ตอนที่ 416 ผู้ต้องสงสัย
……….
ประสิทธิภาพไม่เลวเลย เมื่อได้รับการแจ้งเตือน ก็พบปัญหาและหาเบาะแสได้แทบจะในทันที…ไม่ยอมตรวจสอบ ไม่ยอมยืนยันด้วยตัวเอง กลับมาบอกเราตรงๆ …หรือคิดจะใช้โอกาสนี้แทนบททดสอบสุดท้าย? เพราะงี้สินะ ถึงไม่ตอบคำถามเรา ว่าจะตรวจสอบเสร็จเมื่อไหร่…ฟรังก้าเร่งเค้นสมอง เข้าใจเจตนาแท้จริงของบราวส์·เซารอน รวมถึงนิกายนางมารที่เธอเป็นตัวแทน
เธอชื่นชมรูปโฉม รวมถึงบุคลิกของนางมารตรงหน้า ยิ้มแล้วถามกลับ
“แค่ ‘สงสัยว่าจะเป็น’ ?”
นี่คือการบอกเป็นนัย ให้อีกฝ่ายเล่ารายละเอียดเพิ่ม
บราวส์·เซารอนจัดแต่งผมยาวสีส้มแดง ใบหน้าค่อนข้างหม่นหมอง
“พอรู้จากคุณว่า ‘สมาคมเสียวซ่าน’ ได้ติดต่อกับผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงรื่นเริงสตรี ฉันก็ลองสังเกตพวกเพื่อนๆ ดู พบว่ามีสมาชิกสองคนทำตัวแปลกไปจากเดิม”
“หนึ่งในนั้นกลับไปหลงรักผู้ชายอีกครั้ง มีคนรัก แล้วเริ่มบ่ายเบี่ยงไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงรื่นเริงสตรี ส่วนอีกคนรู้จักผู้หญิงใหม่ ถูกยั่วยวนให้ขึ้นเตียง จึงเกิดความรู้สึกผิดที่ทรยศพวกเรา”
พวกเพื่อนๆ? แฟนสาวต่างหาก! ฟรังก้าอดจิกกัดในใจไม่ได้
เธอยิ้มถามว่า
“จากสองคนนี้ ทางคุณสงสัยว่าใครคือคนของสมาคมเสียวซ่าน”
“คนที่เป็นหญิง” บราวส์·เซารอนยังคงทำตัวห่อเหี่ยวเช่นเดิม “เธอเคยเจาะจงถามถึงเรื่องงานเลี้ยงรื่นเริง และยังบอกกับอเดนาว่า ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ทุกคนมีสิทธิ์ในร่างกายตัวเอง มีอิสระในการเพลิดเพลินกับแรงกระหาย โดยไม่ต้องสนใจความคิดเห็นของผู้อื่น ไม่ต้องสนใจการประเมินของสังคม ข้อจำกัดทางศีลธรรม หรือข้อบังคับทางศาสนา เธอยังบอกด้วยว่า มีเพียงเทพและศาสนจักรที่ยอมรับอิสรภาพทางเจตจำนง ยอมรับอิสรภาพของร่างกาย รวมถึงอิสรภาพแห่งตัณหาของมนุษย์อย่างแท้จริงเท่านั้น จึงจะคู่ควรแก่ความศรัทธา”
อิสรภาพของร่างกาย อิสรภาพของตัณหา…อีหรอบเดียวกับผู้ศรัทธา ‘มารดาพฤกษาแห่งแรงกระหาย’ ชัดๆ …สมาชิกหลักของสมาคมเสียวซ่านคือ ‘นักแสดง’ ฝีมือดี รอบรู้ เก่งการละคร ถึงกับสามารถ ‘ฟอกขาว’ การปล่อยตัวปล่อยใจและความเสื่อมทรามให้ดูดีได้เพียงนี้ ยกระดับแรงกระหายให้เท่าเทียมกับเจตจำนง ซ่อนเร้นและแทนที่ความสำคัญของเหตุผล ความตื่นตัว และการครุ่นคิด…ฟรังก้าอดใจไม่ไหวที่จะรู้สึกทึ่ง
สำหรับ ‘นางมารสุขสม’ ความเชื่อทำนองนี้ถือว่ามีประโยชน์ หากคนรอบข้างเคร่งครัดในหลักการข้างต้น เธอก็สามารถมอบความสุขขั้นสูงสุดให้อีกฝ่ายได้ ช่วยให้ปลื้มปีติในระยะสั้น ปล่อยให้จมดิ่งสู่ทะเลแห่งการปล่อยตัวปล่อยใจ ส่วนผลกระทบระยะยาวจะเป็นอย่างไร นางมารสุขสมส่วนใหญ่ไม่ได้คิดแทนคนเหล่านั้น อย่างไรเสีย พวกเธอได้ย่อยโอสถจนหมดเกลี้ยงแล้ว
แต่ฟรังก้าอ่านออกว่า บราวส์·เซารอนวางตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างออกนอกหน้า ไม่ต้องการให้ ‘แฟนสาว’ ของตนไปยุ่มย่ามกับมนุษย์อื่น นอกเหนือจากผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงรื่นเริง
“ฟังดูเข้าเค้าพวกสมาคมเสียวซ่านจริงๆ” ฟรังก้าให้ความเห็นอย่างตรงไปตรงมา
บราวส์เสริมด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“ส่วนอีกคนที่เป็นผู้ชาย หมอนั่นสนใจแต่เรื่องเงินทอง บ้าน งานเลี้ยง การพักร้อน และสินค้าฟุ่มเฟือย เห็นได้ชัดว่าเป็นผีเสื้องานสังคมฝ่ายชาย คนพวกนี้รู้ใจผู้หญิงดี พูดจาเก่ง และลีลาดีเด็ด”
“คุณจะจัดการยังไง” ฟรังก้าถามด้วยความสงสัย
เธอคิดว่าการยอมแพ้ และอวยพรให้แฟนสาวได้พบรักใหม่ ไม่ใช่แนวทางของบราวส์·เซารอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคนรักใหม่ดูไม่น่าไว้ใจชัดเจน
บราวส์·เซารอนลังเลสักครู่ ก่อนจะตอบ
“ฉันเคยเจอเขา แรงกระหายที่หมอนั่นมีต่อฉันถือว่าไม่ธรรมดาเลย จึงกะว่าจะสั่งสอนสักหน่อย ปล่อยให้เขาหมกมุ่นอยู่กับความสุขสม แต่สัมผัสไม่ถึงความสุขสมที่แท้จริง จนกระทั่งร่างกายจิตใจยอมศิโรราบต่อฉันอย่างสมบูรณ์ ถึงตอนนั้นค่อยทิ้งอย่างไม่ไยดี”
โฮ่…ขนาดไม่มีใครสอนก็ยังแพรวพราวถึงเพียงนี้เชียว? ลืมไปแล้วหรือว่าสมัยก่อนตัวเองเป็นใคร? ใบหน้าของฟรังก้าผ่อนคลาย พลางเย้ยหยันอีกฝ่ายในโอกาสที่หาได้ไม่ง่าย
บราวส์มองเธอครู่หนึ่ง พูดจากึ่งเสียดสี
“เท่าที่ฉันสืบมาได้ คุณเองก็มีคนรักผู้ชายสองคน หนึ่งคนเป็นผู้ใหญ่ อีกคนเด็กหนุ่ม คงมีความสุขมากเลยสิท่า”
นัยของเธอคือ คุณมีสิทธิ์อะไรมาเยาะเย้ยฉัน? ทางนี้แค่ตั้งใจจะมอบความสุขสมให้ผู้ชายคนนั้น ไม่ได้คิดจะสานสัมพันธ์กันจริงจัง ส่วนคุณ ลืมเพศของตัวเองไปนานแล้ว ผลัดเปลี่ยนอยู่บนเตียงของเหล่าบุรุษ!
ชื่อเสียงของฉัน ครึ่งหนึ่งถูกทำลายโดยไอ้ชาร์ล! ฟรังก้ามิได้โกรธจนหน้าแดง เพียงยิ้มแล้วพูด
“ฉันแค่มองว่า นี่เป็นประสบการณ์อันแสนพิเศษ”
“เมื่อกลายเป็นผู้หญิงแล้ว ทำไมจะลองสัมผัสความรู้สึกที่แตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิงไม่ได้ล่ะ ตอนนี้ไม่ลอง รอถึงอนาคต ก็คงไม่มีโอกาสแล้ว หรือว่าคุณไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิม หรือไม่รู้ว่าจะกลับยังไง?”
เธอกำลังบอกเป็นนัยว่า ตนมีความรู้ศาสตร์เร้นลับที่เกี่ยวข้อง เป็นการปูทางไปสู่การเปิดเผยจุดประสงค์ที่แท้จริง ในการแฝงตัวเข้าพรรคซาฟาห์ในภายหลัง
บราวส์อ้าปากค้าง ชั่วขณะไม่รู้ว่าจะหักล้างตรรกะอันบิดเบี้ยวของฟรังก้า·โรลังด์ได้อย่างไร
ฟรังก้าพูดต่อ
“ชีวิตคนเรามีแค่ไม่กี่สิบปี ไฉนเลยต้องจำกัดตัวเองอยู่แต่ในกรอบอันคับแคบด้วยล่ะ? ตราบใดที่ไม่ปล่อยตัวปล่อยใจ ไม่หมกมุ่น จดจำอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นใคร ตอนนี้แค่ลองสัมผัสเท่านั้น ทำไมไม่ลองมองทิวทัศน์ที่แตกต่างจากเดิมดูบ้าง เปลี่ยนสถานที่ดูบ้าง?”
เล่าถึงตรงนี้ ฟรังก้าก็พลันกระจ่างขึ้นมา
ความสุขสมมิใช่เพียงมอบให้ผู้อื่น แต่ยังรวมถึงทำให้ตัวเองสุขสมด้วย!
นี่คือกฎการสวมบทบาทข้อแรกของเรา? ถึงว่าช่วงนี้เราย่อยโอสถได้ไม่ช้าเลย ค่อนไปทางเร็วเสียอีก…ในเมื่อชื่อ ‘สุขสม’ ถ้ายังมัวคิดมากอยู่ จะเรียกว่าสุขสมได้เต็มปากหรือ? ฟรังก้าขบคิดด้วยความปีติเบาๆ
บราวส์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดว่า
“ทัศนคติของคุณเกินกว่าที่ฉันคาดไว้ แต่ด้วยทัศนคติแบบนี้ ไม่ว่าจะประกอบพิธี เลื่อนลำดับเป็น ‘ทุกข์ระทม’ หรือสัมผัสความทุกข์ระทม มอบความทุกข์ระทม ก็จะยากมาก ยากจริงๆ”
“ตอนนี้ฉันคิดแต่เรื่อง ‘สุขสม’ ส่วน ‘ทุกข์ระทม’ ค่อยกังวลในอนาคตก็แล้วกัน” ฟรังก้าตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจ
ยังต้องใช้เวลาย่อยโอสถอีกหลายเดือน ครึ่งปีกว่า หรือนานกว่านั้น ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสำเร็จไหม แล้วจะคิดมากไปไย?
บราวส์จ้องหน้าฟรังก้าสักครู่ ใจหนึ่งก็ต่อต้านตามสัญชาตญาณ ส่วนอีกใจรู้สึกอิจฉา
เธอเองก็มิได้ปรารถนา แต่นางมารที่เธอรู้จักนั้น ไม่ว่าจะเป็นลำดับสูงกว่า หรือเพิ่งดื่มโอสถ ‘แม่มด’ เข้าไปไม่นาน ต่างก็ขาดความเปิดเผย ตรงไปตรงมา และความสดใสแบบฟรังก้า แต่ละคนล้วนจิตบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยความขัดแย้งและความทุกข์ในแบบของตัวเอง บางคนแทบจะเสียสติไปแล้ว
บราวส์มิได้เสวนาเรื่องแนวคิดส่วนบุคคลต่อ เพียงวกกลับสู่ประเด็นหลัก
“อเดนาได้รู้จักผู้ต้องสงสัยว่าเป็นสมาชิกสมาคมเสียวซ่านในงานแสดงภาพวาดครั้งหนึ่ง อีกฝ่ายแนะนำตัวว่าเทเรซา มาจากตระกูลขุนนางเก่า ปัจจุบันเป็นคนค้าภาพวาด”
“ฉันลองตรวจสอบดูแล้ว ตัวตนกับชื่อเทเรซาเป็นของจริง แต่ไม่ได้เป็นของเธอ หรือก็คือ มีคนค้าภาพวาดเทเรซาตัวจริงอยู่ โดยที่อีกฝ่ายสวมรอยเป็นเทเรซา ซ้ำยังแปลงโฉมจนดูมีเสน่ห์กว่าเดิม”
“นี่สอดคล้องกับจุดเด่นของ ‘นักแสดง’ ที่คุณเคยพูดถึง ตอนที่อเดนาสนิทสนมกับเธอ ก็เคยสัมผัสถึงพลังของ ‘ผู้เสพติดสังวาส’ ด้วย”
“ก่อนหน้านี้ฉันเคยพยายามสะกดรอยตามไปแล้ว แต่ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว จนถูกอีกฝ่ายสลัดหลุดได้”
“คืนนี้ อเดนามีนัดกับเธอ”
ฟรังก้าเงียบฟังจนจบ แล้วถามกลับด้วยท่าทีครุ่นคิด
“ตอนนี้เราไว้ใจอเดนาได้ไหม”
สีหน้าของบราวส์บิดเบี้ยวเล็กน้อย ก่อนจะตอบ
“ไว้ใจได้”
ฟรังก้าไม่ได้ถามรายละเอียด แต่ตักเตือนเป็นพิเศษ
“ฉันกังวลว่าในคืนนี้ ตอนที่อเดนามีนัดกับเทเรซา อาจเผลอหลุดทำตัวมีพิรุธเข้า…อีกฝ่ายเป็นถึง ‘นักแสดง’ เชียวนะ”
“บางที อเดนาอาจต้องการ ‘นักจิตบำบัด’ หรือผู้วิเศษเส้นทาง ‘ผู้ชม’ ที่ลำดับสูงกว่า มาช่วยให้ ‘คำแนะนำ’ หรือ ‘สะกดจิต’ สักหน่อย อย่างน้อยก็ช่วยให้เธอทำตัวปกติได้ ไม่ถึงกับสร้างความกังขาให้เทเรซา”
“ถ้าเร็วๆ นี้คุณหาไม่ทัน ฉันแนะนำได้หนึ่งคน แต่ต้องจ่ายเงิน”
สีหน้าของบราวส์ผ่อนคลายลง พยักหน้าเบาๆ ขณะพูด
“คุณเจนจัดกว่าฉันจริงๆ”
พูดจบ เธอยกมุมปากขึ้น ยิ้มแล้วถาม
“‘นักจิตบำบัด’ คนนั้นก็เป็นผู้ชายด้วยสินะ”
ฟรังก้าผงะเล็กน้อย ก่อนจะตอบ
“ใช่”
เฮ้ย ในใจคุณ ฉันมีภาพลักษณ์แบบไหนกันแน่!
ทั้งสองคนรู้กันโดยไม่ต้องพูด ไม่ได้คุยตกลงกันว่าเมื่อล็อกเป้าเทเรซาตัวปลอมได้ ใครจะจัดการปัญหาหลังจากนั้น ราวกับว่าคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว
……………
หนึ่งทุ่มตรง เขตโรงอุปรากร ด้านนอกหอประชุมเดรน
ฟรังก้าในชุดกางเกงกระโปรงสีอ่อน เกี่ยวแขนลูเมี่ยน เดินไปทางประตูใหญ่
ทั้งสองใช้ ‘คำลวง’ ดัดแปลงรูปโฉมและส่วนสูง จึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกทักโดยคนรู้จัก ซึ่งอาจมีหรือไม่มีก็ได้
ห่างจากพวกเขาไปเจ็ดแปดเมตร คู่สตรีที่กำลังเข้าไปในหอประชุม คือเป้าหมายของปฏิบัติการคราวนี้
ในสองคนนั้น อเดนา ผู้ร่วมงานเลี้ยงรื่นเริงสตรีของเรือนแดง มีผมยาวสีบลอนด์อ่อน หน้าม้าบางหยักศก แต่งหน้า ดวงตาสีฟ้าอ่อน จมูกโด่ง รูปโฉมถือว่าไม่เลว ส่วนเทเรซา คนค้างานศิลป์ ผมยาวสีน้ำตาลเป็นลอน ไม่แต่งหน้าเลย ดวงตาสีเชือกป่านมองไปรอบด้าน เปล่งประกายเจิดจ้า
สตรีผู้ต้องสงสัยว่าเป็นคนของสมาคมเสียวซ่าน มีใบหน้าค่อนข้างคม ขาดความนุ่มนวล แต่ก็แฝงความเย้ายวนอย่างน่าประหลาด ในแบบฉบับของตัวเอง
ลูเมี่ยนกับฟรังก้าเข้าไปในหอประชุม ซึ่งไม่ใหญ่โตนัก แล้วเลือกที่นั่งเพื่อปักหลัก รีบควานหาตำแหน่งของเทเรซากับอเดนา ด้วยการมองจากหลังไปหน้าอย่างเป็นธรรมชาติสองสามหน
เห็นอเดนากับเทเรซานั่งเบียดกัน ท่าทางดูสนิทชิดเชื้อ ฟรังก้ามองค้างอย่างเพลิดเพลิน
น่าอับอายที่ต้องพูด แม้เธอจะประกาศตลอดว่าชอบผู้หญิง แต่ประสบการณ์ไม่มากนักก็กระจุกอยู่ที่การ ‘เย้าแหย่’ พวกคนรักของการ์ดเนอร์·มาร์ติน จำนวนครั้งที่ได้เชยชมจากด้านข้างถือว่าน้อยจนน่าสังเวช
“สำรวมหน่อย” ลูเมี่ยนถอนหายใจ เตือนขึ้นมาประโยค
ฟรังก้าไม่ใส่ใจ
“สำหรับชาวทรีอาร์ ต้องทำตัวแบบนี้จึงจะปกติ ดูคนรอบข้างสิ ก็กำลังจ้องมองอย่างโจ่งแจ้งไม่ต่างกัน”
ลูเมี่ยน ‘หึ’ หนึ่งคำ แล้วไม่ได้ห้ามอีก
เป้าหมายในปัจจุบันของเด็กหนุ่มกับฟรังก้า มิใช่การไล่ล่า แต่เป็นการเฝ้าสังเกต ก่อนที่จะลงมือจริง การบ้านที่ขาดไม่ได้เลยคือ การสำรวจข้อมูลเบื้องต้นของเป้าหมายไว้ล่วงหน้า
หากการซุ่มโจมตีของ ‘นักล่า’ กลายเป็นการปะทะซึ่งหน้าแทน ก็จะถือว่าขาดคุณสมบัติอย่างร้ายแรง
ตอนนี้ ข้อมูลที่ลูเมี่ยนหวังได้รับมากที่สุด คือเทเรซาอยู่ในลำดับใดโดยประมาณ ไม่ว่าเธอจะเป็น ‘นักแสดง’ ลำดับ 7 หรือ ‘ผู้ถือเกียรติ’ ลำดับ 6 ลูเมี่ยนก็มั่นใจว่า การโจมตีทีเผลอของตนเพียงพอที่จะกำราบอีกฝ่าย แต่หากทางนั้นเป็น ‘มารพฤกษาเสื่อมทราม’ ของต้นไม้สักต้น จนรูปแบบชีวิตเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ประสิทธิผลของ ‘วิชาฮึ่มฮ่า’ ก็อาจไม่ดีเท่าไร
แม้ว่าฟรังก้าจะเสนอให้ใช้ ‘ทำนายด้วยกระจกวิเศษ’ เพื่อรวบรวมข้อมูลข้างต้น แต่ลูเมี่ยนยังอยากเห็นด้วยตาตัวเองมากกว่า เพราะแรงกระหายของลำดับที่เกี่ยวข้องบนเส้นทาง ‘มารดาพฤกษาแห่งแรงกระหาย’ คือสิ่งที่ซ่อนกันไม่ได้!
……………………………………………………..
