ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 163

บทที่ 163 เพียงหนึ่งหมัดก็มากพอที่จะสั่นคลอนจิตใจ

เจียงฮ่าวได้มองไปยังซุนฉีด้วยแววตาเย็นยะเยียบและพูดออกมา

“ฉันไม่ต้องการอะไรมาก”

“แต่การที่คุณนั้นนึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปแบบนี้นี่มันไม่ง่ายเกินไปหน่อยเหรอ”

“ขอผมชกคุณสักหมัดก่อนแล้วกันและผมจะปล่อยคุณไป”

“แต่หากไม่….”

เจียงฮ่าวไม่จําเป็นต้องพูดจบ แต่หัวใจของซุนฉีก็รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาในทันที

เป็นตอนนี้ที่ใบหน้าของซุนฉีแสดงออกมาด้วยความบูดบึงและทิ้งตึงจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

นั่นก็เพราะว่เขาได้รับรู้แล้วว่าหมัดของเจียงฮ่าวนั้นไม่ใช่อะไรที่จะรับมือได้

เพียงหมัดเดียวก่อนหน้านี้ก็เพียงพอที่จะบอกได้ถึงทุกสิ่ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้เหลือบไปมองตะเกียบคู่ที่ปักเอาไว้ในประตูเหล็กครึ่งด้ามตรงหน้าแล้ว…การที่จะให้เลือกเผชิญหน้ากับตะเกียบนี้มันก็….

เมื่อคิดถึงภาพที่เขาโดนตะเกียบเสียบพรุนแล้วทําให้เขานึกกลัวขึ้นมาจับใจ

เขาไม่มีทางรอดไปได้อย่างปลอดภัยอย่างแน่นอน

เมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก ซุนฉีได้หันไปมองเจียงฮ่าวพักหนึ่ง ก่อนที่จะกัดฟันแน่นและพูดออกมาอย่างหนักแน่น

“ได้”

เมื่อพูดจบ เขาได้เดินเข้าไปหาเจียงฮ่าวและมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“จัดมา”

เมื่อเห็นฉากนี้ เจียงฮ่าวไม่ได้พูดอะไรอีก

เพียงเจียงฮ่าวขยับเพื่อที่จะตั้งท่า สายลมก็ไหลไปตามหมัดของเจียงฮ่าวอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ประดุจดั่งมังกรที่เตรียมพร้อมจะโจนทะยาน

และก่อนที่ใครจะรู้ตัว หมัดของเจียงฮาวก็ได้ไปสัมผัสตัวซุนฉีแล้ว

ซุนฉีเองที่เห็นเจียงฮ่าวตั้งท่าก็ตั้งยกมือมากั้นไว้ที่อกของตนเพียงเตรียมที่จะรับหมัดของเจียงฮ่าว

แต่ชั่วเวลาถัดมา เสียงกระดูกหักก็ได้ดังขึ้นมาที่กลางอากาศ

“แคร็ก”

“อั่คคคค”

เสียงกรีดร้องที่ไม่เต็มปากของซุนฉีดังขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวด

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของผู้คน ซุนหยูก็ได้ลอยไปกระแทกประตูแล้ว

“ปัง…”

หลังจากนั้นเขาก็ล่วงลงกับพื้นพร้อมกับรอยโหว่ของประตู

“เอื้ออกกก”

ทุกๆคนต่งก็กลืนน้ําลายไปอีกใหญ่ นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเขาได้เห็นพลังหมัดของเจียงฮ่าว

แต่หมัดนี้เองกลับทรงพลังยิ่งกว่าหมัดแรกมากนัก

เป็นตอนนี้ เสียงของเจียงฮ่าวก็ได้พูดออกไปเบาๆประดุจดั่งขนนกแต่ชัดถนัดถนี่

“พาลูกพี่แกไปได้แล้ว แล้วก็รีบๆไสหัวไปซะ”

ลูกน้องของซุนฉีเมื่อได้ยินก็รีบถอยห่างจากเจียงฮ่าวด้วยความหวาดกลัวก่อนที่จะพุ่งเข้าไปช่วยซุนฉีอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้า หัวหน้าครับ..”

แขนของซุนฉีตกลงพร้อมกับเหงื่อที่ไหลพรั่งพรูออกมาจากหน้าผาก เขาพยายามยืนขึ้นด้วยความยากลําบาก

เขาจ้องมองไปยังเจียงฮ่าวพร้อมพยายามจดจําเจียงฮ่าวให้ได้จนจําฝังใจ

“ไป…ได้แล้ว”

เขาพูดกับพี่น้องของคน

เขาเองก็เป็นคนฉลาด แน่นอนว่าเขาต้องไม่พูดคําอื่นที่จะเป็นการจุดประเด็นอีก

เป็นตอนนี้ที่ลูกน้องของเขาเองก็เข้าใจความหมาย พวกเขารีบเปิดประตูและช่วยกันพยุงซุนฉีและรีบจากไปโดยเร็ว

ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้พวกเขาไม่มีหน้าจะมาพูดทิ้งท้ายแบบตัวร้ายทั่วไปแบบในหนัง

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขาก้าวออกไปจากประตู เจียงฮ่าวเองก็ได้ดังไล่หลังมา

“อ้อ” “แล้วก็ในเมื่อนายก้าวเข้ามาในงานแล้วพวกนายต้องจ่ายด้วยนะ หากพวกนายไม่ยอมจ่าย ฉันจะไปเป็นคนเก็บหนี้กับพวกนายเอง”

เมื่อซุนฉีได้ยินแบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะโกรธเกรี้ยว

-แม่งเอ๊ย วันนี้นอกจากจะไม่ได้อะไรแล้ว ยังเจ็บตัวและต้องเสียเงินอีกเรอะ

นี่มันจะมากไปแล้ว

แต่ในเมื่อการเสียเงินย่อมดีกว่าเสียชีวิต นี่แม้จะทําให้เขานั้นต้องเสียฟันไป แต่เขาก็ทําได้เพียงกัดลูกกระสุนแล้วกลืนมันลงไปเท่านั้น

“ได้”

เสียงที่ประดุจดั่งการยอมรับความพ่ายแพ้ ได้เล็ดรอดออกมาจากไรฟันที่กัดแน่นของซุนฉี

เมื่อซุนฉีจากไป หลี่หยวนที่โดนเตะจนนอนอยู่กับพื้นที่ได้เห็นฉากเหตุการณ์นี้ก็ต้องตกตะลึงในความทรงพลังของเจียงฮ่าว

แม้แต่ซุนฉีคนที่เขาเชื่อมั่นว่าจะกําจัดเจียงฮาวให้เขาได้ก็ไม่อาจจะต้านทานเพียงหมดเดียวของเจียงฮ่าว

ยิ่งไปกว่านั้นคือเมื่อเขาได้เห็นทักษะในตํานานอย่างมีดบินไม่พลาดเป้านั่นยิ่งทําให้เขาต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม

และเป็นตอนนี้เองที่เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าเจียงฮ่าวนั้นไม่ใช่คนที่เขาควรจะไปหาเรื่อง

เมื่อเห็นว่าซุนฉีจากไปแล้ว หลี่หยุนเองก็พยายามค่อยๆคลานออกไปในตอนที่ไม่มีคนอื่นเห็นเขา

“ฟึ่บ”

เป็นตอนนี้ที่ตะเกียบอันหนึ่งได้มาปรากฎอยู่ตรงหน้าเขา ตะเกียบอันที่สามได้ปักเข้าลงกับพื้น