ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 92

บทที่ 92 ก็แค่เรื่องเด็กเล่นอย่าได้พูดถึง

หลังจากพูดออกมา คนหนึ่งได้เดินเข้าไปหาเจียงฮ่าวด้วยรอยยิ้มเยาะและพูดออกมา

“ไอ้เด็กเวร ถ้าแกแน่จริงล่ะก็ทำไมไม่ตามฉันมาคุยกันสักหน่อยล่ะ”

และตอนนี้เองมันก็ได้ท้าให้ไปสนามเด็กเล่น

เจียงฮ่าวไม่เกรงกลัวต่อคนเยี่ยงนี้

เจียงฮ่าวได้มองไปยังชายคนนี้อย่างเย็นยะเยียบก่อนที่จะหันไปคุยกับนักเรียนร่างท้วม

“เฮ้ นายกลับไปห้องก่อนแล้วกัน ดูเหมือนว่าฉันต้องไปอบรมสั่งสอนขยะพวกนี้สักหน่อยน่ะ”

“คำพูดของเจียงฮ่าวทำให้ทุกคนที่ได้ยินอดที่จะประหลาดใจไม่ได้”

“ไอ้ฉิบหาย นี่ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม”

“เฮ้อออ เขานั้นยังละอ่อนนักที่หลงไปตามคำยั่วยุของคนแบบนี้”

“หลงคารมปีศาจชัดๆ”

“…”

ในตอนนี้ไม่มีใครที่จะไม่รู้ว่าไอ้ห้าคนนี้ต้องการที่จะใช้กำลังในการแก้ปัญหา

แต่ทุกคนนั้นกลับต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อได้ยินคำพูดของเจียงฮ่าว

ไม่มีใครคิดว่าเจียงฮ่าวจะรอดพ้นเรื่องนี้ไปได้อย่างไร้ร่องรอย ทุกคนต่างก็คิดว่าเจียงฮ่าวคนที่โดนลาเตะใส่หัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

และคำพูดนี้เองก็ได้ทำให้สถุลทั้งห้าคนยิ้มกริ่มออกมา

“หึหึหึ ไม่เลวนี่ไอ้หนู แกนี่กล้าดีจรึงๆ ฉันหวังว่าแกจะทำตัวแบบนี้ได้ตลอดรอดฝั่งนะ”

เมื่อเห็นแบบนี้นักเรียนร่างท้วมจะไม่รู้ได้ยังไงว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยควมกังวลพร้อมจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิด

แต่พอถึงตอนนี้แล้วเขาจะพูดอะไรออกมาได้

“ลูกพี่ฮ่าว อย่าไปเลยนะ เรื่องนี้ผมผิดเอง ถ้ามันอยากจะทำอะไรกับผมก็แล้วแต่พวกมันเถอะ”

จนในที่สุด นักเรียนร่างอ้วนก็ได้รวบรวมความกล้าและพูดออกมา

“ถ้าพี่จะไปให้ได้ ขอผมไปแทนดีกว่า”

อย่างไรก็ตาม นี่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเปลี่ยนใจให้นักเรียนร่างท้วมคนนี้ไปเผชิญหน้าเรื่องนี้คนเดียวแต่อย่างใด

เขาเองนั้นยังไงซะก็คุ้นเคยกับเรื่องนี้มากกว่าใครอยู่แล้ว กับอีแค่สถุลห้าคนนี้ไม่ถือเป็นอะไรสำหรับเขา แต่หากเปลี่ยนเป็นนักเรียนร่างท้วมไปแน่นอนว่าคงโดนเล่นงานไม่น้อย

เจียงฮ่าวได้ยิ้มออกมา ก่อนที่จะวางมือไปที่ไหล่ของนักเรียนร่างท้วม

“ไม่เป็นไรน่า นายแค่กลับไปห้องก่อนก็เท่านั้นเอง”

หลังจากพูดจบ เขาก็ได้หันหน้าแล้วเดินออกไปทันที

สถุลทั้งห้าคนมองหน้ากันด้วยสายตาที่ตกตะลึง

“เหอะ ดูเหมือนวันนี้จะได้ของเล่นเด็ดๆแหะ”

ในตอนนี้เองนักเรียนร่างท้วมทำได้เพียงมองตามไปเท่านั้น

เป็นตอนนี้ที่สองในห้าของสถุลได้เข้ามายืนประกบนักเรียนร่างท้วม

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะมองไปยังนักเรียนร่างท้วมอย่างยิ้มเยาะ

“ไอ้เวร ด้วยการที่มีใครบางคนออกหน้าแทนให้แก ฉันเลยว่าจะให้แกได้เห็นสภาพที่ควรจะเป็นแกที่ได้รับก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบชายตัวสูงที่เห็นว่าเจียงฮ่าวเดินพ้นสายตาไปแล้วก็ได้ยกมือเรียกในทันที

“รีบๆมาได้แล้วน่า พวกเราควรรีบจะไปจัดการเพื่อนตัวน้อยนั่นให้เสร็จอย่าให้มันต้องรอพวกเราจะดีกว่า”

ในตอนนี้ นักเรียนร่างท้วมอดไม่ได้ที่จะร้อนรน

อีกฝากฝั่งหนึ่ง นักเรียนที่ต่อแถวซื้อของก่อนหน้านี้ที่เห็นเจียงฮ่าวเดินออกไปสถุลห้าคนก็อดที่จะพูดคุยกันไม่ได้

“เฮ้ออออ เพื่อร่วมชั้นคนนั้นไม่น่าเลยจริงๆ”

“นั่นน่ะสิ แค่เขาจะไปสู้ห้าคนได้ยังไงกัน”

“หวังว่าเขาจะไม่เป็นไรมากนะ”

“…”

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังกระซืบกระซาบกันนั้น ไม่ใครคิดจะหาทางช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย

นักเรียนร้องท้วมเองในตอนนี้รู้สึกกังวลจนแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

เป็นตอนนี้ที่เขานึกอะไรได้บางอย่าง และนี่พอจะทำให้สีหน้าของเขาผ่อนคลายขึ้นมาได้บ้าง

“จริงด้วย ฉันกลับไปขอให้คนในห้องมาช่วยก็ได้นี่นา”

หลังจากคิดได้ดังนั้น เขามองไปยังทางที่เจียงฮ่าวออกไปด้วยท่าทีกังวล เขากัดฟันแน่น

ด้วยเวลาแบบนี้ เขาไม่มีกระจิตกระใจที่จะหยิบไอศกรีมที่สั่งไว้ด้วยซ้ำ เขาได้พุ่งกลับไปที่ห้องของตนเพื่อเรียกกำลังเสริม

“…”

เจียงฮ่าวเมื่อไปถึงแล้วก็ได้ทำการสำรวจโดยรอบในทันที และก็ได้พบว่าที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิดก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาได้ยืนรอสถุลทั้งห้าคนให้มาถึงอย่างเบาใจ

ไม่นานทั้งห้าคนก็ได้มาถึงและรุมล้อมเจียงฮ่าวให้ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย