บทที่ 402
กลับอาณาจักรเฟิงหยู
”มากไปหรือ?”หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
”นี่มัน…” เมื่อเห็นหลินเว่ยขมวดคิ้ว มู่หรงเจวี๋ยจึงอ้าปาก แต่เขากลับพูดอะไรไม่ออก
“ ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่ต้องการสมบัติ 7ส่วนของเจ้า เพียงเจ้าจ่ายราคาตามที่ข้าต้องการมาก็เพียงพอแล้ว” หลินเว่ยแสร้งคิดสักครู่ แล้วกล่าวช้า ๆ
“ เท่าใดหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย มู่หรงเจวี๋ยและ มู่หรงฮ่าว ก็มองหน้ากันอีกครั้ง มีร่องรอยการเคลื่อนไหววูบวาบในดวงตาของพวกเขา
”ข้าไม่รู้จำนวนเงินที่ชดเชยมากมายเพียงใด” มู่หรงเจวี๋ยกะพริบตา และเอ่ยถามด้วยความลังเล
เพราะจู่ๆเขาก็คิดว่า นิสัยของหลินเว่ย ย่อมจะไม่มีทางยอมขาดทุน อย่างไรก็ตามเขายังคิดว่า แม้ว่ามันจะสูงมากกว่า แต่ก็ไม่มีทางเทียบได้กับสมบัติ 7 ส่วนของตระกูล มู่หรงทั้งหมดของเขาได้!
”อืม! ข้าจะลองคำนวณดู หลินเว่ยจับคางของเขา ทำท่าครุ่นคิด และค่อยๆ อ้าปากของเขาและพูดว่า” มีประตูสองบานที่ทำจากหินทองนิล ที่มีความสูง 250 เมตร ซึ่งแกะสลัก ด้วยหิน อู่หลานทั้งชิ้น และพื้นรัศมี 50 เมตร ปูด้วยหยกอุ่น ”
“ ใช้ทองนิล ทำเป็นประตูหรือ เจ้าไม่กลัวที่จะถูกขโมยหินอู่หลาน ซึ่งมีความสูง 250 เมตร แม้แต่ตระกูลมู่หรงของเรา ที่สะสมมาเป็นเวลาหลายพันปี มีขนาดเพียงเท่ากำปั้นหนึ่งเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีหยกอุ่น หยกอุ่นของเจ้าเหตุใดมันมากมายถึงเพียงนี้
มูลค่าหลายหมื่นหินหยวนคุณภาพสูง แต่เจ้ากลับเอามาปูพื้น เจ้าไม่หวาดกลัวที่จะถูกสวรรค์ลงทัณฑ์งั้นหรือ” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ทีละคำ ปากของมู่หรงเจวี๋ยก็กระตุกอย่างควบคุมไม่อยู่ และดุด่าในใจ
เอาล่ะ ข้าคิดว่า สิ่งที่ท่านพูดมา มูลค่านั้นเกินความมั่งคั่งของตระกูลมู่หรง แม้จะเป็นสมบัติของทั้งอาณาจักรยังไม่เพียงพอที่จะชดเชยได้
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยยังพูดไม่จบ เขาพูดต่อ: “ยิ่งไปกว่านั้น คนของข้าได้รับบาดเจ็บจาก แม้ว่าจะไม่มีใครเสียชีวิต แต่พวกเขาทั้งหมดก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและกำลังจะตาย ข้าจึงมอบยาหลายร้อยเม็ดให้คนเหล่านี้
ข้าได้รับยาอายุวัฒนะระดับสอง ซึ่งเป็นยาสวรรค์ ในตำนานของดินแดนกังหลัน และอีกหลายพันเม็ด ยังมียาอีกมากมายในระดับ … ”
”หยุด! อย่าพูดอีกเลย ภายในสองวัน ทรัพย์สมบัติของตระกูลมู่หรง7 ส่วนจะถูกนำมามอบให้ท่าน เป็นการส่วนตัว” เมื่อเห็นหลินเว่ยพูดก็ยิ่งไร้สาระ มู่หรงเจวี๋ยและ มู่หรงฮ่าว ต่างก็ทนไม่ได้ ทำได้เพียงหยุดคำพูดของอีกฝ่าย
เนื่องจาก หลินเว่ยสังหารปรมาจารย์ระดับเทพสงครามไปหลายคนและได้แหวนมิติมา ตามธรรมชาติแล้ว ย่อมมีเม็ดยาอยู่ในแหวนมิติ และต้องเป็นยาเม็ดที่มีคุณภาพเกินกว่าจินตนาการ
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เชื่อว่าหลินเว่ยจะมอบยาเหล่านั้นให้คนของเขาอย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตามตราบใดที่หลินเว่ยยังคงกัดพวกเขาไม่ปล่อย พวกเขาก็ทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น เนื่องจากมูลค่าของยาสวรรค์เพียงเม็ดเดียวพวกเขาคงไม่สามารถจ่ายได้
ด้วยวิธีนี้พวกเขารู้สึกได้ทันทีว่า ข้อเสนอก่อนหน้านี้ของหลินเว่ยเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
พวกเขาคิดว่า ความมั่งคั่งเพียง 7ส่วน เทียบไม่ได้กับการเสียหายทั้งตระกูล แม้ หลินเว่ยจะเรียกร้อง 8 ส่วนหรือ 9 ส่วน พวกเขาทำได้เพียงเห็นด้วยเท่านั้น
ท้ายที่สุดพวกเขารู้ว่า มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกเขาและ หลินเว่ย และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะกำจัดหลินเว่ย เนื่องจากหลินเว่ยต้องการเพียง 7 ส่วนเท่านั้น แต่เขาไม่ต้องการให้ตระกูลมู่หรงอ่อนแอมากเกินไป เพราะนั่นอาจทำให้เกิดความปั่นป่วนในอาณาจักรเวเนเชี่ยนได้
”อืม! เอาล่ะ! แม้ว่าข้าจะขาดทุน…แต่ใครใช้ให้ข้าเป็นคนดี?” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยใบหน้าที่ไม่เต็มใจ
”ฮึ! เจ้าเป็นคนดี เจ้าเป็นปีศาจที่กินคนและไม่ยอมคายแม้แต่กระดูก” มู่หรงเจวี๋ยและ มู่หรงฮ่าว ก่นด่าในใจ แต่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความขอบคุณ
พวกเขายังคงขอบคุณหลินเว่ย สำหรับความเอื้ออาทรของเขา และกล่าวคำพูดมากมายที่ขัดแย้งกับภายในใจ
”เอาล่ะ! หมดเรื่องแล้ว” เมื่อหลินเว่ยพูดจบ เขาจึงส่งคนพวกนั้นออกไป
”ใช่ใช่! เรากำลังจะไปเดี๋ยวนี้ เมื่อได้ยินว่าหลินเว่ย ขอให้พวกเขาออกไป พวกเขาก็พยักหน้าอย่างรีบร้อน และไม่ต้องการอยู่ที่นี่แม้เพียงเสี้ยวนาที
”ช้าก่อน! พาชายทั้งสองคนไปด้วย หลินเว่ยชี้ไปที่ มู่หรงหลี่ และองค์ชายสี่ สองพ่อลูก ด้วยใบหน้าที่รังเกียจ
”อ้อ! ทั้งสองพยักหน้า จากนั้นคนหนึ่งก็พากันหอบหิ้วทั้งสองคนไปทางพระราชวัง
………
ภายหลังห้าวันต่อมา หลินเว่ยกลับไปที่อาณาจักรเฟิงหยู และปรากฏตัวในป่าลึก จุดหมายต่อไปของเขาคือ ดินแดนสุดลูกหูลูกตา นั้นคือ ป่าหยินเยว่ อีกฟากหนึ่งคือ ที่อยู่ของรูธ และเหล่าภูตวิญญาณที่อาศัยอยู่รวมกัน
ในดินแดนกังหลันทั้งหมด ไม่มีภูตวิญญาณที่แท้จริง ในหลาย ๆ ที่มี ภูตวิญญาณอาศัยอยู่ แต่ส่วนใหญ่ เป็นกลุ่มก้อนเล็ก ๆ บางกลุ่มมีหลายร้อยคน น้อยที่สุดคือมีไม่กี่คน
ภูตวิญญาณในป่าหยินเยว่ เป็นหนึ่งในสามเผ่าพันธุ์ภูตวิญญาณที่รู้จักกันดีในดินแดนกังหลัน
เผ่าภูตวิญญาณทั้งสาม มีเผ่าภูตวิญญาณแห่งป่า หยินเยว่ ที่อยู่ในอาณาจักรเฟิงหยู ราวกับดินแดนหนึ่ง ที่คอยดูแลตนเองและคนในเผ่า ราชวงศ์ของอาณาจักรเฟิงหยู จะไม่เข้ามาแทรกแซง พวกเขามีเพียงข้อตกลงการเป็นพันธมิตรกันเท่านั้น เมื่ออาณาจักรเฟิงหยูถูกโจมตี พวกเขาต้องส่งคนไปต่อสู้และต้องปฏิบัติตามกฎของอาณาจักรเฟิงหยู
นอกจากนี้ไม่มีข้อ จำกัด อื่น ๆ ภูตวิญญาณในป่า หยินเยว่จะไม่ออกไปภายนอก นอกจากภูตวิญญาณหนุ่มสาวที่อยากรู้อยากเห็น เกี่ยวกับโลกภายนอก เช่นเดียวกับรูธ
ดังนั้นกองทหารรับจ้างจำนวนมาก หรือที่เรียกว่ากองทหารโจร ซึ่งหาเลี้ยงชีพด้วยการค้ามนุษย์ จึงอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี โดยพวกเขามีความเชี่ยวชาญในการตามล่า จับตัว ภูตวิญญาณที่อยู่ตามลำพัง หรือไม่แข็งแกร่งพอ
หลินเว่ยไปร่วมพิธีบาร์มิทซ์วาห์ในครั้งนี้ หลังจากนั้น พวกเขาก็อยู่ด้วยกันมานาน ก่อนที่รูธจะออกจากดินแดนกังหลัน นางอยากพบหลินเว่ย เป็นครั้งสุดท้าย เนื่องจากนางไม่รู้ว่า จะมีโอกาสได้กลับมาได้เมื่อใด หรือบางครั้งอาจจะไม่ได้มีโอกาสเลยด้วยซ้ำ
ท้ายที่สุด ค่ายกลเคลื่อนย้าย ที่ถูกใช้โดยมู่ชิวเสวี่ย มีข้อจำกัดมาก หากผู้ใช้งานมีความแข็งแกร่งเกินระดับทองแดง จะไม่สามารถใช้งานได้ เห็นได้ชัดว่า หลินเว่ยไม่สามารถ เพื่อที่จะกลับไปยังดินแดนกังหลัน เขาต้องรักษาระดับการฝึกฝนของเขาให้อยู่ภายใต้ค่ายกลเคลื่อนย้ายกำหนด หลังจากอยู่ในป่าลึกสักพัก หลินเว่ยก็มาถึง ดินแดนไร้รอยต่อ
”บัดซบ! เกิดอะไรขึ้น?” แม้ว่าหลินเว่ยจะร่วงลงมาจากฟ้า ด้วยความตกใจที่ตนเองไม่สามารถลอยตัวอยู่ในอากาศได้ หากเขาตกลงมาอย่างรุนแรง อาจจะบาดเจ็บสาหัส
”พรึ่บ!” หลังจากความตื่นตระหนกในตอนแรก จู่ ปีกคู่หนึ่งก็สยายออกมาจากหลังของหลินเว่ย และกระพือปีกอยู่นาน เพื่อทำให้ร่างกายทรงตัวอยู่เหนือพื้นดินประมาณ 1,000 เมตร จากนั้นก็ค่อยๆลดระดับลงมา
”ไชโย! หลินเว่ยตบหน้าอกของเขา และถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า” เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดข้าจึงควบคุมการลอยตัวในที่แห่งนี้ไม่ได้? ”
”เจ้าเด็กหลิน! ที่นี่คือที่ใด ทำไมข้ารู้สึกถึง กลิ่นของกฎลมปราณ” จินหยูโพล่งออกมาจากจิตสำนึก แต่จู่ๆ เขาก็โผล่ออกมา อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โชคดีหลินเว่ยสามารถคว้าร่างของเขาได้
”นี่คือสนามทดสอบ ทางตอนใต้ของอาณาจักรเฟิงหยู เรียกว่า ดินแดนไร้รอยต่อ” หลินเว่ยขมวดคิ้วและมองไปที่ จินหยู และถามด้วยความงงงวย: ” เจ้าเพิ่งพูดถึงเรื่องกฎลมปราณ…มันคืออะไร?”
“ มันคืออะไร? กฎลมปราณคือ กฎการควบคุมลมปราณ เพื่อให้มีลมปราณหลงเหลืออยู่น้อยที่สุด ซึ่งมันอาจจะส่งผลกระทบต่อสภาพแวดล้อมที่นี่ เหตุผลที่เจ้าไม่สามารถควบคุมร่างในอากาศได้นั้น เป็นเพราะอิทธิพลของกฎนี้”
จินหยูมองไปที่หลินเว่ยด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของขา แต่ก็ยังอ้าปากตอบหลินเว่ย
ตามบันทึกที่ข้าเคยอ่านเจอ ดินแดนไร้รอยต่อแห่งนี้ ถูกสร้างขึ้นเมื่อนานมาแล้ว มันดึกดำบรรพ์มาก ในตอนนั้นข้าไม่ได้ศึกษาอย่างระมัดระวัง ข้าเหลือบมองมันด้วยความรีบร้อน และ ก็ไม่เข้าใจมันเลย จึงไม่ได้ใส่ใจ” หลินเว่ยพยักหน้าทันที
จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยความเสียใจ
”อืม! แต่เจ้าต้องระวังตัว ที่นี่ไม่น่าจะธรรมดา” จินหยูพยักหน้า จากนั้นเอ่ยคำเตือนที่จริงจัง บนใบหน้าของเขา
”ไม่เป็นไร มีคนจำนวนมากเดินในดินแดนไร้รอยต่อ และความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่สูงนัก ข้าจะอยู่ที่นี่เป็นระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น มีเพียงสัตว์อสูรที่ไม่มีอันตรายใด ๆ ” หลินเว่ยโบกมือและกล่าวอย่างมั่นใจ
”ถึงกระนั้นเจ้าก็ไม่สามารถดูแคลนศัตรูได้ ท้ายที่สุดมันเป็นพลังของกฎ แม้มันจะเป็นเพียงร่องรอยที่เหลืออยู่ แต่ก็สามารถฆ่าเจ้าได้ 10,000 ครั้ง” จินหยูขมวดคิ้วและเตือน หลินเว่ยอีกครั้ง
“ มีพลังขนาดนั้นเลยหรือ” เมื่อได้ยินคำพูดของจินหยู หลินเว่ยก็กลืนน้ำลายลงคอ และพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ข้าเข้าใจ! ข้าจะระวัง….ระวังเอาไว้
”อืม! ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ เจ้าควรรีบไป ตอนนี้เลยดีกว่า! ข้ามักจะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากนั้นจินหยูก็กลับไปหาความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขามักจะชอบคอยสังเกตสถานการณ์ภายนอกอยู่เสมอ
เมื่อเห็นว่าจินหยูจริงจังมาก หลินเว่ยก็ไม่กล้าที่จะรั้งรออยู่ที่นี่นานเกินไป เขาจึงเรียกเสี่ยวเฮยออกมา และขอให้เขาพาไปยังทิศทางของป่าหยินเยว่ ด้วยความเร็วเต็มกำลัง
นอกจาก หลินเว่ยจะไม่สามารถควบคุมอากาศได้แล้ว แต่ไม่มีผลกระทบต่อการบินของสัตว์อสูร แม้ว่าหลินเว่ยจะมีปีกสายฟ้า แต่หากเขาก็บินเป็นเวลานาน แต่ความเร็วของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเสี่ยวเฮย ยกเว้นการระเบิดพลังระดับสูงซึ่งคงอยู่ได้เพียงครู่เดียว
