บทที่ 1081 เศษเหล็กผุพัง พวกเจ้าดูสมบัติที่แท้จริงเสีย!
……….
บทที่ 1081 เศษเหล็กผุพัง พวกเจ้าดูสมบัติที่แท้จริงเสีย!
จ้าวเทียนส่งเสียงตะโกนท้าทาย ‘คนท้องถิ่น’ เขาเชื่อว่า ‘คนท้องถิ่น’ นั่นจะต้องลอบเฝ้าดูสถานการณ์ทางนี้อยู่ และได้ยินเสียงของเขาได้
สมบัติทั้งสิบหกชิ้นเปล่งแสงสะท้านฟ้า แต่ละชิ้นอยู่คนละด้าน แผ่พลังอันไร้ขอบเขตสยบมู่อวี่เอาไว้อย่างราบคาบ
ขณะเดียวกัน พวกมันก็แผ่พลังออกไปปกคลุมร่างพวกจักรพรรดินีด้วย สยบพวกเขาทั้งหมดเอาไว้
สมบัติทั้งหมดบนร่างพวกจักรพรรดินีส่งเสียงคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ หากไม่ใช่เพราะถูกจำกัด มีหรือพวกมันจะอยู่ในสภาพเช่นนี้ สมบัติทั้งสิบหกไม่มีค่าให้เอ่ยถึงแต่อย่างใด!
“มารดาเจ้าเถิด ให้ข้าด่าหน่อยเถิด หากขยันเสียบ้าง ข้าจะอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ!”
คัมภีร์กลยุทธ์หมากล้อมสบถด่าตงฟางเวิ่น รู้สึกอัดอั้นตันใจยิ่ง
หากมันไม่ถูกจำกัด สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่ มันใช้หมากล้อมออกมาได้ตามต้องการ สมบัติทั้งสิบหกล้วนต้องถูกทำลายสิ้นอย่างราบคาบ!
“วางใจได้! ข้าสาบานว่าหลังจากนี้จะไม่เป็นเช่นเดิมอีก! นี่…ช่างน่าขายหน้าคุณชายนัก!”
คัมภีร์กลยุทธ์หมากล้อมถูกเขียนขึ้นมาด้วยความตั้งใจของคุณชาย เหนือชั้นน่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง ทว่าหลังจากคุณชายมอบคัมภีร์กลยุทธ์หมากล้อมให้เขาแล้ว เขากลับทำให้คัมภีร์กลยุทธ์หมากล้อมต้องถูกเหยียดหยาม กดข่มเอาไว้ เขาอึดอัดคับข้องใจยิ่ง รู้สึกสร้างความขายหน้าให้กับคุณชาย ขออภัยคุณชายด้วย!
อีกด้านหนึ่ง จ้าวเทียนและนายเหนือหัวหว่างเซิงกำลังรอให้ ‘คนท้องถิ่น’ ปรากฏตัวออกมาด้วยความตึงเครียด
ทว่าอีกฝั่งนั้นไร้ความเคลื่อนไหวใดแม้แต่น้อย!
‘คนท้องถิ่น’ นั่นไม่เพียงไม่ปรากฏตัว แต่ยังไม่ส่งสัญญาณใดตอบรับพวกเขาด้วย!
นี่หมายความว่าอย่างไร?!
‘คนท้องถิ่น’ กำลังเหยียดหยามพวกเขาอยู่หรือ ถึงไม่ปรากฏตัวหรือตอบโต้อันใดเลย?
“จำไว้ พวกข้าไม่ได้ขอให้เจ้าปรากฏตัว แต่…สั่งให้เจ้าปรากฏตัว!”
จ้าวเทียนเอ่ยเสียงเย็นชา “สั่งให้เจ้าปรากฏ เจ้าก็ต้องปรากฏตัวออกมา ถึงไม่อยากออกก็ต้องออก!”
“ใช่! เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะไม่สนใจชีวิตของพวกเขา!”
นายเหนือหัวหว่างเซิงกล่าวต่อจากจ้าวเทียนด้วยเสียงเย็นเยียบ
“ให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง ออกมารับสมบัติไปเสีย ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำให้พวกเขาทั้งหมดตายที่นี่!”
น้ำเสียงของจ้าวเทียนหนาวเหน็บ
“ออกมารับสมบัติ? เหตุใดเจ้าถึงเอ่ยออกมาอย่างไม่ละอายใจเช่นนี้?”
อีกฝั่งเส้นทางโลกใหม่ มีเสียงเย็นชาดังขึ้น “เพียงแค่เศษเหล็กกองหนึ่ง ยังกล้าเรียกขานว่าสมบัติ? ไม่กลัวผู้อื่นหัวเราะงอหายอย่างนั้นหรือ?”
หวืด!
ทันใดนั้นเอง เหล่าสมบัติทั้งสิบหกพลันสั่นสะเทือนอย่างแรง ลมหายใจอันน่าสะพรึงกลัวประหนึ่งคลื่นสาดซัดท่วมจักรวาลดวงดารา!
พวกมันได้ยินเสียงนี้จึงเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด สมบัติแต่ละชิ้นปะทุด้วยจิตสังหารล้นฟ้าต่อเจ้าของเสียงนั่น
“โอหังจริง! ปากดียิ่งนัก! ไม่รู้ว่าเจ้าจะมีความแข็งแกร่งเพียงพอปากดีเช่นนี้หรือไม่!”
จ้าวเทียนเยาะเย้ย “หากเป็นเพียงเศษเหล็ก เช่นนั้นเจ้าก็อย่าได้เอาแต่ซ่อนตัว หรือเจ้ากลัว ‘เศษเหล็ก’ เหล่านี้กัน!”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
“กบในกะลา ไม่รู้ว่าสมบัติที่แท้จริงคือสิ่งใด เช่นนั้นวันนี้ข้าจะให้ลิ่วล้อตัวน้อยของเจ้าได้ประจักษ์ว่าสมบัติที่แท้จริงเป็นเช่นไร!”
สิ้นเสียงนั้น แสงเจิดจ้าพลันระเบิดออกมา ลานเล็กที่ดูเหมือนกับสถานที่อยู่อาศัยของปุถุชนธรรมดาปรากฏขึ้น ณ ที่นั่น
นี่มันบ้าอะไรกัน!
ยามจ้าวเทียนและนายเหนือหัวหว่างเซิงได้เห็นฉากนี้ สีหน้าของเขาพลันแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก
มารดามันเถิด พวกเขายังว่าเป็น ‘คนท้องถิ่นนั่น’ เสียอีกที่ท้าทายพวกเขา ผลออกมากลับไม่ใช่ แต่เป็นลานเล็กที่ท้าทายพวกเขา
ทั้งหมดนี่มันอันใดกัน พวกเขารู้สึกถูกดูแคลนสบประมาทอย่างไม่อาจยอมรับได้!
“ดูเหมือนว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่เห็นเลือดไม่ยอมออกมา!”
จ้าวเทียนยิ้มเย็นชา ยั่วยุ ‘คนท้องถิ่นนั่น’ ต่อ “เช่นนั้นเจ้าก็ดูพวกเขาตายไปให้หมดเสีย!”
เขาออกคำสั่งให้สิบหกสมบัติลงมือสังหารพวกจักรพรรดินีก่อน!
ส่วนมู่อวี่ เขาไม่ได้สั่งให้สิบหกสมบัติสังหารนาง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการสังหารมู่อวี่ แต่เขาไม่กล้าสังหาร
กล่าวให้ถูกต้องคือ เขาไม่กล้าสังหารมู่อวี่ในดินแดนเก่า!
ดินแดนเก่าเป็นบ้านเกิดของคนผู้นั้น ภายในล้ำลึกไม่อาจหยั่งถึง เขากังวลว่าหากสังหารมู่อวี่ในดินแดนเก่าจะทำให้เกิดเรื่องนอกเหนือความคาดหมายขึ้น
“บังอาจ!”
ลานเล็กตวาด “เอาล่ะ วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เปิดหูเปิดตาว่าสมบัติที่แท้จริงเป็นเช่นนั้น เศษเหล็กเหล่านั้นของพวกเจ้าจะต้องถูกทำลายให้หมด!”
ในทางเดียวกัน สิบหกสมบัติ จ้าวเทียนและนายเหนือหัวหว่างเซิงต่างให้ความจริงจังยิ่ง ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย
ลานเล็กกล้าปรากฏตัวออกมาที่นี่ ทั้งยังเอ็ดตะโรเช่นนั้น แสดงว่าต้องมีความมั่นใจ เกรงว่ามันจะนำสมบัติมาจริง ๆ
“ออกมาเถิด ให้เศษเหล็กเหล่านี้ได้รู้ว่าสมบัติที่แท้จริงเป็นเช่นใด!”
ลานเล็กตะโกน
หลังจากสมบัติทั้งสิบหกได้ยินเช่นนั้น บนตัวทั้งหมดพลันเปล่งแสงเจิดจ้าอย่างไร้ที่สิ้นสุด พลังที่ไม่อาจจินตนาการได้พุ่งสูงขึ้น
พวกมันไม่กล้าประมาท กลัวว่าจะประสบเคราะห์ ดังนั้นจึงระดมพลังออกมาอย่างเต็มที่
ขณะเดียวกัน แสงภายในลานเล็กพลันสว่างขึ้น ดูเหมือนมีบางสิ่งพุ่งออกมา
จ้าวเทียนและนายเหนือหัวหว่างเซิงมองอย่างตึงเครียด อยากเห็นว่าลานเล็กนำสมบัติเช่นใดมา!
ในความคิดของพวกเขา สมบัติที่ลานเล็กนำมาจะต้องอัศจรรย์สะท้านฟ้า อย่างไรเสียวาจาของลานเล็กก็มั่นใจเป็นอย่างยิ่ง
ทว่าพริบตาต่อมา สีหน้าของพวกเขาพลันแปรเปลี่ยนยากจะมอง ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าน่าเกลียดเพียงใด
“มารดามัน!”
จ้าวเทียนตะโกนออกมา “เล่นบ้าบออันใด?!”
เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หัวใจตับปอดแทบระเบิดออกมาด้วยโทสะ ตั้งแต่ฝึกฝนมาจนถึงตอนนี้ ไม่เคยได้รับการสบประมาทเช่นนี้มาก่อน!
นายเหนือหัวหว่างเซิงที่อยู่ด้านข้างเองก็สูญสิ้นมาดผู้ยิ่งใหญ่ ตะโกนสบถด่าไม่หยุด “…￥%￥@!!!”
คำสบถด่าระคายหู ยิ่งหยาบคายมากขึ้นเรื่อย ๆ โกรธจนไม่อาจควบคุมตนเองได้ ระเบิดออกมาทันที
ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเขาเห็น ‘สมบัติ’ ที่ลานเล็กกล่าวถึง!
มารดามัน สมบัติล้ำค่าสุนัขอันใด นี่มันของใช้ในชีวิตประจำวันของปุถุชนมีทั้งเครื่องเรือนชุดหนึ่ง ถังน้ำ กระบวยตักน้ำ ถ้วยชามกะละมังเป็นต้น!
นั่นคืออันใด?
จอบขุดดินหรือ?
ยังมีแท่งไม้ผุพัง พื้นผิวสีดำดูไหม้เกรียม นี่คือแท่งเขี่ยฟืนอย่างนั้นหรือ?
ประเดี๋ยวก่อน!
สองอย่างนั่นคือสิ่งใดกัน?
จ้าวเทียนและนายเหนือหัวหว่างเซิงพินิจมอง
“มารดาเจ้าเถิด หนึ่งถังขยะ หนึ่ง…กระโถน!”
พวกเขาถูกกระตุ้นโทสะจนระเบิดทันที
ถังขยะกับกระโถนก็มา!
พวกเขาถูกทำให้อัปยศจนไม่อาจอัปยศมากกว่านี้ได้อีกแล้ว!
ดวงตาของพวกเขาลุกโชน จิตสังหารพลุ่งพล่าน กล่าวตามตรง พวกเขาไม่เคยต้องการสังหารคนมากเท่านี้มาก่อน!
พวกเขาอยากไปด้วยตัวเองจริง ๆ อยากจะสับ ‘คนท้องถิ่น’ ที่ทำให้พวกเขารู้สึกอัปยศถึงเพียงนี้ออกเป็นชิ้น ๆ ให้สุนัขกิน!
ทว่าสุดท้ายพวกเขาก็ยังคงอดกลั้น ไม่กล้าเข้าไปในดินแดนเก่าตามใจชอบ
“ล้อ…ล้อข้าเล่นหรือ?!”
ทางด้านเส้นทางโลกใหม่ มู่อวี่มองด้วยสายตาตกตะลึง
เดิมทีเมื่อนางได้ยินคำพูดใหญ่โตของลานเล็ก ยังหลงคิดเป็นจริงเป็นจังว่าลานเล็กนำสมบัติสะท้านฟ้าอันไม่อาจจินตนาการถึงมา
ผู้ใดจะคาดคิด…
ไม่มีสิ่งใดเลยที่ดูเป็นสมบัติ!
“นั่นคือ…ผ้าขี้ริ้วหรือ?”
นางอดยิ้มขืนไม่ได้ ไร้ซึ่งสิ่งใดดูจริงจังแม้สักชิ้น ไม่เหมือนกระทั่งของที่เกี่ยวข้องกับการฝึกตน อย่าว่าแต่สมบัติล้ำค่าเลย กระทั่งคำว่า ‘สมบัติ’ ยังไม่อาจเรียกได้เสียด้วยซ้ำ
“แม่นางมู่อวี่ เจ้าคิดผิดแล้ว”
เมิ่งจีที่อยู่ด้านข้างเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “นี่คือลานที่คุณชายอาศัยอยู่! ท่านคิดว่าลานที่คุณชายอาศัยอยู่ รวมทั้งเหล่าข้าวของที่ใช้จะไม่มีอันใดเลยหรือ?”
มู่อวี่ตะลึงงัน สิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติจริงหรือ?
‘มีความเป็นไปได้!’
นางคิดกับตนเอง
นึกย้อนกลับไปครั้งพบกับหลี่จิ่วเต้า บนโต๊ะมีทั้งฉินและชุดชงชา ต่างล้วนไม่ธรรมดา พิเศษเหนือชั้นเป็นอย่างยิ่ง
คิดเช่นนี้แล้ว เหล่าเครื่องเรือนต่าง ๆ ย่อมมีความสามารถเหนือชั้นเป็นอย่างมาก!
“พวกเจ้าเสียสติไปแล้วจริง ๆ มายั่วยุสร้างความอัปยศให้พวกข้าเช่นนี้ ข้าสาบานเลย พวกเจ้าทั้งหมดล้วนไม่จบลงด้วยดี!”
น้ำเสียงเย็นชาอย่างถึงที่สุดของจ้าวเทียนดังขึ้น เขาโกรธมากจริง ๆ
สัตย์สาบาน ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น เขาจะต้องทำให้ ‘คนท้องถิ่นนั่น’ ชดใช้อย่างสาสม!
“สหาย ได้ยินหรือไม่? คนผู้นี้ข่มขู่พวกเรา!”
เส้นทางโลกใหม่ กระโถนเอ่ยกับถังขยะ
“พี่ใหญ่ ข้าได้ยินแล้ว มันผู้นั้นช่างรนหาที่ตายเสียจริง!”
ถังขยะกล่าวด้วยความชิงชัง “วันนี้พวกเขาจะต้องกลายเป็นตัวตลก ดูพวกเราเสีย…การผสานกลิ่นที่แข็งแกร่งสุดในใต้หล้า!”
มารดามันเถิด สมชื่ออย่างยิ่ง!
การผสานกลิ่นที่สุดในใต้หล้า!
หนึ่งถังขยะ หนึ่งกระโถน ล้วนกลิ่นเหม็นเน่าไม่ต่างกัน
จ้าวเทียนและนายเหนือหัวหว่างเซิงสบถด่า
“พี่จอบ คนผู้นี้พูดจาดุร้ายยิ่งนัก พวกเราทั้งแปดพี่น้องถูกเขาทำให้ตื่นกลัวแล้ว!”
“พี่จอบ พี่จอบ ท่านต้องปกป้องพวกเรา และสั่งสอนบทเรียนให้พวกเขานะ!”
ชามกระเบื้องเคลือบทั้งแปดส่งเสียงไพเราะออกมา กล่าวกับจอบเซียนไม่หยุด
ส่วนจอบเซียนนั้นมัวเมาหลงใหลในน้ำเสียงอันไพเราะที่เอ่ยเรียกพี่จอบ
“วางใจเถิด พี่จอบจะจัดการพวกเขาแน่! กล้าดีเช่นไรมาทำให้น้องสาวทั้งแปดที่แสนจะน่ารักตื่นตกใจกลัว คนพวกนี้จะต้องตาย!”
จอบเซียนเอ่ยเสียงดังลั่น
“แค่จอบหัก ไฉนจึงเอ่ยวาจาหาญกล้าเพียงนี้?!”
ในบรรดาสมบัติทั้งสิบหก ค้อนทองคำส่งเสียงออกมา “ปู่ค้อนผู้นี้จะทุบเจ้าให้กลายเป็นชิ้น ๆ!”
“เจ้าสุนัขปากเหม็น! ต่อหน้าบรรพบุรุษค้อนของเจ้า กลับกล้าเรียกตนเองว่าปู่ค้อน?!”
ภายในชุดเครื่องมือแกะสลัก ค้อนด้ามหนึ่งตวาดออกมา “เจ้าช่างเป็นลูกหลานอกตัญญู บรรพบุรุษค้อนของเจ้าขอประกาศว่าค้อนหักเช่นเจ้าจะถูกลบนามออกจากโลกค้อน!”
มันดูแล้วธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีสิ่งใดพิเศษ ประหนึ่งค้อนธรรมดาที่ช่างแกะสลักหินปุถุชนใช้
แต่ความเป็นจริง มันน่าสะพรึงกลัวยิ่ง นี่คือรางวัลที่ระบบมอบให้กับหลี่จิ่วเต้า
“สมควรตาย!”
เมื่อค้อนทองคำได้ยินที่ค้อนหินเอ่ย มันก็โกรธทันที
บรรพบุรุษค้อนสุนัขอันใด!
มารดามัน ถึงกับกล้าดูถูกกันเช่นนี้ มันพลันทนไม่ไหวอีกต่อไป ระเบิดแสงสีทองไร้ที่สิ้นสุดออกมาด้วยพลังมหาศาลสะท้านฟ้า พุ่งโจมตีไปทางค้อนหิน
“ปู่ค้อนของเจ้าจะทุบเจ้าเป็นชิ้น ๆ!”
มันเอ่ยเสียงดุดัน
……….
