เช้าวันต่อมา ชายหนุ่มมาที่โรงพยาบาลแต่เช้า “เฟยเฟยเป็นไงบ้าง ? ” เขาถามขึ้น
“ยังไม่ฟื้นเลย! ” เฉิงเซียวตอบด้วยใบหน้าโรยรา
“พี่เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ ผมจะเฝ้าต่อเอง ”
“โอเคๆ” เฉิงเซียวพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป
ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียงเขาเอื้อมมือไปลูบผมเธอ
‘ไม่นะ อย่าตามมานะ ออกไปนะ ม่ายยยย’ หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้น ชายหนุ่มรีบเข้ามาหา “เป็นอะไรไป ”
“ชั้นฝันร้าย ชั้นฝันว่า มีคนจะทำร้ายชั้น ผู้หญิงคนนั้น กับผู้ชายอีกสองคนวิ่งไล่ตามชั้น พวกเขาจะฆ่าชั้น ! ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยในคำพูดของเธอ ‘หญิงหนึ่ง ชายสอง เหรอ ? ‘ ภาพของผู้ชายที่อุ้มผู้หญิงมาส่งโรงพยาบาลเมื่อคืนก็ผุดเข้ามาที่หัวเขา
หญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่ม ‘ทำไมฝันนี้ถึงน่ากลัวขนาดนี้’ เธอคิดว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย แต่เมื่อมองไปรอบๆ พบว่าเป็นห้องผู้ป่วย ดวงตาของเธอมองสายน้ำเกลือ และมองมือตัวเองที่พันด้วยผ้าพันแผล เธอก็รู้ว่าเรื่องที่เจอมันไม่ใช่ฝัน หญิงสาวคลายอ้อมแขนออก
“ชั้นไม่ได้ฝันไป ชั้นโดนทำร้ายชั้นจริงๆ ” เธอมีท่าทางหวาดกลัว ชายหนุ่มจึงปลอบโยนเธอ
“ชั้นอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ จากนี้ไป ชั้นจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเธออีก ” เขาจูบไปที่หน้าผากของเธอ “แย่แล้ววววว ! ” ประตูเปิดออกพร้อมกับมู่หยางที่วิ่งพรวดเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงดัง “มีอะไร ”
“นายเห็นนี่หรือยัง ? ”
“อะไร”
มู่หยางมองเช่อเฟยแวบนึงก่อนจะดึงแขนเร่ออวี้ให้มาใกล้ๆ ก่อนจะส่งมือถือให้ดู
ชายหนุ่มเปิดดูก็ขมวดคิ้วแน่น ‘ฉาวอีกรอบเมื่อ ช่วงเช้าของวันนี้ มีหญิงสาวนิรนามออกมาร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมให้แก่เพื่อนสนิทที่โดนนางเอกสาวแทงจนเสียชีวิต ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา’ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูขัดจังหวะขึ้น เร่ออวี้จึงปิดหน้าข่าวไว้เพื่อไม่ให้เช่อเฟยเห็น จากนั้นมู่หยางจึงเดินไปเปิดประตู ” ทุกคนหันไปมองประธานเฉินที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยสีหน้าและแววตาอันดุดัน เพี๊ยะ ! ฝ่ามือกระทบเข้ามาที่ใบหน้าของเช่อเฟยจนหน้าซีกซ้ายของเธอชาดิก เช่อเฟยรู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เร่ออวี้รีบเข้ามาห้าม “แม่ทำอะไรเนี่ย ”
“ทำอะไร แกยังมีหน้ามาถามชั้นอีกเหรอห๊ะ”
“ชั้นทำอะไรผิดเหรอคะ”
“แกสร้างเรื่องอะไรไว้ รู้ไหมว่าสังกัดของชั้นโดนฟ้องเท่าไหร่ เพราะเรื่องฉาวๆของแก”
เช่อเฟยมองหน้าเร่ออวี้ “มีข่าวอะไรเกี่ยวกับชั้นเหรอคะ”
“นี่ ดูซะให้เต็มตา ” ประธานเฉินเริ่มรำคาญ
จึงยื่นข่าวให้เธอดู
“ชั้นถูกใส่ร้าย พวกเขาต่างหากที่จะฆ่าชั้น”
“ชั้นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ชั้นให้คนปิดข่าวของเธอให้ได้มากที่สุด ส่วนเธอออกไปจากสังกัดของชั้นซะ ”
“แม่ / ท่านประธาน” เร่ออวี้และมู่หยางพูดพร้อมกัน !
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เร่ออวี้ ต่อไปนี้แกห้ามยุ่งเกี่ยวผู้หญิงคนนี้อีก นี่เป็นคำสั่ง พาเร่ออวี้ออกไป ออกไปสิ่ ! ” ประธานเฉินออกคำสั่งกับมู่หยาง “ไม่นะ เธอไม่ได้ทำแบบนั้นแน่ แม่ ฟังเธออธิบายก่อนไม่ได้เหรอ ” เร่ออวี้พยายามพูดให้เช่อเฟย
“จะออกไปดีๆ หรือจะให้ชั้นโทรเรียกคนมาลากออกไป” ประธานเฉินเด็ดขาด
มู่หยางจึงรีบพาเร่ออวี้ออกไป
ออกมาจนพ้นระยะของประธานเฉินแล้ว มู่หยางก็ปล่อยมือจากเร่ออวี้ “นายไปทำตามคำสั่งแม่ชั้นทำไม”
“ประธานเฉินดูท่าจะโมโหมาก เพื่อไม่ให้เช่อเฟยโดนมากไปกว่านี้ นายก็ยอมไปก่อนเถอะ แล้วค่อยหาทางช่วยเธออีกที” นี่เป็นครั้งแรกที่เร่ออวี้รู้สึกว่าคำพูดของมู้หยางมีเหตุผล ชายหนุ่มจึงหยิบมือถือขึ้นมาโทรออก “พี่เซียว ผมฝากพี่มาดูแลเฟยเฟยที ผมมีธุระต้องไปทำ” พูดจบเขาก็กดวางสาย
แล้วต่อสายหาเสี่ยวจาง “นายออกมาหาชั้นที่โรงพยาบาลที”
