“แต่ว่า ถ้าเข้ากันไม่ได้ ต่อให้ทำงานด้วยกันไปก็ไปกันไม่รอดหรอก แบบนั้นก็คงไม่ไหวหรอกน้า~”
“ก็จริงนะ มันมีเรื่องมากมายเลยที่ต้องเรียนรู้ คงจะไม่ได้รับเข้ามาแล้วก็ทำงานกันได้เลยอยู่แล้ว”
ถ้าเข้ากันไม่ได้ล่ะก็ คงจะทนทำงานอยู่นานจนเป็นพนักงานที่เรียนรู้พร้อมทำงานเรียบร้อยไม่ได้หรอก
แต่ถ้าเข้ากันได้ดี แล้วทำงานด้วยกันได้เป็นเวลานานล่ะก็ พนักงานคนนั้นก็จะกลายเป็นบุคลากรทรงคุณค่าที่จะปล่อยให้ลาออกไปไม่ได้เลย
“…เออ คือ ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้เลยงั้นเหรอคะ?”
“อืม มันก็มีวิธีอย่างฝากให้ทำแค่ดูแลร้านนะ แล้วเธอก็จัดการงานบ้านเอง แต่ก็―――”
“บางที สำหรับนักเล่นแร่แปรธาตุมีฝีมือเนี่ย อะไรๆ มันก็ยิ่งยากขึ้นนั่นแหละนะ? ขนาดโนระเอง พอเริ่มลงมือทำงานไปแล้ว เรื่องกินเรื่องนอนเธอก็ลืมสนิท ไม่ยอมทำอะไรเลยเนี่ยสิ”
“ถ้าเป็นช่วงที่ติดลม มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา~ เพราะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุยังไงล่ะ!”
“เพราะแบบนั้น ฉันทนเห็นบ้านรกเละเทะไม่ได้ ก็เลยต้องยื่นมือเข้ามาจัดการกับเรื่องนี้น่ะสิ แล้วตอนนี้ ทุกอย่างก็เลย…”
“พึ่งพาได้เสมอเลยนะ อื้ม”
“เฮ้อ… ซาราสะจัง เธอเองก็ต้องระวังตัวด้วยนะเข้าใจมั้ย? ถ้าเธอยังอยากจะแต่งงานอยู่ล่ะก็นะ”
คำแนะนำที่ฉันได้มาพร้อมกับการถอนหายใจเฮือกใหญ่นี่ทำเอาฉันเหงื่อหยดเลย
“จ- จะจำเอาไว้นะคะ”
ฉันยังไม่เป็นไร ใช่มั้ยนะ?
ฉันยังเด็กอยู่เลยนี่นา อืมๆ
“ทีนี้ มาคุยเรื่องงาน―――เรื่องข้อมูลของพวกพ่อค้ากันดีกว่า”
หลังจากมื้ออาหารแสนอร่อยจบลง คุณฟิริโอเน่ก็กลับไปที่ร้าน ส่วนคุณเลโอโนร่าก็หยิบบทสนทนานี้ขึ้นมา
“ค่ะ ขอรบกวนด้วยนะคะ”
“อื้ม เรื่องคงจะยาวหน่อยนะ ฉันว่าหาอะไรเตรียมไว้ดื่มก่อนดีกว่า… ซาราสะ ถ้าเป็นชาสำเร็จรูปเธอจะติดอะไรมั้ย? เดี๋ยวฉันฝากให้ฟีชงมาให้น่ะ”
พอฉันพยักหน้าเห็นด้วยกันคุณเลโอโนร่าที่บอกฉันว่า “เรียกเธอตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก” ชาเย็นแก้วหนึ่งก็ถูกเตรียมเสร็จเรียบร้อย
เป็นชากลิ่นหอมสีน้ำตาลอ่อน ไม่เหมือนกับชาสึยะที่ฉันดื่มบ่อยๆ ช่วงนี้เลย
ฉันไม่เคยดื่มชาแบบนี้มาก่อนเลย แต่ก็รสชาติดีเลยล่ะ
“ฟู่ว อร่อยจังเลย―――ว่าแล้วเชียว ที่นี่มีตู้เย็นอยู่จริงๆ ด้วย”
“ก็ฟีเป็นคนชงให้นี่นา อีกอย่าง ร้านเล่นแร่ส่วนใหญ่ก็มีตู้เย็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? มันเป็นของที่นักเล่นแร่แปรธาตุที่ตั้งเป้าจะเป็นมือหนึ่งต้องสร้างขึ้นมาอยู่แล้ว”
พอคุณเลโอโนราถามว่า “ซาราสะเองก็เหมือนกันใช่มั้ย?” ฉันก็พยักหน้าตอบ
“นั่นสิ ถ้าเป็นช่วงเวลาเหมาะๆ ฉันก็คงทำขายได้นั่นแหละ แต่ถ้าขายไม่ออก มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอามาใช้เองล่ะนะ ที่หมู่บ้านนั้น ซาราสะเองก็เหมือนกันสินะ…”
“ค่ะ ฉันขายไม่ได้―――ไม่สิ ฉันไม่ได้คิดว่ามันจะขายได้อยู่แล้ว ก็เลยสร้างมันขึ้นมาให้พอดีกับห้องครัวที่บ้านไปเลยน่ะค่ะ สร้างมาพร้อมๆ กับตู้แช่แข็งเลย”
“อ้า ฉันเองก็ทำมาเป็นชุดเหมือนกัน แต่นอกจากฤดูร้อน ฉันเองก็ไม่ได้ใช้มันเท่าไหร่หรอก”
“ของฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยค่ะ ตู้แช่แข็งของฉันนี่―――มีผลไม้แช่แข็งของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งใส่เอาไว้เต็มเลยล่ะค่ะ”
“นี่เก็บมันมาด้วยเหรอ!? อ่า แต่มันก็ฤดูนี้พอดีเลยนี่นะ ถ้าซาราสะไปเองล่ะก็ การจะเอามันกลับมาก็คงไม่มีปัญหาหรอกเนอะ”
“นักเก็บสะสมเขาไม่ได้เข้าไปล่าในถ้ำนั้นมานานแล้วด้วยนั่นแหละค่ะ ฝูงค้างคาวก็เลยเป็นฝูงใหญ่มากเลย ผลไม้แช่แข็งที่เราเก็บมาก็เลยมากตามไปด้วย―――อยากได้หรือเปล่าคะ?”
“ได้เหรอ? มันเป็นวัตถุดิบราคาสูงประมาณนึงเลยนะ”
“ส่วนตัวแล้วฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอกค่ะ แล้วฉันก็กำลังเจอปัญหาเรื่องการหาคนมารับซื้อด้วย ก็คิดว่าจะขอให้อาจารย์ช่วยอยู่นะคะ”
ขนาดตอนนี้ มันก็ยังแช่ทิ้งเอาไว้อยู่ในตู้แช่อยู่เลย
ฉันก็เคยคิดว่าจะลองชิมดูอยู่นะ แต่รีวิวจากพวกคุณอังเดรที่เอากลับไปชิมกันที่บ้านนี่ก็เป็นอะไรอย่าง ‘มันก็… ใช้ได้อยู่นะ’ ‘ข้าว่าข้าชอบเหล้าปกติมากกว่า’ ‘เป็นรสชาติที่ล้ำลึกเลยล่ะ’
ฉันก็เลยไม่รู้สึกอยากชิมมันอะไรขนาดนั้น แล้วพวกเขาก็ไม่ได้อยากกินอีก เขาก็เลยฝากให้ฉันขายพวกมันด้วย
“ถ้างั้น พอจะแบ่งให้ฉันหน่อยได้มั้ย? ฉันอยากชิมดูเหมือนกัน ในราคาที่เราคุยกันได้ล่ะนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวครั้งหน้าที่ฉันมา ฉันจะเอามาให้ด้วยแล้วกันนะคะ เรื่องนี้จะฝากใครมาด้วยก็คงจะยาก ฉันคิดว่าคงจะใช้เวลาซักพักนะคะ”
“อื้อ ฉันไม่ติดใจอะไรเรื่องนั้นหรอก เอาไว้ตอนที่เธอมาแลกวัตถุดิบกันครั้งหน้าก็ได้”
ถ้าฝากส่งของมาล่ะก็ ผลไม้ได้ละลายก่อนแน่ คงไม่มีทางอื่นนอกจากถือมาเองล่ะนะ
หลังจากคุยกันเรื่องคุณภาพของผลไม้ที่ต้องการกับราคารับซื้อแล้วเรียบร้อย พวกเราก็วกกลับมาคุยเรื่องประเด็นหลักของพวกเราต่อ
“ก่อนอื่นเลย ชื่อของเขาคือโย้ค บาร์ เป็นพ่อค้าที่เปิดร้านอยู่ในเซาว์ท สแตรกนี่แหละ ค่อนข้างจะเป็นผู้ค้ารายใหญ่อยู่นะ”
ไม่ได้ถึงกับว่าเป็นเจ้าพ่อในวงการพ่อค้า แต่ก็เป็นพ่อค้ารายใหญ่ประมาณนึงเลยสินะ
นี่แสดงว่า ดูเหมือนคุณเลโอโนร่าจะสามารถตีวงของอีกฝ่ายลงมาจนแคบขนาดนี้ได้ง่ายๆ เลยสินะเนี่ย
“สินค้าที่เขาขายส่วนใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นวัตถุดิบที่เกี่ยวข้องกับการเล่นแร่แปรธาตุ อาร์ติแฟกต์ [size=10pt](อุปกรณ์แปรธาตุ)[/size] แล้วก็โพชั่น (ยาแปรธาตุ) นะ…”
“ไม่ใช่แค่วัตถุดิบ แต่ยังขายโพชั่นด้วยเหรอคะ?”
“ใช่ นั่นแหละคือปัญหาล่ะ”
มันมีวัตถุดิบเล่นแร่แปรธาตุที่ต่อให้จะไม่ได้ผ่านกระบวนการอะไรมา มันก็ไม่เสื่อมสภาพอะไรขนาดนั้นก็จริง แต่ในทำนองเดียวกัน มันก็มีกระบวนการในการจัดการกับวัตถุดิบเล่นแร่แปรธาตุที่ได้มาหลังจากที่นักเล่นแร่แปรธาตุได้วัตถุดิบนั้นมาเหมือนกัน
อาร์ติแฟกต์อาจจะเก็บเอาไว้เองได้นะ ถ้าคุณสมบัติของมันสามารถตรวจสอบ เข้าใจได้ง่าย อย่างหมวกเย็นฉ่ำน่ะ
แต่ ถ้าเป็นโพชั่นแล้วเนี่ย มันจะต่างออกไปหน่อย
ผลของโพชั่นน่ะ แค่มองเฉยๆ มันบอกไม่ได้หรอกว่าเป็นยังไง แล้ววันเวลาที่หมดอายุเองก็จะเปลี่ยนไปตามแต่สภาพการเก็บรักษาด้วย
ยิ่งกว่านั้น โพชั่นน่ะมักจะถูกใช้งานหลังจากที่ซื้อไปได้ไม่นานอยู่แล้ว
ต่อให้โพชั่นจะไม่ได้ผล หรือทำให้เกิดผลแปลกๆ ออกมาล่ะก็ ถ้าถูกบอกมาว่า [i] ‘มันก็เป็นเพราะไม่ยอมเก็บเอาไว้ให้ดีไงเล่า’[/i] ก็คงยากที่จะตอบโต้อีก
เพราะฉะนั้น การซื้อโพชั่นจากใครก็ตามนอกเหนือจากนักเล่นแร่แปรธาตุจึงค่อนข้างสุ่มเสี่ยงเลย การเก็บรักษาพวกมันในฐานะสินค้าเองก็เป็นเรื่องยากสำหรับพ่อค้าแม่ขายทั่วๆ ไปด้วย
“ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเขาเอาสินค้าของตัวเองไปขายที่ไหนอยู่นะคะ แต่แล้วเขาไปเอาสินค้าที่ขายนั่นมาจากที่ไหนกันล่ะ? เขามีนักเล่นแร่แปรธาตุคอยทำงานให้อยู่ด้วยเหรอคะ?”
“ใกล้เคียงเลยนะ พวกเขากู้เงินมาจากโย้ค―――ไม่สิ เหมือนว่าโย้คจะใช้งานบรรดานักเล่นแร่แปรธาตุที่ถูกบีบให้ต้องเป็นหนี้ของเขาซะมากกว่า ในแบบที่ไม่ยุติธรรมสุดๆ ไปเลยล่ะ”
“ถูกบีบบังคับเหรอคะ?”
พอฉันถามออกไป คุณเลโอโนร่าก็พยักหน้าตอบ สีหน้าที่ดูขมขื่นของเธอดูมีความโกรธแฝงอยู่ด้วยนะนั่น
“ใช่ ฉันลองขุดคุ้ยดูแล้วล่ะนะ แต่พวกเขาทุกคนดูเหมือนจะถูกหลอกกันหมดเลย”
“แล้วไหงทำเรื่องแบบนี้แล้ว เขาถึงไม่ถูกจับไปล่ะคะ?”
“จากที่ฉันหาข้อมูลมา มันเป็นเรื่องเลวร้ายเลยก็จริง แต่มันก็ไม่ผิดกฎหมายเลยซักข้อ เรื่องนั้นก็คงจะยากเลยล่ะ”
อึม… เรื่องนั้นมันก็จริงนะ
เรื่องที่พวกเราทำที่หมู่บ้านเองก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ ต่อให้จะไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าครองที่ก็คงจะไม่ได้อะไรอยู่ดี
“แต่ว่านะ ลองดูสิ เป้าหมายที่เจ้าหมอนั่นเลือกน่ะ มีแต่พวกที่ยังเด็กๆ อยู่ทั้งนั้นเลย”
“คิดว่าเป็นเพราะถูกฉวยโอกาสจากการขาดประสบการณ์ จนสุดท้ายก็โดนหลอกหรือเปล่าคะ?”
“ฉันก็คิดว่างั้นเหมือนกัน ถ้าจบมาแล้วจะตั้งร้าน เราก็จะยังไม่มีเงินใช่มั้ยล่ะ? วัตถุดิบเล่นแร่แปรธาตุเองก็ราคาแพง ทำผิดพลาดไปแค่นิดเดียว เงินก้อนโตก็ยิ่งหายวับไปอย่างเร็วเลยอีกต่างหาก…”
“อ่า จริงด้วยนะคะ”
อย่างเช่น ถ้าไปขอให้ช่วยสร้างอาร์ติแฟกต์ราคาสูงซักหน่อย
ถ้าเป็นของง่ายๆ มันก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าเกิดแหย่ๆ เข้าทำอะไรเกินตัวไปซักหน่อย แล้วไปลองทำอะไรที่มันยากเข้าล่ะก็…
ถ้ามันบังเอิญเกิดพลาดขึ้นมาล่ะก็ สถานการณ์มันจะย่ำแย่แบบสุดกู่ไปเลย
ถ้ามีทุนเพียงพอ แค่ไปซื้อวัตถุดิบมาใหม่อีกรอบ แล้วก็สร้างใหม่อีกทีก็ได้
ราคาขายของอาร์ติแฟกต์จะถูกตั้งเอาไว้เผื่อการสร้างที่ผิดพลาด 1 ครั้งอยู่แล้ว ถ้าทำสำเร็จในครั้งที่ 2 เราก็ยังไม่เข้าเนื้ออะไร
แต่ แล้วถ้าไม่มีเงินล่ะ?
จะปฏิเสธคำร้องขอแล้วยอมขาดทุนไป หรือจะไปหยิบยืมเงินมาแล้วลองใหม่อีกทีนึงก็ได้
ถ้าทำพลาดอีกครั้งล่ะก็ คราวนี้ก็ต้องตกเป็นหนี้อย่างเดียวแล้ว
“ถ้าเป็นความผิดพลาดของเจ้าตัวเอง นั่นมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก แต่ แล้วถ้ามันเป็นการจัดฉากขึ้นมาล่ะ…”
ฉันคิดว่ามันมีวิธีการวางกับดักใส่อยู่หลายวิธีเลยนะ ก็อย่าง ในตอนที่เงินในกระเป๋าเราก็มีน้อยอยู่แล้ว มีคนเอาวัตถุดิบที่เราต้องการเข้ามาขายในราคาที่ถูกกว่าราคาตลาดซักหน่อย… ยังไงเราก็รับซื้อเอาไว้อยู่แล้ว
แต่ว่า ถ้าวัตถุดิบนั่นถูกวางยาเอาไว้ เพื่อทำให้การเล่นแร่แปรธาตุล้มเหลวอยู่แล้วล่ะจะเป็นยังไง?
แน่นอนแหละว่าถ้าดูเรื่องการวางกับดักแบบนั้นไม่ออก ในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุแล้วก็ยังถือว่าอ่อนหัดล่ะนะ
“ไม่ชอบใจเลยใช่มั้ยล่ะ?”
“ไม่ชอบใจเลยค่ะ”
ถึงจะไม่รู้จักกันก็เถอะ แต่พวกเราก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเหมือนกัน แถมอยู่ในรุ่นเดียวกันกับฉันด้วย
“…อ๊ะ นี่หรือว่า ฉันจะถูกเล็งเอาไว้ด้วยเหมือนกันเหรอคะ?”
อยู่ๆ คุณเลโอโนร่าก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เป็นการตอบกลับคำพูดของฉันเมื่อกี้
“นี่เพิ่งจะรู้ตัวงั้นเหรอเนี่ย? เรื่องที่เกิดขึ้นนี่มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ ในตอนที่ฉันค้นข้อมูลของเธอดูแบบเร็วๆ แล้ว ไม่ว่าจะมองยังไงก็เห็นเธอเป็นคนหัวอ่อนหลอกง่ายจริงๆ นั่นแหละ”
นักเล่นแร่แปรธาตุมือใหม่ ที่เพิ่งจะเรียนจบมาจากวิทยาลัยได้หมาดๆ
มาซื้อร้านถูกๆ มาเปิดอยู่ในหมู่บ้านกลางชนบทอันห่างไกล
ดูยังไงก็ไม่มีประสบการณ์อยู่แล้ว
โอ้โห! ดูจะเป็นคนที่ถูกหลอกได้อย่างง่ายดายอะไรขนาดนี้เนี่ย!
―――ถึงที่ว่ามานั่นมันคือฉันก็เถอะ
“แต่ว่าครั้งนี้เนี่ย อีกฝ่ายเองก็ทำผิดเข้าเต็มเปาเลยนะ เลือกคู่ชกได้พลาดสุดๆ ไปเลย”
“เอ๊ะ…? พูดแบบนั้นนี่ ทำเหมือนฉันเป็นคนไม่ดีเลยนะคะ…”
“ไม่ใช่คนไม่ดีซักหน่อย แต่เป็นคนที่จะประมาทไม่ได้เลยต่างหากล่ะ”
“อย่างนั้นเหรอคะ? แต่ฉันก็เป็นมือใหม่อ่อนประสบการณ์ไม่ใช่เหรอคะ? เป็นแค่ลูกเจี๊ยบเท่านั้นเอง”
นี่ฉันโดนดูถูกเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ
แต่คุณเลโอโนร่าก็จ้องฉันกลับมา เขม็งเลย
“ลูกเจี๊ยบนะ เขาไม่มาขอให้ฉันช่วยขุดคุ้ยต้นขั้วออกมาหรอกนะ เต็มที่ก็คงอยู่แค่หมู่บ้านของตัวเองเท่านั้นแหละ อีกอย่างนะ ไม่ใช่ว่าซาราสะไปขยายช่องทางออกไปที่เมืองรอบๆ นี่แล้ว นอกเหนือจากร้านของตัวเองด้วยหรอกเหรอ?”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่ ฉันคิดว่าถ้าเขี้ยวถูกเอามาเทขายไว้ที่ร้านของคุณเลโอโนร่าเยอะมากเกินไปล่ะก็ เรื่องมันอาจจะออกมาไม่สวยก็ได้นะคะ”
หลังจากนั้น ฉันก็แค่ให้เขี้ยวของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งให้คุณเกรทส์ไปบ้างเท่านั้นเองนะ?
ฉันบอกให้เขาเอาไปขายในตอนที่เขาออกไปตระเวนเร่ขายของด้วยน่ะ
“เตรียมพร้อมเอาไว้น่าดูเลยนะ… เออ เอาเถอะ ถ้าเป็นฉันเองก็คงทำเหมือนกันนั่นแหละ เพราะเรื่องนั้นเลยนะ ทุกอย่างก็เลยดำเนินไปได้ด้วยดี แถมราคาตลาดของเขี้ยวของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งในบริเวณนี้เองก็ตกลงมาแล้วด้วย”
“แหมๆ ฉันก็รู้สึกแย่อยู่เหมือนกันนะคะสำหรับคนที่สะสมมันเอาไว้”
เฮ้อ ให้ตายสิ
พอฉันยิ้มกว้างจนเห็นฟัน คุณเลโอโนร่าก็ส่ายหน้าพลางยิ้มเฝื่อนๆ
“พูดได้ดีนี่ รอยยิ้มของซาราสะนี่ทำฉันรู้สึกกลัวนิดๆ เหมือนกันนะเนี่ย แต่ว่า ที่ราคาตลาดของเขี้ยวมันขึ้นไปซักพักนึงนี่ก็เป็นความปิดของโย้คสินะ งั้นฉันก็ไม่สงสารเจ้าหมอนั่นหรอก”
“อ่า เรื่องนั้นมันก็เกี่ยวกับฉันด้วยเหมือนกันค่ะ”
เพราะพวกเราหาเขี้ยวมาได้เยอะเลย―――หรือพูดให้ถูกกว่าคือ ที่นี่มีอาร์ติแฟกต์ที่ใช้เขี้ยวในการสร้าง นั่นแหละทำให้เขามาที่หมู่บ้านนี้ล่ะ
“ว่าตามตรง ถ้าราคาตลาดของวัตถุดิบเล่นแร่แปรธาตุถูกควบคุมโดยพ่อค้าที่ไม่ซื่อตรงกับหน้าที่ล่ะก็ ยังไงมันก็ยุ่งยากแน่นอน”
“นั่นสิคะ ถ้าคิดจะเอาแต่หากำไรล่ะก็ ยังไงก็ต้องมีปัญหาแน่ๆ”
นักเล่นแร่แปรธาตุจะมีข้อจำกัดหลายๆ อย่าง อย่างเช่นว่า ไม่สามารถขายของในราคาถูกๆ ได้
เพราะมันเป็นนโยบายของรัฐ ถ้าใครกล้าแหกกฎล่ะก็ คนน่ากลัวจะต้องเข้ามาหาแน่นอน
“ใช่มั้ยล่ะ? เพราะแบบนี้แหละ ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะใช้โอกาสนี้ในการจัดการกับเจ้าโย้ค บาร์นี่ไปให้แบบถอนรากถอนโคนไปเลย เธอจะช่วยฉันด้วยมั้ย ซาราสะ?”
“ได้ค่ะ ฉันไม่เกี่ยงอะไร ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะทำได้นะคะ”
พวกพ่อค้าเลวๆ น่ะ อย่าได้มีที่ยืนเลย
อย่าหวังนะว่าจะได้ความเมตตาน่ะ
TN: นี่วางแผนตอบโต้มาขนาดนี้โดยที่ไม่ได้รู้อะไรเลยเหรอ
แล้วก็นะ ซาราสะจัง ไม่ต้องพูดเลยว่าตัวเองยังเด็ก เรื่องแต่งงานคงยังอีกไกล 555
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
