ลูกเขยยอดนักฆ่า - ตอนที่ 143

ตอนที่ 143 น้ำเสียสาว

ภายในห้องหมายเลข 88 จินชาคลับ..

เฉิงซินเย่วซึ่งอยู่ในชุดนักเรียนกําลังนั่งซุกตัวอยู่ที่มุมห้อง เธอรู้สึกแปลกแยก และไม่สนิทใจที่มีนักเรียนจากโรงเรียนอื่นอยู่ในห้องคาราโอเกะด้วย

แต่ด้วยความสวยบริสุทธิ์ของเธอ ก็สามารถทําให้ห้องทั้งห้องสดชื่นได้อย่างน่าประหลาดประหนึ่งดอกมะลิขาวสะอาดที่ขึ้นโดดเด่นอยู่ตามลําพัง

ทั่วทั้งห้องมีแต่กลิ่นเบียร์คลุ้งไปหมด และเฉิงซิงเย่วก็ไม่รู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นแอลกอฮอล์นัก หากไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของโม่อวี๋ชิง เธอไม่มีทางที่จะมาสถานที่แบบนี้แน่ และเวลานี้ เธอก็กําลังนั่งครุ่นคิดหาวิธีว่า จะขอตัวกลับอย่างไร เพื่อไม่ให้เป็นการทําลายบรรยากาศแห่งความสุขของโม่อวี๋ชิง

“ซินเย่ว อย่าเอาแต่นั่งนิ่งเงียบสิ! มาดื่มด้วยกันเร็วเข้า วันนี้เป็นวันเกิดของอวี๋ชิงเชียวนะ ต่อให้เธอไม่เห็นแก่หน้าพวกเรา ก็ควรเห็นแก่หน้าอวี๋ชิงหน่อย..”

เด็กหนุ่มร่างสูงสวมแว่นตากรอบทอง โบกมือเรียกเฉิงซินเย่ว พร้อมกับร้องบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“นั่นน่ะสิ! นานๆที่เธอถึงจะมาเที่ยวกับพวกเราสักครั้ง พี่หวังเอ่ยปากชวนขนาดนี้แล้ว เธอก็ควรจะเห็นแก่หน้าที่หวังบ้างนะ!” เด็กสาวผมยาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มสวมแว่นตากรอบทองเริ่มเกลี้ยกล่อมเฉิงซินเย่ว

“ซินเย่ว วันนี้เป็นวันเกิดของฉันนะ! เธอเองก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันด้วย ยังไงวันนี้เธอก็ต้องดื่มเบียร์แก้วนี้ให้หมด!”

ท่ามกลางแสงไฟสลัว หญิงสาวรูปร่างสูง บอบบาง ผมสั้น และมีเรียวขายาวงดงาม เดินโซเซถือแก้วเบียร์เข้าไปหาเฉิงซินเย่ว

“อวี๋ชิง นี่เธอดื่มหนักไปแล้วนะ พวกเรากลับบ้านกันดีกว่า!”

เฉิงซินเย่วจ้องมองใบหน้าที่แดงของโม่อวี๋ชิงที่มีอาการเมาเล็กน้อย คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน ใบหน้าบ่องบอกถึงความกังวลใจ

“ฉันไม่เมาสักหน่อย! วันนี้ฉันมีความสุขมากจริงๆ เร็วเข้าซินเย่ว มาดื่มกับฉันเร็วเข้า!”

โม่วอวี๋ชิงเดินโซเซเข้าไปหาเฉิงเซินเย่ว พร้อมกับยื่นแก้วเบียร์ในมือให้กับเธอ เฉิงซินเย่วได้แต่ส่ายหน้าไปมา พร้อมตอบกลับไปว่า

“อวี๋ชิง ฉันดื่มไม่เป็นจริงๆ! เอ่อ… ฉันขอดื่มน้ำเปล่าแทนเบียร์จะได้มั้ย?”

“อวี๋ชิง ซินเย่วดื่มเบียร์ไม่เป็น ก็อย่าไปบังคับเธอเลยจะดีกว่า! มา.. ฉันจะดื่มแทนเพื่อนของเธอเอง!”

ก่อนที่โม่อวี๋ชิงจะทันได้เปิดปากพูดอะไร เด็กหนุ่มแซ่หวังก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปหาโม่อวี๋ชิง ก่อนจะหยิบแก้วเบียร์ในมือของเธอขึ้นมาดื่มจนหมด ท่ามกลางเสียงร้องเชียร์ และเสียงผิวปากจากเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่อยู่ในห้อง

“ขอบคุณคุณชายหวัง” เฉิงซินเย่วรีบเอ่ยขอบคุณเด็กหนุ่มด้วยความซาบซึ้งใจ

หวังเฉิงหยวนหันไปยิ้มให้เด็กสาวอย่างอบอุ่น พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร! เพื่อนกันก็ควรช่วยเหลือกัน ว่าแต่.. ไม่ต้องเรียกผมเต็มยศแบบนั้นก็ได้ เรียก “เฉิงหยวน” ก็พอ หรือจะเรียกเพื่อนหวังก็ได้ เอาที่สะดวก..”

หลังจากพูดจบ หวังเฉิงหยวนก็ทรุดลงนั่งข้างกายเฉิงซินเย่วทันที

“เฉิงหยวน.. นี่นายทําอะไร? เบียร์แก้วนี้ฉันรินให้ฉินเย่วดื่ม ไม่ได้สั่งให้นายดื่มสักหน่อย! แล้วก็อย่าบังอาจคิดว่าพวกฉันสองคนเป็นผู้หญิงของนายด้วย..” โม่อวี๋ชิงตวาดหวังเฉิงหยวนเสียงดังใบหน้าของเธอบ่งบอกว่ามึนเมาเล็กน้อย

“อวี๋ชิงไม่เอาน่า.. เธอพูดแบบนี้ฉันเสียใจนะรู้มั้ย?” หวังเฉิงหยวนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“ฉันจะดื่มกับซินเย่ว! ใครหน้าไหนก็ห้ามเข้ามายุ่ง!”

จากนั้นโม่อวี๋ชิงก็หันไปพูดกับเฉิงซินเย่ว “เร็วเข้าซินเย่ว มาดื่มฉลองให้กับฉันหน่อย!”

“เอ่อ.. ฉัน” เฉิงซินเย่วทําสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

“นี่ซินเย่ว. พี่อวี๋ชิงให้เกียรติเธอขนาดนี้ เธอก็ควรจะให้เกียรติพี่อวี๋ชิงบ้างสิ! แต่ถ้าเธอดื่มเบียร์ไม่เป็น ดื่มนี่แทนก็แล้วกัน กลิ่นเหม็นน้อยกว่าเบียร์”

เด็กสาวผมยาวที่นั่งอยู่ข้างหวังเฉิงหยวน หยิบเครื่องดื่มอะไรบางอย่างในกระเป๋าถือออกมาแล้วจึงยื่นให้กับเฉิงซินเย่ว

“ขอบใจจ้ะเจิ้นเยี่วย!”

เฉิงซินเย่วเอ่ยขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ พร้อมกับรับกระป๋องเครื่องดื่มนั้นมา เธอมักจะคิดว่าเจิ้นเยี่วยไม่ชอบขี้หน้าเธอมาโดยตลอด แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ในช่วงเวลาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ เจิ้นเยี่วยจะเป็นฝ่ายยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

ดูท่าฉันคงจะเข้าใจเธอผิดมาตลอดสินะ!

“ซินเย่ว ฉันจะเปิดให้เธอเอง เครื่องดื่มนี้พี่ชายของเฉินเย่วซื้อมาจากต่างประเทศเชียวนะ!”

หวังเฉิงหยวนทําตัวเป็นสุภาพบุรุษอย่างมาก เขาจัดการเปิดฝาเครื่องดื่มพร้อมกับรินใส่แก้ว ก่อนจะยื่นให้กับเฉิงซินเย่ว

“อืมม. มีกลิ่นหอมของผลไม้ด้วย แต่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีส่วนผสมของอะไรบ้าง รายละเอียดข้างกระป๋องเป็นภาษาอังกฤษทั้งนั้นเลย เธอเองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า พวกเราแต่ละคนไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษเลย ฮ่าๆๆ”

“ซินเย่ว เธอก็ให้เกียรติพี่อวี๋ชิงดื่มน้ำผลไม้นี่ซะหน่อย พอวี๋ชิงของเราจะได้ไม่โมโห!”

หวังเฉิงหยวนบอกกับเฉิงซินเย่ว แต่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา กลับปรากฏแววตาชั่วร้ายขึ้นมาวูบหนึ่ง

เครื่องดื่มนี้จะมีชื่อภาษาอังกฤษอย่างไรก็ตาม หวังเฉิงหยวนไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจก็คือ.. เครื่องดื่มนี้บรรดานักเที่ยวต่างก็ให้ฉายาว่า “น้ำเสียสาว!?

หากเฉิงซินเย่วดื่มน้ำเสียสาวนี้เข้าไปเมื่อไหร่ เธอก็จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

นั่นเพราะน้ำเสียสาวนี้ค่อนข้างรุนแรงมาก หลังจากดื่มเข้าไปเพียงแค่หนึ่งแก้ว หากเป็นคนทั่วไปที่คอไม่แข็ง ภายในครึ่งชั่วโมงต้องหมดสติแน่ๆ

หากครั้งนี้ เจิ้นเยี่วยไม่ให้ความร่วมมือกับเขา ก็คงยากที่เขาจะสามารถหลอกให้เฉิงซินเย่วดื่มน้ำเสียสาวนี้ได้ แต่ในเมื่อเจิ้นเยี่วยร่วมมือเป็นอย่างดี โอกาสที่เขาจะทําสําเร็จก็มีสูงมากทีเดียว!

และงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้กับโม่อวี๋ชิงในวันนี้ ก็เป็นหวังเฉิงหยวนที่เป็นตัวตั้งตัวตีจัดการให้ทั้งหมด

แต่ในระหว่างที่หวังเฉิงหยวนกําลังฝันดีอยู่นั้น โม่อวชิงก็พูดขึ้นว่า “ซินเย่วเดี๋ยวก่อน..”

“อวี๋ชิง นั่นเธอจะทําอะไร?”

สีหน้าของหวังเฉิงหยวนถึงกับเปลี่ยนไปในทันที ปากก็ระส่ำระลักถามโม่อวชิงด้วยความตกใจกลัว

“ฉันพูดกับซินเย่ว! ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาน หรือนายอยากจะมีเรื่องกับฉัน!”

และแทบไม่ต้องรอให้หวังเฉิงหยวนตอบ โม่อวี๋ชิงก็พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของเขา พร้อมกับยกร่างของหวังเฉิงหยวนทุ่มลงกับโซฟาด้านข้างทันที!

แม้หวังเฉิงหยวนจะมีรูปร่างผอมบาง แต่น้ำหนักของเขาก็ไม่ได้เบาอย่างที่คิด ถึงอย่างนั้น โม่อวี๋ชิงก็ยังสามารถยกร่างของเขาทุ่มลงได้อย่างสบายๆ

เพียงแค่นี้ก็เห็นได้ว่า โม่อวี๋ชิงนั้นแข็งแกร่งและน่ากลัวมากเพียงใด

“อวี๋ชิง ทําไมถึงได้เสียมารยาทแบบนั้นล่ะ! คุณชายหวังมีน้ำใจกับเพื่อนๆ เขาก็แค่อยากช่วยเพื่อนสนิทของเธอให้ไม่ต้องดื่มเบียร์ เพราะเห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอดื่มไม่เป็นก็เท่านั้นเอง! แต่แทนที่เธอจะขอบคุณคุณชายหวัง กลับทําร้ายร่างกายเขาซะนี่! อย่าลืมว่าที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนนะ แต่มันคือจินชาคลับ”

หลังจากที่เห็นโม่อวี๋ชิงทํารุนแรงกับหวังเฉิงหยวนแบบนั้น เด็กหนุ่มร่างสูงกว่า 1.9 เมตรก็ได้ หันไปตําหนิโม่อวี๋ชิงด้วยสายตา และน้ำเสียงที่เย็นชา

เด็กหนุ่มคนนี้ชื่อว่าเฉินเผิง เป็นหัวหน้าทีมบาสเก็ตบอลของโรงเรียน เขามักทําตัวเป็นไม้กันหมาให้กับหวังเฉิงหยวน และเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ของเขามาโดยตลอด เมื่อเห็นลูกพี่ของตนเองโดนโม่อวี๋ชิงทํารุนแรงเช่นนี้ จึงรีบเสนอตัวเข้าช่วยทันที

“ทําไม?! นายมีปัญหากับฉันอีกครั้งั้นเหรอ? นายมาสู้กับฉันตัวต่อตัวก็ได้ ฉันต่อให้นายมือเดียวด้วย!”

โม่อวี๋ชิงหันไปมองเฉินเผิงด้วยสีหน้าแววตาดุดัน พร้อมกับร้องตะโกนท้าทาย..

เฉินเผิงนั้นสูงถึง 1.92 เมตร แต่ไม่อวี๋ชิงนั้นสูงเพียงแค่ 1.75 เมตร หากยืนเทียบกัน ศรีษะของเธอยังสูงไม่ถึงไหล่ของเฉินเผิงด้วยซ้ำไป

“เฉินเผิง.. ไม่ต้องห่วงเอวี่ชิงแค่หยอกเย้าฉันเล่นเท่านั้นเอง!”

ในเวลานั้น หวังเฉิงหยวนก็ได้เป็นอิสระจากโม่อ ชิงแล้ว เขาจึงลุกขึ้นยืนยิ้มให้กับโม่อวี๋ชิงพร้อมกับพูดขึ้นด้วยความชื่นชม

“อวี๋ชิง สมแล้วที่บ้านของเธอเปิดโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ เธอนี่แข็งแกร่งมากจริงๆ!”

วันนี้ เพื่อให้ได้ดอกไม้งดงามบริสุทธิ์อย่างเฉิงซินเย่วไปครอบครอง หวังเฉิงหยวนยินดีที่จะทําทุกอย่าง และเมื่อใดที่สาวน้อยบริสุทธิ์คนนี้ได้ดื่มน้ำเสียสาวเข้าไปแล้วล่ะก็ ย่อมไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะพาเธอขึ้นเตียงต่อไป