บทที่ 656 กู้ชิงหรันหวนคืนแดนเซียน
บทที่ 656 กู้ชิงหรันหวนคืนแดนเซียน
ณ ดินแดนอันไร้นามแห่งหนึ่ง ภายในเกาะสังหารเซียน ปรากฏร่างของสตรีในชุดขาวราวหิมะ ประดับปิ่นหยกบนศีรษะ คิ้วเรียวคมเฉียบ ดวงเนตรดุจน้ำแข็ง รอบกายแผ่ออกด้วยกระแสโชคชะตาอันยิ่งใหญ่
สตรีนางนี้คือ กู้ชิงหรัน!
กู้ชิงหรันลงแตะผืนดิน คิ้วขมวดมุ่น เหมือนกำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่
ทว่าขณะที่นางเงยหน้าขึ้นจิตวิญญาณพลันสั่นสะท้าน ร่างกายแข็งค้าง ใบหน้างามปรากฏความเจ็บปวด
กระบี่ไท่อีที่อยู่เคียงข้างกู้ชิงหรันส่งเสียงลั่น เจตจำนงกระบี่แผ่ออกมา ราวกับต้องการส่งสัญญาณบางอย่าง
“ไม่ต้องให้เขามาช่วย” กู้ชิงหรันกดกระบี่ไท่อีไว้พร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ
“ข้าต้องก้าวข้ามสิ่งนี้ด้วยตนเอง”
กระบี่ไท่อีจึงสงบลงเก็บงำรัศมีเอาไว้
กู้ชิงหรันค่อยผ่อนลมหายใจ พลังปราณในกายกลับอ่อนลงเล็กน้อย
ทันใดนั้นเอง!
รอบกายมีลำแสงศักดิ์สิทธิ์สาดส่องลงมาจากฟากฟ้า ครอบคลุมพื้นที่โดยรอบ!
กู้ชิงหรันสัมผัสได้ถึงรังสีนี้ แต่กลับไม่ได้ประหลาดใจ พลิกกายหันหลังอย่างสงบนิ่งมองไปยังเบื้องหน้าที่บิดเบี้ยว บุรุษผู้หนึ่งค่อยปรากฏกายออกมาจากห้วงมิติ
บุรุษผู้นี้สวมอาภรณ์สง่างาม รอบกายเปล่งประกายดุจมณี งามสง่าจนผู้คนไม่อาจทอดสายตามองตรง ๆ
“ไท่อี เจ้าคิดทรยศต่อเจ้านายเช่นนี้หรือ?”
บุรุษผู้นั้นเอ่ยปากหลังจากยืนนิ่ง น้ำเสียงเรียบเฉย แต่เพียงไม่กี่คำ กลับทำให้ห้วงมิติโดยรอบแตกสลายบิดเบี้ยว!
กู้ชิงหรันเลือดลมปั่นป่วน เกือบยืนไม่อยู่
ข้างกายกระบี่ไท่อีดังกังวานปลดปล่อยพลังอันแข็งแกร่งออกมาปกป้องคุ้มครองกู้ชิงหรัน
กู้ชิงหรันจึงทรงตัวได้ มองไปยังบุรุษผู้นั้นอีกครั้ง “มหาจักรพรรดินีเหยาจี ช่างว่างนัก ถึงกับเสียเวลามาพบคนต่ำต้อยเช่นข้า”
ร่างตรงหน้านั้น แท้จริงแล้วคือ ‘มหาจักรพรรดินีเหยาจี’ หนึ่งในเก้ามหาจักรพรรดิแห่งแดนเซียน!
เหยาจีหัวเราะเบา ๆ “จริงอยู่ เจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้ามาพบเจ้าเช่นนี้”
“อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ควรพบก็ต้องพบ ตราบใดที่ข้าบรรลุเป้าหมายในวันนี้ แม้จะต้องแลกด้วยสิ่งใดก็คุ้มค่า”
เหยาจีมองกู้ชิงหรัน ในดวงตานั้นเรียบนิ่ง เสียงอันแผ่วเบานั้นกลับแฝงไว้ด้วยอำนาจ “ไท่อี เจ้าควรรู้สึกได้ถึงโชคชะตาของตนเองที่กำลังเลือนหายไป เจ้าควรเข้าใจว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร เจ้ายังไม่ยอมกลับไปอีกหรือ”
กู้ชิงหรันรู้ดี นับตั้งแต่ที่นางเข้ามาในเมืองไร้ขอบเขต นางก็รู้สึกถึงความผิดปกติในตนเองแล้ว ดังนั้นจึงแยกทางกับลู่หยวนและเข้ามาในเมืองไร้ขอบเขตเพียงลำพัง
โชคชะตาของนางสั่นคลอนเช่นนี้ เทพธิดาแห่งสงครามกำลังจะตื่นขึ้น!
เทพสงครามจุติ ไท่อีกลับคืนสู่ตำแหน่ง…
ในฐานะที่เป็นจิตวิญญาณกระบี่ไท่อี นางควรกลับไปยังแดนเซียน เข้าไปในกระบี่ไท่อี คอยอยู่เคียงข้างเทพธิดาแห่งสงครามและรอคอยการตื่นขึ้นของพระองค์
กู้ชิงหรันก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
มหาจักรพรรดินีเหยาจีเองก็รู้ดีว่า คำพูดเพียงเล็กน้อยไม่อาจเรียกกู้ชิงหรันกลับมาได้ มิฉะนั้นคงไม่ต้องลำบากแยกวิญญาณเข้ามา ณ ที่แห่งนี้
“ลู่หยวนนั้น เป็นบุคคลที่วิถีโบราณคุ้มครองอยู่ ตอนนี้มหาจักรพรรดิในแดนเซียนล้วนล่วงรู้แล้ว เจ้าติดตามเคียงข้างเขามานาน ไม่เคยรู้เลยหรือว่าตอนนี้แดนเซียนเป็นเช่นไร มหาจักรพรรดิผู้นี้จะบอกเจ้าตามตรง ในแดนเซียนนั้นบรรดามหาจักรพรรดิทั้งเก้าได้ร่วมมือกันแล้ว ตัดสินใจที่จะกำจัดลู่หยวน!”
สิ้นคำ กู้ชิงหรันก็พลันตัวแข็งทื่อ
มหาจักรพรรดินีเหยาจียกยิ้มมุมปาก
หึ! กระบี่ไท่อีจิตวิญญาณแห่งกระบี่ติดตามเทพธิดาแห่งสงครามมาเนิ่นนาน กลับถูกพันธนาการแห่งความรักรั้งไว้ น่าขันยิ่งนัก!
แต่เช่นนี้ก็ดี นี่แหละคือจุดอ่อนของกู้ชิงหรัน!
“ทว่าจักรพรรดิผู้นี้กลับคิดว่า เขาไม่ตายหรอก”
เมื่อสิ้นเสียงของมหาจักรพรรดินีเหยาจี กู้ชิงหรันก็เงยหน้ามอง
มหาจักรพรรดินีเหยาจีกล่าวต่อ “การที่มหาจักรพรรดิลงมือในครั้งนี้ เป็นเพราะเห็นว่า กระดานนี้เป็นสิ่งที่วิถีสวรรค์และวิถีโบราณร่วมกันวางเอาไว้ เมื่อกฎแห่งวิถีสวรรค์เช่นนี้ลงมือแล้ว ไหนเลยจะมีผู้ใดรอดไปได้ ลู่หยวนและซ่งชิงต่างเป็นผู้ที่พลังแห่งวิถีทั้งสองเลือกสรร หากปะทะกันย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“การต่อสู้ครั้งนี้ นับเป็นจุดสำคัญที่สุดของกระดานนี้ ลู่หยวนยืนหยัดต่อต้านมหาจักรพรรดิทั้งเก้าแห่งแดนเซียน ตามหลักแล้ว เขาควรจะต้องตาย แต่ทว่า… เขากลับไม่ตาย…”
เมื่อกล่าวถึงตอนนี้ เสียงของมหาจักรพรรดินีเหยาจีก็พลันหยุดลง เพียงแต่จ้องมองไปที่กู้ชิงหรัน
“ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจกระจ่างแล้ว” จักรพรรดิเหยาจีเอ่ยขึ้นพร้อมกับกล่าวต่อไปว่า “จงกลับไปยังแดนเซียน กลายเป็นจิตวิญญาณแห่งกระบี่ คุ้มครองลู่หยวนเถิด”
มหาจักรพรรดินีเหยาจีพยักหน้าเห็นด้วย
การกลับไปยังแดนเซียนในครั้งนี้ นางต้องสละฐานะกู้ชิงหรันกลายเป็นจิตวิญญาณแห่งกระบี่ของเทพธิดาแห่งสงครามที่แม้แต่เหล่ามหาจักรพรรดิในแดนเซียนก็ยังเกรงกลัว คอยรับใช้เทพธิดาสังหารศัตรูให้สิ้นซากเพื่อวิงวอนขอชีวิตลู่หยวนจากเทพธิดาแห่งสงคราม
กู้ชิงหรันก้มหน้าครุ่นคิด
เวลาผ่านไปนานนับจิบชา กู้ชิงหรันจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับมหาจักรพรรดินีเหยาจี “ข้าจะกลับไปก็ได้ แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง”
มหาจักรพรรดินีเหยาจีผายมืออย่างใจกว้าง “แน่นอน ว่ามาเถิด”
กู้ชิงหรันกล่าว “เมื่อข้ากลับไปยังแดนเซียนแล้ว ข้าขอซ่อมแซมวิญญาณเทวะก่อน แล้วจึงค่อยกลับเข้าไปในกระบี่ไท่อี”
แววตาของมหาจักรพรรดินีเหยาจีฉายแวบสงสัย
แท้จริงแล้ว การที่กู้ชิงหรันซึ่งเป็นจิตวิญญาณแห่งกระบี่ไท่อีจุติลงมายังแผ่นดินหยวนหง ย่อมส่งผลให้วิญญาณเทวะได้รับความเสียหาย มิเช่นนั้นนางคงไม่ลืมเลือนเรื่องราวในแดนเซียนเป็นบางส่วนเช่นนี้
เรื่องนี้มหาจักรพรรดินีเหยาจีเองก็รู้ดี แต่เหตุใดจิตวิญญาณแห่งกระบี่ไท่อีจึงมีวิญญาณเทวะที่ไม่สมบูรณ์ได้
ด้วยเหตุฉะนี้ แม้กู้ชิงหรันไม่ได้เอ่ยปาก มหาจักรพรรดินีเหยาจีก็ตั้งใจจะให้กู้ชิงหรันไปซ่อมแซมวิญญาณเทวะอยู่แล้ว
มหาจักรพรรดินีเหยาจีไม่ได้ตอบรับในทันที แต่กลับครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน จนมั่นใจว่าเรื่องนี้ไร้เล่ห์กล จึงพยักหน้า “เช่นนั้นก็จงตกลงตามนี้”
กู้ชิงหรันก้าวเท้าไปเบื้องหน้า “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”
ในดวงเนตรของมหาจักรพรรดินีเหยาจี ปรากฏแววเคลือบแคลงและตื่นตะลึง
ง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ!
เด็กน้อยผู้นี้ช่างง่ายดายถึงเพียงนี้?
เพียงแค่ ‘ลู่หยวน’ ก็สามารถควบคุมนางได้แล้ว?
มหาจักรพรรดินีเหยาจีครุ่นคิดทบทวนทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกไปอีกครา ยืนยันว่าไม่ได้มีข้อผิดพลาด
หรือว่าเป็นนางที่คิดมากเกินไป?
ในขณะที่มหาจักรพรรดินีเหยาจีกำลังครุ่นคิดอย่างสงสัย จิตเทวะของกู้ชิงหรันก็พลันสั่นสะท้าน ใบหน้าของนางซีดเผือดลงในทันที ความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างชัดเจน
ในขณะที่ก้มหน้าลง กู้ชิงหรันกลับปรากฏรอยยิ้มขึ้นจาง ๆ
แต่รอยยิ้มนั้นเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ในชั่วพริบตาใบหน้าของกู้ชิงหรันก็กลับคืนสู่ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
ณ เวลานี้ มหาจักรพรรดินีเหยาจีได้ทำการตรวจสอบครบถ้วนแล้ว จึงเปิดเส้นทางให้กู้ชิงหรันเข้าไป
ความบิดเบี้ยวของมิติได้กลับคืนสู่สภาวะปกติพร้อมกับการหายไปของร่างทั้งสอง
ทุกสิ่งสงบนิ่งราวกับผืนน้ำ ประหนึ่งไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
ณ แดนเซียน ภายในตำหนักของมหาจักรพรรดินีเหยาจี ยามที่แสงสว่างนับหมื่นสาดส่องลงมา วิญญาณเทพส่วนหนึ่งของมหาจักรพรรดินีเหยาจีก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับร่างของกู้ชิงหรัน
ไม่ไกลออกไป สตรีผู้หนึ่งที่มีรูปโฉมงดงามราวกับแกะสลักออกมาจากพิมพ์เดียวกันกับมหาจักรพรรดินีเหยาจีกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าของนางซีดเซียวและเหนื่อยล้า มีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
นางเงยหน้าขึ้นมองกู้ชิงหรัน พลันหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองมหาจักรพรรดินีเหยาจี “เจ้าพานางกลับมาด้วยเหตุใด ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!”
