ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 64

บทที่ 64 เห็นแก่ความสำเร็จจึงให้ทางเลือก

ทันทีที่ระบบแจ้งเตือนการยกระดับสำเร็จ เจียงฮ่าวรู้สึกได้ถึงพลังภายในที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ในขณะเดียวกันเขาเองก็รู้สึกได้ว่าทั่วทั้งร่างกำลังสั่นระริกขึ้นมา และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

นี่ทำให้เขานั้นยิ้มกว้างออกมาอย่างหยุดไม่อยู่แล้ว

และในทันทีที่เจียงฮ่าวนั้นหลอมรวมเข้ากับทักษะจนเผลอยิ้มกว้างออกมานั้น

หัวทองรู้สึกเย็นวาบในทันทีที่เห็น มันรีบวิ่งออกไปแต่กลับตะโกนในสิ่งที่ตรงกันข้าม

“ฆ่ามัน ตัดหัวมันมาให้ได้”

ภายใต้เสียงตะโกนของหัวทองนั้น เหล่าลูกน้องเมื่อได้ยินคำสั่งจากพี่หม่าของตนต่างก็มองหน้ากันเล็กน้อยราวกับต้องการส่งสัญญาณว่าให้เข้าไปพร้อมกัน และนี่ทำให้พวกมันยกมือที่มีอาวุธของพวกมันอย่างพร้อมเพียงและเข้าไปหาเจียงฮ่าวพร้อมๆกัน

“เล่นมันนนนนน”

“ฆ่ามันซะ….”

“ย้าคคคคคคคคค”

เมื่อเห็นว่ามีนักเลงบางคนมีมีดอยู่ในมือ เจียงฮ่าวได้ใช้เท้าของตนกระทืบไปที่พื้นจนทำให้พลองเหล็กอันหนึ่งตั้งขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว

ก่อนที่เขาจะได้ผลักเจียงไซหยวนให้เข้าไปในรถและตะโกนให้เจียงไซหยวนอยู่แต่ในรถ ปิดล็อคประตูห้ามออกมา หลังจากนั้น เขาก็ได้ตะโกนออกมาคำหนึ่ง

“ตีสุนัขสองตัวววว”

เจียงฮ่าวได้ทำการกวาดไม้พลองเล็กใส่นักเลงคนหนึ่งและแฉลบไปโดนอีกคนหนึ่งในทันที จนทำให้นักเลงที่รายล้อมเข้ามาเกือบทั้งหมดล้มไปแทบจะในทันใด

เมื่อเห็นว่ายังมีคนเหลือ เจียงฮ่าวก็ได้เปลี่ยนกระบวนท่า

“ตีหัวสุนัข”

ท่อนเหล็กในมือได้ส่ายสลับไปมาระหว่างหัวของนักเลงแต่ละคนที่หลบก้มต่ำลงไป

“ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..ผัวะ..”

ในทันทีที่บังเกิดเสียงไม้ฟาด เสียงร้องระงมมากมายก็ได้ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับร่างจำนวนมากมายที่ลงไปกองอยู่กับพื้น

หลังจากนักเลงทั้งหลายได้ลงไปกองกับพื้นแล้ว เจียงฮ่าวยังไม่หยุดเคลื่อนไหวแต่อย่างใด เขายังคงต้องการจะสร้างความทรงจำดีๆให้กับสุนัขเหล่านี้ต้องจดจำไปจนวันตาย

เพียงไม่กี่กระบวนท่า นักเลงทั้งหมดก็ได้ล่วงหล่นไปกองอยู่กับพื้น

เสียงโอดครวญดังระงมออกมาจากพื้นดินจนทำให้หัวทอง ที่ในตอนนี้สั่นเป็นเจ้าเข้าและเหงื่อที่โชมกายนั้น ทำให้ท่อนเหล็กที่อยู่ในมือของมันนั้นลื่นไถลจนจะหลุดมือเสียให้ได้

เจียงฮ่าวค่อยๆเดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหัวทอง

“จำที่ฉันเคยบอกไว้ได้รึเปล่า”

หัวทองในตอนนี้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัวนั้นได้พยักหน้าไม่หยุดราวกับไก่จิกข้าวเปลือก

“จะจะจะจจำ จำได้ครับ”

“โอ้…จำได้สินะเนี่ย”

“เอออออ แล้วฉันบอกว่าอะไรไปหว่า อืมม รู้สึกจะเป็นจะให้หักขาหรืออ…”

ยังไม่ทันทีเจียงฮ่าวจะทันได้พูดจบประโยคดี หัวทองได้เข่าทรุดลงไปกองกับพื้นพร้อมเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสำนึก

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ได้ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ได้โปรด…”

มันได้ทำการก้มกราบจนหัวกระแทกกับพื้นบังเกิดเสียงดังลั่น หลังจากนั้นมันก็นึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่พอจะใช้เป็นฟางเส้นสุดท้ายของมันได้

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ มี ไม่สิ มีไอ้เวรตะไลคนหนึ่งว่าจ้างผมมา”

“เป็นนายน้อยตระกุลฉิน ฉินโชว ที่บอกผมให้ทำแบบนี้”

“ตอนนี้มันยังอยู่ในรถของผมอยู่เลย”

หัวทองได้รีบคายทุกอย่างที่คิดว่าจะใช้ให้รอดได้ออกมาอย่างรวดเร็ว และมันได้ชี้ไปยังรถสีดำคัยที่จอดไปไม่ไกลนักด้วย

“พี่ใหญ่ โปรดไว้ชีวิตด้วย”

คำพูดของหัวทองได้ยืนยันข้อสงสัยของเจียงฮ่าวได้เป็นอย่างดี

เจียงฮ่าวเองได้มองไปยังหัวทองที่ในตอนนี้กำลังร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาน้ำลายไหล แต่ตัวเขานั้นกลับไม่ได้มีความรู้สึกสงสารเลยแม้สักนิดเดียว เขาได้พูดออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยียบว่า

“หัวทอง วันนี้ ฉันจะให้ทางเลือกแกสองทาง หนึ่ง แกยอมหักขาสองข้างแล้วพวกเราไม่ติดค้างกันอีกต่อไป”

คำพูดของเจียงฮ่าวได้ทำให้หัวทองสะดุ้งโหยงในทันที

หากตัวมันนั้นต้องขาหักไปสองข้าง ตัวมันนั้นก็แทบจะไม่ได้ต่างจากการพิการไปตลอดชีวิต เพราะยามใดที่โจทย์เก่าทั้งหลายของมันรับรู้ นั่นคือวันที่มันต้องจบชีวิตลง

แค่มันนึกถึงเรื่องนี้มันก็รู้สึกขนลุกขนชันไปทั้งตัว

เป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวพูดออกมาต่อ

“ทางเลือกที่สอง ไปจับฉินโชวลงมาจากรถ แล้วหักขาสองข้างของมันให้ฉันดู”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหัวทองนั้นแสดงออกมาอย่างหน้าเกลียดน่ากลัวในทันที

นั่นก็เพราะ ถึงแม้ตระกูลฉินจะไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่พ่อของฉินโชวนั้นเปิดกิจการที่รวยจนติดอันดับ

การหักขาฉินโชวนั้นไม่ได้ต่างไปจากการเรียกพ่อของฉินโชวมาฆ่าตัวมันเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวหาได้ใส่ใจความลำบากของมันไม่

“เอาล่ะ ในเมื่อฉันให้ทางเลือกแกไปแล้ว ก็ถึงคราวแกต้องตอบฉันมาในสิบวินาทีนี้”

“10”

“9”

“…”