ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 167

บทที่ 167 ไม่ใช่หมอแต่ช่วยได้

หลังจากเสียงแหวกอากาศดังขึ้น รถสปอร์ตที่ไกลห่างไปนั้น อยู่ก็เสียหลักและอัดเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง

ตามมาด้วยเสียงหวอรถตํารวจที่ดังไม่หยุด

ผู้คนข้างทางที่เห็นฉากนี้ต่างตื่นตกใจและหยุดมุงดู

เจียงฮ่าวไม่แม้แต่สนใจรถสปอร์ดที่ชนเข้ากับต้นไม้จนพังยแม้แต่น้อย เขารีบเดินไปยังทะเลเลือดไม่ไกล

ข้างๆร่างๆหนึ่งที่จมอยู่ในกองเลือด เด็กผู้ชายคนหนึ่งกําลังร้องไห้ลั่น

“คุณพ่ออออ พ่อออ”

รอบกายของเขานั้นมีผู้คนเริ่มดูอยู่โดยรอบ บางคนแจ้งตํารวจ ส่วนอีกหลายๆคนก็ได้ใช้ร่างกายของตนทําตัวเองเป็นกําแพงมนุษย์กันไม่ให้รถผ่านและโบกให้รถเลี่ยงทางไป

ฉากนี้ทําให้หัวใจของเจียงฮ่าวนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา และนี่เองทําให้เขาบังเกิดความคิดหนึ่ง

ยังมีคนดีๆอยู่ในโลกนี้จริงๆ

โดยไม่ลังเล เจียงฮ่าวฝ่าฝูงชนเข้าไปหาและตรงไปยังร่างของชายวัยกลางคนที่นอนอยู่ท่ามกลางกองเลือด

เขาใช้มือเพื่อตรวจดูว่าชายวัยกลางคนคนนี้ยังหายใจอยู่หรือไม่ เป็นตอนนั้นเองที่เสียงตะโกนหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างๆ

“อย่าแตะนะ”

เจียงฮ่าวได้ยกหัวขึ้น ก็เห็นเด็กสาวคหนึ่งที่กําลังอุ้มเด็กน้อยเมื่อครู่อยู่

“นายเป็นใคร”

“นายคิดจะทําอะไรกัน”

“นายเป็นหมอเหรอ ถ้าไม่ใช่หมอก็อย่าได้ก่อเรื่องดีกว่า”

เด็กผู้หญิงคนนั้นแม้จะดูอ่อนแอและบอบบาง แต่เธอก็ยังมีความสามารถพอที่จะก่อกวนและสร้างปัญหาให้กับเจียงฮ่าวได้

ทุกๆคนที่ได้ยินต่างก็หันไปมองเจียงฮาว

เจียงฮ่าวได้มองไปยังหญิงสาวและพูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่นุ่มลึก

“ฉันไม่ใช่หมอ”

คําตอบนี้ทําให้บังเกิดคลื่นความคิดหนึ่งขึ้นมาจากคนโดยรอบ

เมื่อเด็กสาวได้ยิน เธอขมวดคิ้วและมองไปยังเจียงฮ่าวได้ท่าทางไม่พอใจ

“ถ้าไม่ใช่หมอก็อย่ามาสร้างปัญหานะ”

เมื่อผู้คนโดยรอบที่ได้ยินแบบนั้นก็เห็นด้วยในทันที

“ไอ้หนุ่มนี่ยังรู้เรื่องไม่สู้เด็กน้อยนั่นเลยจริงๆ”

“สาวน้อยนั่นพูดถูกแล้ว”

“หมอ มีหมออยู่แถวนี้รึเปล่า”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงฮาวก็ได้ขมวดคิ้วก่อนที่จะมองไปยังเด็กสาว

“ถึงฉันไม่ใช่หมอแต่ก็ช่วยเขาได้”

หลังจากเจียงฮาวพูดจบ บรรยากาศผู้คนโดยรอบกลับเงียบงัน ทุกสายตาจับจ้องไปที่เจียงฮ่าวเป็นตาเดียว

ทุกคนในตอนนี้ต่างก็มองไปที่เจียงฮ่าวด้วยความสงสัย

สาวน้อยคนที่กําลังอุ้มเด็กชายอยู่เองก็ถึงกลับขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน

“ถ้าไม่ใช่หมอแล้วนายจะช่วยได้ยังไงกัน”

ถูกแล้ว ไอ้หนุ่ม หยุดมาก่อเรื่องได้แล้ว อีกไม่นานรถพยาบาลก็มาแล้ว

“ด้วยสถานการณ์วิกฤตแบบนี้ นายกล้าที่จะก่อกวนงั้นเหรอ เดี๋ยวพ่อเตะส่งออกไปซะนี่”

เจียงฮ่าวเริ่มรําคาญเสียงอื้ออึงของผู้คนโดยรอบ

“แล้วคุณเป็นอะไรกับชายคนนี้ จะบอกว่าเป็นเจ้าของชายคนนี้ไง”

คําพูดอันแสนเย็นชาของเจียงฮ่าวนั้นทําให้สาวน้อยถึงกับพูดอะไรไม่ออก

“นายยย…”

สาวน้อยโกรธจนเริ่มอยู่ไม่สุข

เจียงฮ่าวไม่ได้สนใจไยดีต่อสาวน้อย มองไปยังเด็กน้อยที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ําตาพร้อมกับท่าทางที่รู้สึกราวกับชีวิตจะจบสิ้น

“น้องชายตัวน้อย นายชื่อว่าอะไร”

“นายเองก็ถือได้ว่าเป็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งแล้ว นายมีสิทธิที่จะตัดสินเรื่องในวันนี้ได้”

“ที่นี่ในตอนนี้ไม่มีใครตัดสินใจเรื่องนี้ได้นอกจากนาย”

ในที่สุด เจียงฮ่าวก็ได้พูดออกมาด้วยความรู้สึกแน่วแน่ และจริงใจ

“ฉัน สามารถช่วยชีวิตพ่อของน้องชายตัวน้อยได้นะ”

คําพูดของเจียงฮ่าวได้ทําให้ผู้คนโดยรอบต่างก็พูดอะไรกันไม่ออก

เมื่อเด็กน้อยได้ยินคําพูดของเจียงฮ่าวว่าสามารถช่วยพ่อของเขาได้ เขาได้รีบหันไปที่เจียงฮ่าวอย่างสะอึกสะอื้น พร้อมกับสายตาวิงวอนร้องขอ

“ผม ผมชื่อเป่าน้อย พี่ พี่ชาย พี่ใหญ่ พี่ช่วยพ่อผมได้จริงๆเหรอ”

เมื่อได้ยินดังนั้น แม้สาวน้อยที่กําลังจูงมือเด็กน้อยเอาไว้ในตอนนี้จะมีท่าที่ร้อนรนอยากจะขัดขวาง แต่เธอก็ทําอะไรไม่ได้ นั่นก็เพราะสิ่งที่เจียงฮ่าวพูดออกมานั้นเป็นความจริง

เธอไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้

เธอทําได้เพียงจ้องมองเจียงฮ่าวเท่านั้น

เจียงฮ่าวไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เขายังคงมองที่เด็กน้อยด้วยสายตาที่มุ่งมั่นเช่นเดิม

“ใช่”