สลดกันถ้วนหน้า
“คริสๆ”
ประธานนักเรียนสะกิดไหล่คริสโตเฟอร์ด้วยปลายนิ้ว
คริสโตเฟอร์หันคอไปมอง
“อะไร?”
“…ลืมที่ฉันบอกไปแล้วเหรอ?”
คริสโตเฟอร์ฟังแล้วก็เหม่อไปครู่นึง
และก็ถามด้วยความฉงนใส่ประธานนักเรียน
“เอาจริง? กับเจ้าพวกนี้เนี่ยนะ?”
“แหมๆ ยังไงก็เป็นนักเรียนของจิตตฯนี่เนอะ สภานักเรียนมีหน้าที่อะไรเอ่ย? ไหนตอบให้ประธานนักเรียนคนนี้ชื่นใจหน่อยสิ คุณรองประธาน~”
ฉันไม่เข้าใจว่าทั้งสองคุยอะไรกันอยู่
พอคริสโตเฟอร์ถอนหายใจครุ่นคิดอยู่สักพัก…
“แค่สามวิชาใช่มั้ย…”
“เอ๋?”
“วิชาที่พวกแกขายให้นักเรียนคนอื่นไป”
“อะ อืม แค่สามน่ะ”
คริสโตเฟอร์พยักหน้า
“…เดี๋ยวฉันจะบอกอาจารย์ให้ทำข้อสอบวิชาพวกนั้นใหม่ก็แล้วกัน ยังไงก็ง่ายเหมือนกันหมด ทำใหม่คงไม่ต่าง”
ฉันกับนุ่นตาโต
ฉันเป็นคนที่ถามเสียงดังใส่ว่า
“งะ งั้นพวกพี่จะไม่โดนไล่ออกแล้วเหรอคะ!?”
“เออ”
“ขะ ขอบคุณค่ะ!”
กลายเป็นพูดมีหางเสียงกับเด็กที่อ่อนกว่าเฉยเลย แต่ทำไงได้ล่ะ จะไม่โดนไล่ออกแล้วนี่นา!
ขณะคิดว่าเรื่องจบง่ายกว่าที่คิดนั่นเอง
คริสโตเฟอร์พูดเสริม
“…แต่ยังไงก็มีความผิด ถึงจะเว้นการไล่ออกไปได้ พวกแกต้องมาทำงานชดใช้ให้เท่ากับความผิดที่เคยทำ”
“ละ แล้วจะให้พวกพี่ทำอะไรเหรอคะ…”
เมื่อฉันถามไปแบบนั้น
คริสโตเฟอร์ก็ออกอาการลนลานเล็กน้อยจนแทบไม่ทันสังเกต
“…พรุ่งนี้มาหาฉันที่สภา มาให้ครบด้วย”
และเขาก็หันหลังออกไปจากห้องพักครูทั้งๆอย่างนั้น
“ระ รอด้วยสิ! คริส! …อ๊ะ! งั้นก็ตามที่คุณรองประธานว่านะ! พรุ่งนี้พวกน้องๆอย่าลืมมาสภากันด้วยล่ะ! บ๊ายบาย~~~!”
ประธานนักเรียนอารมณ์ดีก็วิ่งตามออกไป ไม่รอให้พวกฉันพูดขอบคุณหรือกล่าวลา
พวกฉันสามคนมองหน้ากัน
“สรุปคือพวกเราต้องทำงานชดใช้เพื่อแลกกับการไม่โดนไล่ออกสินะ…”
“น่าจะงั้นแหละ…”
“ไม่อยากทำเลย …รองประธานคนนั้นน่ากลัวมากเลย…”
นิดพูดด้วยความกลัว อาคมที่ห้ามไม่ให้พูดคลายลงแล้ว ดูเหมือนคริสโตเฟอร์จะคลายให้หลังออกไป
นุ่นขมวดคิ้วราวกับจะพูดว่า ‘เด็กเปรตนั่นมันน่ากลัวตรงไหน?’
ส่วนฉันที่เข้าใจว่าทำไมนิดถึงกลัว กลับมีข้อสงสัยอื่นแทน
ฉันกำหมัดแน่น
“ฉันกลับก่อนล่ะ! พรุ่งนี้เจอกันนะ!”
“อ๊ะ!? เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหนน่ะ!?”
นิดกับนุ่นตะโกนไล่หลังฉันที่วิ่งออกจากห้อง แต่ฉันไม่สนใจและรีบลงบันไดตามไป
…เด็กหนุ่มผมชมพู ดวงตาสีแดง และเขาบนศีรษะ…
ที่นี่คือโรงเรียนสำหรับภูตผี ดังนั้นที่ลักษณะภายนอกชัดเจนถึงเพียงนี้ ก็ต้องมีเชื้อสายของบางสิ่งแน่นอน
สุดท้ายก็มองเห็นแผ่นหลังในเสื้อเบลเซอร์สีดำ
“…ถ้าจะรีบกลับขนาดนั้นจะมาทำไมแต่แรกกันเล่า ยัยบ้านั่น…”
ประธานนักเรียนไม่อยู่ด้วย คงกลับไปก่อนแล้ว
ฉันตะโกนใส่แผ่นหลังในเสื้อเบลเซอร์ที่กำลังบ่นพึมพำ
“นะ น้องคะ!”
“… …มีอะไร?”
อีกฝ่ายยังไม่หันกลับมา
“คะ คือน้องเป็นตัวอะไรเหรอคะ!”
เป็นคำถามที่คนฟังคงไม่ชอบใจ แต่เพราะอยู่โรงเรียนแบบนี้แล้ว คำถามนั่นจึงถือเป็นเรื่องปกติ…ก็หวังให้ฝั่งนั้นคิดแบบนั้นด้วยแล้วกัน ไม่งั้นโดนอาคมอีกแน่
คริสโตเฟอร์หันคอกลับมา
ฉันกลืนน้ำลายและรอฟังคำตอบ
“…ซาตาน ยินดีที่ได้รู้จัก ดูลาฮาน”
เหมือนเขาจะอยากพูดแค่นั้น ไม่ต้องการคำตอบจากฝั่งฉัน และเดินลงบันไดหายไปอย่างเงียบเชียบจนลับตา
เมื่อแน่ใจว่าไม่อยู่แล้ว ฉันก็พึมพำ
“…ไม่ใช่ดูลาฮานสักหน่อย ผีไร้หัวต่างหาก…”
สงสัยเจ้าซาตานนั่นจะเซ่อกว่าที่คิด
เศษเสี้ยวเรื่องราวที่ 1 พี่น้ำ /มีต่อ
MY READING HISTORY
POPULAR MANGA
ทะลุมิติไปเป็นช่างเสริมสวยยุค 80
แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย
กำพร้า ณ ต่างโลก
ยอดนักรบจอมราชัน
