ตอนที่ 677 มีความรักแบบล้มละลาย
เผยอวี้เฉิงใส่ผ้ากันเปื้อน เริ่มเตรียมวัตถุดิบ
เดิมหลินเยียนยังกังวลอยู่บ้าง แต่พอเห็นอีกฝ่ายเคลื่อนไหวค่อนข้างคล่องแคล่วถึงรู้สึกวางใจลงได้
มิหนำซ้ำฝีมือแบบนี้ไม่ใช่แค่พอใช้ได้แล้วล่ะ
ไม่ถึงสองชั่วโมง อาหารจานเนื้อสามจาน อาหารจานผักสามจาน และน้ำแกงหนึ่งถ้วย รูปรสกลิ่นครบถ้วน อุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก
แค่เห็นรูปลักษณ์ภายนอกที่ทั้งวิจิตรบรรจงและน่าดึงดูดใจนี้ หลินเยียนก็น้ำลายสอแล้ว
จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ช่วยเธอเตรียมงานวันเกิดของเผยอวี้เฉิงอย่างครบถ้วน เธอไม่ต้องทำอะไรเลย แถมเหมือนไม่ต้องห่วงอะไรด้วยนะ…
หลินเยียนชื่นชมอาหารบนโต๊ะนี้ไปพลาง พูดคุยอย่างสบายอารมณ์ไปพลาง “พี่สาว ยังมีของขวัญวันเกิดที่ดีกว่าการทำกับข้าวด้วยตัวเองอีกหรือเปล่า?”
เมื่อเผยอวี้เฉิงได้ยิน นิ้วมือที่กำลังหั่นผักอยู่ก็หยุดชะงัก “มี ไม่ต้องใช้เงิน และไม่ต้องทำเองด้วย”
หลินเยียนถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ “อะไรๆ ?”
เผยอวี้เฉิง “ตอนนี้ยังไม่เหมาะกับเธอ”
หลินเยียน “หา? หมายความว่ายังไง? ทำไมถึงไม่เหมาะกับฉัน? วิธีการที่ประหยัดเงินประหยัดเวลาแบบนี้ ทำไมถึงไม่เหมาะกับฉันล่ะ! เหมาะกับฉันมากเหลือเกินแล้ว! สรุปว่ามันคืออะไรกันแน่? ถ้าเธอบอกฉันตั้งแต่แรกคงไม่ต้องทำเรื่องวุ่นวายนานขนาดนี้ แถมยังใช้เงินตั้งมากขนาดนั้น!”
ขณะที่หลินเยียนกำลังถามไล่บี้อยู่นั้น จู่ๆ ก็หน้ามืด สติสัมปชัญญะสับสนวุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็ค่อยๆ ดำดิ่งลงสู่ความมืดมิด…
…
เมื่อหลินเยียนตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่ากำลังนอนฟุบอยู่บนโต๊ะอาหาร
หลินเยียนรีบลุกพรวดขึ้นมาพร้อมขยับแขนขา
เธอกลับมาได้เสียที!
คิดไม่ถึงว่าพี่สาวคนนั้นจะถอนตัวจากไปหลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เธอนึกว่ายัยนั่นคิดจะฉลองวันเกิดกับเผยอวี้เฉิงเองเสียอีก…
พูดแบบนี้เหมือนเธอกำลังเอาเปรียบอีกแล้วนะ…
หลินเยียนหิวมาตลอดเย็น พอเห็นอาหารบนโต๊ะนี้ท้องก็ร้องขึ้นมาทันที
ขณะที่กำลังจะยกตะเกียบชิมอาหารสักคำหนึ่ง ขณะนี้เองก็มีเสียงเปิดประตูจากทางเข้าห้องโถง จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยดังขึ้นมา
เผยอวี้เฉิงกลับมาแล้ว…
หลินเยียนรีบวิ่งเสียงดังตึกตึกไปต้อนรับที่ประตู
“คุณเผย คุณกลับมาแล้วเหรอคะ!” หลินเยียนฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้มราวดับดอกทานตะวัน
เผยอวี้เฉิงมองหญิงสาวที่ยิ้มเจิดจ้า “วันนี้กลับมาเร็วขนาดนี้เชียว?”
หลายวันก่อนหลินเยียนหากไม่นอนค้างที่ทีมรถแข่งไปเลยก็ต้องกลับมาช้ามาก โดยปกติก็ล่วงเข้าสู่กลางดึกแล้ว
หลินเยียนกระแอมเบาๆ ครั้งหนึ่ง เอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าจริงใจ “แน่นอนสิคะ ก็วันนี้เป็นวันที่สำคัญมากนี่นา! คุณเผย สุขสันต์วันเกิดค่ะ!”
เผยอวี้เฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “เธอจำวันเกิดฉันได้?”
“แน่นอนสิคะ วันสำคัญแบบนี้ฉันจะลืมได้ยังไงกัน!”
หลินเยียนพูดจบก็รีบกุลีกุจอไปหยิบชุดสูทสำเร็จรูประดับไฮคลาสที่ห่ออย่างวิจิตรบรรจงอยู่ด้านข้างขึ้นมา จากนั้นก็ยื่นให้ตรงหน้าเผยอวี้เฉิง พูดด้วยเสียงหวานหยาดเยิ้มออกมาว่า “คุณเผย นี่คือของขวัญวันเกิดที่ฉันให้คุณค่ะ! วันนี้ฉันไปที่ห้างสรรพสินค้าและตั้งใจเลือกมาตลอดบ่ายเลย! ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า!”
เผยอวี้เฉิงรับของขวัญที่หลินเยียน ‘ตั้งใจเลือกมาตลอดบ่าย’ มา กวาดตามองโลโก้ที่อยู่บนห่อทันที “แพงขนาดนี้เชียว?”
หลินเยียนสูดลมหายใจลึกครั้งหนึ่ง ฝืนกล้ำกลืนเลือด จากนั้นก็ยิ้มโบกมือพร้อมพูดขึ้นมาว่า “ไม่แพงๆ ไม่แพงเลยสักนิด! เงินเล็กน้อยแค่นี้จะเป็นอะไรไป! อีกอย่างนะ ของขวัญที่ให้แฟนจะมาห่วงว่าแพงได้ยังไงกัน! ฉันพยายามหาเงินมากขนาดนี้ไปทำไม! ยังไม่ใช่เพื่อมอบของที่แพงที่สุดและดีที่สุดกับคนที่ฉันรักมากที่สุดและสำคัญมากที่สุดอีกเหรอคะ!”
หลินเยียนพูดไปพลาง น้ำตานองเป็นท้องธารอยู่ในใจไปพลาง…
การมีความรักนี่…มันช่างทำให้ล้มละลายจริงๆ เลยนะ…
ตอนที่ 678 วิกฤตการถูกจับพิรุธได้ของคุณเผย
ถ้าไม่ใช่จิตสำนึกของเผยอวี้เฉิงเพิ่งจะเข้าร่างของหลินเยียนก่อนหน้านี้ไม่นานนักจนรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว เกรงว่าคงต้องเชื่อคำพูดถ้อยคำหวานหูของเธอแล้วจริงๆ
ขณะนี้เผยอวี้เฉิงมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง ฟังประโยค “เพื่อมอบของที่แพงที่สุดและดีที่สุดกับคนที่ฉันรักมากที่สุดและสำคัญมากที่สุด” ที่แสนจะจริงใจของหญิงสาว
ยังหวานกว่ารสชาติของช็อกโกแลตที่เขาเคยชิมครั้งแรกเสียอีก
“ขอบใจ” เผยอวี้เฉิงหัวเราะเบาๆ รับของขวัญที่หญิงสาวส่งมาให้ “ฉันชอบมาก”
จิตใจของหลินเยียนวูบไหวเพราะรอยยิ้มดุจดั่งดอกหลีฮวาร่วงโรยลงบนสายธารยามฤดูใบไม้ร่วงซึ่งเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตานั้นของชายหนุ่ม ในห้วงสมองผุดความคิดชั่ววูบขึ้นมาว่า “เพื่อได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ ต่อให้ต้องล้มละลายก็ยอม”
“ไม่…ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ…คุณชอบก็ดีแล้ว…” หลินเยียนรีบสลัดความคิดที่ค่อนข้างน่ากลัวในหัวสมองออกไป
เมื่อเข้ามาในบ้าน ทั้งสองคนก็นั่งลงตรงหน้าโต๊ะอาหาร
หลินเยียนคีบซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานชิ้นหนึ่งให้เผยอวี้เฉิงด้วยความกระตือรือร้น เธอกระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ทำอาหารมานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าทำอร่อยหรือเปล่า…”
“คุณหลินถ่อมตัวแล้ว ดูท่าทางน่ากินมากเลยนะ” เผยอวี้เฉิงชมตัวเองด้วยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน
เผยอวี้เฉิงชิมซี่โครงเปรี้ยวหวานที่หลินเยียนคีบมาให้ จากนั้นจึงคีบชิ้นหนึ่งให้หลินเยียนด้วยความเอาใจใส่เช่นเดียวกัน
“ขอบคุณค่ะ!” หลินเยียนหิวจะแย่มาตั้งนานแล้ว พอเห็นอาหารเต็มโต๊ะพยาธิในท้องก็ยิ่งทำงาน เธอรีบคีบซี่โครงยัดเข้าปากทันที
ช่างเถอะๆ ครั้งนี้เห็นแก่ที่พี่สาวคนนั้นช่วยเหลือเธอครั้งใหญ่ แถมยังทำกับข้าวเต็มโต๊ะให้อีก ให้อภัยก็แล้วกัน…
หลินเยียนคิดไปพลาง กัดลงไปอย่างมีความสุขไปพลาง
วินาทีต่อมาหลินเยียนก็ได้ลิ้มรสชาติที่เหมือน ‘วิญญาณออกจากร่าง’ อันแสนจะคุ้นเคยนั้น!
พับผ่าสิ!
นี่มันอะไรกันเนี่ย!
หลินเยียนถุยซี่โครงเปรี้ยวหวานที่อยู่ในปากออกมาโดยอัตโนมัติ “…!”
โอ๊ย! อาหารมีพิษงั้นเหรอ!
“เป็นอะไร” เผยอวี้เฉิงเห็นแบบนั้นจึงมองด้วยสายตาสงสัย “ไม่อร่อย?”
“ไม่…”
ไม่อร่อยขนาดนี้คุณยังกินได้อีกเหรอ?
หลินเยียนยังไม่ทันได้พูดก็รู้สึกตัว เธอเกือบลืมเรื่องที่เผยอวี้เฉิงไม่รู้รสชาติไปอีกแล้ว
“อือ…” หลินเยียนฝืนกล้ำกลืนคำพูดที่พูดยังไม่ทันจบลงไป “มะ…มะไม่มีอะไร…แค่ลวกปากน่ะค่ะ”
หลินเยียนพูดจบก็กลืนซี่โครงที่รสชาติแย่เกินจะทานทนชิ้นนั้นลงไปด้วยความยากลำบาก “อร่อย…อร่อยมากเลย…วันนี้เหมือนฉันจะทำผลงานได้ไม่เลวเลยนะคะ…”
ตีให้ตายหลินเยียนก็ไม่อาจทำให้ตัวเองขายหน้าด้วยการพูดว่าของที่ตัวเองทำรสชาติห่วยเหมือนกินอึใช่หรือเปล่าล่ะ
พับผ่าสิ! ยัยสารเลวนั่น! ทำไมของที่ทำถึงรสชาติห่วยขนาดนี้นะ! กล้าพูดว่า ‘ฝีมือการเข้าครัว’ ของตัวเองถือว่าใช้ได้แบบนี้ได้อย่างไรกัน
โชคดีที่เผยอวี้เฉิงไม่รู้รสชาติ กินไม่รู้รส ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องคว่ำโต๊ะแน่!
มีความแค้นอะไรกันเนี่ย
นี่มันของขวัญวันเกิดที่ไหนกันเล่า นี่คิดที่จะวางยาพิษฆ่าคนอื่นให้ตายใช่หรือเปล่า
“อืม” เผยอวี้เฉิงไม่สงสัย พูดไปพลางก็คีบอาหารให้หลินเยียนจำนวนไม่น้อย “คุณหลิน วันนี้ลำบากแล้วนะ กินให้มากหน่อย”
หลินเยียนมองกับข้าวที่อยู่ในชามด้วยความเคียดแค้นชิงชังอย่างแรงกล้า มีความคิดว่าอยากจะตายเสียด้วยซ้ำไป
เธอคิดไม่ถึงเลยว่ากลับมีคนที่ฝีมือการเข้าครัวน่ากลัวยิ่งกว่าเผยอวี้เฉิง!
ขณะที่หลินเยียนกำลังทำหน้าตาขมขื่นอยู่นั้น ตอนนี้เองจู่ๆ ก็ค้นพบเรื่องหนึ่งขึ้นมา…
รสชาติของซี่โครงเปรี้ยวหวานนี่…ทำไมคล้ายกับรสชาติที่เผยอวี้เฉิงทำตอนปกติขนาดนี้เลยนะ
ถ้าบอกว่าวิธีการทำอาหารมีหลายอย่างที่ถูกกำหนดเอาไว้แน่นอนอยู่แล้ว รสชาติหรือรูปลักษณ์ภายนอกจะคล้ายกันก็ถือเป็นเรื่องปกติ แต่ทำอาหารออกมาหน้าตาดูดีมากขนาดนี้ แต่กลับมีรสชาติห่วยมากขนาดนี้ เกรงว่าคงไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นหรือเปล่า
