บทที่ 544 ภารกิจลอบสังหาร
บทที่ 544 ภารกิจลอบสังหาร
“ฝ่าบาทต้องการตกรางวัลแก่กระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อู๋ฝานคาดเดา
“เจ้าเป็นคนซื่อตรงดีเสียจริง” จักรพรรดิชรากล่าวตอบ การคาดเดาของอู๋ฝานเป็นการย้ำเตือนให้ตกรางวัลความดีความชอบที่กระทำเอาไว้
“ฝ่าบาทมักตกรางวัลหรือลงโทษอย่างชัดเจน กระหม่อมจึงคิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ” อู๋ฝานตอบรับด้วยท่าทีกระดากอาย
แต่ความกระดากใจเขินอายเป็นแค่ฉากหน้า แท้จริงในใจไม่ได้รู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น เนื่องจากเขาทำความดีความชอบครั้งยิ่งใหญ่ การจะขอรางวัลก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินไปแต่อย่างใด
“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ลืมความดีความชอบของเจ้า” จักรพรรดิชราตอบรับ ทว่าไม่ได้กล่าวถึงเรื่องรางวัล แต่เป็นเรื่องอื่น “แท้จริงแล้วข้าเรียกเจ้ามาครั้งนี้เพราะมีเรื่องขอให้เจ้าไปทำ”
“มีเรื่องใดขอเพียงฝ่าบาทเอ่ยออกมาพ่ะย่ะค่ะ” อู๋ฝานตอบรับ
“ข้าต้องการให้เจ้าไปยังอาณาจักรหนานปิง!” จักรพรรดิชราเอ่ยออกมาอย่างชัดเจน
“ไปยังอาณาจักรหนานปิง?” อู๋ฝานทวนคำด้วยอาการประหลาดใจ เนื่องจากเขายังอยู่กับองค์หญิงสามแห่งหนานปิง ขณะนี้เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยปากให้ตนเองไปยังอาณาจักรหนานปิงอย่างกะทันหันจึงประหลาดใจ จนกระทั่งคิดว่าความแตกเสียแล้ว
“ใช่” จักรพรรดิชราตอบรับด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง “เมื่อมีการลอบสังหาร ข้าจึงสั่งให้คนไปตรวจสอบสถานการณ์ของอาณาจักรหนานปิง และพบว่าเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงขึ้น สมาชิกราชวงศ์ถูกสังหารจนเกือบหมด เหลือรอดเพียงแค่องค์ชายสี่ หลังขึ้นบัลลังก์ยังเอนเอียงเข้าหาอาณาจักรสุ่ยเยวี่ย และตัดการติดต่อกับอาณาจักรเหยียนเฟิงของพวกเรา เนื่องจากทั้งหนานปิงและเหยียนเฟิงอยู่ใกล้กัน อีกทั้งภูมิประเทศยังยากแก่การป้องกันและโจมตี ขณะนี้มีอาณาจักรสุ่ยเยวี่ยเข้ามาแทรกแซงจึงทำให้ข้าไม่กล้าส่งกำลังทหารออกไปอย่างบุ่มบ่าม หากอาณาจักรสุ่ยเยวี่ยควบคุมอาณาจักรหนานปิงได้อย่างสมบูรณ์ มันจะเป็นภัยคุกคามอันใหญ่หลวงกับอาณาจักรเหยียนเฟิงของพวกเรา เรียกได้ว่าที่นั่นจะเป็นสะพานแห่งการสู้รบระหว่างอาณาจักรของเรากับสุ่ยเยวี่ย จะเรียกว่าพวกมันได้เปรียบก็ยังไม่เกินเลยนัก ดังนั้นสถานการณ์ตอนนี้จึงไม่ใช่เรื่องดีแก่อาณาจักรเหยียนเฟิงของพวกเรา“
“เช่นนั้นแล้วฝ่าบาทต้องการให้กระหม่อมไปทำอะไรที่อาณาจักรหนานปิงพ่ะย่ะค่ะ?” อู๋ฝานเอ่ยถาม เนื่องจากเขาทราบสถานการณ์ของที่นั่นมาจากหลี่จื่อหยางตั้งแต่ช่วงกลางวันแล้ว ขณะนี้จักรพรรดิเล่าให้ทราบอีกครั้ง จึงทำให้เข้าใจถึงความร้ายแรงที่หนานปิงตกอยู่ในกำมือของสุ่ยเยวี่ย ว่ามันเป็นภัยคุกคามต่ออาณาจักรเหยียนเฟิง
“ข้าต้องการให้เจ้าไปลอบสังหารจักรพรรดิองค์ใหม่ของอาณาจักรหนานปิง!” จักรพรรดิชราตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง
“พ่ะย่ะค่ะ!?” อู๋ฝานถึงกับตื่นตระหนก “ฝ่าบาท เรื่องนี้… เรื่องนี้เกรงว่าอาจจะเกินอำนาจของกระหม่อมไปแล้ว อาณาจักรหนานปิงเป็นอาณาจักรแห่งหนึ่ง แม้ไม่ใหญ่และแข็งแกร่งเท่าอาณาจักรเหยียนเฟิงของพวกเรา แต่อีกฝ่ายคืออาณาจักรพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้พวกเขาคงเฝ้าคุ้มกันจักรพรรดิพระองค์ใหม่อย่างแน่นหนา แทบเป็นไปไม่ได้ที่กระหม่อมจะฝ่าแนวป้องกันระดับนั้นจนเข้าถึงพระราชวังได้ ความสามารถของกระหม่อมมีอย่างจำกัด ฝ่าบาทอาจจะต้องเฟ้นหายอดฝีมือท่านอื่นมาจัดการเรื่องราวนี้จะดีกว่าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
อู๋ฝานรู้สึกว่าจักรพรรดิกำลังขอให้ตนเองไปตายอย่างไรอย่างนั้น มันเป็นภารกิจที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ ต่อให้เป็นมือสังหารชั้นเลิศยังไม่กล้ารับปากว่าจะทำภารกิจนี้ได้สำเร็จ ไม่เช่นนั้นแล้วเมื่อใดเกิดศึกระหว่างบ้านเมืองขึ้นมา ขอเพียงส่งมือสังหารไปเด็ดหัวอีกฝ่ายก็สิ้นเรื่องสิ้นราว ไม่ใช่ปล่อยสงครามยืดเยื้อก็สามารถคว้าเอาชัยชนะมาครอบครองได้
ยังไม่กล่าวว่ามือสังหารระดับที่จะสามารถลอบสังหารจักรพรรดิได้นั้นมีเพียงแค่หยิบมือ
ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ภารกิจลอบสังหารบรรลุผล มันก็ยากที่จะหาทางเอาตัวรอดออกมาอย่างปลอดภัย จักรพรรดิชราไม่ควรทราบว่าเขาคือผู้เล่น ดังนั้นในความเห็นของอู๋ฝานเวลานี้ มันคือภารกิจฆ่าตัวตาย หรือไม่ก็ส่งไปตาย ไม่ว่าด้วยอะไรเขาก็ไม่ยินดีรับเอาไว้
แต่อู๋ฝานลืมไปว่าคนที่ตนเองเจออยู่นี้เป็นใคร อีกฝ่ายคือจักรพรรดิ เป็นองค์เหนือหัวแห่งอาณาจักรเหยียนเฟิง หากบอกว่าให้เขาไปทำ เขาก็ต้องไม่มีข้อโต้แย้ง หากปฏิเสธออกมาถือเป็นการดูหมิ่นเบื้องสูง ขัดคำสั่งและไม่เชื่อฟัง สุดท้ายผลลัพธ์ที่ตามมาก็เลวร้าย!
“ข้ามองว่าเจ้ามีความสามารถนั้น ครั้งก่อนที่โถงใหญ่เจ้ายังเป็นคนแรกที่เห็นเจตนาสังหารจนหยุดยั้งเอาไว้ได้ทัน แสดงให้เห็นว่าเจ้ามีฝีมือและความรอบคอบ นับว่าเหมาะสมกับภารกิจลอบสังหาร” จักรพรรดิชราตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฝ่าบาท กระหม่อม…” อู๋ฝานเงียบงันพูดไม่ออก เขาไม่คิดว่าการแสดงฝีมือครั้งก่อนจะไม่เพียงทำให้พลาดรางวัล แต่ยังทำให้ต้องมารับภารกิจยากลำบากที่ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย
“หยุดสนทนาแค่นี้ ถือว่าเป็นอันตกลง! ตราบใดที่เจ้าทำภารกิจสำเร็จและกลับมาได้ ข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม” จักรพรรดิชราเอ่ยตัดบท
เห็นชัดว่าอีกฝ่ายกลั่นกรองและตัดสินใจมาแล้ว มันไม่มีช่องว่างให้อู๋ฝานได้ปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ถึงขนาดทำเอาเขาต้องถอนหายใจอยู่ในใจเสียด้วยซ้ำ คบค้ากับคนเช่นจักรพรรดิแห่งอาณาจักร ต่อให้เมื่อครู่พูดกล่าวหรือหัวเราะด้วย ทั้งยังกล่าวว่าจะตกรางวัลให้ แต่เวลานี้เปลี่ยนแปลงท่าทีอย่างกะทันหัน กระทั่งมอบหมายภารกิจเสี่ยงตายสูงให้โดยไม่กะพริบตา
นับเป็นคนที่ไม่อาจคาดเดาจิตใจได้โดยแท้จริง
แต่ขณะอู๋ฝานกำลังรำพึงรำพันอยู่นั้น เสียงจักรกลที่คุ้นเคยจึงดังขึ้นมาให้ได้ยิน
[ติ๊ง! ได้รับภารกิจ : ลอบสังหารจักรพรรดิอูเฉียนแห่งอาณาจักรหนานปิง! ภารกิจสำเร็จจะได้รับรางวัลเป็นทักษะวิทยายุทธระดับสวรรค์ 1 ชุด ทักษะสุ่ม 1 รายการ สมุนไพรระดับตำนาน 1 รายการ วัตถุเซียน 1 รายการ เพิ่มเลเวล 5 เลเวล เหรียญทอง 50,000 เหรียญ และหากภารกิจล้มเหลวจะไม่มีบทลงโทษ ตอบรับหรือไม่?]
รางวัลอย่างงาม!
ภารกิจนี้ตกรางวัลดีที่สุดเท่าที่อู๋ฝานเคยเจอมาด้วยซ้ำ แต่เมื่อพิจารณาว่าต้องไปสังหารจักรพรรดิของอาณาจักรคนหนึ่ง รางวัลระดับนี้ก็สมเหตุสมผล อย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ใช่ตัวตนที่ง่ายต่อการเข้าถึงและลอบสังหาร ในโลกมนุษย์จะมีจักรพรรดิสักกี่คนกัน?
ครั้งนี้เขาไม่ได้ถูกบีบบังคับให้ยอมรับ แต่สามารถเลือกตอบรับได้อย่างนั้นหรือ? ทั้งที่จักรพรรดิชราเอ่ยคำขาดไปแล้ว หากเขาไม่ตอบรับภารกิจที่อีกฝ่ายมอบหมาย เช่นนั้นอาจไม่ได้เดินอย่างมีชีวิตรอดออกไปจากห้องนี้เสียด้วยซ้ำ
ตอบรับ!
มันเป็นคำตอบที่ไม่อาจลังเลอะไรได้อีก อู๋ฝานจึงต้องตอบรับ จักรพรรดิชราไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นภารกิจนี้ไม่อาจปฏิเสธ และหากทำสำเร็จก็จะได้รับรางวัลจากอีกฝ่ายแยกต่างหากด้วยซ้ำไป
แน่นอนว่ามันอยู่ที่เงื่อนไขการทำภารกิจให้สำเร็จและมีชีวิตรอดกลับมา
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรับคำบัญชา และจะทุ่มเททำภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ” อู๋ฝานตอบจักรพรรดิชรา
“ดี” จักรพรรดิชราพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่สีหน้าจะโอนอ่อนลงมาหลายระดับ “จ้าวอิ๋งเฟิงจากหน่วยงานพลเรือนที่ไปยุ่งกับเจ้าครั้งก่อน และยังใส่ร้ายว่าเจ้าเกี่ยวข้องกับการลอบสังหาร ตอนนี้ข้าสั่งขังลืมในคุกเป็นที่เรียบร้อย ไม่ต้องกังวลไป ผู้ใดทำความดีความชอบข้าต้องตอบแทนอย่างอบอุ่นอยู่แล้ว”
‘หากเราไม่ทราบว่าเจ้าฉีแท้จริงคือองค์หญิงเจ็ด ก็คงเชื่อคำพูดหว่านล้อมอ่อนหวานแสนอบอุ่นนี่ไปแล้ว’ อู๋ฝานสบถพึมพำอยู่ในใจ
“กล่าวไปแล้ว เจ้าเองก็มาจากเทศมณฑลชิงหยวน ข้ามีเรื่องจะสอบถามพอดี” จักรพรรดิชราเอ่ยขึ้น
“ฝ่าบาทเชิญกล่าวพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าทราบเรื่องหัวหน้ากบฏนามโฉวหย่งเชาหรือไม่?” จักรพรรดิชราเอ่ยถามขึ้นมา
นับตั้งแต่องค์หญิงเจ็ดเอ่ยถึงเรื่องกัวจื่อหมิงครั้งก่อน จักรพรรดิชราก็มีข้อสงสัยอยู่ในใจ วันนี้เมื่อเรียกตัวอู๋ฝานมาเข้าเฝ้าจึงเป็นโอกาสเหมาะสมที่จะได้สอบถามเพื่อหาความจริง
