ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 81

บทที่ 81 ฝันร้ายของเจียงฮ่าว

“อะไรนะ”

เจียงฮ่าวตกใจในทันทีที่ได้ยิน

อย่างไรก็ตาม ความตกใจนี้ก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่สุขุมในทันที

“เหมือนว่าความคิดของฉันจะถูกต้องนะ”

“หมอนั่นสมควรจะมาจากองค์กรลับ พอฉันทำท่าจะเรียกตำรวจ มันจึงกลัวความลับขององค์กรรั่วไหลจึงชิงฆ่าตัวตายไปก่อน”

“แต่มันต้องลับขนาดไหนกันถึงยอมตายได้ขนาดนี้”

เจียงฮ่าวในตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัยภายในจิตใจ

ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้นมา ทำลายห้วงเวลาแห่งการนึกคิดของเขาลง

“ก็อก ก็อก ก็อก ก็อก”

“ฮ่าว เป็นอะไรรึเปล่าลูก”

ที่ด้านนอกประตู แม่ของเจียงฮ่าวมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก

เจียงฮ่าวรีบยืนขึ้น บิดขี้เกียจ และเปิดประตูออกไป เขาทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและถามออกมา

“แม่ มีอะไรเหรอ”

แม่ของเจียงฮ่าวที่เห็นว่าลูกของตนนั้นมีท่าทางยังคงอยู่ดี แม้จะยังสงสัยอะไรอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา

“อืมมมม ไม่มีอะไรหรอก แม่แค่เตรียมข้าวเย็นเสร็จแล้ว ลูกและไซหยวนรีบลงไปกินได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะออกไปดูพ่อแกแล้วก็ช่วยเก็บของซะหน่อย”

“อ้อ เข้าใจแล้วครับ”

เจียงฮ่าวตอบออกมาหลังจากนั้นก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่งแล้วถามออกมา

“แม่ ตอนนี้ผมก็มีเงินแล้ว แม่กับพ่อไม่ต้องไปนั่งตั้งของทำงานอีกแล้วก็ได้นะ แม่กับพ่อน่าจะออกไปเที่ยวเล่นเต้นรำอะไรพวกนั้นก็ได้”

แม่ของเจียงฮ่าวยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยิน เธอมองเจียงฮ่าวด้วยความภูมิใจก่อนจะพูดออกมา

“แม่เองก็แก่แล้วน่า ไอ้พวกเต้นรำอะไรนั่นมันก็เกินวัยไปแล้ว อีกอย่าง พ่อของลูกเองก็ทำงานมาตั้งครึ่งค่อนชีวิต อยู่จะให้เปลี่ยนไปเลยนั้นก็คงยากที่จะเปลี่ยนได้อยู่เหมือนกัน”

“…”

ถึงแม้อยากจะให้พ่อแม่ของเขาหยุดทำงานขนาดไหนก็ตาม แต่ตัวเขานั้นก็ไม่อยากจะบังคับแต่อย่างใด

คืนนั้น เจียงฮ่าวรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ เพราะวันนี้เขานั้นผ่านเหตุการณ์เป็นตายไล่เลี่ยกัน นี่ทำให้จิตใจของเขานั้นยากที่ทานทน

ไม่นาน เจียงฮ่าวก็หลับลึกไป

ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผ่านไปขนาดไหน แต่ในตอนนี้ เจียงฮ่าวผู้ที่นอนหลับได้สนิทในทุกค่ำคืน อยู่ๆก็ได้ตลบผ้าห่มออกไป มือของเขาเองก็อดที่จะปัดป่ายไปมาคว้าสิ่งรอบข้างไม่ได้

ตามมาด้วยเสียงพลิกตัวขึ้นจากเตียงและนั่งลง

“อืมมมมม ฟิ้ววววววว”

ดวงตาของเจียงฮ่าวนั้นเบิกกว้าง เหงื่อไหลผุดออกมาจากหน้าผาก พร้อมทั้งหายใจอย่างหนักหน่วง

เจียงฮ่าวที่รู้ตัวแล้วว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในกลางดึกเพราะยังคงเห็นแสงจันทร์อยู่ เขาได้มองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้อง

ดูเหมือนว่าเขานั้นจะฝันร้าย

เขาปาดเหงื่อที่ออกมาเต็มหน้าผากและเอนกายลงบนเตียงอย่างอ่อนเพลีย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานั้นได้ปิดตาลง ใบหน้าที่เลือดไหลออกจากทวารที้งเจ็ดของนักฆ่าก็ยังไม่สามารถสลัดให้หลุดจากจิตสำนึกของเขาได้

เจียงฮ่าวในตอนนี้ทำได้แค่เพียงยิ้มแห้งๆเท่านั้น

“ดูเหมือนว่าฉันยังเป็นคนธรรมดาอยู่สินะ ถึงแม้ว่าจะมีระบบอยู่ในการครอบครองแต่ก็ยังกลัวเป็น”

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เจียงฮ่าวก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เขาลุกขึ้นมาก่อนที่จะไปเปิดไฟที่หัวเตียงนอน

เจียงฮ่าวได้เดินออกไปจากห้องเพื่อหาน้ำดื่มสักแก้ว

ตอนนั้นเอง แม่ของเจียงฮ่าวที่รับรู้ก็อดที่จะตกใจไม่ได้

แม่ของเจียงฮ่าวได้เดินออกจากห้องของตนก็ได้เดินมาหาเจียงฮ่าวพร้อมความรู้สึกที่อยากจะหาคำตอบ

“ฮ่าว เป็นอะไรรึเปล่า”

เจียงฮ่าวที่เห็นว่าตนนั้นทำให้แม่ต้องตื่นก็อดจะรู้สึกผิดไม่ได้

“ไม่มีอะไรครับแม่ ก็แค่นอนไม่หลับน่ะ”

“นอนไม่หลับเหรอ”

“ทำไมล่ะ ให้แม่หายาให้กินดีกว่านะ”

เจียงฮ่าวแม้ว่าจะอยากปฏิเสธขนาดไหนก็ตาม แต่เมื่อเห็นความกังวลที่ปรากฎบนใบหน้าของแม่ของตนก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ แม่ของเขาเองก็เลยไปหายามาให้เขากินเรียบร้อยแล้ว

ไม่นานแม่ของเขาก็กลับมาพร้อมยาที่เขียนเอาไว้ว่า ยากล่อมประสาท

“ฮ่าว ก่อนหน้านี้พ่อของลูกเองก็นอนไม่หลับจนต้องซื้อยานี่มากัน มันยังไม่หมดอายุนะ ลูกเองก็ดูคู่มือการใช้ยาแล้วกันว่าจะต้องใช้กี่เม็ด”

เจียงฮ่าวพูดออกมาในทันทีหลังจากได้รับขวดยามาแล้ว

“ครับ แม่ก็นอนก่อนเลยแล้วกัน เดี๋ยวขออ่านคู่มือก่อน เดี๋ยวกินเสร็จแล้วก็จะเข้านอนเหมือนกัน”

“ก็ได้ แต่ยานี่ยังไงก็ต้องกินเข้าไปล่ะ”

เมื่อแม่ของเจียงฮ่าวพูดจบก็ได้กลับเข้าห้องไป

เจียงฮ่าวเมื่อเห็นว่าแม่ของตนเข้าห้องไปแล้ว เขาเองก็นำแก้วน้ำและยากลับเข้าห้องนอนไป

เมื่อกลับเข้าไปในห้อง เจียงฮ่าวได้ทำการจ้องมองขวดยาอีกครั้งก่อนที่จะพึมพำออกมา

“หวังว่าจะได้ผลล่ะนะ”

เขาได้เปิดขวดยาออกและดูคู่มือที่อยู่ภายใน

“วันละสิบห้าเม็ด”