Astral Pet Store ร้านขายอสูรดวงดาว - ตอนที่ 468

ตอนที่ 468 การโจมตีของอสูร

ไม่มีเมฆสักก้อนบนท้องฟ้าสีคราม

สูงเหนือท้องฟ้ามีร่างมหึมายาวกว่าสิบเมตรกําลังบินผ่าน มันเป็น นกเขี้ยวดาบระดับเก้า และ บนหลังของมันมีคนนั่งอยู่สามคน

ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนคอของนก ขณะที่ด้านหลังเขาเป็นชายและหญิง ซึ่งคือซูผิงและจงหลิงถงที่กําลังจะกลับไปที่เมืองฐานหลงเจียง

ชายชราเป็นผู้อาวุโสจากตระกูลจง ซึ่งเป็นนักรบอสูรกิตติมศักดิ์ขั้นกลาง เขาได้รับคําสั่งให้พาซูผิงและจงหลิงถงกลับไป “อาจารย์…”

เนื่องจากเธอนั่งข้างซูผิง จงหลิงถงรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย เธออยากรู้เรื่องเกี่ยวกับอาจารย์หนุ่มที่เธอเพิ่งจะมาเป็นศิษย์ แต่เธอกลัวที่จะถามคําถาม

ตัวอย่างเช่นคุณดูเด็กมาก คุณอายุเท่าไหร่?

นอกจากนี้คุณเรียนรู้ด้วยตนเองใช่ไหม? มีอาจารย์หรือไม่? อาจารย์ของคุณยังมีชีวิตอยู่ไหม? 

เธอไม่รู้เกี่ยวกับอารมณ์ของซูผิง และเธอต้องกดคําถามทั้งหมดให้อยู่ในก้นบึงของหัวใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองหายใจแทบไม่ออก หลังจากลังเลใจเธอก็เริ่มเรียกความกล้า “ อาจารย์คะ คุณมีศิษย์คนอื่นไหม?”

“ไม่มี” ซูผิงกล่าว

นั่นเป็นคําตอบสั้น ๆ

จงหลิงถงพูดไม่ออก เธอพยายามอย่างมากเพื่อเรียกความกล้า และคําตอบกลับมีเพียงคําเดียว

กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง!

จงหลิงถงก้มหัวลง เธอขยําปลายเสื้อ ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำใสๆ

ชายชราที่นั่งอยู่บนคอของนกหันกลับมาและแจ้งซูผิงด้วยความเคารพ “อาจารย์ซู เราจะถึงเมืองฐานหลงเจียงในไม่ช้า”

ซูผิงพยักหน้า

โฮก !!

ทันใดนั้นเสียงร้องอย่างดุเดือดก็ดังมาจากข้างหน้า

เสียงคํารามดังมากจนทั้งสามคนได้ยินแม้จะบินอยู่เหนือพื้นดินหลายพันเมตร จงหลิงถงและ ชายชราคนนั้นก้มหน้างุดด้วยความตกใจ พวกเขาเห็นว่ามีคนหลายสิบคนถูกไล่ล่าโดยฝูงอสูรร้ายบนพื้นดิน อสูรร้ายขนาดใหญ่สองตัวดูเหมือนจะดุร้าย และแข็งแกร่ง

“ผมไม่คิดว่าพวกเขาเป็นนักสํารวจ”

ชายชราตกใจมากที่เห็นผู้หญิง เด็ก และคนอ่อนแออื่น ๆ อยู่ในฝูงชน นักรบอสูรบางคนได้สร้างม่านพลังเพื่อปกป้องผู้คนทั่วไปที่ไม่ได้บ่มเพาะ

ไม่มีนักสํารวจที่ออกไปล่าอสูรคนใดจะพาคนทั่วไปร่วมเดินทาง

“ อาจารย์ซู…”

ชายชราตั้งใจจะถามซูผิงว่าเขาเต็มใจช่วยไหม

“ลงไปที่นั่น” ซูผิงพูดทันที

เขายืนอยู่บนอานราวกับว่ามีพลังแม่เหล็กดึงเท้าของเขาไปที่อาน ชายชราบังคับนกให้บินลงไป ซูผิงก้มหน้า ลมพัดผมของเขาตั้งขึ้น

“ ดูแลศิษย์ของผมด้วย” ซูผิงร้องขอ เขาระดมพลังดวงดาวของเขา และบินลงไปทั้งที่เขาอยู่ห่างจากพื้นดินถึงหนึ่งพันเมตร

คําเตือนของซูผิงสร้างความประหลาดใจให้กับจงหลิงถง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ

หวีด!

ซูผิงรีบไปที่พื้น

เขาสามารถเห็นได้ว่าฝูงอสูรร้ายที่กําลังโจมตีฝูงชนนี้มีอสูรร้ายระดับเก้าสองตัว ซูผิงพุ่งใส่วัวเสาระดับเก้า

หวีด!

เขาดิ่งลงพื้นราวกับดาวตก นักรบอสูรบางคนที่จัดการกับอสูรร้ายต่างก็รู้สึกประหลาดใจที่เห็นนักรบอสูรกิตติมศักดิ์กําลังลอยลงมาจากท้องฟ้า

วัวเสาคําราม ชั้นของเกราะสีเหลืองเหมือนดินปรากฏขึ้นเหนือตัวของมัน ขณะที่มันบัดนักรบอสูรคนหนึ่งออกไป

เมื่อรู้สึกถึงอันตราย วัวเสาจึงเงยหน้าขึ้น ภาพของชายคนหนึ่งเข้าสู่สายตามัน

โฮก !!

ด้วยความโกรธ วัวเสากระทบพื้น หนามแหลมจํานวนมากพุ่งออกมา และหนามแหลมก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเหนือหัวของมัน!

มาเลย!

ซูผิงไม่ได้ชะลอ เขาตั้งหมัด!

เมื่อเทียบกับวัวเสา แล้วซูผิงเป็นคนตัวเล็ก ๆ มันเหมือนกับว่าหินก้อนเล็ก ๆ กําลังจะตกลงไปบนก้อนหินก้อนใหญ่

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมาพร้อมกับเสียงแตกดังและพื้นสั่นสะเทือน วัวเสาที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ยอดแหลมกําลังหวาดกลัว หมัดของซูผิงบดขยี้ลงบนหัววัวเสา ร่างของมันหลุดออกเป็นชิ้น ๆ เกิดเป็นหลุมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางกว่าสิบเมตรปรากฏขึ้นที่พื้น!

ตายคาที่

ซากของวัวเสากระจัดกระจายไปทั่วสถานที่ ซูผิงลอยนิ่งอยู่เหนือตําแหน่งที่วัวเสาอยู่ เขาไม่ได้พัก ซูผิงรีบบินขึ้นไปบนอากาศเพื่อจัดการกับอสูรร้ายระดับเก้าอีกตัว

หวีด!

เสียงหวีดในอากาศแจ้งเตือนอสูรระดับเก้าที่กําลังต่อสู้กับอสูรต่อสู้ของเหล่านักรบอสูร อสูรร้ายหันมา เห็นว่ามนุษย์กําลังมุ่งหน้ามาทางมัน พร้อมศพของเพื่อนมันด้านล่าง

มุมมองนั้นคุกคามอสูรร้ายอย่างมาก ตาย!

ซูผิงรีบบินไปที่อสูรร้าย และปล่อยหมัด!

บัง!!

ซูผิงกระแทกอสูรที่มีลักษณะคล้ายเนินเขาออกไป ซึ่งแทบหมดลมหายใจ

อสูรตัวอื่นกรีดร้อง และวิ่งเตลิดไปเมื่อจ่าฝูงพวกมันถึงคราวเคราะห์

มันเกิดขึ้นเร็วมากจนเหล่านักรบอสูรหลายคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่พวกเขาปกป้องในม่านพลังตกใจมากจนอ้าปากค้าง

ภายในพริบตาอสูรร้ายระดับเก้าตัวหนึ่งตาย และอีกตัวบาดเจ็บหนัก!

ไม่มีใครสามารถเปล่งเสียงได้ ขณะที่พวกเขามองชายหนุ่มในอากาศ

” เป็นคุณนั้นเอง…”

ในฝูงชนชายวัยกลางคนคนหนึ่งไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาเพิ่งเห็นด้วยตาตัวเอง

ซูผิงหันไปหาชายที่พูดคํานั้น บุคคลนั้นดูคุ้นเคย หลังจากนึก เขาก็จําได้ว่านี่คือนักรบอสุรกิตติมศักดิ์ซึ่งได้ช่วยเขาให้เขาได้ขี่อินทรีสิงโตเพื่อไปยังเมืองฐานแสงศักดิ์สิทธิ์

” คุณ?” ซูผิงเลิกคิ้ว “ คุณคงไม่บอกว่ารถไฟใต้ดินถูกโจมตีอีกแล้วหรอกใช่ไหม?” ซูผิงมองไปรอบ ๆ

อู่เทียนหมิงบินไปหาซูผิง เขายังจําชายหนุ่มคนนี้ที่ชกนักรบอสูรกิตติมศักดิ์จนตายได้ แต่เขาไม่รู้ว่าซูผิงน่ากลัวขนาดนี้ สิ่งต่างๆชี้ให้เห็นว่าซูผิงอยู่ในระดับกิตติมศักดิ์ขั้นสูงสุดเนื่องจากเขาสามารถกําจัดอสูรร้ายสองตัวที่ระดับเก้าขั้นสูงสุดได้อย่างง่ายดาย!

“ ขอบคุณมากนะครับ” อู่เทียนหมิงแสดงความขอบคุณทันที ด้วยความอาย เขายิ้มอย่างผืน ๆ และพูดต่อว่า “ ที่จริงเราถูกโจมตีอีกแล้ว อสูรมีจํานวนมากขึ้นในช่วงปลายปี เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผู้นํากําลังคิดที่จะปิดเส้นทางนี้และเปิดอีกครั้งหลังจากที่อสูรร้ายทั้งหมดถูกกําจัดแล้ว ”

ซูผิงไม่รู้จะพูดอะไร เป็นเรื่องจริงที่เส้นทางรถไฟใต้ดินอาจถูกโจมตีด้วยอสูรร้าย แต่จะเกิดขึ้นเพียงครั้งหรือสองครั้งต่อปี อย่างไรก็ตาม เขาได้เผชิญกับการโจมตีถึงสองครั้งระหว่างทางไปและกลับ ภายในหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น

มันเป็นเขาหรืออสูรร้ายที่โชคไม่ดี?

ซูผิงโบกมือ “ โอเค ผมไปล่ะ”

เมื่อพูดอย่างนั้นเขาก็บินกลับไป

สูงขึ้นไปในอากาศ ทั้งจงหลิงถงและผู้อาวุโสตระกูลจงต่างตกตะลึง พวกเขาทั้งคู่ตระหนักดีว่าซูผิงอยู่ในระดับกิตติมศักดิ์ แต่ทั้งคู่คิดว่าเขาใช้สมุนไพรพิเศษ พวกเขาไม่รู้ว่าซูผิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ข่าวลือที่พวกเขาได้ยินดูเหมือนจะเป็นความจริง คุณซูอยู่ในระดับกิตติมศักดิ์ขั้นสูงสุด!

ผู้อาวุโสตระกูลจงจ้องมองซูผิงด้วยความเคารพ ระหว่างระดับกิตติมศักดิ์ขั้นสูงสุดกับระดับตํานาน มันห่างเพียงก้าวเดียวเท่านั้น!

ซูผิงเป็นนักรบอสูรกิตติมศักดิ์ และเป็นผู้ฝึกสอนชั้นนํา ถ้าเขาสามารถก้าวไปสู่ระดับในตํานาน นั่นจะไม่เท่ากับว่าเขามีโอกาสสูงที่จะกลายเป็นผู้ฝึกสอนจิตวิญญาณเทวะในภายหลังงั้นเหรอ?

ไม่น่าแปลกใจที่หัวหน้าตระกูลจะเตือนหญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่าให้ประพฤติและเรียนรู้จากคุณซูให้ดี ปรากฏว่าหัวหน้าตระกูลรู้แล้วเกี่ยวกับศักยภาพของคุณซู เขาอาจจะกลายเป็นผู้ฝึกสอนจิตวิญญาณเทวะในอนาคต! ผู้อาวุโสตระกูลจงคิด เขารีบขี่ไปยังทางที่ซูผิงอยู่

ซูผิงนั่งลงบนอาน “ไปกันเถอะ”

การจัดการกับอสูรร้ายระดับเก้าสองตัวนั้นง่ายมาก เขาไม่จําเป็นต้องหยุดหายใจด้วยซ้ํา

ความสงบของซูผิงทําให้ผู้อาวุโสตระกูลจงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขารีบบินจากไป

บนพื้นดินอู่เทียนหมิง นักรบอสูรคนอื่น ๆ และคนธรรมดาเฝ้ามองซูผิงจากไป บางคนถึงกับคุกเข่าลงบนพื้น

การยื่นมือเข้ามาช่วยของซูผิงสําหรับคนเหล่านั้นคือการดึงพวกเขาออกจากสถานการณ์ที่สิ้นหวัง พวกเขารู้สึกขอบคุณอย่างมาก ในขณะที่พวกเขาเดินทางต่อไป ซูผิงสังเกตเห็นว่าดูเหมือนจะมีอสูรร้ายมากกว่าที่ควรจะเป็นในป่า

นี่ไม่ใช่จํานวนปกติ

ซูผิงขมวดคิ้ว หรือการโจมตีจะไม่ใช่อุบัติ แต่มีคนวางแผน?