ตอนที่ 3017 หัวหน้าอาจจะเป็นคนคุ้นเคย
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง กลิ่นเหม็นเน่าในหุบเขาเริ่มมลายหายไป แม้จะยังมีกลิ่นเน่าของศพอยู่แต่ก็อยู่ในขอบเขตที่รับไหว
เสี่ยวจูเก็บถุงอัดออกซิเจน สิ่งมหัศจรรย์คือถุงอัดออกซิเจนกลับยังสามารถปล่อยออกซิเจนได้ทั้งที่ถูกพวกเขาใช้สับเวียนกันหายใจไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแท้ ๆ ต่อให้เป็นถุงอัดออกซิเจนขนาดใหญ่ก็น่าจะหมดไปตั้งนานแล้ว
เจสันมองถุงอัดออกซิเจนที่เสี่ยวจูพับเก็บด้วยความตะลึง อ้าปากกำลังจะถามแต่เสี่ยวจูยกมือห้ามไว้ก่อน “อย่าถามว่าทำไม ฉันไม่อยากอธิบายกับนาย!”
เสี่ยวจูมองเจสันที่ทำหน้าหงอยแวบหนึ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย เจ้าหมอนี่น่ารำคาญยิ่งกว่าพระถังซัมจั๋งเสียอีก เมื่อก่อนตอนดูละครเรื่องไซอิ๋วเขารู้สึกว่าการที่พระถังซัมจั๋งจู้จี้จุกจิกจนบีบให้ปีศาจน้อยสองตัวนั่นฆ่าตัวตายนั้นเป็นเรื่องเกินจริง แต่ตอนนี้เขาคิดว่ามันไม่เกินจริงเลยสักนิด
เสียงพร่ำพูดขี้บ่นมันทำให้คนเป็นบ้าได้จริง ๆ!
เจสันเบะปากแล้วเดินไปอยู่ข้างปิแอร์ ผู้ใหญ่อย่างเขาจะไม่ถือสากับเด็ก ไว้ค่อยถามเอาทีหลังแล้วกัน
“เดินไปทางไหน?” เน่าเน่าถาม
หุบเขากว้างใหญ่แถมยังมีถนนหลายสาย ฐานใหญ่ของสัตว์ประหลาดจะอยู่เส้นทางไหนกันนะ?
เสี่ยวเป่าชี้ไปยังเส้นทางหนึ่งอย่างไม่ลังเล “ไปทางนี้ ฉันรู้สึกแปลก ๆ คิดว่าคงอยู่ทางนี้”
เล่อเล่อมองเขาด้วยความเป็นห่วง เธอก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน นี่เป็นสัญชาตญาณเวลาเธอมีอันตราย เจ้าบ้าหนิงเฉินเซวียนนั่นต้องไม่หวังดีต่อพี่เสี่ยวเป่าแหง เธอจะปล่อยให้พี่เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไปไม่ได้!
เสี่ยวเป่ารู้สึกได้ความห่วงใยของเธอเลยอมยิ้มน้อย ๆพูดเสียงเบาว่า “วางใจได้ เราจะออกไปอย่างปลอดภัย”
“อื้ม!” เล่อเล่อพยักหน้าแรง ๆ
ทุกคนมุ่งหน้าสู่เส้นทางที่เสี่ยวเป่าชี้ซึ่งเป็นถนนเส้นเล็กคดเคี้ยวแห่งหนึ่ง จากนั้นไม่นานก็มาถึงที่ราบแห่งใหม่ อุณหภูมิเหมือนจะต่ำลงอีกนิด ไอหนาวเย็นยะเยือก ดวงตาจมูกปากที่โผล่พ้นนอกร่มผ้าแทบจะรับความหนาวไว้ไม่อยู่แล้ว
เจสันมองปิแอร์อย่างกังวลใจ แต่ปิแอร์กลับทำท่าเหมือนไม่เป็นไรและไม่กลัวหนาวสักนิด
“เชื้อไวรัสเปลี่ยนห่วงโซ่ยีนของเขาไป ตอนนี้เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้ว ส่วนรายละเอียดที่ว่ามีตรงไหนที่เปลี่ยนไปคงต้องรอวินิจฉัยอีกที” เสี่ยวจูอธิบาย
เน่าเน่าสะดุ้งเฮือก “ว่าไงนะ…ฉันก็ไม่ใช่มนุษย์แล้วงั้นเหรอ?”
เสี่ยวจูมองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วพยักหน้ารับ “ใช่…แต่กรณีของนายพิเศษกว่าหน่อย รอออกไปจากที่นี่ค่อยวินิจฉัย วางใจได้ ผลดีมีมากกว่าผลเสียแน่นอน!”
ผลดีที่ชัดเจนที่สุดคือร่างกายแข็งแรงกว่าเดิม ความเปลี่ยนแปลงในเรื่องความว่องไวและพละกำลัง รวมถึงข้อดีในเรื่องอื่น ๆบางส่วนด้วย แต่ผลเสียย่อมมีเช่นกันแต่ต้องดูเป็นบุคคลไป
เสี่ยวเป่าใจเต้นรุนแรง ความรู้สึกแปลก ๆทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆจนทุกคนสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเขา
“รู้สึกได้ถึงพลังลึกลับบางอย่างใช่ไหม?” เสี่ยวจูถาม
“ใช่แล้ว ฉันเดาว่าคงเป็นหัวหน้านั่น!” เสี่ยวเป่าคาดเดา แต่เขาไม่เข้าใจทำไมถึงมีจิตสัมผัสระหว่างเขากับหัวหน้าคนนั้นได้?
เสี่ยวจูสีหน้าเคร่งขรึม ความจริงเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที ความจริงเขาไม่อยากเปิดโปงความจริงเลยเพราะคงชวนให้รู้สึกขยะแขยงไม่น้อย แต่เขาจำเป็นต้องขุดคุ้ยความจริงนั้น
หวังว่าจะทันทำลายแผนการของหนิงเฉินเซวียนนะ!
“ฉันคิดว่าหัวหน้าคนนั้นน่าจะเป็นคนคุ้นเคยนะ ไปกันเถอะ ความจริงใกล้จะกระจ่างแล้ว!” เสี่ยวจูยิ้มอย่างลึกลับ
ทุกคนไม่เข้าใจความหมายนี้ หัวหน้าคือคนคุ้นเคยหรือ?
“ใครเหรอ? เสี่ยวจูนายอย่ามาทำให้อยากรู้แล้วไม่พูดสิ!” เล่อเล่อร้อนใจที่สุด
เสี่ยวจูกลับไม่ยอมพูดเสียแล้ว “ฉันแค่เดาเฉย ๆ เรื่องที่ไม่มั่นใจจะยังบอกไม่ได้ ไปกัน รอเห็นหัวหน้าพวกพี่ก็จะรู้เอง”
เล่อเล่อโมโหคันมือยุบยิบจนต้องฟาดตามตัวเน่าเน่าหลายทีถึงจะหายโกรธ ทำเอาเน่าเน่าโมโหแทบตาย มีแต่เขาที่กลายเป็นที่ระบายอารมณ์ทุกที เขาไม่มีศักดิ์ศรีหรือไงกัน?
…………………………..
ตอนที่ 3018 โหดเหี้ยมไม่ไว้หน้าใคร
ณ เมืองหลวง
เหมยเหมยตื่นนอนอย่างไร้ชีวิตชีวา เมื่อคืนเธอฝันร้ายว่าเกิดเรื่องกับเล่อเล่อและพวกเน่าเน่า พวกเขาติดอยู่ในหุบเขาสุดสยองแห่งหนึ่งแล้วหาทางออกมาไม่ได้ ฝันนั้นช่างสมจริงเหลือเกินจนเธอหลับไม่สนิทตลอดทั้งคืน
เหยียนหมิงซุ่นกลับมาจากการวิ่งในยามเช้าจนเหงื่อท่วมตัว แม้เจ้าตัวจะอยู่ในวัยกลางคนแล้วแต่เนื่องด้วยการวิ่งในยามเช้าติดต่อกันมาหลายสิบปี เหยียนหมิงซุ่นจึงสุขภาพร่างกายดีกว่าวัยรุ่นทั่วไป เขามีกล้ามเนื้อแน่นกำยำและเส้นเว้าเส้นโค้งของกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบทุกสัดส่วน
“พวกเล่อเล่อถึงไหนแล้ว? เมื่อคืนฉันฝันว่าเกิดเรื่องกับพวกเขา…” เหมยเหมยคว้าตัวเขาไว้แน่น ใจร้อนดั่งไฟเผา
เธอฝันร้ายจนแทบนับครั้งได้ และทุกครั้งที่ฝันร้ายบ่งบอกว่าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น แถมไม่ใช่เรื่องดีและเป็นดั่งในฝันไม่มีผิดเพี้ยน
คราวก่อนที่ฝันร้ายคือตอนที่เหยียนหมิงซุ่นกับเฮ่อเหลียนเช่อเข้าไปในภูเขาสือว่านพร้อมกัน ตอนนั้นเธอกำลังท้องเล่อเล่ออยู่ ฝันร้ายซ้ำซ้อนทั้งวันทั้งคืน ฝันเห็นฐานระเบิดนิวเคลียร์และเหยียนหมิงซุ่นถูกเอี่ยวเข้าไปในนั้นด้วย…
คราวนี้กลับฝันถึงลูก ๆของเธอ แต่สิ่งที่น่าแปลกคือทำไมเน่าเน่ากับเสี่ยวจูถึงอยู่ในฝันด้วยล่ะ?
“ฉันยังฝันเห็นเน่าเน่ากับเสี่ยวจูด้วย พวกเขากำลังเรียนอยู่ที่อเมริกาไม่ใช่เหรอ?” เหมยเหมยเอ่ยพึมพำกับตัวเอง
เหยียนหมิงซุ่นครุ่นคิดสุดท้ายก็พูดออกไป “เน่าเน่ากับเสี่ยวจูอยู่กับพวกเล่อเล่อเสี่ยวเป่า แล้วก็สือเอ้อร์ของตระกูลลี่ เด็ก ๆพวกนั้นนัดเจอกันแล้ว”
เจ้าเด็กพวกนี้ปิดบังการเคลื่อนไหวไม่พ้นสายตาเขาอยู่แล้ว สองพี่น้องเพิ่งกลับประเทศก็มีลูกน้องมารายงานเขาแล้ว เขาไม่ได้เก็บมาคิดมากในเมื่อลูก ๆโตกันแล้วย่อมต้องออกไปเผชิญกับโลกกว้าง วัน ๆเอาแต่ขดตัวอยู่ในห้องไม่ได้ช่วยอะไรเลย
อีกอย่างเขาวางใจในความสามารถของสองพี่น้องเน่าเน่ากับเสี่ยวจู นอกเสียจากวันสิ้นโลกคงไม่มีใครทำอะไรลูกชายเขาได้!
เหมยเหมยเบิกตากว้างแล้วแหวเสียงใส่ “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมพี่ไม่บอกฉัน? พวกเขาไปไหน?”
“ภูเขาสือว่าน!”
เพิ่งสิ้นเสียงของเหยียนหมิงซุ่นเหมยเหมยก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ภูเขาสือว่านอีกแล้ว สถานที่แห่งนี้ไม่เป็นมงคลเลยสักนิด ถ้าเธอรู้แต่แรกว่าลูก ๆจะไปที่นั่น ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขัดขวางให้ได้!
“ทำไมพี่ไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้ ที่นั่นอันตรายขนาดไหน พี่กับเฮ่อเหลียนเช่อยังเกือบตายอยู่นั่น พี่…พี่นี่มันน่าโมโหจริง ๆ รีบโทรหาเล่อเล่อบอกให้พวกเขารีบกลับมาเลยนะ!” เหมยเหมยโกรธจนทุบเหยียนหมิงซุ่นไปหลายที
พอคุณย่าหยางกับคุณปู่รู้เรื่องเข้าก็ร้อนใจยิ่งกว่าเหมยเหมยและสั่งให้เหยียนหมิงซุ่นรีบไปตามหา เหมยเหมยทนรอไม่ไหวชิงโทรหาเล่อเล่อก่อน แต่ปลายสายกลับส่งเสียงมาว่า “ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถให้บริการได้ในขณะนี้…”
เหมยเหมยใจหายวาบ เธอรู้อยู่แล้วเชียวว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ ๆ!
“เหยียนหมิงซุ่น…ถ้าพวกเล่อเล่อเป็นอะไรไปเราก็หย่ากัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว!” เหมยเหมยทั้งร้อนใจทั้งกลัว
ภูเขาสือว่านกลายเป็นหนามในอกของเธอ ต่อให้พวกเล่อเล่อไปท่องอวกาศเธอยังไม่เป็นห่วงหรือกลัวได้เท่านี้เลย!
เหยียนหมิงซุ่นเองก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีและเตรียมติดต่อเฮ่อเหลียนเช่อกับลี่จิ่ว สองคนนี้ดันมาหาถึงที่เสียก่อน นอกจากนี้ยังมีคุณนายลี่จิ่วอีกคน หน้าตาสะสวยดุจดอกไม้แต่กลับใจเหี้ยมไม่ไว้หน้าใคร เหยียนหมิงซุ่นยังยำเกรงต่อเธอด้วยซ้ำ
“เสี่ยวเป่า / สือเอ้อร์ของฉันไปไหนแล้ว?” เฮ่อเหลียนเช่อกับลี่จิ่วถามขึ้นเป็นเสียงเดียวกันพร้อมทำหน้ากระวนกระวาย
คุณนายลี่จิ่วมองเหยียนหมิงซุ่นอย่างเย็นชา ชี้ไปที่เหมยเหมยแล้วเอ่ยเสียงเย็น “ถ้าสือเอ้อร์เป็นอะไรไป ฉันจะวางยาพิษฆ่าพวกเธอทั้งบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนสือเอ้อร์ให้หมด!”
เหมยเหมยสะดุ้งจนตัวสะท้านแล้วรีบเข้าไปหลบหลังเหยียนหมิงซุ่น
โลกช่างกว้างใหญ่ เธอกลัวนางมารตนนี้เสียเหลือเกิน เซียวเซ่อเป็นคนภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในใจกลับอบอุ่นกับมิตรสหายดั่งลมในฤดูใบไม้ผลิ ทว่าคุณนายลี่จิ่วผู้นี้ภายนอกเย็นชาแต่ภายในนั้นโหดเหี้ยมยิ่งกว่าและฆ่าคนได้โดยไม่สะทกสะท้านอะไรอย่างแท้จริง!
เธอเชื่อสุดใจว่าภรรยาของลี่จิ่วจะวางยาพิษฆ่าทั้งครอบครัวเธอได้จริง ๆ!
………
