ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 54

บทที่ 54 คำตอบที่ไม่คาดฝัน

ในทันทีที่หวังหยางหมิงได้พูดความต้องการของคนออกมานั้นทำให้นักเรียนทั่วทั้งห้องที่ได้ยินอดที่จะตื่นเต้นแทนไม่ได้

“ไอ้ฉิบ… ถูกแนะนำเข้าเป็นนักกีฬาจังหวัดตรงๆเลยเหรอ”

“ไอ้ฉิบหาย ฉันเคยได้ยินมาว่าใครก็ตามที่จะเข้าเป็นนักกีฬาจังหวัดได้จะต้องผ่านการคัดกรองแล้วคัดกรองอีกไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกับเจียงฮ่าวถึงได้ง่ายนักนะ”

“ไม่รู้ว่าเจียงฮ่าวจะสนใจรึเปล่าแหะ”

“…”

ถึงแม้ว่านักเรียนทุกคนจะตกตะลึงกับคำพูดของหวังหยางหมิงกันไปหมดนั้น

แต่กับเจียงฮ่าวแล้วเขาแค่ประหลาดใจเท่านั้น

ถึงแม้ว่าการโดนเรียกตัวเข้าทีมนักกีฬาบาสเก็ตบอลแบบนี้นั้นจะไม่ใช่สิ่งที่ใครๆจะได้รับมาอย่างง่ายๆ

แถมโค๊ชคนนี้ยังสามารถแนะนำเขาจนเป็นนักกีฬาจังหวัดโดยตรงได้ นี่คือสิ่งที่ทำให้เจียงฮ่าวนั้นประหลาดใจ

อาจารย์คนนี้คงไม่ธรรมดาเป็นแน่

อย่างไรก็ตาม กับตัวเขานั้นไม่ได้สนใจในสิ่งที่อาจารย์คนนี้เสนอมาแต่อย่างใด

นั่นก็เพราะว่าเขานั้นไม่เคยคิดที่จะเข้าเป็นนักกีฬาของจังหวัดอยู่แล้ว และการแข่งขันเมื่อวานเองก็เป็นเพียงสถานการณ์บังคับเท่านั้น

เจียงฮ่าวได้จ้องมองไปยังหวังหยางหมิงที่กำลังแสดงความคาดหวังในคำตอบของเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาได้กล่าวคำขอโทษออกไปอย่างจริงใจ

“ต้องขอโทษจริงๆครับโค๊ชหวัง ขอบคุณครับที่มาที่นี่เพื่อเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

“แต่ตัวผมนั้นไม่ต้องการที่จะเข้าร่วมทีมนักกีฬาจริงๆ และไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมเป็นนักกีฬาจังหวัดเลยแม้แต่น้อย”

“ตอนนี้ใกล้ได้เวลาที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ผมเองก็ต้องใช้เวลาช่วงนี้ในการทบทวนบทเรียนเพื่อให้ติดมหาวิทยาลัยที่ต้องการ”

“ห้ะ”

“เจีงฮ่าวปฏิเสธเหรอ นั่นคือทีมนักกีฬาบาสเกตบอลเลยนะ”

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขานั้นนึกถึงผลการเรียนของเจียงฮ่าวในช่วงหลังมานี้ พวกเขาก็เข้าใจเจียงฮ่าวได้ในทันทีเช่นเดียวกันโดยไม่ได้ประหลาดใจสักเท่าไหร่

อีกฝากฝั่งหนึ่งนั้น หวังหยางหมินเองก็มีท่าทีมึนตึงเล็กน้อยจากคำตอบจองเจียงฮ่าว

เขานั้นคิดว่าเจียงฮ่าวยินดีที่จะตอบรับคำชวนในทันทีเมื่อนำทีมนักกีฬาจังหวัดมาอ้าง

เขาไม่เคยคิดจริงๆว่าเจียงฮ่าวนั้นปฏิเสธเขา

หวังหยางหมิงคิดว่าเจียงฮ่าวนั้นอาจจะยังไม่เข้าใจคำพูดของตนที่สื่ออกไปได้ดีพอเขาจึงรีบอธิบายย้ำกับเจียงฮ่าวอีกครั้ง

“เมื่อกี้เธออาจจะได้ยินไม่ชัดนะ”

“ฉันสามารถทำให้เธอเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของจังหวัดเราโดยไม่ต้องผ่านการคัดกรองใดๆทั้งสิ้นเลยนะ”

เจียงฮ่าวเองถึงกับต้องพูดไม่ออกไปอีกครั้ง

เขานั้นไม่เคยมีใจกับการเข้าร่วมทีมจังหวัดเลยแม้แต่น้อย เอาตรงๆ ฝีมือของเขานั้นเพียงพอที่จะเข้าทีมชาติได้ด้วยซ้ำ แต่ต่อให้ไปได้ถึงขนาดนั้นเขาก็ยังไม่สนอยู่ดี

เขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง จึงทำได้เพียงอธิบายออกมาอีกครั้งได้เท่านั้น

“โค๊ชหวังครับ ผมเองเข้าใจสิ่งที่อาจารย์พูดมาได้อย่างดีครับ แต่ตัวผมเองนั้นไม่ต้องการที่จะเข้าร่วมทีมจังหวัดเลยแม้แต่น้อย อย่างที่ผมบอก ผมนั้นมีความตั้งใจที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย และเพื่อการนั้นแล้วผมจำเป็นต้องทุ่มเวลาไปกับเรียนเพื่อคว้าโอกาสในการเข้ามหาวิทยาลัยที่ผมต้องการให้จงได้”

เมื่อหวังหยางหมิงได้ยินแบบนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความร้อนรนออกมา

นั่นก็เพราะเขาเองก็ได้ไปย้อนดูวิดีโอการแข่งเมื่อวานนี้แล้ว ให้เขาพูดตรงๆก็ได้ว่าทักษะการเล่นของเจียงฮ่าวนั้นสามารถไปได้ถึงทีมชาติอย่างไม่ยากเย็น

ยิ่งเจียงฮ่าวในตอนนี้ยังหนุ่มแน่น ตัวเขานั้นถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะทางด้านการกีฬาอย่างแท้จริง

นี่จึงเป็นเหตุที่เขานั้นไม่อยากที่จะยอมแพ้

ถึงแม้จะคิดอย่างงั้นแต่ตัวเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีร้อนรนออกมาแต่อย่างใด เขานั้นเหมือนกับนึกอะไรบางอย่างได้เมื่อนึกถึงว่าเจียงฮ่าวนั้นต้องการเข้ามหาวิทยาลัย

“เข้ามหาวิทยาลัยอย่างนั้นเหรอ”

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาได้รีบเอ่ยปากพูดออกมา

“นักเรียนเจียงฮ่าว เมื่อกี้เธอว่าต้องการเข้าร่วมมหาวิทยาลัยสินะ”

“แน่นอนว่านักเรียนที่เป็นนักกีฬาเองก็ยังต้องเข้าร่วมสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยเช่นกัน และในตอนนี้ ทุกๆมหาวิทยาลัยเองก็ต้องการนักศึกษาที่มีความสามารถอย่างการเป็นนักกีฬาแบบนี้”

“หากเธอนั้นยอมเข้าร่วมทีมบาสเก็ตบอลแล้วนี่จะไม่ยิ่งช่วยส่งเสริมกันหรอกเหรอ เธอก็น่าจะรู้ว่าการเข้ามหาวิทยาลัยนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”

“แถม ทุกมหาวิทยาลัยเองก็ยังมีการรับจำนวนที่จำกัดอยู่อีก ถ้าเธอนั้นไม่ได้มีประสบการณ์อะไรเป็นพิเศษ เธอเองก็น่าจะทำคะแนนสอบได้ไม่ดีนี่ ทางมหาวิทยาลัยอาจจะไม่สนใจก็ได้ โดยเฉพาะหากมหาวิทยาลัยที่เธอยากจะเข้านั้นมีชื่อเสียง พวกเขานั้นจะพิจารณาคนกลุ่มนี้เป็นอันดับแรก”

เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินคำพูดหนึ่งของอาจารย์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นออกมา

“คะแนนสอบของผมเนี่ยนะไม่เข้าเกณฑ์”

ดูเหมือนว่าอาจารย์หวังคนนี้จะไม่ได้ดูหาข้อมูลของเขาก่อนที่จะมานี่เลยแหะ

เมื่อได้ยินคำพูดของโค๊ชหวังแล้ว เหล่านักเรียนอดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้งไปพร้อมกัน

“เจียงฮ่าวเนี่ยนะมีคะแนนไม่ถึงเกณฑ์”

“ไอ้ฉิบหาย อันดับหนึ่งในสี่โรงเรียนด้วยคะแนน 747 คะแนน นี่หมอนั่นยังไม่มีคุณสมบัติจะเข้ามหาวิทยาลัยได้อีกเหรอ”

“สวรรค์ทรงโปรด ไม่จริงใช่รึเปล่าครับ แล้วนี่พวกเราจะมีชีวิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยได้ยังไงกัน”

“….”

ทุกคนในตอนนี้กู่ร้องออกมาราวกับชีวิตของพวกตนนั้นหมดสิ้นซึ่งอนาคตอีกต่อไปแล้ว