เร่ออวี้ขับรถตามหาตั้งแต่เย็นจนมืดแล้วก็ยังไม่พบวี่แววของเธอ กริ๊งงง ~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาจึงรีบรับสาย ‘พี่อวี้ ชั้นพบเบาะแสของเฟยเฟยแล้ว ‘
“ว่ามา ”
‘มีกล้องตรงมุมถนนแถวหน้ากองจับภาพของเฟยเฟยได้ เธอขับรถมุ่งหน้าไปทางถนนหมายเลยสาม ตอนนี้เสี่ยวจางกำลังไปตามดูกล้องของถนนเส้นทางนั้น ถ้าได้เรื่องยังไงเดี๋ยวชั้นจะรีบโทรบอก’ เฉิงเซียววางสายไป
“ถนนเส้นนั้นมันเป็นทางออกไปนอกเมืองนี่ ทำไมเธอถึงไปที่นั่น ! ” ชายหนุ่มรีบเลี้ยวรถกลับและมุ่งหน้าไปด้วยความเร็ว
เขาขับรถมาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกับระยะทางกว่า30กิโลกับหนทางที่เปลี่ยวและมืดมิดอย่างไม่ย่อท้อและหมดหวัง ‘ชั้นต้องหาเธอให้เจอ’
ฟ้าเริ่มมืดสนิท “แฮ่ก ๆ ” เช่อเฟยวิ่งมาได้ระยะหนึ่ง แต่ความเจ็บปวดของบาดแผลทำให้เธอไปต่อไม่ไหว จึงต้องหยุดพัก
เธอหายใจเข้าออกถี่รัวเพราะความเหนื่อยหอบ มือหนึ่งกุมบาดแผลไว้ ส่วนอีกมือก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋า เธอหยิบมือถือออกมาเพื่อที่จะโทรให้คนมาช่วย แต่ว่าเธอเปิดมันไม่ติดเพราะแบตเตอรี่หมด
“ให้มันได้อย่างนี้สิ่ อะไรจะซวยได้ขนาดนี้ ”
เธอบ่นและยัดมือถือเข้าไปในกระเป๋าตามเดิมตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา ทำให้เธอต้องกัดฟันและฝืนวิ่งต่อไป เช่อเฟยวิ่งมาเกือบ20นาที ก็ยังเจอแต่ป่าและหนทางอันมืดมิด ตอนนี้เธอกำลังสิ้นหวังและเริ่มจะหมดแรงเพราะเสียเลือด
ตอนนี้ตาของเธอเริ่มมัวจนมองอะไรไม่ชัด หญิงสาวกัดฟันและทนวิ่งต่อไป จู่ๆ หูของเธอก็ได้ยินเสียงของรถที่กำลังแล่นอยู่ไกลๆ ‘เสียงรถ ! ข้างหน้าต้องเป็นถนนแน่ๆ ! ‘ เธอเร่งฝีเท้าขึ้นอีก แม้จะเหนื่อยหอบจนแทบขาดใจก็ตาม ใกล้แล้ว ดวงตาของเธอเริ่มเห็นแสงไฟสลัวๆ และเสียงรถก็เริ่มใกล้เข้ามา รอดแล้ว ชั้นรอดแล้ว ! ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นเมื่อในที่สุดเธอก็เจอถนนสะที ! เช่อเฟยวิ่งพรวดออกมาจากป่าไปขวางหน้ารถคันนั้นเอี๊ยดดดด ! หญิงสาวมองคนที่เปิดประตูรถออกมา
“พี่อวี้ ” เธอเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง หญิงสาวน้ำตาคลอออกมาทันทีที่เห็นเขา
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เนื้อตัวสะบักสะบอมร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเสื้อผ้า เปอะเปื้อนไปด้วยเลือด
หญิงสาวอยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขาแต่ตอนนี้ร่างกายของเธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว
ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปกอดเธอ “ชั้นขอโทษ ชั้นควรจะมาให้ไวกว่านี้ เธอคงกลัวมากใช่ไหม ” เขากอดเธอแน่นเพื่อปลอบประโลม “ฮือออ ฮึก ๆ ” เธอกอดเขาและร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก “ชั้นอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ” มือหนาลูบผมเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นเธอก็หมดสติลงในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มจึงรีบอุ้มเธอขึ้นมาและพาขึ้นรถไปส่งโรงพยาบาล
ชายสองคนวิ่งออกมาก็พบว่ารถได้ขับพาเช่อเฟยไปแล้ว พวกเขาจึงวิ่งกลับไปหาจิงอีในป่า
โรงพยาบาล –
ชายหนุ่มมองใบหน้าขาวซีดของเธอที่กำลังหลับไหล จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนไปยังมือบางของเธอที่พันด้วยผ้าพันแผล ด้วยดวงตาแดงก่ำและหัวใจที่เจ็บปวด
‘ใครที่มันทำกับเธอแบบนี้ ชั้นสัญญาว่าจะลากตัวมันมาชดใช้ให้ได้’
ตอนนี้เขาอยากจะกระชากตัวพวกมันมาฉีกร่างออกให้เป็นชิ้นๆ
“พี่อวี้ เฟยเฟยเป็นยังไงบ้าง” เฉิงเซียวและเพื่อนๆของเขาเดินเข้ามา
“หมอบอกว่า บาดแผลของเธอไม่ลึกแต่ว่าเธอเสียเลือดมากจนหมดแรง นอนพักให้น้ำเกลือสักสองวันก็น่าจะดีขึ้น ”
เฉิงเซียวเห็นสภาพของเช่อเฟยก็รู้สึกสงสารจับใจ “โถ แม่คุณ เวรกรรมอะไร ทำไมถึงต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ ”
ปึง ! เสียงประตูเปิดออกอย่างดัง ทุกคนในห้องจึงหันไปมอง ฉินเค่อที่พรวดพราดเข้ามา “แก ! ” ฉินเค่อพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของเร่ออวี้ไว้ เพื่อนๆของเขาจึงรีบเข้ามาห้าม
” ที่เฟยเฟยต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ต้นเหตุก็มาจากแก เป็นเพราะแกที่ทำให้เฟยเฟยต้องเป็นแบบนี้ ! ”
