บทที่ 658 แม้ตายก็ไม่เสียใจ…
บทที่ 658 แม้ตายก็ไม่เสียใจ…
เหล่าผู้คนต่างฟังคำลู่ปู้ฝานจิตใจของแต่ละคนล้วนปั่นป่วนดุจคลื่น
พวกเขาทุกคนล้วนเป็นยอดอัจฉริยะแห่งตระกูลลู่ ในอดีตแต่ละคนล้วนเคยทำให้เกิดความโกลาหลบนแผ่นดินหยวนหง
ในเยาว์วัย พวกเขาล้วนหยิ่งทระนงองอาจ
ในยามที่รุ่งโรจน์ที่สุด พวกเขากลับต้องวางสถานะของตน ลาจากโลก หลอกคนทั้งแผ่นดินว่าตาย กลายเป็นองครักษ์เงา คอยเฝ้าคุ้มครองในเงามืด
ความรุ่งเรืองของโลกนี้ไม่ได้เป็นของพวกเขา เกียรติยศอันสูงส่งของโลกนี้ก็ไม่ได้เป็นของพวกเขาอีกต่อไป
ศัตรูที่พ่ายแพ้ต่อพวกเขาในอดีต ตอนนี้ล้วนเติบโตขึ้นอย่างสง่างาม ส่วนตำนานของพวกเขากลับถูกฝังกลบไปตามกาลเวลา
ผู้ใดจะทนความเดียวดายเช่นนี้ได้ กว่าจะผ่านวันเวลามาถึงวันนี้ได้ จิตใจของคนเหล่านี้ถูกกักขังมานาน!
พวกเขาเฝ้ารอคอยวันแห่งการต่อสู้ครั้งสุดท้ายมาเนิ่นนาน เพื่อที่จะได้ทุ่มสุดกำลัง!
แม้พวกมันจะรู้แก่ใจว่ายามนี้เต็มไปด้วยภัยอันตรายยิ่งนัก
บางทีหลังศึกครานี้ ในกลุ่มพวกมันอาจมีเพียงหนึ่งหรือสองเท่านั้นที่รอดชีวิต แต่ในใจของพวกมันล้วนคาดหวังไว้ว่า หากผู้ที่รอดชีวิตหนึ่งหรือสองคนนั้นมีตนเองรวมอยู่ด้วยเล่า!
เมื่อถึงยามนั้น ชื่อของพวกมันที่ถูกกาลเวลากลืนหายก็จะกลับมาเกรียงไกรอีกครั้ง!
ทั้งแผ่นดินหยวนหง หรือแม้แต่สามพันโลกก็ต้องก้มหัวให้แก่พวกเขา!
แดนเซียน มหาจักรพรรดิ วิถีสวรรค์ กฎแห่งสวรรค์ ทุกคำล้วนคู่ควรแก่การที่พวกมันจะยอมสละชีวิต!
เพียงแค่สามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้ยิ่งใหญ่ต่อให้เป็นพวกพ้องข้างกาย พวกเขาก็จะทรยศอย่างไม่ลังเล!
ความโลภในดวงตาของพวกเขา ลู่ปู้ฝานมองเห็นได้อย่างชัดเจน
นั่นทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก!
สิ่งที่เขาต้องการก็คือความไม่ยำเกรงของคนเหล่านี้!
ลู่ปู้ฝานก้มหน้าลงอีกครั้ง ครู่หนึ่งจึงเงยหน้าขึ้นมองไกลออกไปยังเบื้องลึกของเกาะสังหารเซียน
ลู่หยวนเอ๋ย… ลู่หยวน การมาของข้าในครั้งนี้ นับว่าทันเวลาหรือไม่? วันแห่งการตัดสินขั้นสุดท้ายใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าคือบุคคลที่ข้าเป็นผู้สร้างขึ้นมา หากเจ้าสามารถช่วยข้าขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ก็คงไม่เสียทีที่ให้เจ้าใช้ชื่อตระกูลลู่ของข้าสร้างอิทธิพลมาช้านาน!
แผ่นดินหยวนหง
แคว้นทั้งห้าดูภายนอกยังคงสงบสุขเช่นเคย แต่เบื้องลึกกลับเต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำที่โหมกระหน่ำ
นับตั้งแต่อู๋เต้าเสนอให้สร้างเทพผู้ยิ่งใหญ่ ทุกคนต่างก็ร่วมมือกันอย่างเต็มกำลัง
แม้ตำหนักประตูสวรรค์ที่ซ่งชิงทิ้งไว้จะมีผู้นำมากมาย แต่ก็ไม่อาจต้านทานพลังทำลายล้างของเสวียนเทียนชวนและพรรคพวกได้ พวกมันถูกกวาดล้างจนสิ้นซาก!
แน่นอนว่าเสวียนเทียนชวนและฝ่ายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นเป็นอุปสรรคต่อการสร้างเทพ!
เวลาผ่านไปหลายวัน วัสดุที่จำเป็นทั้งหมดก็พร้อมแล้ว
อู๋เต้าสั่งให้เสวียนเทียนชวนใช้พลังวิถีลึกลับทั้งหมดที่มีคำนวณหาสถานที่บนแผ่นดินหยวนหงที่ได้รับอิทธิพลจากวิถีสวรรค์น้อยที่สุด จากนั้นให้สร้างแท่นบูชาสูงเสียดฟ้า ณ ที่แห่งนั้น
เหล่าบุคคลผู้มีฝีมือใต้บัญชาของลู่หยวนต่างมารวมตัวกันอยู่ใต้แท่นบูชานั้น!
ทุกผู้คนในสายตาล้วนแสดงถึงความเด็ดขาด การสร้างเทพเจ้านี้ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หนึ่งสามารถรับผิดชอบคนเดียวได้ อีกทั้งตามที่อู๋เต้ากล่าวมา การแบกรับผลกรรมนี้จะตกอยู่ที่คนเหล่านี้ที่กำลังจะสร้างเทพเจ้า ไม่ใช่ลู่หยวน
ด้วยเหตุนี้ พลังของบางคนย่อมไม่เพียงพอ กลัวแต่ว่าพิธียังไม่ทันได้เริ่มก็จะต้องตายจากกันก่อนเสียแล้ว! หากต้องการให้การสร้างเทพเจ้าดำเนินไปได้นาน ก็ต้องอาศัยคนมากอย่างแน่นอน!
ไม่ไกลจากแท่นสูงนั้นได้สร้างที่อยู่อาศัยบางแห่ง แม้จะไม่ใหญ่โตนักแต่ก็เด่นที่ความประณีต ภายในห้องโถงแห่งหนึ่งอู๋เต้าและเหล่าผู้คนได้นั่งรวมกันเพื่อหารือถึงกำหนดการสุดท้าย
การเตรียมการสร้างเทพเจ้าทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว รอเพียงให้พิธีเริ่มต้นขึ้น
อู๋เต้านั่งตรงตำแหน่งหลักสายตามองไปรอบ ๆ คนทั้งหมด “เมื่อการสร้างเทพเจ้าเริ่มขึ้นแล้วจะไม่มีทางหยุดได้ หากบุตรศักดิ์สิทธิ์สามารถบรรลุเป็นเทพเจ้าได้ และภายใต้โอกาสที่เหมาะสม ได้ตำแหน่งเทพเจ้า การสร้างเทพเจ้านี้ก็จะถือว่าสมบูรณ์และเราก็ไม่เกิดปัญหาอะไร”
“แต่หากการสร้างเทพเจ้าล้มเหลว หรือว่าตำแหน่งเทพเจ้าไม่ถูกต้อง การลงโทษที่ตามมาก็จะตกอยู่กับคนที่มาร่วมพิธีในวันนี้ และยามนั้นไม่เพียงแค่ตัวเองจะได้รับผลกระทบ แม้กระทั่งครอบครัวทั้งหมดก็จะต้องพินาศ! ข้าเคยบอกกับพวกท่านถึงผลกรรมนี้แล้ว วันนี้ข้าจะย้ำอีกครั้งเพื่อให้พวกท่านชัดเจนว่านี่เป็นเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ หากเสียใจหรือไม่ต้องการมีส่วนร่วม ตอนนี้เดินออกไปได้เลย ข้ายืนยันว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรพวกท่าน”
คำพูดสิ้นสุด ทุกคนยังคงนั่งมั่นอยู่ที่เดิม ดวงตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เมื่ออู๋เต้าเห็นเช่นนั้นจึงรู้สึกตื้นตันใจ ผู้คนที่จงรักภักดีเช่นนี้แสดงให้เห็นถึงเสน่ห์ของบุตรศักดิ์สิทธิ์แท้จริง!
เสวียนเทียนชวนก็เอนกายลงนั่งบนเก้าอี้เช่นกัน ใบหน้าซีดเซียว ตอนนี้กลับมาอยู่บนรถเข็นอีกครั้ง หาใช่เพราะเหตุอันใดไม่ เพียงแต่การสร้างเทพนั้นล้วนพิถีพิถันทั้งเวลา สถานที่และผู้คน ล้วนต้องอาศัยวิถีลึกลับมาเกื้อหนุน เขาผู้นี้เกือบจะคำนวณทุกสิ่งอย่างในโลกหล้านี้ ร่างกายจึงอ่อนล้าจนเกินจะทานทน แม้แต่จะยืนยงทรงตัวไม่อยู่ ครานี้จึงได้แต่อาศัยรถเข็นพยุงร่างกายเอาไว้
ทว่าเสวียนเทียนชวนยังคงมีเรื่องให้เอ่ยถึง ตอนนี้กวาดสายตาไปยังอูโจ้วที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก บนใบหน้าซีดเซียวเผยรอยยิ้มออกมา “อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันสร้างเทพแล้ว ไฉนไม่หาภรรยามาให้เจ้าอูโจ้วก่อนเล่า? เด็กผู้นี้ร่ำร้องหาภรรยาทุกวัน ไม่เคยหยุดปากเลยสักครา!”
ทุกคนต่างหันไปมอง บ้างก็เย้าแหย่ บ้างก็ล้อเลียน
ฝ่ายอูโจ้วที่เดิมทีทำสีหน้าเคร่งขรึม ตั้งใจฟังเรื่องราวอยู่ดี ๆ ไม่คิดว่าเรื่องจะมาถึงตนเสียอย่างนั้น หน้าจึงแดงก่ำขึ้นมาทันที
“แค่ก ๆ ๆ ไม่…ไม่ได้รีบร้อนถึงเพียงนั้น การสร้างเทพย่อมเป็นเรื่องสำคัญกว่า!”
เสวียนเทียนชวนจงใจแกล้งอูโจ้วเล่นเช่นนี้ ย่อมไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ “โอ้? เป็นเช่นนั้นรึ? เรื่องวาสนาบุพเพสันนิวาสชิงกล่าวเช่นนี้ไม่ได้ หากเจ้าปฏิเสธเสียตอนนี้ ภายภาคหน้าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าจะพบเจอภรรยาเมื่อใด”
ในยามปกติ อูโจ้วนั้นเป็นคนไม่ค่อยจริงจังนัก พูดจาสองสามประโยคก็ออกนอกเรื่องเสียแล้ว การกระทำก็ดูไม่เอาจริงเอาจังสักเท่าใด
แต่ครั้นได้ยินคำพูดเช่นนี้ กลับแปรเปลี่ยนท่าทีไปโดยสิ้นเชิง กลับกลายเป็นคนเอาจริงเอาจังขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “เทพย่อมได้ครองบัลลังก์เทพอย่างแน่นอน! พวกข้าเพียงแต่ช่วยให้เทพได้ใช้อิทธิฤทธิ์ก่อนเวลาเท่านั้น! รอจนเมื่อเทพได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว บ่วงกรรมทั้งหลายย่อมสลายไปเอง! ครานั้นข้าค่อยหาภรรยาก็ไม่สาย! ยิ่งไปกว่านั้น เทพเคยให้สัญญากับข้าว่าจะช่วยหาคู่ให้กับข้าด้วยตัวเอง! หากไม่ใช่เทพเป็นผู้จัดหาให้ ข้าจะไม่ยอมแต่งเด็ดขาด!”
สีหน้าของทุกคนจริงจังขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกัน
ไม่ว่าตอนนี้ อู๋เต้าจะกล่าวสิ่งใด พูดชัดเจนเพียงใด ผลแห่งเหตุการณ์นี้จะน่าตื่นตะลึงเพียงใด แต่ทุกคนในที่นี้ล้วนมีใจมุ่งมั่น นั่นคือ ลู่หยวน ต้องได้ครองบัลลังก์เทพ!
ในใจพวกเขานั้น ลู่หยวนคือผู้ที่ควรค่าแก่การทำลายกฎเกณฑ์ทั้งปวงในโลกนี้!
เขาควรค่าแก่การเป็นเจ้าแห่งแผ่นดินหยวนหง!
ยิ่งไปกว่านั้น เขาควรค่าแก่การก้าวข้ามขีดจำกัดที่พวกเขารู้จักไปสู่เบื้องบนอันไร้ขอบเขต ไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล เพื่อรังสรรค์เรื่องราวอันน่าตื่นตาตื่นใจของเขาเอง!
ส่วนพวกเขานั้นรู้ดีแก่ใจว่าไม่อาจไล่ตามลู่หยวนได้ทัน การได้ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กับลู่หยวน สร้างวีรกรรมอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ นับเป็นเกียรติสูงสุดในชีวิตแล้ว แม้ตายก็ไม่เสียใจ…
