Astral Pet Store ร้านขายอสูรดวงดาว - ตอนที่ 472

ตอนที่ 472 กฏใหม่

 

　　ซูผิงอ่านคำอธิบาย

 

　　สัญญาทาส(ขั้นต่ำ):

 

　　สัญญาที่ให้ท่านสามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์และท่านจะเป็นนายคนเดียว คู่สัญญาไม่สามารถทำร้ายเจ้านายได้ หรือสร้างพันธะอารมณ์กับเจ้านาย หรือเข้าพื้นที่สัญญาของเจ้านาย

 

　　ระยะเวลา:หนึ่งเดือน

 

　　ขอบเขตการใช้งาน:อะไรก็ตามที่ต่ำกว่าระดับดวงดาว

 

　　ราคา:หนึ่งหมื่นแต้มพลังงาน

 

　　“ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน” ซูผิงรู้สึกประหลาดใจ สัญญาทาสดีกว่าสัญญาอสูรดวงดาวทั่วไป เป็นเรื่องปกติที่นักรบอสูรจะกังวลว่าอสูรของพวกเขาจะทำร้ายพวกเขาเมื่อพวกมันได้รับบาดเจ็บ จะไม่มีข้อกังวลดังกล่าวกับสัญญาทาส

 

　　เนื่องจากไม่สามารถพัฒนาพันธะทางอารมณ์ได้…

 

　　โดยทั่วไปแล้วไม่มีนักรบอสูรคนใดสนใจเรื่องนี้อสูรเป็นเพียงตัวช่วยให้กับนักรบอสูร ใครจะสนใจเกี่ยวกับความผูกพันทางอารมณ์?

 

　　สิ่งหนึ่งที่ไม่สะดวกเกี่ยวกับสัญญาทาสคือไม่สามารถนำอสูรไปไว้ในช่องสัญญาได้กล่าวคืออสูรที่เป็นทาสจะต้องอยู่ร่วมกับนักรบอสูรตลอดเวลา

 

　　นั่นจะทำให้นักรบอสูรเข้าถึงสถานที่บางแห่งในเมืองฐานได้ยากนอกจากนี้ยังจะเป็นการแจ้งเตือนศัตรูเมื่อนักรบอสูรออกรบออกไปล่าอสูร

 

　　“มาตอนนี้ก็ช่วยไม่ได้!”

 

　　ซูผิงเลิกคิ้วเขาแค่คิดว่าจระเข้สงครามเป็นภาระที่ไร้ประโยชน์ และจากนั้นเขาก็ได้สัญญาทาสนี่ มันมาถูกเวลากว่า

 

　　แต้มพลังงานหมื่นแต้มสำหรับการใช้ราชาอสูรร้ายหนึ่งเดือน

 

　　นั่นเป็นข้อตกลงที่ดีนั่นคือราชาอสูรร้ายซึ่งเป็นขั้นสูงของสภาวะสมุทร เข้าใกล้สภาวะว่างเปล่ามากขึ้น แม้แต่นักรบอสูรในตำนานก็ไม่สามารถเอาชนะราชาอสูรร้ายเช่นนี้ได้!

 

　　ซื้อมัน!

 

　　ซูผิงออกคำสั่ง

 

　　แต่เขาไม่ได้เร่งรีบในการใช้สัญญาทาสที่จะมีผลเพียงหนึ่งเดือนอย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการมันในขณะที่เขาอยู่ในร้าน

 

　　นอกจากนี้ยังมีโอกาสที่เขาจะได้รับราชาอสูรร้ายที่ดีกว่าความคิดผุดขึ้นในใจของเขาและมันทำให้เขาตื่นเต้น

 

　　ด้วยความที่โจแอนนาเป็นคนในหลุมศพกึ่งเทพซูผิงสามารถขอให้เธอไปหาราชาอสูรร้ายขั้นสูงสุดของสภาวะสมุทรได้ ด้วยวิธีนี้เขาจะไม่มีศัตรูที่ต่ำกว่าระดับดวงดาวอีกต่อไป!

 

　　“แจ้งเตือน เจ้าของไม่สามารถใช้สัญญาทาสกับอสูรที่พบในสนามบ่มเพาะได้” ระบบเด้งเข้ามา เห็นได้ชัดว่าระบบแอบฟังความคิดของเขาอีกแล้ว

 

　　“ทำไมไม่ไปนรกซะ!” ซูผิงอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลงที่ความฝันของเขาถูกบดขยี้

 

　　เสียงของระบบเรียบเฉยเมื่ออธิบายว่า“สัญญาทาสเป็นสัญญาในปัจจุบันซึ่งเป็นโลกแห่งความเป็นจริง อสูรร้ายจากสนามบ่มเพาะถูกทำเครื่องหมายด้วยกฎของสนามบ่มเพาะ สัญญาทาสคุณภาพต่ำแบบนี้ไม่สามารถลบล้างนั่นได้ มีเพียงสัญญาอสูรโบราณที่เจ้าของใช้เท่านั้นถึงสามารถลบล้างกฎเหล่านั้นได้”

 

　　ซูผิงพูดไม่ออกก่อนหน้านี้ ตอนเขาต้องการขอให้โจแอนนาจับอสูรร้ายจากหลุมศพกึ่งเทพและขายที่ร้าน แต่ระบบปฏิเสธเขาและอ้างถึงกฎของโลก กฎคืออะไร?

 

　　“นอกจากนี้แม้ว่าเจ้าของจะสามารถใช้สัญญาทาสในสนามบ่มเพาะได้ แต่เจ้าของจะไม่สามารถนำอสูรที่ทำสัญญากลับมาที่ร้านได้” ระบบพูดต่อ “ อสูรภายใต้สัญญาทาสไม่สามารถนำเก็บไว้ในพื้นที่สัญญาได้ ระบบจะรับผิดชอบในการพาเจ้าของไปและกลับจากสนามบ่มเพาะเท่านั้น ระบบจะไม่รับผิดชอบต่อสิ่งมีชีวิตอื่นใดที่ไม่รู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของร้านค้า”

 

　　ซูผิงเม้มปาก

 

　　ทำไมระบบถึงฟังดูภาคภูมิใจ?

 

　　ซูผิงถอนหายใจและยกเลิกสัญญาทาสอย่างไรก็ตามสัญญาทาสมีค่าใช้จ่ายเพียงหนึ่งหมื่นแต้มพลังงาน

 

　　ซูผิงเดินกลับไปที่หน้าร้านและปล่อยให้ระบบประเมินราคาของวัตถุดิบที่เขาเพิ่งซื้อมาราคาขายเท่ากับราคาซื้อ จริงอยู่…เขาไม่สามารถใช้ประโยชน์จากความต่างของราคาที่พ่อค้าคนกลางมักจะใช้กัน หรือพูดตามตรงคือเขาไม่เคยเป็นคนกลาง

 

　　ช่าง…

 

　　“คำเตือนครั้งที่หนึ่ง!”

 

　　“ช่างเป็นระบบที่น่าทึ่งจริงๆ…”

 

　　ซูผิงตัดสินใจที่จะไม่ท้าทายระบบที่ไม่ตลกด้วยเขาไม่สนใจที่จะขาย ท้ายที่สุด เขาไม่สามารถทำเงินได้เลย ทำไมเขาจะเอาตัวเองเข้าไปเจอปัญหาที่มากขึ้น?

 

　　เขามีอสูรของตัวเองที่สามารถใช้ทักษะไฟได้ด้วยตัวเอง

 

　　มังกรเพลิงนรกเป็นทั้งมังกรและอสูรตระกูลไฟ

 

　　นอกจากนี้เนื่องจากระบบได้ปฏิเสธไม่ให้เขามีโอกาสทำเงินจากวัตถุดิบนั้นหากเขาไม่มีมังกรเพลิงนรก เขายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้อาหารแก่สุนัข!

 

　　“ออกมาเถอะมังกรพ่นไฟ…ไม่สิมังกรเพลิงนรก”

 

　　ซูผิงพูดในใจวังวนมืดมิดและลึกล้ำปรากฏขึ้นข้างหลังเขา มังกรเพลิงนรกที่อาบไปด้วยไฟก็ก้าวออกมาจากวังวน

 

　　มังกรเพลิงนรกสูงมากจนมันเกือบจะถึงเพดาน

 

　　ฉากที่คุ้นเคยของร้านโพล่งเข้ามาในดวงตาของมันมังกรเพลิงนรกเก็บกลิ่นอายดุร้ายเพราะรู้ว่าซูผิงไม่ได้เรียกมันเพื่อออกมาต่อสู้

 

　　”อยู่นี่เอง”

 

　　ซูผิงโยนใบหญ้าสีแดงเลือดที่เขาใช้แต้มพลังงานหนึ่งแสนสองหมื่นไปให้มังกรเพลิงนรก

 

　　มังกรเพลิงนรกกลืนใบหญ้าทั้งหมดในขณะที่กระพริบตาด้วยความสับสนอาหารเย็นมีแค่นี้หรอ ทำไมน้อยจัง

 

　　มังกรเพลิงนรกรู้สึกราวกับว่ามันเพิ่งกินอากาศซูผิงสงสัยว่ามันอาจจะต้องใช้เวลาพอสมควร การปล่อยให้มังกรมังกรขนาดใหญ่ยืนอยู่ในร้านค้าจะไม่สะดวก ซูผิงบอกมังกรเพลิงนรกให้ไปที่คอกเลี้ยงดูและย่อยวัสดุ

 

　　มันจะขึ้นอยู่กับชะตากรรมมาดูกันว่าความเข้าใจของมังกรเพลิงนรกจะสามารถพัฒนาได้ไหม

 

　　ในเวลาเดียวกันจงหลิงถงผู้ที่กำลังพูดคุยกับถังยู่หรานบนโซฟากำลังงุนงง

 

　　ที่เธอเห็นนั่นอะไร?

 

　　มังกรเพลิงนรก!

 

　　หนึ่งในสามที่หายากที่สุด?

 

　　เธอใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมาได้สติเธอหันไปมองซูผิง อยากจะถาม

 

　　แม้ว่าเธอจะเกิดในเมืองฐานศักดิ์สิทธิ์ที่มีอสูรหายากและมีชื่อเสียงจำนวนมากแต่จงหลิงถงมีโอกาสน้อยที่จะได้เห็นมังกรหายากเช่นนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคยเห็นมังกรเพลิงนรก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ใกล้กับมัน!

 

　　นอกจากนี้เจ้าของมังกรเพลิงนรกเป็นอาจารย์ของเธอ!

 

　　”อาจารย์คะ… ”

 

　　เมื่อซูผิงเดินเข้ามาจงหลิงถงก็ไม่สามารถควบคุมความอยากรู้ของเธอได้อีกต่อไป

 

　　”ว่า?”

 

　　”คือ… นั่นคือมังกรเพลิงนรกของคุณหรือเปล่า”

 

　　”ไม่ใช่”

 

　　”ไม่”จงเหลิงถงไม่สามารถเชื่อได้ว่า “แต่มันเพิ่งออกมาจากพื้นที่สัญญาของคุณ!”

 

　　”โอ้เธอเห็นนิแล้วจะถามทำไม? ”

 

　　ปากของจงหลิงถงอ้ากว้างแต่เธอไม่สามารถส่งเสียงใด ๆ ออกมาได้

 

　　ถังยู่หรานยิ้มอยู่ในใจในที่สุดเธอก็สามารถหาเพื่อนเพื่อรับความรู้สึกว่าผู้ชายที่น่ารังเกียจเป็นยังไง

 

　　ซูผิงไม่พูดอะไรกับสองสาวอีกเขาไปที่ชั้นวางเพื่อจัดอาหารอสูร การใช้สระวิญญาณเป็นการลงทุนครั้งใหญ่ เพราะฉะนั้นเมื่อเขาไปเยี่ยมหลุมศพกึ่งเทพ เขาจะต้องหาอาหารอสูรกลับมาให้ได้มากขึ้น

 

　　การพึ่งพาการฝึกอสูรเพียงอย่างเดียวไม่สามารถสร้างรายได้ที่เร็วพอเมื่อคิดถึงหลุมศพกึ่งเทพ ซูผิงพุ่งไปดูที่ห้องอสูร

 

　　ในคอกเลี้ยงดูในห้องอสูรโจแอนนาลืมตา เธอรู้สึกว่าเธอเพิ่งได้รับการกำหนดเป้าหมายจากบางสิ่งบางอย่าง

 

　　เลือดของเธอ… กำลังแข็งตัว

 

　　มีบางอย่างผิดปกติกับการบ่มเพาะหรือเปล่า?

 

　　เธอหลอนหรอ?โจแอนนาขมวดคิ้วขณะที่เธอไตร่ตรองเกี่ยวกับมัน ในที่สุดความรู้สึกนั้นก็หายไป และเธอก็ให้ความสำคัญกับการบ่มเพาะ

 

　　ลูกค้าสามารถรับการฝึกทั่วไปได้โดยที่โจแอนนาดูแล ซูผิงจะใช้ผู้ฝึกซ้อมเหล่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องดูแลการฝึกทั่วไปด้วยตัวเอง

 

　　เช่นนี้ในตอนบ่ายและตอนกลางคืนซูผิงจึงไม่ได้ทำอะไรนอกจากการฝึกที่ร้าน

 

　　ในตอนกลางคืนซูผิงกลับบ้านกับโจแอนนา,ถังยู่หรานและเด็กใหม่ที่กินเก่ง เขาขอบคุณแม่สำหรับอาหารค่ำ ในขณะที่ทานอาหาร เขาพูดถึงเรื่องนี้กับแม่ว่าเธอควรจ้างแม่ครัวเพื่อที่เธอจะได้ไม่เหนื่อย

 

　　หลี่ฉิงรู่รีบปฏิเสธแบบไม่คิดเหตุผลก็คือเธอไม่มีอะไรทำที่บ้าน และการจ้างแม่ครัวจะเสียเงินเยอะไป

 

　　ซูผิงย้ำว่าเงินไม่ใช่ปัญหาแต่หลี่ฉิงรู่ก็ยังยืนกราน เธอเตรียมที่จะทำอาหารด้วยตัวเอง และไม่ใช้เงินโดยไม่จำเป็น ซูผิงยอมแพ้

 

　　ซูผิงหาห้องให้จงหลิงถงในคืนนั้นหลังจากนั้นเขาก็ไปที่ห้องนอนของเขา บ่มเพาะชั่วโมงนิดๆ และเข้านอน

 

　　กลางคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

　　พวกเขาทานอาหารเช้าที่บ้านในเช้าวันรุ่งขึ้นมีหลายคนยืนรออยู่หน้าประตูร้าน ซูผิงไม่กังวลเกี่ยวกับลูกค้า และธุรกิจของเขาอีกต่อไป ร้านของเขาจะเต็มในทุกวัน

 

　　เขาจำได้ว่าสิ่งที่ถังยู่หรานบอกเขาเมื่อวันก่อนเกี่ยวกับคนที่ขายตำแหน่งในแถวให้คนอื่นเขามองไปที่ฝูงชน และสังเกตเห็นบางคนที่ไม่ได้เป็นนักรบอสูร

 

　　แค่ยืนต่อแถวก็กลายเป็นธุรกิจได้

 

　　ซูผิงสงสัยว่าเขามีส่วนร่วมในอัตราการจ้างงานของเมืองฐานหรือเปล่า?

 

　　ฝูงชนตื่นเต้นเมื่อสังเกตเห็นการปรากฏตัวของซูผิงในเวลาเดียวกันพวกเขาก็อึดอัดเพราะเขาเช่นกัน ลูกค้าที่กล้าหาญทักทายเขา “สวัสดีตอนเช้าคุณซู!”

 

　　”คุณซู!”

 

　　ซูผิงเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมากมายเขาจำชื่อทั้งหมดไม่ได้ แต่เขาพยักหน้ากับคนที่เขาจำได้

 

　　เขาเปิดประตูเขาพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะต้อนรับลูกค้าที่มาร้าน“ ผมได้ยินมาว่ามีใครบางคนในแถวที่ขายที่ในแถวให้คนอื่นแลกกับเงิน คนเหล่านั้นไม่ได้มาเพื่อรับการฝึกอสูร ลูกค้าจริงๆจะต้องจ่ายเงินมากขึ้นเพื่อให้อสูรได้รับการฝึกฝนที่นี่ …

 

　　“ด้วยเหตุนี้ผมจึงขอประกาศ ไม่อนุญาตให้ผู้ที่มาต่อแถวแลกเปลี่ยนตำแหน่งได้ หากคุณจำเป็นต้องออกจากแถวก็ไม่เป็นไร แต่คุณไม่สามารถให้คนอื่นมายืนต่อแถวแทนคุณได้ หากผมพบการขายตำแหน่งกันหรือเปลี่ยนตำแหน่ง ทั้งคนที่ซื้อและขายจะอยู่ในบัญชีดำของร้าน!”

 

　　ฝูงชนเงียบลงเล็กน้อยหลายคนเริ่มมองหน้ากัน แปลกใจ ประหม่า และรู้สึกผิด ลูกค้าทุกคนทราบดีว่าซูผิงนั้นเป็นนักรบอสูรกิตติมศักดิ์ที่เก่งมาก การที่เขาพูดคำเหล่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะควบคุมฝูงชนได้!

 

　　“ตอนนี้คนที่ต่อแถวให้คนอื่นหรือยังไงก็ตาม ผมขอให้รีบออกไป ผมจะให้อภัย” ซูผิงพูดอย่างใจเย็น เขาเดินกลับเข้าไปข้างใน โดยไม่มองไปที่ฝูงชนอีกหลังจากพูดจบประโยค

 

　　บางคนดิ้นรนมีคนก้าวออกจากแถวมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

　　ลูกค้าที่อยู่ด้านหลังแถวเขยิบมาข้างหน้าพวกเขาเคยคิดว่าจะไม่มีวันนี้ ถึงกระนั้นเมื่อมีผู้คนจำนวนมากจากไป ตำแหน่งของพวกเขาในแถวก็ขยับขึ้นมาข้างหน้ามากขึ้น

 

　　ซูผิงเตรียมตัวอยู่ในร้านเขาบอกให้ถังยู่หรานและจงหลิงถงไปรับลูกค้าด้วยกัน

 

　　จงหลิงถงรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าเธอต้องทำเช่นนี้ฉันไม่ใช่ศิษย์เหรอ?

 

　　แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถขัดอาจารย์ของเธอได้ไม่มีทางเลือกอื่น เธอเดินไปที่ประตูกับถังยู่หราน

 

　　ไม่นานลูกค้าก็เข้ามาเหมือนปกติซูผิงเขียนข้อมูลของพวกเขา สำหรับคนที่มารับอสูร เขาจะขอให้โจแอนนาช่วยพาพวกเขาไป สำหรับคนที่มาเพื่อฝึกอสูรเขาจะรับเงิน และขอให้โจแอนนาเอาอสูรไปเก็บไว้ด้านหลัง

 

　　ลูกค้าเก่าๆบางคนจะบอกลาซูผิงและจากไปทันทีที่พวกเขาได้อสูรพวกเขาจะไม่ทดสอบอสูรที่นี่

 

　　แต่กับลูกค้าใหม่เพื่อความปลอดภัยพวกเขาจะทดสอบผลลัพธ์ในร้าน แน่นอนผลลัพธ์จะทำให้พวกเขาประหลาดใจ การฝึกดีกว่าที่พวกเขาคาดเอาไว้มาก

 

　　”คุณซู”

 

　　ทันใดนั้นซูผิงก็ได้ยินเสียงที่อบอุ่นจนสามารถละลายน้ำแข็งได้

 

　　ซูผิงมองไปที่เธอเธอดูคุ้นเคย

 

　　“ฉันชื่อสวี่หยิงเสวี่ย พี่สาวคนโตของสวี่คัง” หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

 

　　นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอได้พบกับซูผิงด้วยตัวเองเธอแทบไม่สามารถห้ามใจไม่ให้เต้นรัวได้เลย เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่ซูผิงทำที่ลีกนักรบ และกับคนที่มาที่ร้านของเขา เธอไม่รู้รายละเอียด แต่การได้เห็นสิ่งที่เขาทำในช่วงลีกนักรบก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอตะลึง

 

　　เขาอยู่ในจุดที่เธอไม่สามารถเข้าถึงได้!

 

　　เธอจำได้ว่าเธอทะเลาะกับซูผิงและตั้งคำถามกับร้านของเขาในครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ ด้วยความคิดนั้นสวี่หยิงเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะกลัวเล็กน้อย กังวลว่าซูผิงเอาคืนเธอ

 

　　สิ่งต่างๆ ในขณะนี้ ร้านนี่ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด เธอจะไม่สามารถแบกรับผลที่ตามมาได้ หากซูผิงต้องการที่จะเอาคืนสิ่งที่เธอเคยทำ

 

　　”โอ้สวัสดี”

 

　　ซูผิงจำเธอได้“ คุณมาที่นี่เพื่อฝึกอสูรใช่ไหม?”

 

　　สวี่หยิงเสวี่ยรู้สึกโล่งใจที่พบว่าซูผิงดูเหมือนจะไม่รู้สึกติดใจอะไรเธอพยักหน้าทันที “ใช่ ฉันมาหลายครั้งแล้ว แต่คุณไม่อยู่ ฉันอยากจะลองฝึกฝนมืออาชีพ แต่หญิงสาวที่นี่บอกฉันว่าเธอทำไม่ได้หากคุณไม่อยู่ที่ร้าน” “ เธอพูดถูกแล้ว ผมกลับมาแล้ว คุณต้องการฝึกฝนมืออาชีพใช่ไหม? อสูรของคุณอยู่ในระดับไหน”

 

　　“ระดับ 7”

 

　　สวี่หยิงเสวี่ยมีคำพูดอื่นที่อยากจะพูดแต่ลังเล ในที่สุดเธอก็เรียกความกล้าและพูดว่า “นอกเหนือจากการฝึกอสูรฉันมาที่นี่เพราะน้องชายของฉันขอให้ฉันส่งข้อความหาคุณ เขาได้ออกจากเมืองฐานหลงเจียงเพื่อศึกษาต่อที่สถาบันผู้กล้าเขาอยากมาบอกลาคุณด้วยตัวเอง แต่คุณไม่อยู่ที่นี่ เขาฝากฉันว่ามาบอกคุณว่าเขาจะไม่สามารถมาแวะเวียนที่ร้านของคุณได้สักพัก ”