Astral Pet Store ร้านขายอสูรดวงดาว - ตอนที่ 496

ตอนที่ 496 ความดื้อรั้น

 

ในขณะที่ได้รับความช่วยเหลือจากภายนอกเพียงชั่วข้ามคืน เวลาเกือบเช้าซูผิงกลับมาจากสนามบ่มเพาะ ดวงตาของเขาแดงก่ำ และบวม

 

เขาต่อสู้ในสนามบ่มเพาะนานกว่าสิบวันแต่ในโลกความจริงผ่านไปเพียงคืนเดียว!

 

ซูผิงรู้สึกได้ว่าเขามีทักษะในการต่อสู้มากขึ้น หลังจากใช้เวลาสองคืนติดต่อกันในสนามบ่มเพาะ ในขณะนี้เขาสามารถฆ่าอสูรร้ายระดับเก้าขั้นสูงสุดได้อย่างง่ายดาย!

 

ไม่มีอสูรร้ายที่ต่ำกว่าระดับราชาตัวใดนับเป็นภัยคุกคามต่อเขา!

 

โชคร้ายก็คือโครงกระดูกน้อยยังคงหลับอยู่ และไม่มีทีท่าว่าจะตื่น แต่รังไหมเลือดหดตัวลง กระบวนการนี้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว

 

สิ่งแรกที่ซูผิงต้องการตรวจสอบคือสถานการณ์ภายนอกหลังจากที่เขากลับมา เขาล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น และปรับอารมณ์ของเขา เขารู้สึกมึนงงกับการฆ่าหลังจากใช้เวลานานขนาดนั้นในสนามบ่มเพาะ ร่างกายของเขาอ่อนล้าจากการฆ่ามากมาย

 

เขาเห็นลูกค้าสองสามคนด้านนอกเมื่อเขาเปิดประตู

 

หลายคนที่เห็นล้วนแต่เป็นใบหน้าที่คุ้นเคย

 

สวี่หยิงเสวี่ยพี่สาวของสวี่คังก็อยู่ที่นี่ด้วย

 

ซูผิงไม่ได้ประหลาดใจกับการที่มีลูกค้าไม่กี่คน เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในปัจจุบัน หลายคนกำลังหลบซ่อนตัวหรือเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง

 

บางคนที่มีคนรู้จักที่อื่นได้ออกจากเมืองฐานหลงเจียงไปแล้ว แน่นอนว่าส่วนใหญ่ยังอยู่เพราะไม่มีที่อื่นให้ไป!

 

“คุณซูผมได้ยินมาว่าราชาอสูรร้ายห้าตัวกำลังมา คราวนี้คุณสามารถเอาชนะพวกมันได้ไหม?”

 

ลูกค้าที่ยืนอยู่ข้างประตูคือเจ้าของเหมืองถ่านซึ่งเป็นนักรบอสูรด้วยเช่นกัน เขาอายุสี่สิบ แต่เขาอยู่ในระดับสี่เท่านั้น

 

เขาไม่สามารถเป็นนักรบอสูรขั้นสูงได้ ไม่มีทางเลือกอื่น เขาต้องสืบทอดธุรกิจของครอบครัว และกลายเป็นเจ้าของเหมืองถ่าน

 

เหมืองของเขาอยู่นอกเมืองฐาน เขายอมทิ้งคนงานทั้งหมดจากการโจมตีของอสูรร้ายครั้งก่อน เหมืองและการขุดค้นถูกอสูรป่าเข้ายึดครองในขณะนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้ชายคนนั้นจึงต้องหาที่พักพิงในเมืองฐาน เขาตัดสินใจมาที่ร้านของซูผิงในวันนี้ การให้อสูรของเขาได้รับการฝึกฝนไม่ใช่ความตั้งใจหลักของเขา เขากลัวเกินไป และต้องการที่จะเจอซูผิง

 

ซูผิงจำชื่อของชายคนนี้ได้ เขาชื่อว่าหลิวชู่เฟินซึ่งเป็นชื่อของผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย

 

“ ผมจะอยู่ที่นี่ไม่ว่าจะสามารถเอาชนะพวกมันได้หรือไม่” ซูผิงกล่าว

 

เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับราชาอสูรร้ายทั้งห้า แต่เป็นราชาสวรรค์ต่างโลกต่างหากที่เขากังวล !

 

แน่นอนว่าหลิวชู่เฟินไม่ได้ตระหนักถึงความน่าสะพรึงกลัวที่ราชาสวรรค์จะนำมา นั่นไม่น่าแปลกใจเลย ซูผิงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน ข้อมูลนั้นเป็นข้อมูลเฉพาะสำหรับนักรบกิตติมศักดิ์ขึ้นไป

 

ประชาชนทั่วไปเข้าถึงข้อมูลได้จำกัด!

 

คนที่ยืนอยู่สูงกว่าในสังคมสามารถมองเห็นได้มากกว่า มิฉะนั้นเราจะเห็นเพียงส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็ง แล้วตั้งสมมติฐานที่ไม่รอบคอบ

 

ความกังวลใจของหลิวชู่เฟินลดลงเล็กน้อย คนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลังหลิวชู่เฟินมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบนั้น

 

ในความเป็นจริงพวกเขาประหลาดใจและมีความสุขมากที่เห็นซูผิงเปิดประตู พวกเขารู้ว่าใครเป็นคนฆ่าราชาอสูรร้ายและทำให้อสูรป่ากลับไปจากการแถลงข่าวเมื่อไม่นานมานี้

 

ตราบใดที่ซูผิงยังอยู่ก็มีความหวังสำหรับเมืองฐานหลงเจียง!

 

“คุณซู คุณสมควรได้รับความชื่นชมจากผม! คุณคือฮีโร่!” มีคนยกย่องซูผิง

 

“คุณซูผมจะเข้าร่วมกับคุณในการต่อสู้ครั้งต่อไปได้ไหม?” เด็กชายคนที่สามในแถวถาม ซูผิงมองไปที่เขา เขาเป็นนักเรียนหนุ่มที่อยู่ในระดับสี่เช่นเดียวกับหลิวชู่เฟิน“ นายยังเด็ก งานของนายคือเรียนและบ่มเพาะให้ดี” ซูผิงตอบ“คราวนี้เราจะอยู่ที่นี่แม้ว่าโลกจะถึงจุดจบ นายจะเข้ามาแทนที่เราในอนาคตเมื่อเราไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป ตั้งใจเข้าล่ะ”

 

“คุณซูพูดถูก”

 

“ เด็กหนุ่มต้องขยัน!”

 

คนอื่น ๆ พยักหน้าให้กำลังใจนักเรียนหนุ่มผู้กล้าหาญคนนั้น

 

เด็กหนุ่มจำคำพูดของซูผิงไว้ใน การต่อสู้จะทำให้เลือดของเขาพุ่งพล่าน

 

คราวนี้ซูผิ งและนักรบอสูรคนอื่น ๆ จะเป็นคนสู้

 

คราวหน้าคงถึงตาเขาแล้ว!

 

สวี่หยิงเสวี่ยรู้สึกประทับใจกับคำพูดของซูผิง ไม่ว่าจะอยู่ในระดับใดซูผิงก็ยังเป็นเพียงชายหนุ่ม!

 

แต่เขากำลังก้าวขึ้นมาเผชิญกับหายนะครั้งนี้!

 

สวี่หยิงเสวี่ยเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอรู้สึกเช่นเดียวกันกับตอนได้ฟังบทเรียนสุดท้ายของที่ปรึกษาที่น่าชื่นชมของเธอผู้ซึ่งกระตือรือร้นและไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตอนที่เธอกำลังจะเรียนจบ

 

เธอมีความรู้สึกแบบเดียวกันนี่กับหัวหน้าที่คอยปกป้องเธอตลอดเวลา

 

เธอหายใจเข้าลึก แต่ไม่พูดอะไร

 

ซูผิงไม่ได้หลงระเริงกับการพูดคุยนานนัก เขาเชิญให้ลูกค้าเข้าร้าน “ ฝึกฝนมืออาชีพอีกแล้วเหรอ?”ซูผิงถามสวี่หยิงเสวี่ย สวี่หยิงเสวี่ยพยักหน้า “ ฉันจะช่วยในการต่อสู้ครั้งนี้!”

 

ความสงสัยบางอย่างยังคงรบกวนเธอก่อนที่จะมาที่นี่ แต่เธอก็มุ่งมั่นมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเธอมาถึง และเห็นซูผิง

 

เธอเป็นนักสำรวจ และในทางทฤษฎีเธอเป็นสมาชิกของเมืองฐาน เธอจะถูกเกณฑ์ในกรณีที่มีการถูกโจมตี แต่เธอเส้นใหญ่มากพอที่จะหลีกเลี่ยงชะตากรรมเช่นนั้น!

 

เธอสงสัยว่าเธอควรใช้เส้นสายแบบนี้หรือเปล่า!

 

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรน่ากลัวที่จะพยายามเพื่อบ้านเกิดของเธอ!

 

เธอไม่เคยกลัวตอนที่มาเมืองนี้ ทำไมเธอต้องกลัวจนละทิ้งมัน!

 

“ เธอจะเป็นแนวหน้าหรือเปล่า?” ซูผิงมองไปที่เธอ เขาจำได้ว่านักสำรวจจะถูกเกณฑ์ เขาพยักหน้า และเตือนเธอ “ระวังด้วย ผมไม่อยากเห็นสวี่คัง เด็กนั่นกลับมาและไม่ได้เจอพี่ของเขา ผมเองก็ไม่อยากเสียลูกค้าที่ร่ำรวยเช่นกัน”

 

สวี่หยิงเสวี่ยหัวเราะ“ นั่นจะไม่เกิดขึ้น ฉันไม่เก่งเท่าคุณ แต่อสูรร้ายเหล่านั้นจะไม่สามารถฆ่าฉันได้ง่ายอย่างนั้น!”

 

เธอคงจะคุยโวมากกว่านี้หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเธอไม่คุ้นเคยกับซูผิงมากนัก

 

เธอตั้งใจแน่วแน่ ซูผิงพยักหน้าให้เธอเป็นการตอบกลับ

 

เขารับเงินของเธอ ซูผิงบอกให้ลูกค้าทุกคนกลับไป และค่อยกลับมาช่วงบ่าย

 

ซูผิงได้ยินชายคนหนึ่งส่งเสียงหวีดร้องหลังจากสวี่หยิงเสวี่ยจากไปแล้ว คนที่คุ้นเคย เขาคือปรมาจารย์ดาบ

 

“คุณซูผมมาแล้ว”

 

ปรมาจารย์ดาบหัวเราะขณะที่เขาเดินเข้ามาข้างใน

 

ซูผิงรู้สึกสะเทือนใจหลังจากเห็นว่าปรมาจารย์ดาบอยู่ที่นี่จริงๆ “ มาถูกเวลาจริงๆ ผมตั้งใจจะถาม คุณคุ้นเคยกับราชาสวรรค์ต่างโลกหรือไม่?”

 

“ ผมไม่รู้อะไรมากนัก และไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งผมจะต้องจัดการกับมัน ดังนั้นผมจึงไม่เคยสนใจเรื่องนี้ แต่…”ปรมาจารย์ดาบหมายความว่าเขาสามารถถามหยวนเทียนเฉินได้ เขาน่าจะรู้เกี่ยวกับราชาสวรรค์ตัวนั้นมากกว่าเพราะเขาเป็นนักรบอสูรในตำนานที่มีสถานะสูงในหอคอย เขาจะรู้บางอย่างที่คนอื่นไม่รู้

 

ซูผิงผิดหวังเล็กน้อย “ อย่างไรก็ตามในเมื่อเราตัดสินใจที่จะอยู่ เราจะสู้ต่อไป!” ปรมาจารย์ดาบยิ้ม

 

ใช่แล้ว ซูผิงยิ้ม “ คุณเห็นหรือยัง? ผมเห็นผู้คนมากมายเข้ามาช่วยตอนที่ผมมาถึง ที่จริงคนส่วนใหญ่ในโลกนี้ค่อนข้างเป็นคนดี”ปรมาจารย์ดาบกล่าวอย่างมีความสุข ซูผิงส่ายหัว“ ผมไม่รู้ นายกเทศมนตรีของเราไปที่หอคอยเพื่อขอกำลังเสริม ทุกอย่างจะดีกว่านี้ถ้าเขาสามารถเชิญนักรบอสูรในตำนานมาได้”

 

ซูผิงไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาในการกอบกู้เมืองฐานหากมีนักรบอสูรในตำนานมาร่วมกับเขา ในขณะที่ราชาสวรรค์ต่างโลกกำลังข่มขู่ นักรบอสูรในตำนานสามารถเบี่ยงเบนความสนใจได้ ในขณะที่เขาคอยให้มังกรเพลิงนรกและสุนัขมังกรดำโจมตีมัน

 

พวกเขาสามารถทำให้ราชาสวรรค์ตกใจกลัวได้ หากการฆ่ามันเป็นสิ่งที่มากเกินไป ราชาอสูรร้ายเหล่านั้นมีสมอง พวกมันจะวิ่งหนีเมื่อการต่อสู้กลายเป็นเรื่องที่รุนแรงกว่าที่คิด

 

ท้ายที่สุดเมืองฐานหลงเจียงก็ไม่ได้แตกต่างจากเมืองฐานอื่น ๆ จากมุมมองของราชาอสูรร้าย เมืองฐานเป็นอาหารชนิดเดียวกัน

 

ปรมาจารย์ดาบรู้สึกโล่งใจ “ดี ผมหวังว่าหอคอยจะส่งนักรบอสูรในตำนานมาให้เราได้ ผมได้ยินมาว่ามีนักรบอสูรในตำนานมากกว่า 20 คนยกเว้นคนที่อยู่ในถ้ำลึก เมืองฐานหลงเจียงจะปลอดภัยหากพวกเขาสามารถส่งมาได้สักเจ็ดหรือแปด!”

 

ซูผิงรู้สึกประหลาดใจ

 

มีนักรบอสูรในตำนานมากขนาดนั้นประจำการอยู่ที่หอคอย?

 

มากกว่ายี่สิบ?

 

เขาเคยได้ยินบ่อยครั้งว่ามีนักรบอสูรในตำนานเพียงสองคนในทั้งเขตอนุทวีป

 

คนอื่น ๆ จากอีกสามทวีปหรอ?

 

ปรมาจารย์ดาบสังเกตเห็นความสับสนของซูผิง“ มีนักรบอสูรในตำนานมากกว่าสองคนจากเขตอนุทวีปของเราในหอคอย แต่คนอื่น ๆ จากเขตอนุทวีปของเราไม่มีครอบครัวที่นี่ พ่อแม่ลูกคนที่คุณรักและตระกูลของพวกเขาได้ล่วงลับไปแล้ว ท้ายที่สุดแล้วนักรบอสูรในตำนานสามารถมีชีวิตอยู่ได้มากกว่าหนึ่งพันปี!

 

“ ชีวิตของพวกเขาจะยืนยาวขึ้นได้อีก ถ้าพวกเขาใช้สมุนไพรบางชนิด!

 

“ ด้วยเหตุนี้นักรบอสูรในตำนานเหล่านั้นจึงมีน้ำหนักของโลกวางอยู่บนบ่า ไม่มีใครอยู่ในอารมณ์ที่จะเป็นผู้นำกองกำลังของตัวเองในโลกพวกเขา แค่อยู่ในหอคอยและฝึกฝนไม่ค่อยได้ออกมา ดังนั้นจึงมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับพวกเขา”

 

นี่คือคำอธิบาย

 

เขาพูดถูก คนที่มีความสุขในสถานะที่สูงขึ้นในสังคมสามารถมองเห็นได้มากกว่า

 

แต่เขาก็คิดถึงราชาแดนเหนือ และบทสนทนาของพวกเขาด้วย

 

เขารู้สึกสับสน ราชาแดนเหนือกล่าวว่าพวกเขาต้องการคนจำนวนมากเพื่อปกป้องถ้ำลึก หากหอคอยมีนักรบอสูรในตำนานมากกว่ายี่สิบคน หอคอยควรมีความสามารถในการเติมที่ว่างที่เหลือ เมื่อนักรบอสูรในตำนานหลายคนเสียชีวิตในถ้ำลึก ทำไมหอคอยต้องการเพิ่ม?

 

เป็นไปได้ไหมที่นักรบอสูรในตำนานมากกว่าสิบสองคนเสียชีวิตในถ้ำลึก?

 

ความคิดนั้นทำให้ซูผิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

นั่นจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรง

 

ท้ายที่สุดแล้วนักรบอสูรในตำนานก็ค่อนข้างหายาก ผู้คนมักจะบอกว่าพวกเขาจะเห็นการกำเนิดของนักรบอสูรในตำนานหนึ่งคนในรอบร้อยปีเท่านั้น!

 

ในทวีปทั้งหมดมีเพียงสิบสองคนเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงระดับตำนานได้ในช่วงหนึ่งพันปีที่ผ่านมา แน่นอนว่าหลายคนจะได้รับระดับตำนานภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่ร้อยปีในช่วงยุคทอง อสูรป่าจะไม่มาก่อกวนในช่วงเวลาที่อุดมสมบูรณ์เหล่านั้น

 

ในขณะที่ซูผิงกำลังคิด เขาก็ได้ยินเสียงคนอื่นมาถึง

 

หลังจากลมกระโชกสงบลงซูผิงก็รู้สึกได้ว่ามีนักรบอสูรชื่อดังหลายคนเข้ามาในร้าน ได้รับการแจ้งจากปรมาจารย์ดาบชายสามคนเดินเข้ามาในร้าน

 

ชายชราที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของทั้งสามกล่าวทักทายซูผิง“ ผู้ท้าทายโชคชะตายินดีที่ได้รู้จัก”

 

ชายชราคนนั้นดูคุ้นเคย

 

จงหลิงถงซึ่งพักอยู่ใกล้กับหน้าร้านวิ่งเข้ามาและตะโกนอย่างยินดี“ คุณปู่!”

 

ซูผิงจำได้ว่าชายคนนั้นมาจากตระกูลจง ผู้อาวุโสอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาคือคนที่พาเขาและจงหลิงถงมาส่งที่เมืองฐานหลงเจียง

 

“ผู้ท้าทายโชคชะตายินดีที่ได้รู้จัก” ชายอีกสองคนกล่าวทักทายเช่นกัน

 

ตระกูลจงได้รับรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างการแข่งขันลีกสูงสุด นักรบอสูรกิตติมศักดิ์ของตระกูลจงอยู่นี่ พวกเขาทุกคนต่างก็แสดงความเคารพต่อซูผิง

 

ซูผิงไม่เพียงแต่เป็นผู้ฝึกสอนชั้นนำเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้ท้าทายโชคชะตาด้วย!

 

ผู้ท้าทายโชคชะตามีชื่อเสียงมากกว่าผู้ฝึกสอนชั้นนำ!

 

ผู้ท้าทายโชคชะตาไม่เพียงแต่เป็นแค่ฉายาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงระดับด้วย

 

ระดับสูงกว่าระดับกิตติมศักดิ์ รองจากระดับในตำนาน!

 

“ ผู้ท้าทายโชคชะตา?”

 

ถังยู่หรานมองไปที่ซูผิงด้วยความงุนงง ซูผิงถามทั้งสามคนว่า“ พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”

 

เขาจำไม่ได้ว่าโทรเรียกพวกเขา พวกเขาแสดงตัวเพื่อมาช่วยโดยสมัครใจเองหรอ?

 

ผู้นำกำลังจ้องมองไปที่จงหลิงถงด้วยความคิดถึง และพูดกับซูผิงว่า“ เราได้ยินมาว่าเมืองฐานหลงเจียงกำลังมีปัญหา และราชาสวรรค์ต่างโลกกำลังจะมา เป็นความจริงหรือไม่?”

 

“ เป็นไปได้มาก” ซูผิงพยักหน้า

 

ชายชราไม่แปลกใจ ถึงกระนั้นเขาก็ดูประหม่า “ผู้ท้าทายโชคชะตาแผนของคุณคืออะไร?”

 

“ อยู่ที่หลงเจียงและผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปด้วยกัน”

 

ทั้งสามไม่คาดคิดว่าซูผิงวางแผนที่จะอยู่

 

“ดี…”

 

ชายชรารู้สึกกระอักกระอ่วน “ผู้ท้าทายโชคชะตาคุณสามารถไปได้ทุกที่ที่คุณต้องการ ทำไมคุณถึงอยู่รับความเสี่ยง” ซูผิงเลิกคิ้ว “ คุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยเหรอ?”

 

ชายชราเห็นว่าซูผิงเข้าใจผิด เขากำลังจะปฏิเสธเมื่อเห็นท่าทีของซู่ผิง เขายิ้มอย่างฝืน ๆ “ เรามาที่นี่เพราะเราเป็นห่วงคนของเราและคุณ ผู้ท้าทายโชคชะตาเราคิดว่าคุณจะออกไป เราเลยจะมารับคุณ”

 

ในที่สุดซูผิงก็เข้าใจ

 

ปรากฏว่าตระกูลจงมาหาจงหลิงถง หลังจากที่พวกเขาทราบข่าว

 

“ เนื่องจากคุณมาที่นี่เพื่อรับเสี่ยงถง งั้นก็พาเธอไป ผมจะไม่ไป” ซูผิงตอบ ชายชราสามารถบอกได้ว่าซูผิงไม่ค่อยพอใจนัก “ผู้ท้าทายโชคชะตาเธอเป็นเด็กที่มีแนวโน้มดีมากที่สุดคนหนึ่งของตระกูลจง คุณต้องเข้าใจเธออยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้ ผู้ท้าทายโชคชะตาในเมื่อคุณตั้งใจที่จะอยู่ ตระกูลจงจะไม่อยู่เฉยๆ และไม่ทำอะไรเลย เอาอย่างนี้ดีไหม? ผมจะทิ้งชายสองคนนั้นไว้ที่นี่เพื่อช่วยคุณ ส่วนผมจะพาเสี่ยวถงกลับไปกับผม แล้วผมจะกลับมาพร้อมกับคนอื่น ๆ จากตระกูลจง” น้ำเสียงที่จริงใจนั้นทำให้ทัศนคติของซูผิงอ่อนลง เขาพยักหน้า “ คุณไม่จำเป็นต้องรวบรวมผู้คนให้หรอก ผมพอใจกับข้อเสนอนั้น การพาคนมาที่นี่มากขึ้นจะเป็นปัญหามากเกินไป และไม่ใช่เรื่องง่ายที่ตระกูลจงจะเลี้ยงดูนักรบอสูรมากมายขนาดนั้น สองคนนี้ก็เกินพอแล้ว”

ทั้งสองหน้าซีด แต่ไม่พูดอะไร

 

ซูผิงเป็นอาจารย์ของจงหลิงถง และเป็นผู้ท้าทายโชคชะตาซึ่งหายากกว่านักรบอสูรในตำนาน เมืองฐานหลงเจียงเป็นบ้านเกิดของซูผิง พวกเขาควรจะให้ความช่วยเหลือและเรื่องนี้ให้เป็นโอกาสในการตีสนิทกับซูผิง พวกเขาจะส่งกำลังเสริมมาแทนที่จะมารับจงหลิงถง หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าราชาสวรรค์ต่างโลกนั้นน่ากลัวเกินไป

 

“ ไม่ ฉันจะไม่ไป!” จงหลิงถงตะโกน เธอไม่สามารถยืนเงียบได้อีกต่อไปเนื่องจากเธอรู้ว่าคุณปู่ของเธอมาที่นี่เพื่อพาเธอกลับบ้าน “ อาจารย์อยู่ที่ไหนฉันก็จะอยู่ที่นั่น ฉันจะไม่กลับบ้าน!”

 

ชายชราจ้องมองเธอ เขามาที่นี่เพื่อพาเธอกลับบ้าน ยอมเสี่ยงที่จะทำให้ซูผิงขุ่นเคือง ถ้าเธออยู่และมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอตระกูลจงคงจะลงแรงไปเปล่า

 

นอกจากนี้ความสัมพันธ์ของตระกูลจงกับซูผิงจะถูกตัดขาด หากมีอะไรเกิดขึ้นกับจงหลิงถง

 

จงหลิงถงทำลายทุกอย่าง! “ ถงเอ๋อทำตัวดีๆ!” ชายชราดุเธอ แต่เขาไม่กล้าใช้คำพูดที่รุนแรงต่อหน้าซูผิง จงหลิงถงมองเข้าไปในดวงตาของเขา “ คุณปู่ไม่ต้องพูดอะไรอีก หนูจะอยู่กับอาจารย์ เขายังไม่ได้สอนทักษะการฝึกฝน หนูจึงยังเรียนรู้ไม่จบ หนูจะไม่ไปไหน!”

 

ชายชราไม่พอใจ

 

ประการแรกหลานสาวดื้อรั้นมากกว่าที่เขาคิด อีกอย่างซูผิงไม่ได้สอนอะไรเธอเลย แม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่มานานแล้วก็ตาม ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น? แม้จะมีข้อสงสัยในใจ แต่ชายชราก็ไม่ถามอะไร เขาเก็บความรู้สึกไม่สบายไว้กับตัวเอง

 

“หลานแน่ใจใช่ไหม?”

 

ด้วยความโกรธนั่นเป็นคำถามเดียวที่ชายชราถาม

 

ซูผิงมองไปที่จงหลิงถงหญิงสาวที่มุ่งมั่น เขายังแปลกใจ พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่นานพอที่เธอจะเด็ดเดี่ยวขนาดนั้น

 

ซูผิงไม่กังวล เธอจะอยู่ในร้าน และจะยังคงปลอดภัยแม้ว่าราชาสวรรค์จะบุกเข้ามาในเมืองฐานหลงเจียง