บทที่ 347
สัตว์อัญเชิญครบ
”แน่นอน หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
”นี่…ขอบคุณเจ้ามาก! ข้าจะไม่ลืมความเมตตาของเจ้า หากมีโอกาสได้พบกันในอนาคต ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน” จื่อหยูพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็ยื่นฟันแหลมคม ซี่หนึ่ง ออกมาให้หลินเว่ย นางกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “รับเอาไว้เถอะ”
”นี่คือ?” หลินเว่ยขมวดคิ้ว และหยิบเขี้ยวในมือของจื่อหยู เขากะพริบตาและจ้องมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้างงงวย
“ นี่คือฟันของข้าที่หลุดไปเมื่อนานมาแล้ว มันมีพลังปราณของข้าอยู่ ถือว่ามันเป็นของที่ระลึกจากข้า ข้ารู้ว่าความแข็งแกร่งของเจ้านั้น มีมากกว่าข้า ดังนั้นมันไม่ได้มีคุณค่ามากมายอันใดนัก ไม่นึกว่าความแข็งแกร่งของเราจะห่างกันขึ้นเรื่อยๆ
ข้าคิดว่า คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเจ้าได้มาก แต่ข้าสามารถตอบแทนลูกหลานของเจ้าได้ในอนาคต เพียงแค่ส่งมอบเขี้ยวของข้า และสามารถขอให้ข้าทำสามสิ่งให้พวกเจ้าได้ “จื่อหยูเอ่ยคำสัญญาอย่างเคร่งขรึม
”อืม! ข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามาก เมื่อได้ยินคำพูดของ จื่อหยู หลินเว่ยก็มองไปที่เขี้ยวในมือของเขา จากนั้นก็เก็บมันเก็บไป จากนั้นพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
”เสี่ยวหมีกำหมัดและพูดว่า” พี่หลินเว่ย…เสี่ยวหมีจะไปกับท่าน” หลังจากนั้นเสี่ยวหมีก็มองไปที่หลินเว่ยอย่างประหม่า และถามว่า “ได้หรือไม่?”
เป็นครั้งที่สองที่ เขาได้ยิน เสี่ยวหมีพูดเช่นนี้ หลินเว่ยเงยหน้าขึ้นมอง หลางเฟิงและ สงผิงโดยไม่รู้ตัว เพราะฉากนี้เขามีความรู้สึกราวกับเคยเผชิญหน้ามาก่อนกับจูกังเลี่ย หลินเว่ยคิดในใจว่า ในคราวนี้จะมีชายคนอื่นไม่พอใจหรือไม่
เมื่อเห็นดวงตาของหลินเว่ย หลางเฟิงและ สงผิง ต่างก็มีรอยยิ้มที่ประจบประแจง บนใบหน้าของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาหวาดกลัวความแข็งแกร่งของหลินเว่ย ท้ายที่สุดความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้น ชัดเจนเมื่อเขาสามารถสังหารจูกังเลี่ยได้ และมีพลังมากกว่าจื่อหยู
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลินเว่ยก็เยาะเย้ยตัวเองทันทีว่า เขากังวลเกินไป จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปดึงเสี่ยวหมี เอามือวางบนศีรษะของอีกฝ่าย แล้วพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้งว่า “เสี่ยวหมี ต้องการตามพี่ชายไป ข้าดีใจมาก เหตุใดจะไม่เห็นด้วย”
”อืม! เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ใบหน้าของเสี่ยวหมีก็แสดงสีแห่งความสุขพยักหน้าซ้ำ ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขมาก:” พี่ชายหลินเว่ย ไม่ต้องกังวล เสี่ยวหมีจะเชื่อฟังเจ้าในอนาคต ไม่ว่าพี่ชายจะขอให้ เสี่ยวหมีทำอะไร เสี่ยวหมีก็ไม่มีวันปฏิเสธ ”
”สาวน้อย! เจ้ากำลังพูดถึงอะไร? ข้าถือว่าเจ้าเป็นน้องสาวของข้า ข้าจะสั่งให้เจ้าทำสิ่งที่เจ้าไม่ชอบได้อย่างไร” หลินเว่ยเกาหัวเล็ก ๆ และพูดเสียงหัวเราะ
”ฮึ่ม! ข้าไม่อยากเป็นน้องของท่าน!” เสี่ยวหมีย่นจมูกและพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ อืม…เจ้าอยากเป็นอะไรกับข้าล่ะ หลินเว่ยกะพริบตาอย่างสงสัยและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ ข้าจะไม่บอกเจ้าในตอนนี้” เสี่ยวหมีกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“ เอาล่ะ ไม่ว่าเจ้าอยากจะเป็นอะไร! ข้าจะดีกับเจ้า หลินเว่ยส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม
”ดี!”เสี่ยวหมีพยักหน้าและเต็มไปด้วยความสุข
”โอ้! เด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่ข้ายังเล็ก แม้ว่าข้าจะลังเลที่จะแยกทางกับนาง เนื่องจากนางได้ตัดสินใจแล้ว ข้าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะดูแลนางให้ดี” นางมองไปที่ คนสองคนที่อยู่ใกล้ ๆ จื่อหยูถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“เอาล่ะ ต่อไป นางจะเป็นครอบครัวของข้า หลังจากนั้น ข้าสัญญาว่าตราบใดที่ข้าไม่ตาย จะไม่มีใครทำร้ายนางได้ เมื่อได้ยินคำพูดของจื่อหยู หลินเว่ยก็ยิ้มบนใบหน้าของเขา และพูดอย่างจริงจัง
”ดี! ดีมาก!” เมื่อได้ยินคำยืนยันซ้ำ ๆ ของ หลินเว่ย ใบหน้าของจื่อหยูก็แสดงรอยยิ้ม และพยักหน้า
” ไม่ข้าเองก็อยากตามพี่หลินเว่ยไป หูหนิวก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“ เอ่อ … !” หลินเว่ยกำลังจะเอื้อมมือไปลูบหัวของ เสี่ยวหมี แต่จู่ ๆก็ได้ยินคำพูดของหูหนิวอีกด้าน มือที่ยื่นออกมาของเขาแข็งค้างในทันที จากนั้นหันศีรษะช้า ๆ และมองนางด้วยความประหลาดใจ
”นี้…”เมื่อได้ยินคำพูดของหูหนิว หลินเว่ยรู้สึกสับสนอย่างมาก ปากของเขาอ้ากว้างมาก จนสามารถกินไข่ได้ทั้งใบ
“ เกิดอะไรขึ้น…ข้ามีเสน่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด?” หลินเว่ยเกิดความสงสัย
”ดี! ดี! ข้ายอมแพ้…มีเจ้าอยู่ด้วยข้าก็อุ่นใจ เสี่ยวหมีปรบมือของนาง และรีบไปคว้ามือของหูหนิว
เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหมี ใบหน้าของจื่อหยู ก็ปรากฎสีดำจาง ๆ และดวงตาของนางมองไปที่หลินเว่ยอย่างไม่พอใจ
เมื่อเห็นความขมขื่นในดวงตาของจื่อหยู หลินเว่ยรู้สึกเสียวแปลบที่หนังศีรษะของเขา เขากลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเขาก็กางมือออก และแสดงรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้าของเขา
“ ฮึบ!”เมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของหลินเว่ย ใบหน้าของ จื่อหยู ก็มืดมน และปากของนางก็กระตุกไปชั่วขณะ นางรู้สึกหมดหนทาง ในสายตาของนาง และหันไปมองหลินเว่ย
”เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะออกไปก่อน” หลังจาก หลินเว่ยพูดจบ เขาก็จับมือเสี่ยวหมีและหูหนิว จากนั้นหันกลับไป
”ช้าก่อน!”
”อะไรหรือ?” หลินเว่ยมองไปที่ จื่อหยู และถามด้วยความสงสัย
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราวอันใด ของหลินเว่ย จื่อหยูก็ชกหน้าเขาสักหมัด ทันใดนั้นนางก็หัวเราะออกมา จากนั้นนางก็ก้าวไปข้างหน้า และเอนร่างกอดแขนของหลินเว่ย
น้ำเสียงของนางค่อนข้างน่าหลงใหล และกล่าวว่า “น้องชายหลินเว่ย! พี่สาวอยากตามเจ้าไปด้วย ไม่รู้ว่าเจ้าจะยินดีหรือไม่?”
“ หืม!”หลินเว่ยรู้สึกหนาวสั่นในหัวใจของเขา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ถอยกลับไปด้วยความตกใจ เหงื่อเย็นๆไหลรินจากหน้าผากลงมาที่พื้น ใบหน้าของเขาเขินอายเล็กน้อยและเขาก็พูดว่า ” พี่สาวจื่อหยู เจ้าต้องคิดเรื่องนี้ให้ดีๆ?”
“ ไม่คิดอีกแล้ว! จู่ๆคนของข้าถูกลักพาตัวไป และทิ้งข้าไว้กับชายสองคน ในอนาคตมันอาจจะเกิดปัญหา ในกรณีนี้ข้าจะติดตามเจ้าไปก่อน ข้าเชื่อว่า เจ้าน่าจะช่วยให้ข้าทะลวงไปถึงระดับทองแดงได้
อย่างที่สอง ข้าสัญญาว่าจะเป็นสาวใช้ของเจ้า ข้าจะไม่ผิดสัญญา ประการที่สาม ข้าเลี้ยงดูเด็กน้อยสองคนมาตั้งแต่เด็ก ข้าต้องการดูแลพวกนางตลอดเวลา เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ทำร้ายพวกเขา” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย สีหน้าของจื่อหยู ก็เปลี่ยนไปทันที มือของนางอยู่เท้าบนสะโพก และนางพูดด้วยความโกรธ
“ เอ่อ … !” หลินเว่ยลังเลใจ
“ ข้าคิดว่ามีเพียงเหตุผลข้อแรกกับข้อที่สามเท่านั้น คือความตั้งใจจริงของเจ้า หลินเว่ยกล้าที่จะพูดสิ่งนี้ในใจเท่านั้น เขาไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าอีกฝ่าย เพราะเกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายฉุนเฉียว
“ มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้..ที่จะตามข้าไป แต่ … ” หลินเว่ยแสร้งทำเป็นอิดออด
“ แต่อะไรล่ะ..ข้ายินดีที่จะทำตามที่เจ้าสั่ง เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จื่อหยูก็ขมวดคิ้วและพูดด้วยความไม่พอใจ
”อืม! ข้าต้องการให้เจ้าทำสัญญากับข้า ท้ายที่สุดในโลกมนุษย์สัตว์อสูรที่ไร้เจ้าของ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสัตว์อสูรระดับสูงเช่นเจ้า อาจจะถูกสังหารโดยศัตรูของข้าดังนั้น … ” หลินเว่ยเกาหัวของเขา และพูดด้วยความลำบากใจ
”เสี่ยวหมียินดีที่จะทำสัญญากับพี่ชายหลินเว่ย” ทันทีที่ได้ยินเสียงของหลินเว่ย เสี่ยวหมีกล่าวอย่างรีบร้อน
”ตายแล้ว! เสียเวลาหลายปีที่เลี้ยงดูเจ้ามา ใยเจ้าเอาใจออกห่างพี่สาวถึงเพียงนี้” จื่อหยูเอื้อมมือไปเคาะหัวเสี่ยวหมีแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
จากนั้น นางก็พยักหน้าให้หลินเว่ยและพูดว่า “ก็ได้! ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี! อย่างไรก็ตามข้าวางแผนที่จะเลื่อนระดับ หวังว่าเจ้าจะช่วยเจ้าให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น”
”สัตว์เทพอสูร…เจ้าช่างกล้าคิดได้” หลินเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น
”คนเราล้วนต้องมีเป้าหมายในชีวิตเสมอไม่ใช่หรือ?” จื่อหยูยักไหล่และพูดอย่างใจเย็น
”ข้าไม่สามารถสัญญาว่า จะช่วยให้เจ้ากลายเป็นเทพอสูรได้ แต่ถ้าเจ้าติดตามข้า อย่างน้อยเจ้าก็จะไม่หยุดที่ระดับทองแดง” หลินเว่ยพยักหน้า จากนั้นกล่าวอย่างจริงจัง
“ ตุบ ตุบ!”
“ นายท่าน
“ นายท่าน ทันทีที่สิ้นเสียงของหลินเว่ย เขามองเห็นร่างสองร่างแวบเข้ามา จากนั้นต่อหน้าพวกเขาคุกเข่าลงกับพื้น และมองไปที่หลินเว่ยด้วยดวงตาเป็นประกาย พวกเขาร้องตะโกน
”นี่ … ” เมื่อเห็นสงผิงคุกเข่าต่อหน้าเขา และ หลางเฟิง ใบหน้าของหลินเว่ยก็แสดงสีที่น่าประหลาดใจ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองจื่อหยู
เมื่อเห็นปากของอีกฝ่ายริมฝีปากกระตุก สายตาพยายามส่งยิ้มให้หลินเว่ย แต่ในหัวใจเต็มไปด้วยความโมโห ทางด้านหลินเว่ยเองก็คิดที่จะหลอกล่อทั้งสองคนให้ตามไปด้วยอยู่แล้ว
”เอาล่ะ…มาเริ่มกันเลย.” หลินเว่ยเอื้อมมือไปหาสงผิงและหลางเฟิง จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม
”ดี..นายท่าน”
“ ดี “
”ดี! พี่หลินเว่ย”
”ดี..ดี เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย สงผิงและ หลางเฟิง รวมถึง เสี่ยวหมีและหูหนิวต่างก็พยักหน้าอย่างรีบร้อน”
สิ่งต่อไปนี้ กลายเป็นเรื่องง่ายมาก การฝึกฝนจิตวิญญาณของหลินเว่ย ในตอนนี้อยู่ในระดับสามของจักรพรรดิวิญญาณ เขาสามารถมีสัตว์อัญเชิญทั้งหมดเก้าตน นอกเหนือจาก ราชินีผึ้งโลหิต สัตว์อสูรหมาป่าเพลิงมรกต เสี่ยวชิง และต่อมาเขาได้รับมังกรดำ เสี่ยวเฮย และอินทรีพยัคฆ์ ทั้งสี่ตน และที่เหลืออีกห้า ซึ่งเพียงพอสำหรับจื่อหยู และคนที่เหลือ
หลังจากนั้นพวกเขาทำสัญญา สงผิงและหลางเฟิง เป็นผู้ภักดีและซื่อสัตย์และซื่อสัตย์ พวกเขาถูกเก็บไว้ในพื้นที่มิติ โดยหลินเว่ย มีเพียง จื่อหยู, เสี่ยวหมีและหูหนิวเท่านั้นที่อยู่ภายนอก
พวกเขาไม่ต้องการเข้าไปในพื้นที่มิติ หลินเว่ยจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำให้พวกนางตัวเล็กลง
เสี่ยวหมียังคงเข้าไปในอ้อมแขนของหลินเว่ย และโผล่หัวเล็ก ๆ ออกมาดูสภาพแวดล้อม ส่วนจื่อหยู และหูหนิว ทั้งสองคนนั่งอยู่บนไหล่ของหลินเว่ย ด้วยความแข็งแกร่งของพวกนาง หลินเว่ยไม่ต้องกังวลว่าพวกนางจะร่วงลงไป
