บทที่ 1099 หลี่จิ่วเต้า ‘รอมังกรชั่วกลับมาเมื่อใดจักแก้แค้นให้พวกเจ้า!’
……….
บทที่ 1099 หลี่จิ่วเต้า ‘รอมังกรชั่วกลับมาเมื่อใดจักแก้แค้นให้พวกเจ้า!’
ขี้โม้ต้องโดนฟ้าผ่า!
เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!
เมื่อได้ยินหลี่จิ่วเต้าบอกให้เขาลุย หมีดำพลันกลัวจนปัสสาวะแทบราด!
“ท่าน…ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ท่านล้อเล่นกับข้าหรือ! ข้ามีปัญหาแค่ไหนท่านรู้ดีที่สุด!”
หมีดำใกล้ร้องไห้ออกมาเต็มที
มันไฉนเลยจะเป็นคู่มือของกิเลนเก้าหัว หากต้องปะทะกันจริง ๆ กิเลนเก้าหัวไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ จามครั้งเดียวมันก็ตายแล้ว!
“ข้าดูเหมือนล้อเล่นหรือ”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ย “ไปสิ ข้าเชื่อว่าเจ้าไหว”
หมีดำอยากร่ำไห้ ทว่าก็ไม่กล้าขัดคำสั่งหลี่จิ่วเต้า ได้แต่กัดฟันเดินไปหากิเลนเก้าหัว
“พี่เก้า พี่กิเลน ผู้น้อยยอมรับว่าเมื่อครู่ผู้น้อยหัวเราะดังไปหน่อย วาจาโอหังไปหน่อย ท่านโปรดอภัยให้กัน ยั้งมือเสียบ้าง อย่าเล่นงานกันถึงชีวิต!”
มันเอ่ยกับกิเลนเก้าหัวด้วยท่าทางน่าสงสาร
“ได้ วางใจเถิด ข้ารับรองว่า…จะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ!”
กิเลนเก้าหัวยิ้มเย็น ไฉนเลยจะยอมปล่อยหมีดำง่าย ๆ ไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตตนใดกล้าใช้วาจาเช่นนี้กับมันมาก่อนว่าจะตบมันตายในอุ้งเท้าเดียว!
รวมถึงนายใหญ่แห่งแถบนี้….บรรพมังกรเก้ากรงเล็บก็ไม่สามารถตบมันตายในกรงเล็บเดียว!
ทันใดนั้น มันออกตัวเคลื่อนไหว พลังอันน่าพรั่นพรึงโถมทับบุกไปหาหมีดำ!
กิเลนเก้าหัวน่ากลัวเกินไป เหนือกว่าหมีดำมากโข พลังไร้ที่สิ้นสุดเล็งเป้าไปที่หมีดำ อย่าว่าแต่สู้เลย หมีดำรีดเร้นพลังยังไม่ได้!
“จบสิ้นแล้ว!”
หมีดำตัวสั่นระริก หลับตาอย่างสิ้นหวัง รอคอยการตายของมัน
ทว่าเวลาต่อมา มันได้ยินเสียง ‘ตึง’ ดังสนั่น!
มันลืมตาฉับพลัน เห็นกิเลนเก้าหัวล้มกระแทกพื้นรุนแรงจนเกิดเป็นหลุมใหญ่
ขณะเดียวกัน มันยังสัมผัสได้ว่ากิเลนเก้าหัวสูญเสียแล้วซึ่งพลังทั้งหมด!
“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ลงมือแล้ว!”
เมื่อเห็นฉากนี้ มันไฉนเลยจะไม่เข้าใจอีก หลี่จิ่วเต้าด้านหลังมันออกโรง ใช้ต้นวิเศษสัตตะลบล้างพลังของกิเลนเก้าหัว!
ตามคาด เมื่อมันหันไปมองก็เห็นต้นวิเศษสัตตะส่องประกายเจิดจ้าลอยอยู่ข้างกายหลี่จิ่วเต้า
“ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่!”
มันขอบคุณหลี่จิ่วเต้ารัว
จากนั้น มันจ้องกิเลนเก้าหัวด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม แผดเสียงใส่ว่า “เจ้าลูกกระจ๊อก มองหน้าข้า! มองหน้าข้าด้วยตาสิบแปดดวงของเจ้า!”
เอ่ยจบมันก็พุ่งเข้าไป!
“เจ้ารนหาที่ตาย!”
กิเลนเก้าหัวบันดาลโทสะ เปลวเพลิงลุกโชนในดวงตา หมายจะฉีกหมีดำให้เป็นชิ้น ๆ ทว่าไม่ว่ามันรีดเร้นพลังในกายอย่างไรก็ไม่ได้ผลสักนิด!
พลังในตัวมันหายไปอย่างสิ้นเชิง!
“ใครกัน?!”
กิเลนเก้าหัวหันมองหลี่จิ่วเต้าด้วยท่าทางตระหนก วิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง
มันแข็งแกร่งปานใด กลับถูกลบล้างพลังไปเสียง่ายดาย! มันไม่อาจเชื่อได้ลงเลย!
ทั้งหมดนี้เหลือเชื่อยิ่งนัก!
เลือดสาดกระเซ็น หมีดำบุกเข้ามา กิเลนเก้าหัวผู้สูญเสียพลังหาใช่คู่มือของหมีดำ ถูกสังหารอย่างสมบูรณ์ในทันที!
“ฮ่า ๆ ๆ ข้าฆ่ากิเลนเก้าหัวได้แล้ว!”
มันหัวเราะร่วนอย่างบ้าคลั่ง ตื่นเต้นดีใจเป็นหนักหนา!
สำหรับมัน กิเลนเก้าหัวเป็นตัวตนระดับเกินเอื้อม แต่บัดนี้มันกลับสังหารกิเลนเก้าหัวด้วยมือตนเอง ไม่ให้มันตื่นเต้นดีใจได้อย่างไร!
ทว่าหลังความตื่นเต้นดีใจผ่านไป มันได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว วิ่งไปพะเน้าพะนออยู่ข้างกายหลี่จิ่วเต้าราวกับสุนัขตัวหนึ่ง “ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่ ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่!”
“ไปเถิด”
หลี่จิ่วเต้าสั่งให้ต้าเต๋อเก็บศพกิเลนเก้าหัว จากนั้นพวกเขาออกเดินทางต่อ มุ่งหน้าไปยังที่พำนักของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ
เดิมทีหมีดำรุดหน้าไปถิ่นของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บด้วยความอกสั่นขวัญผวา บัดนี้ มันไม่เพียงแต่ไม่กลัวสักนิด กลับตั้งตารออย่างยิ่ง มุ่งหน้าด้วยความเร็วจี๋
แม้แต่กิเลนเก้าหัวยังถูกหลี่จิ่วเต้าลบล้างพลังทั้งร่าง บรรพมังกรเก้ากรงเล็บย่อมไม่ใช่คู่มือหลี่จิ่วเต้า ต้องถูกเขากำราบอย่างง่ายดายแน่นอน
มันหวังให้หลี่จิ่วเต้าส่งมันออกโรงอีกครั้ง ให้มันได้ปลิดชีพบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ!
แม้จะไม่ได้สังหารด้วยพลังของมันเอง แต่ก็ตายด้วยน้ำมือของมัน มันสามารถนำเรื่องราวนี้ไปคุยโวได้
ระยะห่างที่เคยไกลแสนไกล เมื่อหมีดำเดินทางโดยเร่งความเร็วถึงขีดสุด ก็มาถึงอาณาเขตของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บได้ในเวลาไม่นาน
“บรรพมังกรเก้ากรงเล็บ ออกมารับความตายเสีย!”
ทันทีที่เหยียบอาณาเขตของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ หมีดำก็แผดเสียงลั่น วางมาดอีกครั้ง ลืมคำพังเพยที่ว่าขี้โม้ต้องโดนฟ้าผ่าไปเสียสิ้น!
ทว่าสถานการณ์ที่จินตนาการไว้ไม่ได้เกิดขึ้น
บรรพมังกรเก้ากรงเล็บไม่ได้ปรากฏตัว!
“เกิดอันใดขึ้น บรรพมังกรเก้ากรงเล็บไม่อยู่ในอาณาเขตหรือ”
หมีดำเอ่ยด้วยท่าทางสงสัย
ในสถานการณ์ปกติ หากมันก้าวเข้ามาในอาณาเขตบรรพมังกรเก้ากรงเล็บแล้วต้องถูกสังหารแน่นอน ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงมันยังวางมาดโหวกเหวก บรรพมังกรเก้ากรงเล็บยิ่งไม่มีทางปล่อยมันไป
ทว่าที่นี่กลับเงียบเชียบ ไม่เห็นแม้แต่เงาของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ
“ไปเถิด ไปดูข้างในกัน”
หลี่จิ่วเต้าปริปาก พวกเขาเดินเข้าไปถึงส่วนลึกที่สุดของอาณาเขตบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ แต่ก็ยังไม่เห็นบรรพมังกรเก้ากรงเล็บ
บรรพมังกรเก้ากรงเล็บไม่อยู่ในอาณาเขตจริง ๆ!
“พวกเจ้าเป็นใคร!”
“บังอาจ! ริอ่านบุกเข้ามาในอาณาเขตของท่านบรรพมังกร!”
ทว่าในส่วนลึกอาณาเขตของบรรพมังกรเก้ากรงเล็บมีสิ่งมีชีวิตตนอื่นอยู่ด้วย หลังเห็นพวกหลี่จิ่วเต้าก็บุกเข้ามาทั้งหมด
พวกนางล้วนเป็นสตรีเพศ มีอยู่หลากหลายเผ่าพันธุ์ ทั้งนารีหมาป่า นารีจิ้งจอก และผู้ฝึกตนหญิงเผ่ามนุษย์
พวกนางล้วนมีฝีมือกล้าแกร่ง อย่างน้อยก็ทรงพลังกว่าหมีดำมากกว่าหนึ่งระดับ พลังที่ปะทุออกมาสยดสยองถึงขีดสุด ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับต้นวิเศษสัตตะ พวกนางล้วนสู้ไม่ไหว ถูกลบล้างพลังทั้งหมดในบัดดล!
“คุณชาย ไม่ใช่แค่พวกนาง แต่ยังมีสิ่งมีชีวิตอื่นอีกมาก!”
ต้าเต๋อวนอยู่ในอาณาเขตแห่งนี้รอบหนึ่ง พบว่ามีสิ่งมีชีวิตถูกขังไว้จำนวนมาก เขารีบกลับมารายงานหลี่จิ่วเต้า
“เป็น…สตรีเพศทั้งหมด แต่ละคนล้วนไม่มีอาภรณ์คุมกาย สภาพย่ำแย่สุด ๆ!”
ต้าเต๋อขมวดคิ้วพลางเอ่ย
เมื่อครั้งเขาได้เห็นสตรีเพศเหล่านั้นก็โมโหมาก สตรีเพศเหล่านั้นมีบาดแผลอยู่เต็มตัว เห็นได้ชัดว่าเคยถูกทารุณอย่างสาหัส เขาต้องการช่วยเหลือสตรีเพศเหล่านี้ออกมาทันที อนิจจา เขาทำไม่ได้ พลังที่คุมขังสตรีเพศเหล่านี้น่าสยดสยองอย่างยิ่งยวด เขาทำอันใดไม่ได้เลย!
“บรรพมังกรเก้ากรงเล็บมักมากในโลกีย์ สตรีเพศเหล่านี้คงถูกบรรพมังกรเก้ากรงเล็บจับมาทั้งหมด”
หมีดำที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น
บรรพมังกรเก้ากรงเล็บไม่เพียงแต่ดุร้าย แต่ยังมักมากในโลกีย์อย่างยิ่ง อารมณ์ด้านนั้นรุนแรง อสูรทั้งละแวกนี้ต่างรู้กันหมด
หลี่จิ่วเต้าขมวดคิ้วทันที “ไป”
เขามาถึงจุดคุมขัง ใช้ต้นวิเศษสัตตะลบล้างพลังที่กักขังสตรีเพศเหล่านี้และช่วยพวกนางออกมา
จำนวน…มหาศาลเหลือเกิน อย่างน้อยก็หลายพันนาง มังกรชั่วตัวนี้ดูท่าจะชื่นชอบเรื่องนี้อย่างแท้จริง!
“ขอบคุณท่านมาก!”
“ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิต!”
สตรีเพศทั้งหลายพากันคุกเข่ากับพื้น ขอบคุณหลี่จิ่วเต้ารัว
นับแต่พวกนางถูกจับมาก็ถูกทารุณกรรมทุกลมหายใจ มังกรชั่วตัวนั้นหยุดกิจกรรมนั้นไม่ลงเลย แทบไม่เคยขาด
“มังกรชั่วตัวนั้นเล่า”
หลี่จิ่วเต้าถาม
“มันออกไปได้สักพักแล้ว ไปจับ…สตรีตนใหม่!”
“ลองคำนวณเวลาดู มันใกล้กลับมาแล้ว!”
สตรีเพศเหล่านั้นเอ่ย
“เช่นนั้นก็รอมันกลับมา!”
หลี่จิ่วเต้ายิ้มเย็น นั่งรอมังกรชั่วกลับมา
ระหว่างนั้น เขาได้รู้ว่าสตรีเพศที่ลงมือกับพวกเขาถูกมังกรชั่วทำร้ายเหมือนกัน พวกนางอยู่ในการควบคุมของมังกรชั่วถึงได้ลงมือกับพวกเขา
หลี่จิ่วเต้าใช้ก้านหลิวชะล้างชำระพลังมังกรชั่วที่คอยควบคุมสตรีเพศเหล่านี้ ช่วยให้สติพวกนางกลับคืนมา!
“ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่!”
พวกนางคุกเข่ากับพื้นกันหมด ร่ำไห้กล่าวคำขอบคุณกับหลี่จิ่วเต้า
“ไม่ต้องร้อง ทุกอย่างผ่านไปแล้ว รอให้มังกรชั่วตัวนั้นกลับมา ข้าจักสังหารมันแก้แค้นให้พวกเจ้า!”
หลี่จิ่วเต้ากล่าว
เขานำผลไม้ที่ปลูกโดยดินวิเศษซึ่งแลกจากบรรพจารย์ฝูออกมา แบ่งให้สตรีเหล่านี้ ให้พวกนางได้กินเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ
หลังสตรีเหล่านี้รับผลไม้ไปก็อึ้งงัน ผลไม้เหล่านี้ล้วนวิเศษสูงส่ง เหนือกว่าขอบเขตความเข้าใจของพวกนาง เป็นผลไม้ระดับสะท้านโลกันตร์อย่างแท้จริง!
พวกนางคาดไม่ถึงเลยว่าหลี่จิ่วเต้าจะประทานผลไม้ระดับนี้แก่พวกนาง!
“ท่านเป็นผู้ยิ่งใหญ่จากแดนพิสุทธิ์จวินเทียนหรือ”
นารีหมาป่านางหนึ่งถามอย่างอดไม่ได้
แดนพิสุทธิ์จวินเทียนเป็นสถานที่อัศจรรย์สูงสุด และเป็นที่ที่สิ่งมีชีวิตทุกตนใฝ่ฝันอยากเข้าไป!
ยังมีแดนลับเช่นที่พวกเขาอยู่อีกหลายที่ แดนพิสุทธิ์จวินเทียนอยู่เหนือแดนลับทั้งปวง
ทว่าพวกเขาไม่รู้เรื่องของแดนพิสุทธิ์จวินเทียนเท่าใด เพราะแดนพิสุทธิ์จวินเทียนลึกลับอย่างยิ่งยวด ไม่เคยมีข้อมูลรั่วไหลออกมาเท่าใด
เช่นเดียวกัน นับแต่ประวัติศาสตร์เริ่มต้น สิ่งมีชีวิตในแดนลับอย่างพวกเขาก็แทบไม่เคยมีผู้ใดได้เข้าไปในแดนพิสุทธิ์จวินเทียน
แดนพิสุทธิ์จวินเทียนเข้ายากมาก จำต้องให้ผู้ยิ่งใหญ่ในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนนำทาง ทว่าผู้ยิ่งใหญ่ในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนแทบไม่เคยเยื้องย่างออกมา อย่าว่าแต่ให้นำทางเลย พวกเขาไม่เคยเห็นผู้ยิ่งใหญ่ในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนด้วยซ้ำ!
มีเพียงสิ่งมีชีวิตส่วนน้อยเท่านั้นที่เข้าไปโดยมีผู้ยิ่งใหญ่ในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนนำทาง
และสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการนำทางก็ไม่เคยออกมาอีก
หลี่จิ่วเต้ามหัศจรรย์ถึงเพียงนี้ นำผลไม้เหนือจินตนาการออกมานับคณาได้ง่ายดาย เป็นผลให้นารีหมาป่าอดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจเป็นผู้ยิ่งใหญ่จากแดนพิสุทธิ์จวินเทียน!
“ไม่ใช่!”
ชายหนุ่มส่ายหัว “พวกเราไม่ได้มาจากแดนพิสุทธิ์จวินเทียน พวกเรามาจากที่อื่น”
เขานึกสนใจในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนที่ว่า จึงเอ่ยถามสถานการณ์ของแดนพิสุทธิ์จวินเทียนจากสตรีเหล่านั้นต่อ
หลังรับรู้ถึงความลึกลับมหัศจรรย์ของแดนพิสุทธิ์จวินเทียน ก็ยิ่งสนใจเข้าไปใหญ่
“เช่นนี้แล้ว พวกเราน่าจะไปเดินชมแดนพิสุทธิ์จวินเทียนดูสักครา”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มยิ้ม
ต้องมีผู้นำทางจึงจะเข้าไปในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนได้ กับเรื่องนี้เขาไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ มองว่าด้วยของวิเศษทั้งหลายในตัว พอช่วยให้เขาเข้าไปยังแดนพิสุทธิ์จวินเทียนได้
‘เข้าไปในแดนพิสุทธิ์จวินเทียนคือจุดประสงค์ที่คุณชายพาข้ามาที่นี่หรือ?!’
อีกด้าน มู่อวี่สะกิดใจ ฉุกคิดขึ้นอย่างอดไม่ได้
……….
