รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน - ตอนที่ 190
ตอนที่ 190 ฉันจะไปส่งโย่วโย่ว
หยางเข้าชิงหน้าแดงจากการสําลักเครื่องดื่ม และดวงตาของเขาก็มีน้ำตาไหลเช่นกัน เขาพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นหายใจขณะที่พูดว่า “แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ แค่มองไปที่พี่รอง ฉันคิดว่าเขาถูกอะไรครอบงําสักอย่าง”
“คุณเชื่อได้ไหมว่าเขายังคงเป็นพี่รองคนเดิมที่เรารู้จัก”
“ไอศกรีมคืออะไร? ฉันเล่นกับเขาตั้งแต่เราเพิ่งจะเริ่มคลาน ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ เขาเคยบอกว่าไม่ชอบของหวาน
การแสดงออกของเซินโย่วดูน่ารังเกียขึ้นเล็กน้อยกับคําพูดแต่ละคําของหยางเซาชิง
เมื่อเขาพูดจบ เซินโย่วได้แต่กัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจรแทบเลือดออก แม้แต่รอยยิ้มที่เธอแสร้างทําเพื่อเวลานี้ ก็จางหายไป
ใช่แล้ว เหมาเยซื้อไม่เคยกินของหวาน
เธอเคยทําขนมให้เขามาก่อน แต่เขาไม่ได้กินมันเลย
เขาบอกเธอว่าเขาไม่ชอบของหวาน
ดังนั้นเธอจึงหยุดทําขนมให้เขาไปโดยปริยาย
แต่เขาบอกว่าอยากกินไอศกรีม
เพียงเพราะไอศกรีมเป็นของเฉียวเมียนเมียน? เพียงเพราะเฉียวเมียนเมียนชอบ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงอยากกินมัน?
ความรู้สึกหึงหวง เพิ่มพูนขึ้นภายในใจเธอ
เธอวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแรงและลุกขึ้นยืนทันที
พวกเขาที่เหลือค่อนข้างตกใจกับการกระทําของเธอ
หยางเข้าชิงหันกลับมาและดูกังวลเล็กน้อย เขากลัวว่าเธอจะทําอะไรที่ไร้เหตุผล
เขาเรียกเซินโย่ว เพื่อเรียกสติเธอ
“โย่ว โย่ว”
เหมาเยซือเงยหน้าขึ้นมองเธอเช่นกัน
“ฉันไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”
เซินโย่วหายใจเข้าลึก ๆ และเก็บอารมณ์ของเธอไว้ในใจ เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อรักษาความเป็นเหตุเป็นผล และฝืนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“ฉันอยากขอตัวกลับก่อน ฉันจะตอบแทนพวกคุณภายหลังนะ”
“ไม่สบายรึเปล่า?” หยางเชาชิงรีบพูดว่า
“คุณอาจจะเหนื่อยจากการเดินทาง คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกันจะเจอกัน อีกเมื่อไหร่ก็ได้”
มันดีกว่าสําหรับทุกคนถ้าเซินโย่วออกไปก่อน
ไม่อย่างนั้น เธออาจสูญเสียมันไปในขณะที่เธออาจจะก่อให้เกิดปัญหา
ในตอนนี้เอง กงเจ่อหลี่ก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
เขาวางมือลงในกระเป๋าเสื้อและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า
“ฉันจะไปส่งโย่ว โย่วที่กลับบ้าน”
“น้องสี่ คุณจะไปด้วยเหรอ” หยางเชาชิงขมวดคิ้ว
“ถ้าพวกคุณสองคนไปแล้ว ฉันจะเล่นกับใครล่ะ”
ไม่มีใครสนใจเขา
เหมาเยซื้อมองไปที่เซินโย่ว สักพักแล้วพยักหน้า
“ถ้าไม่สบาย ก็กลับไปพักที่บ้านเถอะ”
ทันใดนั้นเซินโย่ว ก็รู้สึกว่าจมูกของเธอหายใจไม่สะดวก
เขาไม่ได้ถามด้วยซ้ําว่าเธอรู้สึกไม่สบายตรงไหน
ตอนนี้เขามีสายตาเพื่อมองเฉียวเมียนเมียนเท่านั้นหรือ
“ฉัน ฉันกลับก่อนนะ” เธอกลั้นน้ําตาและหันกลับไปอย่างช้า ๆ
“โอ้ ใช่แล้ว”
ดูเหมือนว่าจู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบกล่องเล็ก ๆ ในกระเป๋า
เธอยื่นกล่องให้เหมาเยซือ
“นี่ของขวัญ ฉันให้คุณ ฉันให้เจอหลี่ กับเชาชิงไปแล้ว”
เหมาเยซือลังเลสักพักก่อนที่จะรับมัน
“ขอบใจนะ”
คํา ขอบใจ นั้นยิ่งทําให้เธอน้ำตาไหลพราก
เธอยิ้มราวกับกําลังเยาะเย้ยตัวเอง
“อาซือ เรารู้จักกันมานานแล้ว คุณต้องระมัดระวังตัวกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงมองไปที่เฉียวเยนเมียน อย่างขอโทษ
“ฉันขอโทษนะเมียนเมียน ฉันไม่รู้ว่าคุณกับอาซือแต่งงานกัน ฉันเลยไม่ได้เตรียมของขวัญให้คุณ ฉันจะให้ คุณภายหลังนะ”
YOU MAY ALSO LIKE
