ตอนที่ 687 ใครใครอยู่กับเธอ
เมื่อเผยอวี้เฉิงเห็นหลินเยียนเดินเข้ามาในห้องหนังสือก็วางเอกสารที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะเบาๆ
เผยอวี้เฉิงส่งเสียงพูดขึ้นก่อนโดยไม่เปิดโอกาสให้หลินเยียนได้เอ่ยปาก “ยังไม่หลับ แถมยังตื่นอยู่ด้วย”
ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เผยอวี้เฉิงส่งข้อความหาหลินเยียนโดยเฉพาะ แต่หลินเยียนกลับไม่ตอบ
ถ้าหากหลินเยียนยังไม่ได้พักผ่อนมาตลอด อย่างนั้นก็แสดงว่าจงใจไม่ตอบข้อความของเขา
“เอ่อ…ฉันเพิ่งจะตื่นเมื่อกี้น่ะค่ะ” หลินเยียนขยี้ตาทั้งสองข้างพร้อมตอบเผยอวี้เฉิง
เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเผยอวี้เฉิงถึงจะผ่อนคลายลงไปเล็กน้อย
ครั้นเห็นว่าหลินเยียนมีสีหน้าผิดปกติ เผยอวี้เฉิงจึงถามว่า “เกิดเรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ”
ในสถานการณ์ทั่วไป หลินเยียนไม่มีทางมาหาเขาที่ห้องหนังสือกลางดึกแน่
“คุณเผย…คฤหาน์เมฆมีเด็กทารกหรือเปล่าคะ?” หลินเยียนมองเผยอวี้เฉิงพร้อมถามด้วยความสงสัย
“เด็กทารก”
เมื่อหลินเยียนพูดจบ เผยอวี้เฉิงก็มีสีหน้าแปลกประหลาดเล็กน้อย
มีเด็กทารกในคฤหาน์เมฆแห่งนี้ที่ไหนกัน
“ไม่มี” เผยอวี้เฉิงตอบพร้อมจ้องมองหลินเยียน
“คุณออกมาหน่อยสิคะ” หลินเยียนก้าวเข้าไปหา จากนั้นจึงจับมือมือเผยอวี้เฉิง
เผยอวี้เฉิงกลับไม่ได้ขัดขืน ออกมาจากห้องหนังสือพร้อมหลินเยียน
กลางดึก รอบด้านล้วนมืดมิดไปหมด
“คุณได้ยินหรือเปล่าคะ?”
หลังจากออกมาจากห้องหนังสือ หลินเยียนก็มองเผยอวี้เฉิงพร้อมเอ่ยถามเบาๆ
“อะไรนะ” เผยอวี้เฉิงไม่เข้าใจ
“เสียงร้องไห้ของเด็กทารกน่ะค่ะ” หลินเยียนตอบ
พอได้ยินเผยอวี้เฉิงก็ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ได้ยิน”
อย่าว่าแต่เผยอวี้เฉิงเลย คราวนี้หลินเยียนเองก็ไม่ได้ยิน
“แปลกจังเลย…”
หลินเยียนพึมพำ
เสียงร้องไห้ของเด็กทารกหายไปแล้วจริงๆ เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“จะให้ฉันอยู่กับเธอไหม” หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเผยอวี้เฉิงก็พูดกับหลินเยียน
“อยู่กับฉันทำอะไรเหรอคะ?” หลินเยียนถามโดยอัตโนมัติ
“นอน” เผยอวี้เฉิงตอบด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
หลินเยียน “…”
หลินเยียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เสียงร้องไห้โหยหวนเมื่อครู่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เริ่มจากเสียงแผ่วเบาจนดังชัดเจน
“คุณฟังสิ”
หลินเยียนรีบพูดขึ้นมา
เผยอวี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มีเสียงจริงๆ
เผยอวี้เฉิงไม่พูดให้มากความ เดินไปยังทิศทางที่อยู่ด้านหลังห้องนอนของหลินเยียน
หลินเยียนรีบตามอยู่ข้างหลังเผยอวี้เฉิง
ผ่านไปราวสิบกว่าวินาที เผยอวี้เฉิงยกแขนขึ้นเบาๆ และแหวกต้นไม้ออกไป
‘เมี้ยว’
ดวงตาของแมวน้อยสีขาวตัวผอมซูบตัวหนึ่งเปล่งประกายท่ามกลางความมืด
เสียงร้องไห้คร่ำครวญของเด็กทารกอะไรที่ว่าก็คือเสียงที่ออกมาจากปากแมวน้อยตัวนี้นั่นเอง
“นี่คือเด็กทารกที่เธอหมายถึงงั้นเหรอ” สายตาเผยอวี้เฉิงไปอยู่บนร่างหลินเยียน
“เอ่อ…”
หลินเยียนมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยทันที
เธอฉลาดมาทั้งชาติ…
“น่ารักจังเลย เจ้าตัวน้อยช่างน่าสงสารเสียจริง” ความสนใจของหลินเยียนถูกเจ้าเหมียวน้อยดึงดูดไปอย่างรวดเร็ว
เจ้าเหมียวน้อยตัวนี้ไม่ได้หลบหลีก ดวงตาทั้งสองข้างมองหลินเยียนไม่หยุด
เผยอวี้เฉิงเคลื่อนไหวด้วยความแผ่วเบามาก อุ้มแมวน้อยขึ้นมาเบาๆ
“ให้ฉันๆ ” หลินเยียนยื่นมือออกไป
“อืม”
เผยอวี้เฉิงส่งเจ้าเหมียวน้อยให้หลินเยียนอย่างเบามือ
“ฉันพบว่าฉันช่างมีบุญสัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิตตัวน้อยพวกนี้จริงๆ เลยนะคะ โดยเฉพาะกับลูกแมว ก่อนหน้านี้เก็บได้ตัวหนึ่ง ตอนนี้ก็มาอีกตัวหนึ่ง! แถมลูกแมวตัวนี้ยังสวยมากเลย ไม่ได้…เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำให้มัน จากนั้นก็โพสต์ลงเวยปั๋วโชว์สักหน่อย!” หลินเยียนกอดลูกแมวสีขาวเอาไว้ในอ้อมอก ปากพูดไม่หยุด
ลูกแมวสีขาวถูกหลินเยียนกอดไว้ในอ้อมอก ส่งเสียงครืดคราดอย่างมีความสุข ทั้งยังใช้หัวถูไถแขนหลินเยียนไม่หยุดอีกด้วย
“เหมือนมันจะชอบเธอมากเลยนะ” เผยอวี้เฉิงเอ่ย
หลินเยียนยิ้มเล็กน้อย ตั้งแต่เล็กจนโตทั้งหมาทั้งแมวต่างชอบเธอทั้งนั้น
“ยังต้องให้ฉันนอนกับเธออีกไหม หรือว่าเธอกะจะให้มันนอนกับเธอ” เผยอวี้เฉิงพูดขึ้นมา
หลินเยียน “…”
เธอเพิ่งตื่น ยังไม่ง่วง โอเคไหม!
ตอนที่ 688 เหมือนงูหลาม
หลินเยียนจ้องมองลูกแมวสีขาวที่อยู่ในอ้อมกอด ถึงจะบอกว่าเนื้อตัวสกปรกมอมแมมอยู่บ้าง แต่หน้าตากลับดูดีมาก
หลินเยียนค้นพบอย่างน่าประหลาดว่านี่คือแมวจรจัดที่มีหน้าตาดีที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา
“มันหน้าตาดีมากเลยใช่ไหมล่ะคะ”
หลินเยียนมองเผยอวี้เฉิงที่อยู่ด้านข้าง
เมื่อเผยอวี้เฉิงได้ยินก็จ้องมองหลินเยียนเป็นอันดับแรก เงียบงันไปครู่หนึ่งทันที จากนั้นสายตาก็ไปอยู่ที่แมวจรจัดที่อยู่ในอ้อมอกหลินเยียนอีกครั้ง หลังจากมองสำรวจอยู่ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า “อืม เหมือนเธอมาก”
เมื่อเผยอวี้เฉิงพูดจบ หลินเยียนก็พูดไม่ออก
ฉัน…เหมือนแมวตัวหนึ่งงั้นเหรอ
ต่อให้อยากเอาสัตว์มาเปรียบเทียบกับเธอ เธอก็ต้องไม่ใช่แมวเหมียวตัวหนึ่งแน่ เธอน่าจะเป็นสุนัขตัวหนึ่ง แถมยังเป็นหมาดุที่มีพละกำลังแข็งแกร่งมากอีกด้วย อย่างเช่น ทิเบตัน มาสทิฟฟ์ คอเคเซียน เชพเพิร์ด อเมริกันพิทบูลเทอเรีย หรือเยอรมันเชพเพิร์ดอะไรทำนองนี้สิ…
เพียงแต่หลินเยียนก็สลัดพันธุ์สุนัขเหล่านี้ออกไปจากหัวสมองแทบจะภายในชั่วพริบตา
ตัวเองเหมือนสุนัขกับผีน่ะสิ เธอจะไปเหมือนสุนัขได้อย่างไร เธอควรเป็นเสือมากกว่า!
มีใครพูดว่าตัวเองเหมือนสุนัขกันล่ะ
“ฉันรู้สึกว่าฉันเหมือนเสือมากกว่า ไม่ใช่แมวค่ะ” หลินเยียนมองเผยอวี้เฉิงพร้อมพูดเสียงเบา
เผยอวี้เฉิงมองหลินเยียนด้วยความประหลาดใจทันที
“เสือ?” เผยอวี้เฉิงถาม
“ค่ะ” หลินเยียนผงกศีรษะ “ราชาแห่งสรรพสัตว์ ไม่เหมือนงั้นเหรอคะ”
“แม่เสือเหรอ” เผยอวี้เฉิงพูดต่อ
หลินเยียน “…” พูดจาให้มันดีหน่อยได้หรือเปล่า!
อารมณ์คึกคักตื่นเต้นที่มีอยู่เดิมของเธอถูกทำลายด้วยคำว่าแม่เสือของเผยอวี้เฉิงภายในชั่วพริบตา นี่เขาอยากให้คุยต่อไปไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ
“แล้วฉันเหมือนอะไร” ไม่นานนักเผยอวี้เฉิงก็พูดกับหลินเยียน
“ถ้าจะใช้สัตว์มาบรรยาย…ฉันรู้สึกว่าเหมือน…งูหลามค่ะ” หลินเยียนตอบโดยไม่ต้องคิด
“งูหลาม?” เผยอวี้เฉิงคล้ายสงสัยอยู่บ้าง “เพราะอะไร”
สัตว์มีมากมายหลายชนิด แต่หลินเยียนกลับเปรียบเทียบเขาเป็นงูหลาม
ที่จริงแล้วหลินเยียนไม่รู้ว่าเพราะอะไรเช่นเดียวกัน แต่สิ่งที่ผุดขึ้นมาเป็นสิ่งแรกในสมองก็คือภาพของงูหลาม
งูหลามทำให้คนหวาดกลัว
สิ่งที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารอย่างแท้จริง เหมือนว่าทุกสิ่งต่างเป็นเหยื่อของมันได้ทั้งสิ้น
หลบซ่อนตัวอยู่ในความมืด มีเสน่ห์ชั่วร้ายที่ไม่อาจต้านทานได้ สรรพชีวิตที่มันถูกใจจะถูกโจมตีให้ตายในคราเดียว ไม่ว่าคุณจะมีความสามารถยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่กลับไม่อาจหนีรอดไปจากมัน ประหนึ่งภัยพิบัติแห่งวันสิ้นโลก
ภาพความทรงจำที่เผยอวี้เฉิงสร้างให้กับหลินเยียนก็เป็นเช่นนี้ งูหลามผู้ยิ่งใหญ่ที่ดักซุ่มอยู่ในมุมมืด ชั่วร้ายทำตามอำเภอใจ ทั้งยังเลือดเย็นไร้ความรู้สึก
หลินเยียนคิดว่ามีแค่สัตว์อย่างงูหลามถึงเหมาะสมกับความน่าเกรงขามของเผยอวี้เฉิง
แน่นอนว่าหลินเยียนย่อมไม่อาจบอกสิ่งที่จินตนาการไว้ในหัวสมองตนเองแก่เผยอวี้เฉิงแน่ นอกเสียจากเธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเผยอวี้เฉิง หลินเยียนกลอกตาเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มให้เผยอวี้เฉิงทันที “ก็ต้องเป็นงูหลามอยู่แล้วสิคะ คุณลองนึกดูสิ งูใหญ่กลายเป็นงูหลาม งูหลามกลายเป็นมังกรน้ำ มังกรน้ำกลายเป็นมังกรไงล่ะคะ…ฉันคิดว่าถ้าจะต้องให้บรรยายจริงๆ คุณเผยต้องเป็นมังกรแน่นอน แต่น่าเสียดายที่บนโลกนี้ไม่มีมังกรกับมังกรน้ำ ดังนั้นเลยลดลงมาสักหน่อยหนึ่ง นั่นก็คืองูหลามไงล่ะคะ”
“งั้นเหรอ”
เมื่อได้รับคำอธิบายจากหลินเยียน เผยอวี้เฉิงไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรชัดเจนนัก
“ค่ะๆๆ ใช่แน่นอน มาจากใจจริงทุกคำ!” หลินเยียนผงกศีรษะอย่างต่อเนื่อง
เผยอวี้เฉิงไม่ทันได้มีโอกาสพูดต่อไป จู่ๆ แมวจรจัดที่อยู่ในอ้อมกอดหลินเยียนก็กระโดดลงพื้นพร้อมถูไถรองเท้าหลินเยียนไม่หยุด
“ทำไมแมวตัวนี้…เหมือนหมาจังเลยนะ”
หลินเยียนเดินไปข้างหน้า แมวจรจัดก็เดินตามติดทุกฝีก้าว ไม่ให้หลินเยียนและเผยอวี้เฉิงสองคนหายไปจากสายตาตนเอง
