บทที่ 612 วิถีแห่งสวรรค์ปรากฏ
ในเวลานี้ ภายนอกเกาะสังหารเซียนมีพื้นที่แห่งหนึ่งถูกสร้างขึ้นมา ผู้ติดตามซ่งชิงจำนวนหนึ่งถูกกักขังอยู่ในโลกนี้
โลกนี้ไร้ขอบเขต ไม่มีสีดำหรือขาว แต่มีพลังอันทรงพลังอยู่ในนั้น พลังนี้ให้ความรู้สึกกดขี่ทุกคน
แม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทุกคนที่นั่งอยู่ก็เข้าใจดีว่า ตอนนี้พื้นที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะทำอะไรตามใจชอบ ดังนั้นทุกคนจึงนั่งเงียบ ๆ รอคอยอะไรบางอย่าง
ในโลกนี้ ยังมีอีกชั้นหนึ่งที่ยากจะสังเกตเห็น ซ่งชิงยืนอยู่ในพื้นที่นั้น ตรงข้ามกับเขาในพื้นที่อันไร้ขอบเขตมีต้นท้อลอยขึ้นมา แม้ไม่มีแรงลม ดอกท้อก็ยังส่ายไหวร่วงหล่นลงมาเป็นจำนวนมากให้ความรู้สึกราวกับภาพวาดอันงดงาม
ใต้ต้นท้อนั้น ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งหิน ข้าง ๆ มีโต๊ะหิน บนโต๊ะมีถ้วยชาสองใบซึ่งมีควันลอยพวยพุ่งขึ้นมาดูเหมือนเพิ่งชงเสร็จ
“นั่ง”
ชายชราพูดเพียงคำเดียวอย่างเรียบ ๆ แล้วหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเบา ๆ
ซ่งชิงขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายคิ้วออกและนั่งลงบนม้านั่งหินอย่างสบายใจ เขาหยิบถ้วยชาอีกใบขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์
ทั้งสองดูเหมือนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เพียงแค่จิบชาของตัวเอง
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ชายชราจึงวางถ้วยชาลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าชนะลู่หยวนไม่ได้หรอก”
เพียงประโยคเดียวเท่านั้น เหมือนเป็นคำตัดสินสุดท้ายที่โชคชะตามอบให้ซ่งชิง
ซ่งชิงได้ยินดังนั้นก็เพียงแค่หัวเราะเบา ๆ
ตอนนี้เขารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว คำพูดเช่นนี้เมื่อมาถึงหูซ่งชิงก็เหมือนสุนัขข้างทางปล่อยลมออกมา
“จริงหรือ?”
ซ่งชิงวางถ้วยชาลงเช่นกัน แล้วพูดว่า “ท่านมาหาข้า ก็เพื่อจะพูดเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ?”
ชายชราก็ยิ้มออกมา ชายชราผู้นี้ดูอ่อนโยนใจดี หางคิ้วและดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“ข้ามาที่นี่เพื่ออะไร ในใจเจ้าก็คาดเดาได้แล้วไม่ใช่หรือ?”
“เฮอะ”
ซ่งชิงหัวเราะเย็นชา “พวกเราก็ไม่ต้องเล่นปริศนากันแล้ว ข้าควรเรียกท่านว่ากระไรดี เป็นหนึ่งในแดนเซียนมหาจักรพรรดิอย่างหมิงตี้ หรือว่า…วิถีสวรรค์ผู้ไร้เทียมทาน”
หากประโยคนี้ถูกได้ยินโดยมหาจักรพรรดิที่นั่งอยู่ในห้องบัลลังก์แดนเซียนในตอนนี้ ทุกคนคงตกใจจนหัวใจสั่นสะเทือน
หมิงตี้ที่ปะปนอยู่ในหมู่พวกเขา ในอดีตมักจะอยู่คนเดียว ไม่ค่อยคบหาสมาคมกับมหาจักรพรรดิคนอื่น ๆ กลับเป็นวิถีสวรรค์!
ชายชราถูกเปิดเผยตัวตน เหมือนเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าซ่งชิงคิดไปถึงขั้นนี้แล้ว จึงพูดว่า “แค่คำเรียกขาน เจ้าจะเรียกอย่างไรก็ได้”
เห็นชายชราไม่ปิดบังและยอมรับทั้งหมด มุมปากของซ่งชิงก็ยกยิ้มขึ้นอย่างเข้าใจ
เฮอะ ก็เกือบจะตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ วิถีสวรรค์ผู้นี้วางหมากใหญ่โตจริง ๆ!
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านมาที่นี่วันนี้ ไม่ได้มาเพียงเพื่อมาขัดขวางข้ากับลู่หยวนต่อสู้กันใช่หรือไม่?”
ซ่งชิงเอ่ยเสียงเรียบ สายตาจ้องมองไปที่ชายชรา
ไม่นานรอยยิ้มของชายชราก็หุบลง พูดตรง ๆ ว่า “ในเมื่อเจ้ารู้ตัวตนของข้าแล้ว ก็ควรจะเข้าใจชัดเจนว่า ที่เจ้าพิเศษขนาดนี้ได้ก็เพราะเป็นคนของวิถีสวรรค์ พลังที่สืบทอดมาคือพลังของข้า เพราะข้าอนุญาต เจ้าถึงเติบโตมาถึงขั้นนี้ได้ ข้าเป็นหนึ่งเดียวใต้ฟ้า เหนือหมู่มวลมนุษย์นับล้าน! นี่คือทุกสิ่งที่ข้ามอบให้เจ้า!”
ได้ยินถึงตรงนี้ ซ่งชิงก็มีความรู้สึกบางอย่าง เขารู้ดีว่าตนเองนั้นอยู่ภายใต้การคุ้มครองของวิถีสวรรค์และก็เพราะการมีอยู่ของวิถีสวรรค์ เขาในฐานะ บุตรแห่งโชคชะตา ไม่ว่าจะทำอะไรที่เสี่ยงตายเพียงใดก็ยังมีโอกาสรอดชีวิตเสมอ
“ตามที่ข้าจัดการไว้ เจ้าควรจะทำลายกำแพงกั้นระหว่าง แดนเซียนกับแผ่นดินหยวนหงแล้วก้าวหน้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแทนที่จักรพรรดิทั้งเก้าของแดนเซียนและทำให้โลกนี้พลิกผันจนหน้ามือเป็นหลังมือ!”
วิถีสวรรค์พูดอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องธรรมดา
“โลกเปลี่ยนแปลง ทะเลกลายเป็นทุ่งหญ้า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตา ข้าคือ ‘วิถีสวรรค์’ กฎของโลกใบนี้ นี่คือทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ามอบให้เจ้า”
“หากไม่มีอะไรผิดพลาด ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ก็จะดำเนินไปทีละน้อยตามที่ข้ากำหนดไว้ แต่ตอนนี้เจ้าก็เห็นแล้ว ตัวแปรนี้ปรากฏขึ้นมาแล้ว!”
ตัวแปรที่วิถีสวรรค์หมายถึงก็คือ ลู่หยวน!
ซ่งชิงหัวเราะเยาะ “เมื่อลู่หยวนปรากฏตัว ข้ายังคิดเลยว่านี่เป็นแผนของท่านที่ออกแบบมาเพื่อต่อกรกับข้าใช่หรือไม่ ทุกอย่างที่ท่านกำหนดไว้ด้วยมือของท่านเอง ในที่สุดก็มีสิ่งที่ท่านควบคุมไม่ได้เกิดขึ้นแล้วสินะ”
“ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่ข้าที่มีคู่ต่อสู้ แต่เป็นท่านต่างหากที่มีคู่ต่อสู้ วิถีสวรรค์ท่านจัดวางข้าไว้ในสถานการณ์ที่ท่านออกแบบ และตำแหน่งของผู้ชนะในตอนสุดท้าย ท่านก็คือข้า และข้าก็คือท่าน!”
ซ่งชิงมองวิถีสวรรค์ด้วยสายตาเย้ยหยัน “ท่านเพิ่งพูดไปว่าลู่หยวนจะชนะไม่ใช่ข้าจะแพ้ แต่ท่านต่างหากที่จะแพ้!”
เมื่อได้ยินดังนั้น แม้แต่วิถีสวรรค์ก็ยังตะลึงงัน หลังจากนั้นสักพัก มุมปากก็คลี่ยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้มีความหมายลึกซึ้ง “ผลแพ้ชนะถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ล้วนเป็นโชคชะตา แต่โชคชะตากลับไม่ใช่ผลลัพธ์”
ซ่งชิงมีสีหน้าไม่ค่อยดีและเย็นชาลง “พูดมาเถอะ ท่านมาหาข้าเพราะเหตุใดกันแน่”
วิถีสวรรค์เอ่ยตามคำพูด “จะทำอย่างอื่นได้อย่างไร ลู่หยวน ไปที่ด้านในของเกาะสังหารเซียนแล้ว โอกาสของเขากำลังมาถึง หากข้าไม่มาหา เจ้าอาจจะแพ้อย่างไม่เป็นท่าเลยทีเดียว เจ้าพูดถูก เจ้าคือข้า ข้าคือเจ้า ถ้าอย่างนั้นแล้ว ต่อให้แพ้ เจ้าก็ต้องแพ้อย่างไม่เสียหน้านัก!”
พูดจบวิถีสวรรค์ก็ยกมือทั้งสองขึ้น แสงสีทองวาบขึ้นมา กลายเป็นแสงดาบสีทองวูบวาบไปตรงหน้าซ่งชิงโดยที่เขายังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร แสงนี้ก็พุ่งเข้าไปในร่างอย่างรวดเร็ว
ในชั่วพริบตา ซ่งชิงรู้สึกว่าร่างกายของตนเต็มไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ พลังนี้ราวกับจะระเบิดออกมา แต่ก็สงบลงอีกครั้ง ทั้งที่เขายังไม่ทันได้ตอบสนอง
“พลังนี้จะออกมาเมื่อเจ้าต้องการมากที่สุด เจ้าเองไม่สามารถเรียกใช้ได้ตามใจชอบ”
วิถีสวรรค์กล่าวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “จำไว้ อย่าแพ้อย่างจนราบคาบนัก”
เมื่อพูดจบร่างของวิถีสวรรค์ก็หายไปและพื้นที่ที่ถูกสร้างขึ้นมาทั้งหมดก็เริ่มพังทลายลง
ไม่นาน พื้นที่ทั้งหมดก็สลายหายไป จ้าวเยี่ยนและคนอื่น ๆ ในที่สุดก็มองเห็นซ่งชิง!
ซ่งชิงส่ายหน้าแต่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นมา
ในใจมีเสียงแหบพร่าดังขึ้น “คุณชายช่างวางแผนไกลจริง ๆ รู้ว่าครั้งนี้เมื่อเผชิญหน้ากับลู่หยวนจะต้องดึงดูดให้วิถีสวรรค์มาแน่นอน!”
ซ่งชิงหัวเราะเยาะในใจ “วิถีสวรรค์กับวิถีโบราณล้วนเป็น เต่าเรื่องนี้เปลี่ยนเป็นวิถี แม้จะเป็นตัวแทนของกฎ ก็ไม่ใช่ว่าจะสั่นคลอนไม่ได้ พวกเขาก็อยากให้ระดับการฝึกฝนและพลังของตนเองเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ คาดว่าพวกเขาวางแผนมาถึงขั้นนี้ก็แค่เพื่อแย่งชิงบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น”
“วิถีสวรรค์เอ่ยปากว่าข้าจะแพ้ แต่ก็ยังส่งต่อพลังมาให้ หึ! หากเป็นจริงอย่างที่เขาพูด แล้วเขาจะทำเกินความจำเป็นไปทำไม”
“ไม่ว่าพวกเขาจะแย่งชิงอะไรกันก็ตาม แม้แต่วิถีสวรรค์ก็ต้องรู้ดีว่า ตราบใดที่สร้างสถานการณ์ขึ้นมา ผู้ที่อยู่ในสถานการณ์นั้นก็มีโอกาสที่จะกลายเป็นตัวหมากรุกเสมอ!”
