รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน - ตอนที่ 200

ตอนที่ 200 คุณเกลียดผู้ชายคนนั้น…มากขนาดนี้เลยเหรอ?

ท่าที่ของเหมาเยซื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คณเสียใจอะไร”

เฉียวเมียนเมียนกัดฟันแน่น “ฉันเสียใจที่จากมาแบบนี้ ฉันครทุบตีไอ้นั่นแล้วเรียกตํารวมาจับเขา แต่..ฉันไม่ได้ทํา”

เหมาเยซื้อพูดไม่ออก “…”

“คุณจะเอาชนะเขาได้เหรอ?”

“แต่ฉันต้องทํา

“คุณเกลียดเขา..ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“จากสิ่งที่เขาทําเขาไม่สมควรถูกเกลียดเหรอ” เขามองเห็นความโกรธในแววตาของเฉียวเมียนเมียน

“เขาเป็นคนที่ร้ายกาจน่ารังเกียจที่สุด”

เหมาเยซื้อพูดไม่ออก “…”

จู่ๆ เขาก็รู้สึกลําบากใจ

เขาตั้งใจจะหาเวลาเล่าเรื่องคืนนั้นให้เธอฟังสักวัน

แต่ตอนนี้…

ในคืนนี้ เธอเกลียดผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหน เธอจะให้อภัยเขาได้ไหมถ้าเธอรู้

เหมาเยซื้อไม่แน่ใจ

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณ…จําไม่ได้เลยเหรอว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร

เฉียวเมียนเมียนส่ายหน้า

ทันใดนั้นเธอก็เบิกตากว้าง

เหมาเยซื้อมองไปที่เธอเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด “เกิดอะไรขึ้น”

เฉียวเมียนเมียนมองเขาสองสามวินาที จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

เธอแค่…มีความรู้สึกคุ้นเคยเมื่อเหมาเยซื้อถามคําถามนั้นกับเธอ

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาทําให้เธอนึกถึงผู้ชายในคืนนั้น

ดวงตาที่ลุกเป็นไฟในความมืด…

แต่ในเวลาต่อมาเธอพบว่าเงาที่อยู่เหนือเธอหายไป

เฉียวเมียนเมียนตระหนักว่าเหมาเยซื้อนอนอยู่อีกด้านของเตียง

เขานอนเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นนั่งช้าๆ เขาหลับตาลงสักพักแล้วพูดว่า

“ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีเอกสารบางอย่างที่ต้องทําให้เสร็จ ผมขอทํางานสักครู่ มีคอมพิวเตอร์ในห้องนะรหัสผ่าน 5555 ใช้ได้ตามต้องการมีห้องเธียเตอร์อยู่ที่ชั้นหนึ่ง ถ้าคุณอยากดูหนังก็บอกเหลยเอิน เขาจะช่วยดูแลให้คุณ

“ถ้าคุณต้องการไปเดินเล่น คุณให้แม่บ้านตามไปด้วยที่สวน”

“บอกเหลยเอ็น ถ้าคุณอยากจะทานอะไร”

“นอกจากนั้น ผมให้เขาเตรียมของใช้ของคุณให้แล้ว คุณไปเลือกดูเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า หรืออะไรก็ได้บอกให้เขารู้ถ้าคุณไม่ชอบเขาจะหามาเปลี่ยนให้ใหม่”

“คืนนี้ผมคงเข้ามาดึกหน่อย นอนเถอะถ้าคุณเหนื่อยไม่ต้องรอผมนะ”

เขาหันไปมองเฉียวเมียนเมียน

เฉียวเมียนเมียนนอนอยู่บนเตียงอย่างนิ่งโดยที่มือข้างหนึ่งยังคงจับผ้าปูที่นอน เธอพยามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ ในขณะที่หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาแล้วพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ”

เหมาเยซื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เมียนเมียน” เขาดึงเธอเข้ามากอดแล้วจูบที่หน้าผากของเธอ “อย่าคิดอะไรไปเอง ที่จริง ผมไม่สนใจหรอกเพียงแค่มจําได้ว่าผมมีเรื่องสําคัญที่ต้องทําดังนั้น…”

“ฉันรู้คะ” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดจบ

“ฉันจะไม่คิดมาก คณไปทํางานต่อเถอะฉันเข้าใจค่ะ”

เหมาเยซื้อมองไปที่เธอด้วยความกังวลเล็กน้อย “คุณไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะ”

เขารู้ว่ามันยากที่เธอจะไม่เข้าใจผิดเพราะเขาหยุดในช่วงเวลาเช่นนี้

แต่หลังจากพบว่าเธอเสียใจและโกรธมากตลอดทั้งคืนที่เขาพรากพรหมจรรย์ของเธอไป เขาก็ไม่สามารถแสร้งทําเป็นว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ และอยู่กับเธอในคคืนนี้

จู่ๆ เขาก็หมดอารมณ์ขึ้นมา