รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน - ตอนที่ 166

ตอนที่ 166 ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณ

โดยเฉพาะคําสั่งสุดท้ายที่เขาได้พูดไป

แม้แต่เฉียวหรุ่ยที่จัดการกับปัญหาทุกประเภทมาตลอดช่วงชีวิตของเขาเอง ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจกับคําพูดเหล่านั้น

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว

เขาชัดเจนมากเกี่ยวกับสิ่งหนึ่งหนึ่งใด

ชายคนนี้ยังเด็กนัก แต่เขาหมายความตามที่เขาพูด

เขามีความสามารถในทุกสิ่งที่เขากล่าวถึง

เฉียวอันซินมองไปที่วิธีที่เขาปกป้องเฉียวเมียนเมียนแล้วรู้สึกอิจฉาอย่างมาก

เธอพยายามทําให้เขาสังเกตเห็นเธอ

แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมองเธอตรง ๆ เลยตลอดเวลา

เธอดูน่าสงสารไม่เหรอ?

เธอใช้การแสดงออกแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก และได้ผลต่อหน้าผู้ชายทุกคน

ซูเจ๋อก็เหมือนกัน นั่นเป็นวิธีที่เธอเข้าหาเขาทีละนิด

ผู้ชายทุกคนชอบผู้หญิงอ่อนแอและน่าสงสาร ผู้หญิงประเภทนี้จะทําให้เกิดความรู้สึกเห็นอดเห็นใจและทําให้พวกเขารู้สึกเหมือนปกป้องหญิงสาวที่ตกอยู่ในความทุกข์

สิ่งนี้ไม่เคยผิดพลาดในช่วงหายปีของการกระทําเช่นนี้

แต่ทําไมถึงไม่ได้ผลกับเขากันนะ?

เฉียวอันซินรู้สึกอิจฉา และขุ่นเคือง ไฟในใจของเธอก็สว่างวาบขึ้น

เธอกัดฟันแน่นและบอกตัวเองว่า :: ฉันจะต้องได้ผู้ชายคนนี้ ฉันจะแพ้เฉียวเมียนเมียนไม่ได้!

ท้ายที่สุดเฉียวเมียนเมียนได้จัดการทุกอย่างที่เธอต้องการในชีวิตแล้ว

“ที่รักไปเถอะ” หลังจากวางคําขู่ของเขาแล้ว เหมาเยซือกันหันกลับ พร้อมกับแขนที่โอบรอบเฉียวเมียนเมียนและพวกเขาก็เดินออกปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดที่อยู่รอบตัวพวกเขา

นอกบ้านตระกูลเฉียว

โรลส์รอยซ์สีดําจอดอยู่

ลุงหลี่รออยู่ข้างนอกรถตลอดเวลา และรีบทักทายเหมาเยซื้อและเฉียวเยนเมียนเมื่อเห็นพวกเขาเดิมออกมา

“คุณชาย คุณผู้หญิง”

ลุงหลี่ถึงกับผงะ เมื่อเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของเฉียวเมียนเมียน

“คุณผู้หญิง…”

“ฉันไม่เป็นไรคะ”

เฉียวเมียนเมียนเอื้อมมือไปแตะแก้มของเธอ

เหมาเยซื้อขมวดคิ้วทันที ขณะที่เขากอดใบหน้านั้นไว้ในอ้อมแขน

“เจ็บมากไหม”

หัวใจของเขาปวดร้าวเพราะเธอ

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกประทับใจมากที่ได้เห็นความห่วยใยและความห่วงใยที่ฉายในแววตาของเขา

เธอไม่หลั่งน้ําตาแม้แต่หยดเดียว แม้ว่าเสียใจมากก็ตาม

แต่ตอนนี้เธอไม่เก็บเอามาใส่ใจอีกต่อไปแล้ว

น้ําตารวมตัวกันในดวงตา ขู่ที่จะไหลล้นออกมา

เธอผลักเขาออกช้า ๆ และหันกลับไป ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอร้องไห้

“ฉันไม่เป็นไรคะ”

เสียงของเธอสั่นคลอ

คิ้วของเหมาเยซื้อขมวดเข้าหากันแน่นยิ่งขึ้น เมื่อเขารู้ว่าเธอกําลังร้องไห้

เขากอดเธอจากด้านหลัง

“คุณกําลังร้องไห้เหรอ”

“ฉัน – ฉัน ไม่ใช่…”

“งั้นหันกลับมา ให้ผมดูสิ”

“ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ”

เธอกล่าวขณะที่ไหล่ของเธอสั่นด้วยเสียงสะอื้น

เหมาเยซือพบว่ามันน่าปวดใจและน่าขบขันในเวลาเดียวกัน

เขาทําให้เธอหันหน้าข้าหาตัวเองทั้งที่เธอพยายามดิ้นรน

เมื่อเห็นว่าตาของเธอแดงและบวมจากการร้องไห้ เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจกับเธอมากขึ้น

เขาวางมือบนไหล่ของเธอและมองไปที่เธอสักพัก จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า

“ร้องไห้เถิด ถ้าคุณอยากร้อง แต่ร้องแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปอย่างหลั่งน้ําตาให้กับคนที่ไม่คู่ควรได้รับอีกต่อไป”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงโอบเธอไว้ในอ้อมกอด

เขาลูบผมและใบหน้าของเธอก่อนที่จะจูบเธอ

“ที่รัก คุณไม่จําเป็นต้องขังมันไว้ ถ้าคุณรู้สึกเจ็บ ร้องไห้ออกมา ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณเหรอ”