ตอนที่ 2991 ฉิวฉิวที่เงียบสงบ
“ความเป็นไปได้ไหนเหรอ?” เล่อเล่อเค้นถาม
เสี่ยวเป่าชี้ไปยังสวนดอกลิลลี่นั่นพลางกล่าว “เป็นไปได้ว่าสมบัติอยู่ในค่ายกลนี้แหละ เรากลับไปก่อน ปรึกษาเสี่ยวจูก่อนว่าจะเข้าค่ายกลอย่างไร”
หนิงเฉินเซวียนไม่มีทางสร้างค่ายกลต้องคำสาปไว้กลางหุบเขาอย่างไร้เหตุผลแต่ต้องมีจุดประสงค์ของเขาแน่นอน เสี่ยวเป่าพอจะคาดเดาอะไรได้บ้างแต่ยังเรียบเรียงไม่เป็นระบบระเบียบนัก เขาต้องรอดูสถานการณ์อีกที
“ในสวนดอกไม้นอกจากดอกไม้แล้วยังมีอะไรอีก ในภาพทางอากาศของเสี่ยวจูก็มีแต่ดอกไม้ ไม่มีอะไรนอกจากนี้แล้ว” เล่อเล่อคิดว่าเป็นไปไม่ได้
“ไม่แน่หรอก เธออย่าดูถูกค่ายกลโบราณแบบนี้เชียว พลังเสวียนซู่[1]เป็นสิ่งที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าในค่ายกลนี้ต้องมีเรื่องลึกลับอะไรบางอย่าง ไปกันเถอะ!” เสี่ยวเป่ามั่นใจอย่างมาก
เครื่องบินเล็กทางอากาศถ่ายได้เพียงภาพภายนอก อีกอย่างค่ายกลยังทำให้สติพร่ามัว อย่างค่ายกลลวงบางอย่างที่ทำให้คนตัวเป็น ๆหายไปต่อหน้าต่อหน้าซึ่งต่อให้อยู่ใกล้เพียงไม้บรรทัดก็ยังมองไม่เห็น รวมถึงวิชากับดักของหลู่ปานต้าซือ[2] โคไม้ม้าเลื่อนของอาจารย์ว่อหลง[3]…เรื่องราวที่มองว่าเป็นไปไม่ได้เหล่านี้คนโบราณเมื่อหลายพันปีก่อนล้วนทำได้ ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากด้วย
“หาไม่เจอสักอย่าง พวกพี่หาอะไรเจอบ้างไหม?” เน่าเน่ากับสือเอ้อร์เดินมาจากอีกฟากแล้วตะโกนหาพวกเขา
“ไม่เจอเหมือนกัน พี่เสี่ยวเป่าบอกว่าเป็นไปได้ว่าจะอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้พวกนี้ เรากลับไปหาเสี่ยวจูก่อน” เล่อเล่อเพิ่งพูดจบก็หันขวับกลับไปมองด้านหลังทีหนึ่ง เธอรู้สึกว่ามีคนคอยจับตาดูพวกเขาอยู่ท่ามกลางความมืด
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าจะมีคน…พวกพี่รู้สึกเหมือนกันไหม?” เน่าเน่าเอ่ยด้วยความฉงนแล้วเหลียวมองรอบ ๆเป็นระยะ ๆ
“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน…” สือเอ้อร์ขมวดคิ้วแน่น
ฉิวฉิวที่ฟุบนอนอยู่บนไหล่ของเน่าเน่าหมุนลูกตาดำขลับ ใบหน้ากระรอกเผยสีหน้าล้ำลึกอย่างคาดเดาไม่ถูก การผจญภัยครั้งนี้ฉิวฉิวไม่ร่าเริงเท่าแต่ก่อนแต่กลับเงียบสงบอย่างมาก นอกจากกินแล้วก็กิน บางครั้งอาจจะออกไปเดินเล่นเองบ้าง อย่างมากแค่หนึ่งวันก็จะกลับมาแล้ว
“ฉิวฉิวรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า ฉันเห็นมันเงียบ ๆไปนะ” สือเอ้อร์มองฉิวฉิวที่เงียบเกินไปด้วยความห่วงใย แต่ก่อนตอนออกไปเที่ยวคนที่สนุกที่สุดก็คือคุณชายฉิวล่ะ
พอไปถึงยอดเขาลูกใหม่บรรดากระรอกตัวเมียงดงามเหล่านั้นมักหนีไม่พ้น ‘เงื้อมมือมาร’ ของคุณชายฉิวแม้แต่ตัวเดียว ทว่าครั้งนี้กลับไม่ไปเที่ยวหากระรอกตัวเมียสักตัว มันช่างประหลาดนัก
“อายุมากแล้วไง แม่ฉันบอกว่าถ้าวัดตามอายุของมนุษย์ฉิวฉิวก็ต้องอายุแปดสิบกว่าแล้ว ถึงจะมีกระรอกตัวเมียสวย ๆฝูงหนึ่งอยู่ตรงหน้า ต่อให้ฉิวฉิวคิดก็คงไม่มีแรงหรอก”
เน่าเน่าลูบขนฟูนุ่มมือของฉิวฉิวด้วยความเห็นใจก่อนจะสำนึกผิดอยู่ราวสามวินาที คิดอยู่ว่าควรออกไปล่าวัวป่าสักตัวแล้วเอาไข่ของวัวหรือไตของวัวมาให้ฉิวฉิวบำรุงร่างกายสักหน่อย น่าจะได้ผลอยู่นิดหนึ่งละนะ!
“จิ๊ ๆ…”
ฉิวฉิวฟาดหางใส่หน้าเน่าเน่าทีหนึ่งแล้วแยกเขี้ยวใส่ เจ้าเด็กอวดดี เขาเป็นถึงคุณชายฉิวที่คงไว้ซึ่งความเยาว์วัยตลอดกาลเชียว ต่อให้เจ้าอายุเจ็ดแปดสิบแล้วเขาก็ยังไม่แก่
เหตุผลที่ไม่ยอมไปเกี้ยวพาราสีพวกกระรอกตัวเมียเพราะภูเขาใหญ่ลูกนี้ไม่ปลอดภัย หลายวันนี้เขาออกไปสำรวจดูหลายรอบก็พบว่ากลางหุบเขาใหญ่มีสิ่งประหลาดซุกซ่อนอยู่ แถมมีสัตว์หลายตัวติดเชื้อน่ากลัวด้วย ตอนนี้ดูเหมือนไม่เป็นไรแต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าจะกำเริบเมื่อไหร่อยู่ดี
ฉิวฉิวไม่ได้ตักเตือนพวกเสี่ยวเป่า นี่เป็นโอกาสฝึกตนครั้งดี เขาเชื่อในตัวเด็กกลุ่มนี้…ว่าจะต้องขัดขวางเรื่องร้ายที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าได้อย่างแน่นอน!
“หลบไป!” พลันเน่าเน่าก็ตะโกนขึ้นแล้วผลักสือเอ้อร์ที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดออกไป
เล่อเล่อก็ไหวตัวได้อย่างรวดเร็วคว้ามือเสี่ยวเป่าหลบทันที จากนั้นก็มีร่างสีเทาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา
…………………………….
ตอนที่ 2992 ซอมบี้หมาป่า
ร่างเทากระโดดขึ้นกลางอากาศว่องไวดั่งสายฟ้า พอถอยหลังไปพวกเขาถึงเห็นหน้าตาเจ้าสิ่งนี้ได้อย่างชัดเจน คิดไม่ถึงจะเป็นหมาป่าที่ผอมซูบเหลือเพียงกระดูกตัวหนึ่ง ดวงตาทอแสงสีเขียวน่าประหลาดทำเอาคนมองรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างอดไม่ได้
“ไม่มีสัตว์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีหมาป่าได้?” เล่อเล่อกระชากเสี่ยวเป่าไปอยู่ด้านหลัง หยิบเอาหนังสติ๊กงานประณีตของเธอออกมา นี่เป็นของขวัญสำหรับวันบรรลุนิติภาวะที่เหยียนหมิงซุ่นให้เธอ
ด้ามจับของหนังสติ๊กถูกทำด้วยเหล็กกล้าผสมกับการหล่อของหินอุกกาบาตที่เอากลับมาพร้อมกับจรวดอวกาศ ต่อให้โยนลงกลางลาวาก็ไม่มีทางละลายได้ สายหนังทำด้วยเส้นเอ็นของตัวแรดแอฟริกาที่เหนียวแน่นคงทนที่สุดจึงสามารถรองรับพลังที่เกินมนุษย์มนาของเล่อเล่อได้
“หลบไปให้หมด!”
เล่อเล่อดึงสายหนังพร้อมวางเม็ดเหล็กกลมสามลูก ขณะที่หมาป่าอยู่ห่างเธอเพียงหนึ่งเมตร เม็ดเหล็กทั้งสามก็พุ่งออกไปสามทิศทางแล้วกระแทกใส่กลางหน้าผากและดวงตาทั้งสองของหมาป่าซึ่งล้วนเป็นจุดสำคัญแก่ชีวิต หมาป่าธรรมดาย่อมตายอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่–
หมาป่าแค่ชะงักกลางอากาศเพียงวิเดียว ต่อให้กลางหน้าผากจะเป็นรูโบ๋ถึงสามรูถึงขั้นมีน้ำสมองสีขาวไหลออกมาปะปนกับเลือดสีสด ทว่าหมาป่ากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บใด ๆเหมือนว่าไม่มีอะไรกระทบมันแถมยังคงพุ่งเข้ามาต่อ แสงสีเขียวในดวงตาทำเอาขนลุกวาบไปทั้งตัว
“ไอ้บ้าเอ้ย…หมาป่าฆ่าไม่ตาย…นี่มันเกิดอะไรขึ้น…” เน่าเน่าโยนดาบกงจักรออกไป นี่เป็นอาวุธเฉพาะตัวของเขาที่สามารถใช้งานซ้ำได้ มันทำจากวัสดุเช่นเดียวกับหนังสติ๊กของเล่อเล่อหรือก็คือหินอุกกาบาตที่นำกลับมาจากอวกาศ
ดาบกงจักรส่งเสียงพั่บ ๆใสก้องแล้วร่อนไปอยู่ตรงหน้าหมาป่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หมุนรอบคอของมันหนึ่งรอบช่วยสกัดหมาป่าเอาไว้ได้ ดาบกงจักรหมุนกลางอากาศแล้วย้อนกลับมากรีดตัวหมาป่าอีกหนจนครึ่งหัวของมันขาดออกห้อยลงมาพร้อมเลือดสีดำที่ไหลริน
เรื่องแปลกคือหมาป่าที่หัวแทบจะขาดรอมร่อยังไม่หยุดโจมตี น่าประหลาดจนรู้สึกอัศจรรย์ใจ
“ตัดหัวมัน!” เสี่ยวเป่าเอ่ยขึ้นกะทันหัน
“ได้เลย!”
เน่าเน่าเก็บดาบกงจักรกลับมาแล้วเหวี่ยงออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้เขาใช้ท่าไม้ตายกระบวนท่ากงจักรสามพัด ซึ่งก็คือใบพัดจะทำการร่อนกลางอากาศไปมาสามครั้งอย่างรวดเร็ว อดีตเน่าเน่าที่ไปท่องเที่ยวประเทศเล็ก ๆแห่งหนึ่งแถบตะวันออกกลางใช้กระบวนท่านี้ฆ่าพวกลามกสิบสองคนที่รังแกผู้หญิงคนหนึ่งจนเรียบ
ในที่สุดหัวของหมาป่าก็ร่วงตกพื้น สามวินาทีผ่านไปในที่สุดหมาป่าก็ล้มลงพร้อมสี่ขาที่ชักไม่หยุด
ทุกคนถอนใจโล่งอกเฮือกหนึ่งแล้วเดินเข้าไป เล่อเล่อใช้เท้าเตะศพของหมาป่าทีหนึ่ง “หมาป่าตัวนี้เหมือนจะมาจากสวนดอกไม้สินะ พี่เสี่ยวเป่าไหนพี่บอกว่ากลางหุบเขานี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตไม่ใช่เหรอ?”
เสี่ยวเป่าทำหน้าเคร่งเครียด “หมาป่าตัวนี้ไม่นับว่าเป็นสิ่งมีชีวิต มันตายไปตั้งนานแล้ว ไม่มีเสียงหัวใจเต้นและไม่มีลมหายใจด้วย”
“ตายแล้วงั้นเหรอ? ไม่สิ เมื่อกี้ยังวิ่งเร็วขนาดนั้น ยังคิดจะมากินพวกเราอีกแหนะ หรือว่าจะเป็นซอมบี้?” เล่อเล่อพูดกลั้วหัวเราะ แต่เพิ่งพูดจบเธอก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อย ๆเลือนหายไปทีละนิด
“นี่ก็คือซอมบี้หมาป่า เป็นสายพันธุ์ที่คล้าย ๆกับซอมบี้ในนิยาย พวกเธอระวังตัวหน่อย อย่าไปโดนเลือดของมัน เลือดมีเชื้อไวรัส” เสี่ยวเป่ากำชับ
“หมาป่าตัวนี้คงไม่ได้กินหัวดอกลิลลี่ถึงกลายเป็นซอมบี้หรอกนะ…ให้ตายเถอะ…สายลับสองคนนั่นจะกลายเป็นแบบนี้เหมือนกันด้วยหรือเปล่า?”
“เป็นไปได้สูงมาก…เรารีบกลับไปกันเถอะ ฉันเป็นห่วงเสี่ยวจู!” เสี่ยวเป่าหยิบขวดน้ำยาเล็ก ๆออกมาขวดหนึ่งแล้วหยดใส่ศพหมาป่าเล็กน้อยถึงค่อยจุดไฟ ไฟคอกท่วมตัวในชั่วพริบตากักเหนี่ยวศพของหมาป่าไว้ในกองเพลิง และไม่นานก็สลายเหลือไว้เพียงเถ้ากระดูก
“ไวรัสเป็นสิ่งมีชีวิต ฉะนั้นมีแต่ไฟที่ฆ่ามันได้ ไปกัน!”
เสี่ยวเป่าอธิบายประโยคหนึ่งแล้วฉุดแขนเล่อเล่อเดินย้อนกลับไป เขาสะเพร่าเอง ตอนนี้เขารู้จุดประสงค์ของเชื้อไวรัสแล้ว–นั่นก็คือการที่จะทำให้สิ่งมีชีวิตกลายเป็นซอมบี้
ตอนนี้เสี่ยวจูอันตรายมาก!
……………
Related
