Astral Pet Store ร้านขายอสูรดวงดาว - ตอนที่ 437

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ซูผิงมาถึงย่านหนึ่งในเขตเมืองฐานแสงศักดิ์สิทธิ์

เมืองฐานนี้มีขนาดใหญ่กว่าเมืองฐานทั่วไปถึงสามเท่า

กำแพงด้านนอกสูงถึงหนึ่งพันเมตร และสามารถป้องกันผู้อยู่อาศัยจากอสูรร้ายระดับเก้าส่วนใหญ่ได้ แม้แต่ราชาอสูรร้ายก็ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อบุกเข้ามา

มีเขตที่อยู่อาศัย เขตการปกครอง และเขตแสงศักดิ์สิทธิ์ในเมืองฐาน

ในบรรดาเขตทั้งหมดย่านแสงศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ใจกลางเมืองฐาน; ซึ่งเป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของสมาคมผู้ฝึกสอน

ย่านที่อยู่อาศัยอยู่ในภูมิภาคนอกสุด เนื่องจากซูผิงไม่ใช่คนท้องถิ่น คนขับรถจึงขับรถพาเขาไปยังย่านที่อยู่อาศัยเท่านั้น

ซูผิงลงจากรถและมองไปรอบ ๆ

แม้ว่าย่านที่อยู่อาศัยจะอยู่ใกล้กับชายแดนของเมืองฐาน แต่อาคารต่างๆก็สวยงามมากทีเดียว อาคารสูงและคฤหาสน์ขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นเกือบเต็มพื้นที่ อาคารบางหลังมีลักษณะเฉพาะ อาคารหลายหลังตกแต่งด้วยภาพวาดอสูรรบ อาคารบางหลังถูกสร้างให้เป็นรูปอสูรเช่นมังกร แต่นอนอยู่บนพื้น!

มีคนเดินเท้าจำนวนมากบนท้องถนนพร้อมกับอสูรตัวเล็กที่น่ารัก

ซูผิงยังสามารถเห็นภาพอสูรมากมายที่วาดบนท้องถนน ไม่ว่าจะเป็นอสูรตระกูลปีศาจหรือตระกูลธาตุ ทั้งเมืองเป็นโลกของอสูรดวงดาว ซูผิงมีความเชื่อว่าสิ่งแวดล้อมมีความสำคัญอย่างยิ่งกับความสนใจของผู้คน ไม่น่าแปลกใจที่เมืองนี้เป็นแหล่งกำเนิดของนักรบอสูรระดับปรมาจารย์หลายคนในทุกปีๆ มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

“ เร็วเข้า ฉันได้ยินมาว่าการแข่งขันผู้ฝึกสอน ได้เริ่มขึ้นแล้ว”

“ เร็วเข้า!” ผู้หญิงผู้ชายหลายคนวิ่งผ่านหน้าซูผิง

ซูผิงไม่เข้าใจ การแข่งขันผู้ฝึกสอน?

ผู้ฝึกสอนจะแข่งขันกันยังไง?

ความเข้าใจของซูผิงเกี่ยวกับผู้ฝึกสอนคือพวกเขาล้วนต้องฝึกอสูณกันสักพักก่อนจะแสดงผลลัพธ์ได้ บางทีอาจหลายวันหรือแม้กระทั่งเดือน การแข่งขันจะน่าเบื่อขนาดไหน?

ด้วยความอยากรู้ซูผิงเดินตามผู้ชายและผู้หญิงไป ไม่นานซูผิงก็มาถึงสนามกีฬาขนาดกลาง ผู้ชายและผู้หญิงนั่นเข้าไปข้างในแล้ว

ซูผิงกำลังจะตามเข้าไป

“ ท่านโปรดแสดงบัตรเชิญ หรือบัตรประจำตัวผู้ฝึกสอนของท่านให้เราดูก่อน” ผู้คุมสองคนที่ประตูหยุดซูผิง

ทันใดนั้นซูผิงก็จำได้ว่าผู้ชายและผู้หญิงโชว์บางอย่างให้กับผู้คุม

“ อืม…ผมไม่มี”

ซูผิงตอบ

ผู้คุมประหลาดใจ หนึ่งในนั้นกล่าวว่า“ ไม่มีแม้แต่บัตรประจำตัวผู้ฝึกสอนเหรอ? แม้แต่บัตรระดับพื้นฐานก็ยังใช้ได้”

ซูผิงไม่เคยไปที่สมาคมผู้ฝึกสอนของเมืองฐานหลงเจียง และไม่เคยได้รับบัตรประจำตัวแบบนี้มาก่อน แม่ของเขามี เธอเคยเปิดร้านมาก่อน และเป็นผู้ฝึกสอนมืออาชีพ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในขั้นสูงก็ตาม

“ ผมไม่เคยสมัครเลย ผมซื้อตั๋วได้ไหม” ซูผิงถาม

ผู้คุมทั้งสองส่ายหัว “ ไม่ บัตรประจำตัวเท่านั้น คุณสามารถไปสมัคร แล้วค่อยกลับมาใหม่ก็ได้”

ซูิผงไม่เคยคิดเลยว่าเงินจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้ที่นี่ได้ เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ซูผิงจึงหันหลังกลับและพร้อมที่จะจากไป

“ คุณอยากดูการแข่งขันไหม? ฉันพาคุณเข้าไปข้างในได้” เขาได้ยินเสียงที่น่าพอใจ

ผู้หญิงสองคนกำลังเดินเข้ามาหาเขา

ทั้งคู่อายุยี่สิบต้น ๆ สาวคนหนึ่งไว้ผมหางม้าใส่กางเกงยีนส์และเสื้อยืดสีขาว ในขณะที่อีกคนปล่อยผม เธอดูมีสไตล์มาก ใส่ชุดสีม่วงและรองเท้าส้นสูง “ หรงหรงเธอกำลังทำอะไร? เราไม่รู้จักเขา” ผู้หญิงอีกคนพยายามห้ามเพื่อน

“ไม่เป็นไร เขาต้องการเข้าไป และฉันมีตั๋วพิเศษ เราสามารถพาเขาไปกับเราได้” หญิงสาวผมหางม้ายิ้มหวาน

หญิงสาวในชุดสีม่วงเหลือบมองเพื่อนของเธอด้วยท่าทางรำคาญ แล้วมองซูผิง เห็นว่าเขาดูดีมาก หล่อและเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ทันใดนั้นหญิงสาวในชุดสีม่วงก็ไม่มีปัญหากับการตัดสินใจของเพื่อนอีกต่อไป

“ ขอบคุณมาก” ซูผิงขอบคุณสาว ๆ ที่ใจดี

หู่หรงหรงยิ้ม เธอหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกางเกงยีนส์ และคว้าบัตรประจำตัวที่มีขนาดเท่ากับบัตรธนาคาร “ ฉันพาเขาไปด้วยได้ไหม” เธอถามผู้คุม

ผู้คุมจ้องไปที่หรัส และมองไปที่หญิงสาว “คุณเป็นผู้ฝึกสอนระดับหกขั้นกลาง แน่นอนคุณสามารถพาเขาไปกับคุณได้”

ซูผิงแปลกใจที่ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะอายุเท่าเขาเป็นผู้ฝึกสอนมืออาชีพ

ผู้ที่อยู่ในระดับสูงกว่าคือผู้ฝึกสอนขั้นสูง

เช่นเดียวกับนักรบอสูร ผู้ฝึกสอนมีเก้าระดับเหมือนกัน

ขั้นสำหรับผู้ฝึกสอนนั้นยากยิ่งกว่านักรบอสูร!

ในทางทฤษฎี ในระดับเดียวกันผู้ฝึกสอนจะมีค่ามากกว่านักรบอสูร! “ ทางนี้ครับ”

ผู้คุมก้าวไปด้านข้าง และเชิญพวกเขาด้วยความเคารพ

หู่หรงหรงรับบัตรประจำตัวของเธอ และใส่กระเป๋า “ ฉันเห็นว่าคุณมาจากเมืองฐานอื่น ฉันเข้าใจถูกไหม?”

ซูผิงพยักหน้า “ใช่ ผมเพิ่งมาถึงเมืองแสงศักดิ์สิทธิ์วันนี้”

.“ คุณมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการประชุมผู้ฝึกสอนหรือเปล่า?” หญิงสาวในชุดสีม่วงมองซูผิงด้วยความสนใจ

“ การประชุมผู้ฝึกสอน?” ซูผิงพูดซ้ำคำเหล่านั้น

“ คุณไม่รู้เหรอ?”

หญิงสาวทั้งสองตะลึง ทำไมซูผิงถึงไม่เคยได้ยินชื่องานใหญ่นี่?

ซูผิงตระหนักว่าเขาอาจถามคำถามผิด “ ผมมาที่นี่เพื่อทำธุระ ผมได้ยินมาว่ามีการแข่งขันเกิดขึ้น และเกิดอยากจะเข้ามาดู”

“ อืม…” หญิงสาวในชุดสีม่วงพยักหน้า “ นี่คือการแข่งขันสำหรับผู้ฝึกสอน คุณเป็นผู้ฝึกสอนด้วยหรือเปล่า? หากคุณไม่ได้เป็น คุณอาจไม่เข้าใจการแข่งนี้”

“ ผม…ก็ใช่”

“ ก็ใช่?” สองสาวก็ยิ่งสับสน “ คุณอยู่ระดับไหน? ทำไมคุณถึงมาโดยไม่มีบัตรประจำตัวของตัวเอง? คุณทำมันหายหรือเปล่า?”หญิงสาวในชุดสีม่วง ถาม

“ ผมยุ่งเกินกว่าจะสมัครบัตร” ซูผิงไม่รู้จะพูดอะไร “ ผมคิดว่าผมเป็นผู้ฝึกสอนระดับพื้นฐาน” เขาไม่เคยไปที่สมาคมผู้ฝึกสอนเพื่อทำการทดสอบ เขาคิดว่าเขาอยู่ในระดับพื้นฐานตามการประเมินของระบบ

“ งั้นก็ระดับพื้นฐาน…” หญิงสาวในชุดสีม่วงหันมองซูผิงอีกครั้งแบบไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัด เธอพูดกับเขาน้อยลงด้วยซ้ำ

ในทางกลับกันหู่หรงหรงรู้สึกสบายใจ “ คุณยังเด็กมาก อยู่ในระดับพื้นฐานก็เพียงพอแล้ว”

ซูผิงพูดไม่ออก เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดกับเขาราวกับว่าเขาเป็นรุ่นน้องของกลุ่ม หญิงสาวไม่ได้แก่ แต่คำพูดของเธอดูเป็นผู้ใหญ่

ซูผิงตอบด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสามคนเดินเข้าไปข้างใน

ซูผิงรู้ชื่อสาว ๆ ผ่านการสนทนาของพวกเขา หญิงสาวที่ไว้หางม้าชื่อหู่หรงหรง ส่วนอีกคนในชุดสีม่วงคือ กงหลิงหลิง พวกเธอเป็นทั้งผู้ฝึกสอนและนักเรียนของสถาบันที่มีชื่อเสียง

ซูผิงถามเกี่ยวกับการประชุมผู้ฝึกสอน เมืองแสงศักดิ์สิทธิ์เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมซึ่งเกิดขึ้นทุก ๆ สามปี งานนี้เป็นเหมือนลีกนักรบสำหรับนักรบอสูร ซึ่งเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ ผู้ฝึกสอนจากเมืองฐานอื่น ๆ ทั้งหมดจะมารวมตัวกันที่เมืองฐานแสงศักดิ์สิทธิ์

พวกเขาจะแข่งขันกันเพื่อคว้าแชมป์

ผู้ชนะจะมีโอกาสเข้าร่วมสำนักงานใหญ่ของสมาคมผู้ฝึกสอน!

การประชุมผู้ฝึกสอนยังอยู่ในขั้นตอนเบื้องต้น และเกมอย่างเป็นทางการยังไม่เริ่ม การแข่งขันในสนามนี้ถือเป็นแบบทั่วไป

มีการแข่งขันระดับรากหญ้ามากมายเช่นนี้ในเมืองแสงศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นหนึ่งในคุณสมบัติของเมืองฐาน

พวกเขาสามคนก้าวเข้าไปตามทางเดิน หลังจากนั้นไม่นานซูผิงก็เริ่มได้ยินเสียงเชียร์ และเสียงตะโกนดัง สุดทางเดินเป็นเวทีที่มีที่นั่งรอบ ๆ มีคนมากกว่าหนึ่งพันคนอยู่ที่นั่นแล้ว

บนเวทีมีคนสองคนพร้อมกับอสูรซึ่งดูเหมือนลีกนักรบ ความแตกต่างคือเวทียังไม่บุบสลาย ทั้งสองไม่ได้มองหน้ากัน พวกเขามุ่งความสนใจไปยังอสูรที่อยู่ตรงหน้า “ เราต้องหาที่ที่ดีกว่านี้” กงหลิงหลิงกล่าวขณะที่เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความดีใจ เธอสังเกตเห็นบางอย่าง เธอพูดกับหู่หรงหรงทันที “ หรงหรงดูนั่น ผู้อาวุโสเซียวอยู่ที่นั่น ไปกันเถอะ”

หู่หรงหรงลังเล แต่กงหลิงหลิงจับมือเธอแล้วลากเธอออกไปแล้ว