เฉิงเซียวรีบเข้ามาห้าม “นี่ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม ไม่มีใครอยากจะให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก ” ฉินเค่อไม่สนใจและยังคงระเบิดอารมณ์ต่อไป “แกอยู่ในวงการมาก็นาน ทำไมถึงยังไม่รู้ ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ แกคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้างั้นเหรอ สามารถควบคุมทุกอย่างได้งั้นเหรอ ตอนนี้แกก็เห็นแล้วนี่ว่าแกไม่มีปัญญาปกป้องเธอได้เลยด้วยซ้ำ เลิกคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นซะที ไอ้คนน่าสมเพช ! ” ฉินเค่อสบถใส่หน้าเร่ออวี้ไม่ยั้ง โดยที่อีกฝ่ายไม่โต้แย้งแต่อย่างใด เพื่อนๆช่วยกันดึงตัวฉินเค่อออก จนฉินเค่อยอมปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเขา
“นี่มันไม่ใช่เวลามาโทษว่าใครผิดใครถูกนะ สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือ หาตัวคนที่มันทำร้ายเฟยเฟยไม่ใช่เหรอ แล้วก็หยุดโวยวายสะทีนี่มันโรงพยาบาลนะ ไป ออกกันไปให้หมดเลย ชั้นจะอยู่เฝ้าเฟยเฟยเอง ไปสิ่ ! ” เฉิงเซียวต่อว่าและไล่ทุกคนออกไปจากห้อง เร่ออวี้มองเช่อเฟยด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เฉิงเซียวเห็นดังนั้นจึงบอกกับเขา “กลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้ ชั้นจะคอยดูแลเอง ” ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วจึงเดินออกไป ทุกคนก็ทยอยเดินตามออกไป
ระหว่างที่กำลังเดินออกมา ชายหนุ่มก็เห็น ชายร่างใหญ่อุ้มหญิงสาวที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดเข้ามา “ช่วยด้วยครับ มีคนอาการสาหัสครับ ” ชายคนนั้นตะโกนเรียก เหล่าพยาบาลจึงวิ่งเข้าไปพาคนเจ็บไปยังห้องฉุกเฉิน เร่ออวี้มองชายร่างใหญ่สองคนนั้น ที่เดินออกไป
เซี่ยปินเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง กริ๊งงงง ~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอก็รีบกดรับสาย
“ว่าไง จัดการสำเร็จไหม ? ”
‘เธอรอดไปได้ครับ ส่วนจิงอีพลาดถูกแทงตอนต่อสู้กัน อาการสาหัส ตอนนี้อยู่ที่โรงพายาบาล’
“ไอ้พวกโง่ พวกแกมีกันตั้งสามคน กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวก็จัดการกันไม่ได้ แล้วนังนั่นพวกแกจะพามันส่งโรงพยาบาลทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้มันตายไปซะ อยากซวยหรือไง”
‘ขอโทษครับพวกเราไม่ทันคิด’
เซี่ยปินกดตัดสายทิ้งอย่างหัวเสีย “ไม่ได้เรื่องกันสักคน นังนี่มันดวงแข็งกว่าที่ชั้นคิดจริง ๆ ! ” เซี่ยปินคว้ากระเป๋าและรีบออกไป
ระหว่างทางเธอได้โทรนัดให้เหม่ยจูออกมาหาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งเซี่ยปินใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึง เธอเดินเข้าไปในร้านเลือกโต๊ะที่ไกลสุดและไม่เป็นเป้าสายตา
เธอนั่งรอสักพัก เหม่ยจูก็เข้ามานั่งตรงข้ามเธอ “ชั้นมีงานให้เธอทำ” เซี่ยปินเปิดประเด็น พร้อมกับส่งเช็คเงินสดให้เหม่ยจู
“งานอะไรคะ? ”
เซี่ยปินยื่นรูปของจิงอีไปตรงหน้าเหม่ยจู
“ฆ่าคนในรูปนี้ซะ ! ”
“อะไรนะคะ ? ”
“ผู้หญิงคนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล จัดการฆ่าเธอก่อนเช้าวันพรุ่งนี้ แล้วจากนั้น ก็โยนความผิดไปที่เช่อเฟย ”
“ฆ่าคน ชะ ชั้นทำไมได้หรอกค่ะ ชั้นทำไม่ได้จริงๆ ”
“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเคยทำมาแล้ว แค่วิธีการต่างกัน แต่สุดท้ายผลลัพธ์ก็เหมือนกัน หรือว่า เธออยากให้แม่เธอรู้เรื่องที่เธอทำกับลูน่า”
“นั่นเป็นเพราะคุณจ้างชั้น ”
“แต่เธอก็คือคนทำ คนรู้ คนเห็น ทุกสิ่งทุกอย่าง เธอก็คือผู้สมรู้ร่วมคิด และลงมือทำ ! ”
เหม่ยจูรู้สึกกดดัน เซี่ยปินวางรูปไว้ตรงหน้าเหม่ยจูก่อนจะลุกขึ้นและทิ้งท้ายว่า “รีบไปจัดการซะ หวังว่าชั้นจะได้รับข่าวดี ”
เซี่ยปินยื่นหน้าเข้ามาแล้วพูดต่อว่า “แต่ถ้าเธอทรยศชั้นล่ะก็ แม่เธอที่นอนเป็นผักอยู่ได้ตายแทนมันแน่ ” จากนั้นก็เดินออกไป
เหม่ยจูรู้สึกเครียดจนไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้เธออับจนหนทาง ในเมื่อไม่มีทางเลือก ก็คงต้องทำ ! เธอเก็บรูปของจิงอีกับเงินใส่กระเป๋าและเดินออกไป
โรงพยาบาล – “สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ ? ”
“ผู้ป่วยที่ชื่อจิงอีพักอยู่ห้องไหนคะ ? ”
“สักครู่นะคะ … 301 ค่ะ ”
“ขอบคุณค่ะ ”
เหม่ยจูเดินไปยังห้องที่พยาบาลบอกทันที
ห้อง 301 เหม่ยจูเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้อง สายตาของเธอมองหญิงสาวที่นอนอาการโคม่าอยู่บนเตียง ห้องที่เงียบสนิท ตึ๊ด ๆ ๆ เสียงเครื่องวัดชีพจรที่คงที่ เหม่ยจูกำมือแน่นเพื่อบรรเทาอาการสั่น ชั้นต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอ ?
