บทที่ 584 เสวียนอวี่จื่อ
การฝึกวิถีกระบี่ในแดนมัชฌิมได้พัฒนาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาเจ็ดวันเต็ม!
เจ็ดวันเต็ม ณ แดนมัชฌิมยังคงพัฒนาอย่างล้ำลึก เหนือท้องฟ้ามีเมฆสะสมอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็รวมตัวกันเป็นกระจุกหนาแน่น แล้วส่งเสียงคำรามของสายฟ้าออกมา
นี่คือการลงโทษด้วยสายฟ้าอันเกิดขึ้นเมื่อผู้บ่มเพาะได้เลื่อนขึ้นสู่ดินแดนอันยิ่งใหญ่!
ในช่วงหลายวันมานี้ สายฟ้าได้ฟาดมาอย่างต่อเนื่อง ดังกึกก้องขึ้นเป็นระลอกไม่หยุดหย่อน!
ผ่านวันที่เจ็ด เมื่อสายฟ้าฟาดลงมาครั้งเป็นสุดท้าย กลุ่มเมฆที่หมุนวนอยู่บนท้องฟ้าก็สลายไปจนหมดสิ้น!
ในแดนมัชฌิมแห่งนี้ ผู้ฝึกกระบี่ทุกคนได้พัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก
บางคนถึงขั้นได้รับเจตจำนงกระบี่ของตนเอง นับจากนี้เป็นต้นไปก็ราบรื่นไปตลอดทาง
คนเหล่านี้ต่างก็รู้ดีว่าโอกาสที่ตนได้รับมาในคราวนี้ล้วนมาจากผู้ใด
ผู้ฝึกกระบี่ที่ก้าวข้ามขีดจำกัดไปแล้วทุกคน ต่างก็ยกมือขึ้นด้วยความเคารพอย่างสูงต่อตระกูลเสวียน จากนั้นก็เปล่งเสียงดังว่า “ขอบพระคุณท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์! สำหรับความมีน้ำใจของท่าน! ข้ายินดีที่จะเป็นแนวหน้าและสละชีวิตของข้าเพื่อท่าน!”
” ข้ารู้ดี ว่าที่ข้ามีความสามารถเช่นนี้ก็ล้วนเป็นพระคุณของบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ นับจากวันนี้หากท่านมีสิ่งใดที่ต้องการ ข้าจะทำเพื่อท่านอย่างไม่ลังเล!”
“ความสามารถที่บุตรศักดิ์สิทธิ์ประทานให้ ทำให้ชีวิตของข้าได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง! ข้าขอเป็นผู้ติดตามของท่านนับตั้งแต่นี้ตลอดไป!”
ทันใดนั้น เสียงอื้ออึงดังก้องไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ทุกคนล้วนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่โหยหาอย่างสุดขีด เสียงตะโกนดังกึกก้องไปทั่ว เสียงอันน่าทึ่งเหล่านี้สามารถได้ยินไปทั่วทุกซอกมุมของดินแดนมัชฌิม
ลู่หยวนอยู่ในวิหารของตระกูลเสวียน เมื่อได้ยินเสียงอันดังก้องฟ้าของผู้คนเหล่านี้ ดวงตาก็ไม่แสดงอาการใด ๆ
[ระบบแจ้งเตือน : แดนมัชฌิมมีผู้ที่ก้าวข้ามขีดจำกัดทั้งหมด 213,061 คน ความแข็งแกร่งโดยรวมของแดนมัชฌิมเพิ่มขึ้น! ค่าโชคชะตาของแดนมัชฌิมเพิ่มขึ้นเป็น : 900,000!]
เมื่อได้ยินดังนี้ รอยยิ้มที่มุมปากของลู่หยวนก็ยิ่งกว้างขึ้น
เขาไม่คิดว่าการขยับมือของเขา จะทำให้ค่าโชคชะตาของแดนมัชฌิมเพิ่มขึ้นถึงเก้าแสน!
“ผู้ฝึกกระบี่สองแสนคน…”
ลู่หยวนนั่งพิงบัลลังก์ด้วยท่าทางสบาย ๆ นิ้วชี้ข้างขวาแตะเบา ๆ บนที่พักแขนด้านข้าง ดวงตาก็มองดูอะไรบางอย่างอย่างครุ่นคิด
บนแขนขวาของเขามีวั่งไฉที่กลายเป็นจักรพรรดิมังกรสภาพตัวเล็กพันรอบแขน แล้วหมุนไปมาอย่างช้า ๆ แสดงพลังอำนาจของมังกร
ส่วนเฝยเฝยยังคงซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของลู่หยวน มันติดตามเขามาเป็นเวลานานแล้ว แน่นอนว่าการฝึกฝนของมันก็พัฒนาขึ้นบ้าง แต่ยังไม่สามารถพูดเป็นภาษาคนได้
เมื่อได้ยินลู่หยวนค่อย ๆ เอ่ยตัวเลขสองแสนออกมา ไม่รู้ด้วยเหตุใด มันจึงรู้สึกโดยสัญชาตญาณ ว่าลู่หยวนกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่!
เช่นเดียวกับที่เฝยเฝยคิด ในใจของลู่หยวนก็คิดอยู่ว่าจะใช้คนเหล่านี้ให้เป็นประโยชน์แก่ตนเองอย่างไร!
“ช่างเถิด”
ลู่หยวนริมฝีปากกระตุกทันที ดวงตาของเขาล้ำลึก ราวกับได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“ระบบ”
[รับทราบ!]
“ใช้ยันต์กับทุกคนที่ก้าวข้ามขีดจำกัดในวันนี้!”
[รับทราบ! ค่าโชคชะตาที่ใช้ จะหักจากค่าโชคชะตาของแดนมัชฌิม โดยคาดการณ์ว่าค่าโชคชะตาที่ต้องใช้คือ 300,000!]
สามแสนหรือ?
มุมปากของลู่หยวนที่ยกยิ้ม ค่าโชคชะตาเก้าแสน ใช้ไปสามแสน นี่ไม่ใช่การทำกำไรมหาศาลหรือ?
ทันใดนั้น เสียงของลู่หยวนก็เงียบลง เหล่าผู้ฝึกฝนกระบี่ที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าต่างก็ตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาปรากฏแสงสีม่วงขึ้นมาชั่วครู่
เพียงชั่วพริบตา ดวงตาของทุกคนก็กลับมาสว่างใสอีกครั้ง แต่หลังจากนั้น พวกเขาก็มีจักรพรรดิที่เคารพเพียงหนึ่งเดียวในจิตใจ นั่นคือลู่หยวน!
พวกเขาลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน และยกมือขึ้นคำนับในทิศทางของลู่หยวน เสียงของพวกเขาก็เป็นเอกฉันท์อย่างน่าประหลาด “ท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์ทรงพระเจริญ พวกข้าสาบานว่าจะติดตามท่านไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่!”
ในเวลานี้ ไป๋ชิวเอ๋อร์ที่ได้รับคำสั่งจากลู่หยวนก็ปรากฏตัวขึ้นบนจุดสูงสุดของแผ่นดินมัชฌิม ชุดสีขาวราวกับดวงจันทร์ กอดไป๋เจ๋ออยู่ในอ้อมอก ลมหายใจของนางอ่อนโยน ใบหน้าอันงดงามของนางดูสงบเสงี่ยมเจือด้วยความน่าเกรงขาม
หากสังเกตให้ดี จะพบว่าความน่าเกรงขามนี้คล้ายคลึงกับลู่หยวนอยู่ไม่น้อย ราวกับจงใจเลียนแบบเขาไม่มีผิด!
ไป๋ชิวเอ๋อร์เอ่ยปาก คำพูดอันชัดเจนดังก้องไปทั่วแดนมัชฌิม “ผู้ใดประสงค์จะเข้าร่วมสังกัดข้าผู้เป็นปรมาจารย์แห่งวิถีกระบี่ ก้าวออกมาหนึ่งก้าว!”
ทันทีที่สิ้นสุดวาจา เสียง ‘ปึง’ ที่ชัดเจนและเป็นเอกฉันท์ก็ดังขึ้น
ทุกคนก้าวเท้าออกมาพร้อมกันในทันที ทุก ๆ คนล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยเจตจำนงกระบี่!
ไป๋ชิวเอ๋อร์ก็เป็นผู้ฝึกฝนเจตจำนงกระบี่เช่นกัน ครั้งนี้แม้จะหลบอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่เจตจำนงกระบี่ของนางก็แผ่ซ่านไปทั่ว
เมื่อก้าวออกมาเช่นนี้ ย่อมเท่ากับยอมจำนนต่อลู่หยวนอย่างสิ้นเชิง และดูคล้ายกับว่ากระบี่หมื่นเล่มรวมเป็นหนึ่ง!
“ข้าทั้งหลายขอสาบานว่าจะติดตามบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่ไปจนตาย!”
ปากของทุกคนเปล่งเสียงดังกึกก้องเพียงประโยคเดียวอย่างพร้อมเพรียง กล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังกังวานไปทั่วแดนมัชฌิม!
เหล่าผู้ที่ไม่เคยฝึกวิถีกระบี่ และไม่ได้รับผลประโยชน์ในเรื่องนี้ เมื่อเห็นเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งไป
กระบี่ที่ลู่หยวนฟันออกไป กลับมีเจตจำนงแห่งวิถีกระบี่แฝงอยู่ และยังทำให้ผู้คนจำนวนมากได้รับผลประโยชน์ไปด้วย!
จะบอกว่าพวกเขาไม่ริษยาก็คงจะเป็นเรื่องโกหก!
เหล่าผู้ฝึกกระบี่มุ่งมั่นทั้งชีวิตก็เพื่อสองสิ่ง
นั่นคือวิถีกระบี่และจิตวิญญาณแห่งกระบี่
เมื่อวิถีกระบี่เปิดออก หากไม่แย่นัก ชีวิตนี้ก็จะประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง
ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ผู้ที่มีวิถีกระบี่ไม่แข็งแกร่งนักก็ยังได้รับอานิสงส์โดยตรงจากเหตุการณ์นี้
ในตอนนี้ ผู้คนที่ได้รับความเมตตาเหล่านี้ ล้วนแต่มีขั้นสูงกว่าเทียมเซียนทั้งสิ้น!
วิถีกระบี่สูงกว่าเทียมเซียนสองแสนหนึ่งหมื่นคน กองกำลังเช่นนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกฝ่ายรู้สึกหวาดกลัว!
ไม่ต้องเอ่ยถึงสิ่งอื่น เพียงแค่ให้ผู้ฝึกวิถีกระบี่สองแสนหนึ่งหมื่นคนนี้รวมตัวกันเป็นกองกำลังวิถีกระบี่ เขาก็สามารถประกาศว่าเขาเป็นอันดับหนึ่งของวิถีกระบี่ได้แล้ว และมิมีผู้ใดกล้าเอ่ยว่าเขาเป็นอันดับสอง!
แม้แต่บรรพบุรุษแห่งกระบี่ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนมัชฌิมในปัจจุบัน ยังต้องพาเหล่าผู้อาวุโสสำคัญขึ้นไปมอบของกำนัลและเอ่ยวาจาไพเราะ อ่อนน้อมถ่อมตน
เมื่อถึงตอนนั้น ผู้นำกองกำลังที่เพิ่งก่อตั้งยังเป็นเด็กหนุ่มไร้ซึ่งวิทยายุทธ์ แต่กลับตบหน้าพวกผู้แข็งแกร่งที่สุดของบรรพบุรุษแห่งกระบี่ เหล่าผู้แข็งแกร่งจากสำนักกระบี่เหล่านี้ ต่างก็ต้องยิ้มอย่างประจบประแจงกับเขา!
นี่คือการสยบด้วยพลังอันแท้จริง!
แน่นอนว่าในบรรดาสองแสนหนึ่งหมื่นคนนี้ มีไม่มากนักที่ก้าวขึ้นสู่ขั้นปรมาจารย์แห่งวิถีกระบี่หรือผู้ยิ่งใหญ่แห่งวิถีกระบี่ แต่เมื่อไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้ว ก็มีถึงสามหรือสี่พันคนเช่นกัน
ส่วนที่เหลืออีกแสนกว่าอยู่ในขั้นเทียมเทพ และห้าหรือหกหมื่นคนอยู่ในขั้นเทียมเซียน และที่เหลือทั้งหมดอยู่ในขั้นเซียนยุทธ์
ปรมาจารย์แห่งวิถีกระบี่หรือผู้ยิ่งใหญ่แห่งวิถีกระบี่สามหรือสี่พันคนอาจมิใช่เรื่องแปลกนัก ทว่าท้ายที่สุดแล้ว ยังมีผู้คนมากมายบนแดนมัชฌิม และยังมีห้าอาณาเขตอีกด้วย แต่ละอาณาเขตย่อมมีปรมาจารย์แห่งวิถีกระบี่ หรือผู้ยิ่งใหญ่แห่งวิถีกระบี่มากมายอย่างแน่นอน
แดนมัชฌิมมีคนอยู่ไม่น้อย ปรมาจารย์ยุทธ์ จ้าวยุทธ์ มิได้เป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด แต่ว่านี่คือปรมาจารย์ยุทธ์ จ้าวยุทธ์ ซึ่งเพิ่มขึ้นมากในช่วงเจ็ดวันเชียว!
ไม่ว่าผู้ใดเห็นก็ต้องรู้สึกหวาดกลัว!
เหล่าคนที่ไม่ได้รับโอกาสเช่นนั้น ต่างก็รู้สึกริษยาอย่างถึงที่สุด!
เหตุใดลู่หยวนจึงต้องมอบโอกาสนี้ให้คนเหล่านั้น? เหตุใดคนพวกนั้นจึงไม่ฝึกกระบี่ด้วยตนเอง?
ถ้าพวกเขาได้โอกาสเหล่านั้นมาสักหน วันนี้พวกเขาก็คงเป็นผู้ที่ก้าวข้ามการบ่มเพาะไปอย่างก้าวกระโดด!
ในตอนนั้นบุคคลที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่ก้าวขาออกไปข้างหน้าและตะโกนเสียงดัง ก็คือพวกเขาเหล่านี้
ลองมองคนที่ติดตามลู่หยวนมาตั้งแต่เนิ่น ๆ มีใครบ้างที่ไม่เจริญรุ่งเรือง
เมื่อมองดูหญิงสาวที่เหยียบยืนอยู่บนอากาศกอดไป๋เจ๋อจ้องมองลงมา แล้วเปล่งเสียงแผ่วเบา นางผู้นี้เมื่อก่อนเป็นเพียงหญิงสาวตระกูลหนึ่งในเวิ้งทะเลแดนเหนือเท่านั้น ซึ่งแม้แต่ตำแหน่งคุณหนูนางก็ยังไม่เคยได้ครอบครอง
ทว่าตั้งแต่ที่ติดตามลู่หยวน ตระกูลเมื่อก่อนไม่สามารถเทียบชั้นหญิงสาวผู้นี้ได้แล้ว!
ปัจจุบันหญิงสาวผู้นี้มีฉายาว่า “ราชินีสีขาวแห่งยมโลก” หรือไป๋ชิวเอ๋อร์ !
แม้ว่าใบหน้าของนางจะงดงาม แต่หากไม่แสดงความเย็นชา อาจดูอ่อนหวานและสง่างามยิ่งกว่านี้
ถึงอย่างนั้น ผู้ใดจะคิดว่าหญิงสาวที่อายุเพียงยี่สิบปีเศษ จะเป็นมือขวาอันดับสามของลู่หยวนได้!
ทุกวันนี้ กลุ่มอำนาจทั้งหมดภายใต้การนำของลู่หยวน ก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเสวียนเทียนชวนและไป๋ชิวเอ๋อร์!
แม้แต่จักรพรรดินีฉวนจง เมื่อพบกับไป๋ชิวเอ๋อร์ก็ต้องทำความเคารพอย่างนอบน้อม เพราะแท้จริงแล้ว ลู่หยวนคือเจ้าแผ่นดินของแดนมัชฌิมทั้งหมด
เห็นหรือไม่ ทั้งหมดนี้คือข้อดีของการติดตามลู่หยวน!
พวกเขาทั้งอิจฉาและตาร้อน
หากหนึ่งในนั้นมีพวกเขาอยู่ร่วมด้วย นอกจากความแกร่งแล้ว พวกเขายังจะได้สถานะเพิ่ม
นั่นคือผู้ติดตามบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่!
แค่คำไม่กี่คำนี้ เมื่อเปล่งเสียงออกมากลับทรงอำนาจ!
ไป๋ชิวเอ๋อร์ยืนอยู่เหนือแดนมัชฌิม รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของนาง แต่จางมากจนไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น
ก้าวแรกสำเร็จแล้ว!
เมื่อไป๋ชิวเอ๋อร์เห็นอารมณ์ของทุกคนเริ่มสั่นไหว จึงกล่าวต่อ “ผู้ใดที่เต็มใจอุทิศตนเพื่อบุตรศักดิ์สิทธิ์ในวันนี้ จงไปที่ประตูพยัคฆ์ขาว เพื่อลงทะเบียนรับอาวุธและชุดเกราะเหล็ก จากนั้นพวกท่านจะกลายเป็นผู้ติดตามบุตรศักดิ์สิทธิ์ในแดนมัชฌิม!”
ผู้ที่อยู่ในวิถีกระบี่ต่างก็ยกมือคำนับ “รับทราบ ขอน้อมรับคำบัญชา!”
เมื่อเอ่ยจบ คนเหล่านี้ต่างก็เดินไปยังประตูพยัคฆ์ขาวอย่างเป็นระเบียบ
ส่วนที่เหลือต่างก็ตาร้อน แต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรมาก
เมื่อไป๋ชิวเอ๋อร์กำลังจะจากไป ข้ารับใช้ที่เตรียมการล่วงหน้าก็รีบวิ่งออกมา ยืนอยู่ข้าง ๆ นาง “คุณหนูไป๋ การตีอาวุธของเสวียนอวี่จื่อเริ่มขึ้นแล้ว ช่างตีเหล็กบอกว่า หินเหล็กกล้ามีเพียงพอ หากการหล่ออาวุธที่ต้องการเสร็จแล้ว ท่านต้องการสร้างสิ่งอื่นอีกหรือไม่!”
ไป๋ชิวเอ๋อร์ ในฐานะผู้มีอำนาจสูงสุดที่อยู่ต่ำกว่าลู่หยวนเพียงผู้เดียว โดยปกติผู้ใต้บังคับบัญชาไม่สามารถเรียกชื่อไป๋ชิวเอ๋อร์ได้โดยตรง ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงคิดหาวิธีเรียกนางอย่างเหมาะสม และตกลงกันเรียกนางว่า ‘คุณหนูไป๋’ ซึ่งมาจากคำว่า ‘กงเฟิง’ ซึ่งหมายถึงการเคารพนับถือ
ชายผู้นั้นเอ่ยตามที่ไป๋ชิวเอ๋อร์สั่งไว้
ในตอนนี้ไป๋ชิวเอ๋อร์จงใจหยุดฝีเท้าลง เสียงของนางไม่ดังมาก แต่ฟังดูราบเรียบและเด็ดขาด “หินเหล็กกล้ามีมาก ก็สร้างอาวุธอย่างอื่นไปเถิด มีด หอก หรืออะไรก็ได้ เพราะในอนาคต หลังจากเสวียนอวี่จื่อก่อตั้งขึ้น อาจมีผู้ฝึกตนอีกมากที่ฝึกในรูปแบบอื่น ๆ เข้าร่วม!”
ชายผู้นั้นโค้งคำนับและทำความเคารพ “ขอรับ!”
ทันใดนั้น ทุกคนก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไป ไป๋ชิวเอ๋อร์ก็หายวับไปเช่นกัน
แม้ว่าคำพูดของไป๋ชิวเอ๋อร์เมื่อสักครู่จะเบา แต่ก็มีหลายคนที่ได้ยิน
ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็คาดเดาความหมายที่แท้จริงของคำพูดที่ไป๋ชิวเอ๋อร์เอ่ยไว้เมื่อสักครู่ หลากหลายความคิดเห็นเริ่มปรากฏขึ้นอย่างโจ่งแจ้ง!
“เมื่อครู่ไป๋ชิวเอ๋อร์หมายความว่าอย่างไร? หรือว่านอกจากวิถีกระบี่แล้ว ยังมีอย่างอื่นอีกหรือ?”
“อาจจะหมายความเช่นนั้น ลองคิดดูดี ๆ แดนมัชฌิม มีผู้ติดตามมากมายแล้วจะมีเพียงผู้ที่ฝึกวิถีกระบี่เท่านั้นได้อย่างไร!”
