ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 164

บทที่ 164 สองทางเลือก

เมื่อเห็นตะเกียบที่เกือบจะปักมือของตนแล้วนั้นทําให้หลี่หยวนมีท่าทีที่แข็งค้างไปในทันที เขาค่อยๆหันหน้ามามองเจียงฮ่าวอย่างช้าๆ

เสียงที่ไม่พอใจได้ดังออกมาทําลายความเงียบงัน

“หลี่หยวน ใครบอกให้นายกลับได้”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลี่หยวนก็ได้มีท่าทางเกรงกลัวขึ้นมาในทันที

เขารีบคลานเข่าเข้าไปหาเจียงฮ่าวก่อนที่จะคํานับกราบกรานพร้อมกับกล่าวคําขอโทษออกมา

“เจียงฮ่าว เห็นแก่ที่พวกเราเรียนมาด้วยกันสามปี โปรดปล่อยฉันไปเถอะ โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันจะไม่ทําอีกแล้ว”

เป็นตอนนี้นี้ที่เขานั้นไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีที่ตัวเองถือมั่นมาตลอดอีกต่อไป

เมื่อเห็นฉากนี้ นักเรียนคนอื่นเองก็ทําได้เพียงถอดถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

ในขณะเดียวกัน เมื่อทุกคนได้เห็นท่าทีของหลี่หยวนแล้วนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาจนเต็มหัวใจ

เจียงฮ่าวเองที่มองหลี่หยวนผู้ซึ่งตอนนี้กําลังหมอบกราบร้องขอชีวิตด้วยเสียงสะอื้นและไม่ยอมขยับไปไหน

กับคนเช่นนี้หากปล่อยไปเฉยๆย่อมไม่มีวันจดจํา

หากเขาไม่ทําให้คนแบบนี้จดใจไว้ฝังใจ ไม่นอนไอ้คนแบบนี้ก็ลืมและอาจจะมาแว้งกัดอีก

เขาจ้องมองหลี่หยวนพลางใช้ความคิดไปชั่วขณะหนึ่ง

“ก็ได้ เห็นแก่พวกเราเป็นเพื่อนชั้นกัน ฉันจะให้นายสองทางเลือก”

เมื่อหลี่หยวนที่กําลังร้องขอความเมตตาอยู่ได้ยินดังนั้นก็ได้ดีใจขึ้นมาอย่างที่สุดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเจียงฮ่าวด้วยความหวัง

เป็นตอนนี้เองที่เจียงฮ่าวที่กําลังมองหลี่หยวนอยู่นั้นได้พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไรมาก

“อย่างแรก ในเมื่อนายกับหัวหน้ากลุ่มซุนฉีอะไรนั่นเป็นพวกเดียวกัน นายเองก็ต้องรับหมัดฉันไปก่อนถึงจะออกไปได้”

เพียงได้ยินความต้องการของเจียงฮ่าว หัวใจของหลี่หยวนราวกับจะเย็นเฉียบ

เขาจะไปต้านทานหมัดของเจียงฮ่าวได้ยังไงกัน

ขนาดซุนฉีที่เขาเชื่อมั่น แขนของหมอนั่นก็ยังหักเพราะเจียงฮ่าว

และในตอนนี้ เจียงฮ่าวก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง นี่ทําให้หลี่หยวนหันไปมองเจียงฮ่าวอีกครั้ง

แต่เพียงสิ้นเสียงคําพูดของเจียงฮ่าว ความหวังของหลี่หยวนก็ได้ร่วงหล่นกลับสู่ก้นบึ้งแห่งจิตใจอีกครั้ง

“อย่างที่สอง ตัดนิ้วนายเองสักข้างแล้วรับฟังคําสั่งสอนจากฉัน”

หลี่หยวนในตอนนี้เต็มไปด้วยความโง่งม

หากเขาต้องตัดนิ้วตัวเองไม่ใช่ว่าเขาต้องพิการ

ยิ่งไปกว่านั้นคือเขานั้นยังหนุ่มแน่น แต่กับการตั้งมีนิ้วที่พิการนี่มัน…

เขาไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้เลยจริงๆ

ในตอนนี้ เจียงฮ่าวได้หยิบมีดพับปีกเสื้อที่พื้นออกมาควงเล่น

ด้วยท่าทีของเจียงฮ่าวในตอนนี้เป็นการกดดันหลี่หยวนอย่างมาก

หลี่หยวนมองเจียงฮ่าวราวกับจะร้องไห้ออกมา

“เจียงฮ่.. ไม่สิ ท่านปู่เจียง ถ้าทําแบบนั้นฉันตายแน่ๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ”

เจียงฮ่าวยังจ้องมองไปที่หลี่หยวนอย่างไม่ไหวติง

“ถ้านายไม่ยากจะเลือก ถ้าอย่างงั้นฉันจะเลือกให้เอง”

เมื่อหลี่หยวนได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและรีบร้อนที่จะหยุดเจียงฮ่าว

“ม่ายยยย…”

ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา เสียงเฉือนหนึ่งก็ได้ดังขึ้น

“ฝึบ”

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องราวกับจิตใจที่แตกสลาย ไม่ว่าใครที่ได้ยินก็อยากจะร้องตามออกมา

เป็นตอนนี้ เมื่อได้เห็นท่าทางของหลี่หยวนแล้ว นักเรียนที่ขวัญอ่อนบางคนเองก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

ส่วนคนอื่นๆนั้นต่างก็มองไปยังเจียงฮ่าวด้วยความหวาดกลัว

นี่ยังใช่เจียงฮ่าวที่พวกเขารู้จักอยู่อีกรึเปล่า

และเป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวนั้นดูโหดร้ายป่าเถื่อนซึ่งพวกเขานั้นไม่เคยพบเจอมาก่อน

อีกฝากฝั่งหนึ่ง หลี่หยวนได้กอดมือซ้ายของตนไปมาล้มกลิ้งไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

เจียงฮ่าวได้ขมวดคิ้วและตะคอกออกมา

“หุบปาก”

หลี่หยวนในตอนนี้ที่เกรงกลัวเจียงฮ่าวจนจับใจแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงของเจียงฮ่าว เขาได้รับเงียบเสียงของตนลง

ฉากนี้แม้แต่นักเรียนคนอื่นเองก็ยังต้องเงียบไปตามๆกัน

เมื่อเห็นฉากนี้ ลอยย่นบนหน้าผากของเจียงฮ่าวก็ได้จางหายไป

ขอมองไปยังหลี่หยวนและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

“เอานิ้วของนายไปโรงพยาบาลซะ หากไปเร็วพอน่าจะยังต่อติดได้”

“แต่ถ้านายยังมัวแต่แหกปากร้องอยู่แบบนี้ ฉันกลัวว่านายน่าจะไม่มีโอกาสที่จะได้นิ้วคืนแล้วล่ะ”